Corona. Wat doet het psychisch met jou?

Ik voel me eigenlijk erg goed. Ik ben aan het herstellen van een burn-out en had echt verwacht dat de totale verandering qua structuur, kinderen de hele dag thuis en stress rondom inkomen me wel van de kaart zouden brengen, maar ik ben er een groot deel van de tijd eigenlijk best rustig onder. Neemt niet weg dat ik wel moe van alles dat je steeds maar weer moet 'incasseren', maar ik probeer me echt te focussen op het positieve.

 

Ik heb al 2 weken allerlei vage klachten. Hoe meer ik erover nadenk hoe meer last ik krijg. Helaas ben ik bekend met angst en chronische hyperventilatie.
Ik merk ook dat het met de jongens 8&10 thuis heel pittig is. Ze vermaken zich goed met huiswerk, computers en tv maar de perfectionist in mij wil ze de hele dag bezig houden met leerzame dingen en liever geen beeldschermen aanbieden.
Ik was vooral de eerste week echt gesloopt in de avond. Van 9 tot 14 druk met school begeleiden en dan daarna wat huishouden, klusjes en nog meer de kinderen bezig houden.. sinds deze week doe ik dat anders en dat is al iets relaxter.

Ik mis ook enorm de tijd en rust voor mijzelf, dat heb ik echt heel hard nodig en de echte klap zal vast komen als alles weer in het oude ritme komt.. soms wil ik ff keihard gillen en gewoon even helemaal rust. Nu zijn de kinderen bijv eindelijk buiten maar mijn man is thuis aan het werk. Ik stoor me ontzettend aan zijn getik op de computer ga ergens anders zitten tikken, ik wil rust! Zucht..

 

Ik ben niet bang voor corona zelf,ondanks dat ik tot een risicogroep hoor maar ik ben om een of andere reden bang dat ik mijn medicijnen niet meer kan krijgen omdat alles stil staat. Geen idee waar die dingen vandaan moeten komen maar ik ben echt blij als op de 6e alles weer "normaal" zou zijn.

 

Het doet heel veel met mij. Ben de hele dag aan het piekeren en mijn angststoornis, die ik al jaren zo mooi onder controle had, is in volle hevigheid teruggekomen. Hyperventilatie tot en met. Deze hele situatie beneemt me de adem, letterlijk en ik baal er zo van.

 

Oh ik ben niet de enigste dus met een angst stoornis. Ik pieker niet over dat ik ziek word maar dat ik mijn antidepressiva niet kan krijgen en helemaal doorflip en in de isoleer moet en andere dingen die echt nergens op slaan.

 

Hier hebben wij het heel zwaar. Onze zoon van 9 heeft een ingrijpende ingreep gehad op 10 maart. Net de dag dat de eerste corona maatregelen in Brabant getroffen werden... Na een week ziekenhuis is hij thuis gekomen om verder aan het herstellen en revalideren. Hij zal tot 6 weken vooral in bed doorbrengen en heeft veel zorg nodig (naar de wc, aankleden, wassen, verplaatsen naar de rolstoel). Daarna moet hij nog maanden revalideren.

Alles wat wij vooraf zo goed geregeld hadden in vorm van zorg en extra handen is er niet meer of is uitgekleed.
De fysio komt komt nog maar 1x aan huis i.p.v. de nodige 3x. De geplande afspraken met de medische psycholoog voor onze zoon kunnen de komende weken niet doorgaan. Om geen risico te lopen zitten we nu al voor de derde week in totale quarantaine. Er is geen opa, oma of goede buur die nu even bij kan springen. Er is geen school voor de andere kinderen die ook aandacht opeisen en hij energie kwijt kunnen.

Ondertussen ben ik nu moeder, juf en mantelzorger. Ik probeer ik nog zoveel mogelijk thuis te werken. Gelukkig is er veel begrip voor onze situatie. Mijn man is deze week weer werken, omdat hij niet zolang thuis kan blijven.

Hier zal iedereen blij zijn als deze hele periode achter de rug is. Ik loop behoorlijk op mijn tandvlees. Ergens ben ik bang dat ik na het hele coronavirus nog zelf 3 maanden nodig heb om bij te komen. Mentaal heb ik ook behoorlijk een klap gehad.
Vooral de teleursteling waar onze zoon mee te maken heeft doet pijn. In het ziekenhuis werd per direct het bezoek stopgezet. Er mochten zelfs geen broertjes en zusjes komen. Als gezin waren er een week gescheiden. De afgelopen 3 weken heeft hij thuis ook helemaal geen visite kunnen ontvangen. Hij zag zo op tegen de ingreep en het herstel, maar keek echt uit naar alle bezoekjes en de aandacht. Uiteraard is hij we goed verwend door lieve kaartjes en ballonnen, maar het is voor hem een teleurstellend.

We proberen er maar het beste van te maken. Hoe naar onze situatie ook is, er gebeuren op dit moment nog veel ergere dingen in dewereld. Je zult maar helemaal alleen moeten sterven, omdat er geen bezoek mag komen....

 

Heftig! Veel sterkte.

 

Wij hebben (nog) niemand in de omgeving die met corona besmet is (voor zover bekend). In ieder geval geen ernstig zieken ofzo. En hoewel iedereen natuurlijk risico loopt, vallen wijzelf niet in de 'verhoogd risico groep'. Dat maakt het natuurlijk wel anders dan degenen die daar wel van heel dichtbij mee te maken hebben.

Ik voel me dus wel redelijk goed. Natuurlijk grijpen de beelden en verhalen van patiënten en zorgmedewerkers me aan. Maar het blijft toch iets meer op afstand, zolang het geen bekenden betreft. Ik maak me heus wel eens zorgen. En ik baal ervan dat er veel dingen niet kunnen. Maar de meeste momenten kan ik me er wel bij neerleggen. Dit is nu wat het is, deze maatregelen zijn nodig.
Er zijn wel korte momenten dat ik me even boos en opstandig voel of verdrietig ben. Maar ik kan dat tot nu toe ook redelijk snel weer opbergen.

Het enige waar ik 'last' van heb, is het gevoel constant 'aan' te moeten staan. Werk en privé loopt nu zo vreselijk door elkaar heen. Ik ben juf en wil er zijn voor mijn leerlingen. Ze op afstand zo veel mogelijk helpen. Maar sommige kinderen zijn lastig te bereiken. En bij een deel daarvan maak ik me echt zorgen, vanwege de thuissituatie. Andere kinderen nemen gelukkig wel contact op. En die wil ik dan graag helpen. Of gewoon even mee videobellen, als ik merk dat ze dat nodig hebben. Maar dat gaat dus echt 5 dagen in de week door. Soms in het weekend ook nog. En 's avonds. Ondertussen help ik m'n eigen kinderen, collega's appen en bellen constant met vragen. Soms komt dat dan allemaal tegelijk. Eigen kind met buikpijn, leerling die even niet verder kan en om hulp appt en tegelijk een collega die probeert te videobellen. Dan merk ik wel dat m'n lontje even kort is.

Maar het is ook allemaal nieuw. Ik probeer maar te accepteren dat dit de opstartfase is. Er zal steeds meer structuur in komen. En volgende week of de week erna ga ik toch echt wel weer proberen om mijn gebruikelijke vrije dagen weer echt als 'vrije dagen' te claimen.

 

Dat is hier nu aan de gang... Problemen met de groothandel en ook een apotheek die overvallen is. Daar krijg ik dus echt de bibbers van

 

Ik vind rust in mijn hoofd. Mijn achterdeur staat wagenwijd open en ik hoor de vogeltjes druk fluiten, heerlijk. Komende week wordt echt genieten, gelukkig kijk ik nu uit op een 70 meter diepe achtertuin, dat scheelt ook wel.

Het thuisonderwijs biedt naast de drukte die het met zich meebrengt ook veel rust vanwege de strakke structuur die ik aanhoud. Daar gedijen de kinderen goed op. Voorheen was ik erg onrustig vanwege de situatie met de oudste (hb/gedragsproblemen), maar ook hij lijkt rust te vinden. Plus, ik heb me de eerste week al berust in het feit dat we een tijd lang (langer dan de drie weken die in eerste instantie genoemd werden) op elkaar aangewezen zouden zijn en dan kan je er maar het beste van maken toch? Op de een of andere manier benader ik de dagelijkse problematiek van een andere kant en dat werpt zijn vruchten af.
Ik was bang voor een enorme meltdown bij mezelf op psychisch vlak (aardige bagage), maar die *klopt af* lijkt nog ver buiten beeld.

 

He getsie! dat meen je niet!

 

Ik heb de afgelopen 3 weken te veel gewerkt. Vooral met mijn hoofd. Van kwart overr 8 ochtends vaak nog tot half 10 / half 11 constant bezig: onderwijs aan eigen kinderen, leerlingen op afstand begeleiden, leerlingwerk controleren, ouders informeren. Tussendoor wat huishoudelijke klusjes. Tijd met m'n eigen kinderen voelde niet als 'rust' maar als verplichte & hinderlijke onderbreking tot ik weer door kon met mijn schoolwerk. En doordat ik nog laat werkte en toch nog even vrije tijd wilde, ook steeds te laat op bed.
Dat kun je maar zo lang doen. Het hele coronagebeuren ben ik redelijk rustig onder. Of liever gezegd berustend. Ik maak me soms heus zorgen. En ik baal van de maatregelen. Maar het is nodig, dus ik leg me erbij neer. Maar het vele werken, ging uiteindelijk wel opbreken.
Ik heb me dus voorgenomen vanaf volgende week alleen mijn eigen dagen te werken. En niet meer 's avonds doorwerken. Uiterlijk als de kinderen naar bed gaan, stop ik ook.

Dat voornemen geeft al wat rust. Vanmiddag heb ik in de tuin gewerkt. Stil zitten kan ik me niet meteen aan overgeven, na zo'n drukke periode. Dat moet ik bezig blijven. Maar nu lekker lichamelijk in plaats van in mijn hoofd. En nu zit ik wel even in het zonnetje te genieten. De speelhoek van de kinderen (buiten) is weer wat opgeleukt. De tuintafel, -stoelen en parasol staan weer op hun plek voor het mooie weer dat er aankomt. De was hangt buiten te drogen, dus dat ruikt straks lekker. Heerlijk!

Ik gun het iedereen die het nu mentaal even lastig heeft, om een manier te vinden om dit even los te laten en de komende dagen van de lente te genieten.

 

Ik probeer me niet druk te maken. Werk in een omgeving met een verhoogd risico. Maar als ik daar
steeds bij stil ga staan?Het heeft geen zin. Me druk maken veranderd de situatie helemaal niet.
Ik wil juist positief blijven en dat lukt best aardig.
Ik krijg dus geen stress van Corona maar wel van de thuissituatie. Ik ben single mom, dus thuis verantwoordelijk voor alles. Huishouden huiswerk kinderen vermaken boodschappen koken etc.
Zoon heeft autisme en heeft het heel, heel moeilijk met deze gang van zaken.
Hij heeft zoveel weerstand. Huiswerk is een gevecht. Maar ik wil het ook gezellig maken voor de kinderen.
Ben kapot in de avond...
Ik doe een geluksdansje als de kinderen weer naar school gaan...

 

Ik ben een klein beetje bezorgd ivm onze medicatie. Mijn dochter en ik zijn er afhankelijk van. Kreeg al bericht van de apotheek dat er leveringsproblemen zijn.

 

Ik heb er behoorlijk last van. Ik ben aan het herstellen van een depressie en burn-out. Daarnaast een paniekstoornis en astma. En dan al 3 weken de kinderen thuis. Ik ben serieus gewoon op.

 

In het begin maakte ik mij wel druk met al dat nieuws. Nu niet meer. Het heeft namelijk geen enkele zin. Ik volg niet iedere keer al het nieuws (wat kan ik met die cijfers). Ik weet wat er speelt maar kijk liever een goede film of netflix dan alleen maar doemberichten.

Daarbij heeft het nieuws wel zaken in perspectief gezet. De kans dat je als jonge vrouw dit krijgt is minimaal. De kans dat je komt te overlijden nog minder (gemiddeld zijn het 80+ ers, mannen met overgewicht en of onderliggende ziektes).

Verder hou ik mij aan de richtlijnen maar kom wel dagelijks buiten om te wandelen of fietsen (in een rustige omgeving waarbij ik afstand hou van anderen). Verder sport ik online en doe andere bezigheden in en rondom huis en tuin. Ik zie ook anderen uit mijn directe omgeving waarbij ik afstand hou (en geen grote groepen). Jezelf binnen opsluiten heeft wat mij betreft geen zin als je verder gezond bent. En is geen 2 a 3 maanden vol te houden (en zeer ongezond zowel lichamelijk als geestelijk).

Wat betreft thuisonderwijs daar ben ik niet de hele dag mee bezig. Ik doe wat ik kan op uren dat het ons uitkomt. Maar ik ben geen docent en moet okk gewoon thuiswerken. Ze spelen dus ook veel buiten of doen andere dingen. Super strakke schema's doe ik dus niet aan. Dat weet school ook.

Verder probeer ik het juist om te draaien. Ipv oh wat eng en naar een isolement etc. Probeer ik er met de kinderen een gezellige tijd van te maken waarbij we veel bij elkaar zijn, eten thuis bestellen (steun de horeca), samen bordspellen te spelen of lekker te genieten van het mooie weer. Minder stress in de ochtend en we hoeven nergens naartoe. Het is ook maar net hoe je zaken zelf ziet.