Dit zou meer in het topic van de onpopulaire meningen passen maar ik trek wel een grens bij hoeveel ik aan een ander denk hoor. Ik wil best aan anderen denken maar mijn gezin en ikzelf komen toch echt op de eerste plaats en dan de rest. Want als ik dat niet doe, doet een ander het ook niet. Dat wij een hoop doen waarmee we OOK aan een ander denken ja, maar dat wil niet zeggen dat ik alles maar moet laten en wijken voor een ander. Dus dat geld ook voor mijn bevalling.
Kan allemaal wel zijn, dat we er rekening mee moeten houden. Maar denk dat iedereen ermee geconfronteerd wordt en dit komt er bovenop. En t is niet alleen man niet bij de bevalling. T is ook: - dat er amper controles zijn. - dat niet bekend is wat corona met t kindje doet. - dat je na de 28 weken meer kans hebt op een ernstig verloopt van corona omwille van minder longinhoud en t in verdrukking zijn van de longen. - dat er geen echo's meer zijn na de 20 weken dus op de gok maar een beetje kijken hoe groot t kindje is. - Ziekenhuisbevalling mogelijk zonder partner. Met risico's van dien die hier al genoemd zijn (niet vlotte van bevalling, communicatie, hechting enz) - Bij inleiding en weeenstorm kan t ook nog eens zijn dat je geen ruggenprik kan krijgen door drukte. (Mocht dit laatste bij mijn eerste t geval zijn geweest, eindigde dat in een spoedkeizersnede omdat de ontsluiting in 5 uur nog geen milimeter opgeschoten was door de constante weeenstorm waardoor ik niet kon ontspannen) en dit verhaal staat niet op zichzelf. Heb ik in mijn omgeving meermalen gehoord. - Ze sturen aan op thuisbevalling. Met de risico's vandien. Dit alles bij elkaar maakt dat t niet zomaar even doorbijten is. T is een ongelofelijke verandering waarbij risico's ontstaan die je niet wil voor jezelf en je kindje.
Door wie word er dan gezegd dat de man er sowieso niet bij mag zijn? Ik had vanmiddag nog een afspraak in het ziekenhuis en zolang mijn man niet ziek is mag hij er gewoon bij zijn.
Zo hebben wij vorig jaar geen afscheid kunnen nemen bij leven van een dierbare. Deels omdat het niet meer verwacht werd door de artsen en deels doordat er 1 in huis verkouden was en we daarom ook niet mochten komen. En dat was dus zeker niet in corona tijd maar een goed jaar ervoor. Dus ja ik weet hoe dat voelt wanneer je geen afscheid bij leven kan nemen. Echter ben ik van mening dat zolang partner geen klachten heeft er geen beletsel hoeft te zijn voor aanwezigheid. De kans op besmetting naar het zorgpersoneel is dan immers ook nihil.
Dat is inderdaad erg verdrietig ... Het afscheid heeft mij namelijk zeker geholpen in de rouwverwerking. Zolang het kan en mag bij de bevalling prima, maar denk dat het als zwangere wel goed is om in je achterhoofd te houden dat in deze rare tijden het maar zo kan gebeuren dat het niet mag.
Dat klopt inderdaad maar het is geen kwestie van alles moeten laten wijken voor een ander. Het is geen kwestie meer van wat je wel of niet wil. Als jouw man niet bij je bevalling mag zijn, dan is dat omdat het ziekenhuis denkt dat die situatie het meest veilig is voor iedereen. En nogmaals; ik zou het verschrikkelijk vinden als dit het geval zou zijn en heb vreselijk te doen met vrouwen die het alleen moeten doen.
Ik heb nu al gezegd dat ik sowieso (als het verantwoordelijk is natuurlijk) thuis ga bevallen als dit nog speelt. Dan ga ik het samen met mijn man doen en desnoods blijft de verloskundige maar buiten staan en roepen we haar als ze echt nodig is. Ik wil mijn man er echt bij hebben.
Maar je kunt zelf ook verkouden zijn tijdens je bevalling. Helpen ze je dan ook maar niet of gaan ze dan ook helemaal in beschermende kleding? Dat kan toch ook niet? Die kans dat een zorgmedewerker door jou besmet wordt is er dan ook gewoon. Er was toch laatst een baby geboren die het had. De moeder had het, maar ze wist dat zelf niet. En ik ben het ook wel met @Amaranthas eens. Ik wil best aan andere mensen denken en ik doe dat ook al veel rondom de corona regels. Maar met bevallen zet ik onszelf ook op de eerste plaats. Maar goed, ik hoop gewoon thuis te bevallen zonder gedoe. Dat zou al een wonder zijn.
Voor nu mag de partner er gewoon bij zijn, laten we er nu geen ruzie om krijgen aub. Het is zeker iets om in je achterhoofd te houden, maar het is nog niet nodig hier in Nederland en ik zie het er hopelijk niet van komen ook.
Dat is waar maar ik had het specifiek over man wel of niet bij bevalling. En waar jij het over hebt met die ontsluiting die niet opschiet, weeënstorm, spoed ks: heb ik allemaal gehad voor de geboorte van Luc.
Dat is kei vervelend en ook weer niet zonder risico's. Die spoedkeizersnede kan dus voorkomen worden dmv een ruggeprik. Dat was in mijn geval zo. Met ruggeprik kon ik ontspannen en vorderde de ontsluiting wel. Nu die ruggenprik mogelijk niet kan, is er risico op spoedkeizersnede. En dat is dus nog maar 1 van de dingen die erbij komen waardoor dit een enorm onzekere tijd is en t totaal niet gek is dat mensen zich zorgen maken over zaken zoals de partner wel of niet bij de bevalling.
Maar het topic waar wel/niet partner bij bevalling over ging was een oppasvraag! Hoe dat te doen in deze periode. Helemaal als de geplande oppas (bijv opa en oma) in de risico doelgroep vallen. Aangedragen werdt dat man dan maar thuis moest blijven bij kinderen en vrouw alleen bevallen. Dat slaat natuurlijk nergens op. Waarom zou oppas vinden/regelen zodat je als partners samen de bevalling kunnen doen zo erg zijn! Kinderen met ouders in vitale beroepen gaan ook naar oppas/opvang. Er wordt met geen woord gesproken over perse partner mee willen hebben ondanks veiligheidsrisico bij ziekte van partner/zwangere ofzo. Dus het hele 'uitzondering op de regel als het jezelf aangaat' gaat hier niet op. Ieder zijn mening prima. Maar hoe we nu gekeken wordt naar een (hoog)zwangere vrouw die haar issue probeerde te bespreken vind ik beneden pijl. Juist dat zij erkent dat haar huidige oplossing niet ideaal is in gezondheids belang van opa en oma vind ik wijzen op niet alleen maar emotioneel en ikke ikke denken.
Nou nou. Ja het ging over oppas inderdaad maar ervaring leert dat topics vaak niet alleen maar bij het onderwerp blijven. Je gaat om te helpen vaak zoveel zijweggetjes inslaan dat het soms op iets anders uitkomt. We hebben hier te maken met ‘pratende mensen’.
Het is gewoon niet leuk om nu als zwangere onverwacht met alles rond corona geconfronteerd te worden. En ja, er zijn ergere dingen. Maar dat maakt niet dat je het er niet moeilijk mee mag hebben. Juist een zwangerschapsforum is een plek waar je je angsten rond zwangerschap en corona zou moeten kunnen delen. Ik ben in ieder geval heel blij nu niet zwanger te zijn (en ik besef me ook dat ik dit vanuit de luxe van een vervulde kinderwens zeg). En nu weer on topic. Zover ik het begrepen heb mag iedere bevallende vrouw op dit moment één persoon meenemen naar het ziekenhuis die volgens de huidige richtlijnen van het RIVM ook naar buiten mag. Dus als je partner koorts heeft, mag hij of zij niet mee. Maar dat betekent niet dat de vrouw dan alleen moet bevallen. Ze mag tenslotte ook een moeder/vriendin/zus/vader/etc. meenemen. Voor TS zijn er dus 2 mogelijkheden, haar partner mag mee en ze heeft direct een opvang probleem. Of haar partner mag niet mee en dan heeft ze iemand anders nodig die mee kan. Voor optie 1 zou ik een bellijst samen stellen. Gewoon bespreken wie je wanneer kunt bellen. En als je aan optie 1 voldoet, zou ik toch je ouders bellen. Het is gewoon een vorm van mantelzorg. Desnoods houd je in principe de afstand van 1,5 meter aan en laat je de oudste op die manier de zorgtaken onder toezicht uitvoeren. En voor optie 2, er is vast een vriendin die met alle liefde mee wil gaan.