Ik baal ontzettend van veel dingen - Dat ik niet kan genieten van mijn verlof. - Dat ik de eerste maanden van mijn verlof niks kon van de pijn, en nu ik eindelijk wat meer kan, mag/kan het niet. - Dat mijn baby opa's en oma's niet leert kennen. Hij heeft ze een maand geleden voor het laatst gezien. - Dat we hoog in een flat wonen midden in de stad en we altijd mensen tegen komen op weg naar buiten en op straat/bij de ingang. Er is onderweg geen ruimte voor 1.5 meter afstand. Ook moeten we veel deuren door en met liften. Voelt gewoon nu niet fris. - Dat hij niet kan wennen met logeren bij opa en oma voordat ik moet werken. dus hij cold turkey moet slapen daar + een hele dag daar is terwijl hij hun eigenlijk niet kent (2 maanden niet gezien heeft). - en dat hij niet kan wennen op het kdv. Desondanks ben ik blij dat we gezond zijn. Begrijp me niet verkeerd. Heb denk ik last van kraamtranen.
Nou deze ochtend dat ik de vuilnisbak vergeten ben aan de weg te zetten. Niet grappig met een gezin van 6. Ik ben door dit gebeuren gewoon de dagen kwijt, ik zou zweren dat het dinsdag was vandaag En iets groter, dat mijn zusje in België woont (alleenstaand met 3 kids) en dat we nu de grens niet over kunnen. Boodschappen doen bijv. is voor haar daar een hele uitdaging nu. Dus wij kunnen nu gewoon niet helpen en dat vind ik echt rot. Verder probeer ik de situatie maar te nemen hoe ie is. We zijn in goede gezondheid in de familie en dat proberen we dan maar zo te houden.
-Dat mijn kinderen niet echt kind kunnen zijn. Daar bedoel ik mee niet buiten spelen Vriendjes op bezoek en andersom. Geen leuke dingen doen buitenshuis. - Voor mezelf dat ik huishouden en moederschap VS juffrouw zijn heel moeilijk vind om te combineren.
@Lilou17 Nee, maar ik woon in België en zij in Nederland en de grenzen zijn nu geloten voor niet essentiële verplaatsingen
Ik baal ervan dat we voorlopig geen 3/4D echo kunnen doen. Dat wij niet langs mn oma kunnen gaan, ze is zwaar dementerend, en ze is net toen alles begon,met een flinke smak uit bed bevallen, dus hoofdwond en blauwe ogen als gevolg. Ze krijgt mee dat er niemand op bezoek komt, daar is ze verdrietig om. Haar verzorgingstehuis was 1 van de eerst hier in Limburg die in lockdown gingen.Ze ligt maar de hele dag in bed, want ze kan al bijna 2 jaar al niet meer lopen en draagt luiers ect. Een telefoon gesprek voeren is helaas ook niet meer te doen. Zou dr gewoon even willen knuffelen.
Ik vind het vooral heel vervelend dat m'n vriend en ik elkaar nu bijna niet zien, wonen niet samen en aangezien hij nu niet fit is.. Toch maar besloten elkaar even niet te zien. Daarnaast zit m'n oma in een verzorgingstehuis, dementerend, maar krijgt nog net genoeg mee om te merken dat ze geen bezoek etc krijgt, is heel verdrietig en boos continue omdat ze het niet begrijpt.
Ik baal van de geringe vrijheid die we hebben. Overal over nadenken of het wel kan. Het awkward gevoel om op straat of in een winkel te zijn waar je constant mensen uit de weg gaat. Ik vind dat zo tegennatuurlijk. Ik baal voor mijn jongste kinderen dat ze hun dagelijkse schoolstructuur missen. Dat ze niet zomaar naar buiten kunnen, zonder eerst weer alle afspraken na te gaan en te kijken of het niet te druk is. En voor de oudste kinderen baal ik vooral dat ze hun sociale contacten missen. Ik mis mijn familie, en eigenlijk ook alle andere sociale contacten buiten ons gezin. En ik mis ook wel het hebben van wat alleen tijd. Ik ben dol op mijn gezin en breng graag tijd met ze door, maar kan ook echt genieten van het even alleen zijn. Dat is nu bijna onmogelijk, op een wandelingetje of tripje na de winkel na. En een aantal dingen ga ik vanuit dat niet door zullen gaan, omdat ik niet er vanuit ga dat na 28 april of zelfs 1 juni alle maatregelen opgeheven worden: Ik baal dat er een aantal concerten/pinkpop niet door zullen gaan. Ik baal dat ik eind juli niet naar Chicago kan. Ik zou met mijn oudste dochter daar mijn broertje en zijn gezin bezoeken. Oudste dochter mocht mee als cadeau voor het halen van haar diploma vorig jaar. En ik ga er ook vanuit dat onze vakantie niet doorgaat. Maar gelukkig overheerst het balen niet. Het zijn van die momenten dat dat even naar boven komt. Maar het grootste deel van de tijd kan ik alles prima relativeren. Er zijn mensen die veel meer reden tot balen hebben. Dus ik probeer vooral positief te blijven. En als ik dan ergens naar uit kijk, zijn het de ‘kleine dingen’. Zoals weer normaal de deur uit kunnen, zonder nadenken over afstand houden e.d. De kinderen die weer met zijn allen naar school vertrekken. Man die naar zijn werk gaat. En dat ik lekker hard mijn favo playlist aan kan zetten, en in mijn eentje in huis kan rommelen. Mijn ouders die weer langs kunnen komen, etc. Ik denk dat ik dan serieus de vlag uithang
Dat ik gewoon aan het werk wil. Helaas eind februari gehoord dat er geen vast contract mogelijk was. Kort daarna 2 hele fijne gesprekken gehad. Van beide kanten positief. Ze willen me nog steeds, maar het staat nu door corona even on-hold. Thuis-scholing. Drie weken prima, maar nog langer? Je kan me opvegen Niet even een dagje er op uit kunnen, even met de kinderen naar een pretpark of dierentuin..
- dat ik mijn ouders en oma niet mag zien ik heb zo een behoefte aan een knuffel - dat we dochter haar 4e verjaardag pas over een aantal maanden kunnen vieren - dat we niet voor dochter haar 4e verjaardag naar eurodisney konden gaan. Had zoveel leuke extra's geboekt om haar op haar verjaardag echt een prinsesje te laten voelen. - dat dochter niet naar de basisschool kan als ze 4 word, arme kind telt hier al 11 maanden naar af. Maar al met al zijn dat mijn baaldingen, die laatste drie dingen heb ik meet moeite mee dan dochter zelf. Die heeft er tot nu toe namelijk geen moeite mee.
Mee eens met de thuis scholing, ik mis het dat de kinderen niet naar school kunnen. De meiden missen hun vriendinnen en het sporten. Ik mis het sporten ook heel erg. Ook missen mijn oudste dochter en ik de paarden waar we op rijden. Ik mis de vrijheid die we nu niet hebben.
Ik heb heel veel baalmomenten: Mijn zoon zijn examenjaar wat volledig in het water is gevallen, zijn eindexamenreis naar Italië wat is afgelast. Zijn eindfeest, zijn uitjes die allemaal in het water vallen. Voor mijn oudste dochter: zij speelt selectie handbal en we zouden met de Pinksteren naar Denemarken gaan voor een toernooi maar gaat niet door, sws haar hele handbal wat helemaal is opgeschort. Voor de jongste gewoon alles, het missen van school, feestjes, vriendinnen, mogelijk zal handbalkamp ook niet doorgaan medio juni. De Koningsspelen op school, schoolreisje, paasontbijt. Zoveel gemiste leuke dingen, ontzettend jammer en hoop ook echt dat ze na de meivakantie weer naar school kunnen. Voor mezelf heb ik niet echt veel baaldingen maar die voor mijn kinderen komen dubbel zo hard binnen.
Ik heb het inmiddels ook wel gehad met de thuisscholing. Gaat zoveel tijd inzitten. De jongste begrijpt soms kleine dingetjes niet en ik merk dat ik soms ook niet het eindeloze geduld heb om dingen uit te leggen waardoor ik soms wat bozig kan worden en daar dan weer spijt van heb omdat ik dan weer zo kortaf reageer. Gelukkig heb ik een lieve en slimme 14 jarige dochter die soms het stokje wil overnemen Dan kan ik me weer op het huishouden storten,
- Als eerste dat dochter niet naar groep 1 kan. Ze is in februari 4 geworden en had net een dag mee gelopen in een kleuterklas. Daar geen leuke ervaring gehad en net voor de maatregelen een ontzettend leuke rondleiding op een andere school gehad. Ze keek er zo naar uit om daar naar school te gaan en nu moet ze wachten... - Dat ik niet bij mijn huidige baan kan werken. Nu druk bezig met een uitzendbureau maar daar gaat mijn salaris een stuk lager uitvallen en ik weet niet of ik het nog maanden op deze voet ga redden, met twee huishoudens. - ik mis mijn beste vriendinnen. Een is mantelzorger voor haar moeder (risicogroep) dus zij zit nu al weken thuis. Ik zou haar dolgraag even een knuffel geven en gewoon lekker een terrasje pakken...
Ik baal eigenlijk nergens van. Natuurlijk zijn er momenten waarop een nieuwe maatregel wordt aangekondigd dat je even denkt van hoe gaan we hier invulling aan geven. Maar het is nu eenmaal wat het is. Het zijn een aantal maanden in je leven waarin je niet alles kunt doen wat je wilt. En wat stellen die paar maanden op een mensenleven nu voor? Toen ik jaren geleden ziek werd. En letterlijk mijn hele leven ( voor de rest van mijn leven) door de war gegooid werd. Niet meer kunnen werken, mijn sport niet meer kunnen uitoefenen, als ik een dagje ga winkelen moet ik daar een week van bijkomen enz. Toen heb ik gebaald en met behulp van een heel goed revalidatietraject heb ik dit een plaats kunnen geven. Eerlijk gezegd hoor ik mensen praten alsof hun wereld vergaat doordat ze nu een paar maanden niet alles kunnen doen wat ze zouden willen. Hoop oprecht dat hen niet overkomt wat mij is overkomen want dan zie ik het somber voor ze in. En ook voor hun kinderen hoop ik dat ze hun “balen” niet te overbrengen op ze. Want ik zie dat mijn kinderen deze corona maatregelen prima oppakken. Oudste zegt letterlijk; jammer maar het is nu eenmaal niet anders. En ook hij mist zijn vrienden, gaat zijn voetbalkamp niet door, kan niet sporten enz. Besef dus dat je als ouders een heel grote invloed hebt op het “balen” van je kind.
- Ik mijn baan kwijt ben (horeca branche en contract is niet verlengd) - hierdoor mijn zoontje van het KDV moet halen -Hij ook niet naar opa en oma kan
Maar balen van is toch iets heel anders dan iets het vergaan van de wereld vinden? Ik leer juist mijn kinderen dat ze ergens van mogen balen. Ze mogen er juist best verdrietig en boos over zijn. Om het vervolgens te leren loslaten. Dat is mijn taak als ouder om dat te begeleiden. Ik zou het juist veel kwalijker vinden als ze het allemaal niet zo veel kan schelen eigenlijk...
Klopt, verdrietig zij mag maar wel in de juiste mate denk ik dan. Lees over mensen die er veel om moeten huilen, denken dat ze psychisch aan onderdoor gaan enz. Daar verbaas ik me dan enorm over. Hoop dat ze leren relativeren. ( en dan doel ik niet op mensen die naasten zijn verloren aan het virus maar enkel op degene die nu last hebben van de opgelegde maatregelen)
Dat zal een moeilijke tijd voor je zijn geweest! Hopelijk heb je een weg gevonden voor jezelf om hier mee om te gaan. Met deze intentie heb ik dit topic niet geopend. Ik begrijp dat er ergere dingen in de wereld zijn dan een paar maanden volgens strenge regels leven. Toch zijn we allemaal menselijk en mogen we ook balen van de gevolgen die de maatregelen met zich meebrengen. Niks mis mee om dit uit te spreken vind ik.