Meningen die nou niet echt populair zijn...

Ik heb ook helemaal niks met baby's en de babyperiode Vind ze ook totaal niet schattig oid haha. Natuurlijk hield ik ontzettend veel van mijn kinderen vanaf het begin, maar vond ze vanaf 2 jaar gewoon zó veel leuker. En dan had ik ook nog 1 supermakkelijke baby .
Met andermans baby's heb ik al helemáál niks.

 

M’n kleine nichtjes vond ik wel leuk, maar verder ook niet nee.
Ze zeggen zo dat dat iets voor mannen is: kinderen pas leuk vinden als ze groter zijn maar sat is dus niet zo

 

Dat hoor ik ook vaak, maar ja ik ben autist dus met veel dingen redelijk mannelijk dus dat kan wel kloppen.
Ik ergerde me vooral bij de oudste echt kapot aan al die opmerkingen in de trant van "geniet er nu maar van want ze worden snel groot" ugh

 

iemand had tegen mijn vriendin gezegd: geniet ervan, dit is de aller leukste periode en komt nooit meer terug.

ze belde me in paniek op! Is dit de leukste periode? Ik vind het vreselijk, het wordt niet leuker dan dit???

aangezien wij allebei vrij nuchter zijn en niet geweldig into the baby’s kon ik haar echt wel geruststellen. We hebben het er soms nog over. Haar dochter is nu 4, en ze vindt dit ook veel leuker dan baby tijd.
Maar serieus! Waarom zeggen mensen zoiets!

 

Heel herkenbaar! Ook autisme

 

Ik heb sowieso niet zoveel met de kinderen van een ander
Maakt niet uit welke leeftijd

 

Dit idd, vrij impopulair... ik vind mijn neefjes en nichtjes echt leuk hoor, maar ben toch ook altijd wel blij als ze weer met hun eigen ouders mee naar huis gaan... Het is - ook al is het familie - toch echt heel anders dan je eigen kinderen.

 

Dat heb ik met neefjes van mijn man (nichtjes ook, maar die heeft hij minder in die leeftijdscategorie). Ik heb zelf alleen 1 neefje en mijn man komt uit een groot gezin waarvan sommige broers/zussen ook weer grote gezinnen hebben. Ik vind ze eerlijk gezegd vaak gewoon irritant, maar kan door mijn meerdere etiketten gewoon slecht tegen herrie e.d dus dat zal het wel zijn. Mijn eigen neefje houdt daar wel redelijk goed rekening mee maar die van mijn man dus gewoon niet. Verder zijn het ook echt van die slopers allemaal.

 

Oh zo herkenbaar dit!!
Leuk, even een baby knuffelen. Maar inderdaad vanaf +/- 2 jaar vind ik het leuker worden. Zeker als ze dan meer zelfstandig kunnen spelen.

De jongste heeft dit blijkbaar gehoord. Die gedraagt zich nog steeds als een baby

 

Heel herkenbaar. Ik vind ze wel leuk en lief en pas met alle liefde op. Maar ook heerlijk als ze weer naar huis gaan. Ik heb sowieso minder met kinderen van anderen, eigen kinderen is gewoon anders. Met kinderen van anderen heb je vaak een andere binding en dat is ook oké. Ik vind het niet vreemd hoor, ken meerdere mensen die dit hebben.

 

Hahahaha herkenbaar. Ik heb een vriendin met een zoontje 9 maanden ouder dan mijne. Ik heb haar ook weleens in paniek opgebeld; waarom wilde ik dit? is dit echt de fijnste periode?
We zijn beide niet zo van het hele kleine. Vanaf 6 maanden werd t beter en ik vind de leeftijd die hij nu heeft ook superleuk.
Moet soms zo hard om hem lachen

 

Ik vond de baby en dreumes periode juist heel relaxed. Lekker beetje aanrommelen, geen gehaast, alles op m’n gemakje. Misschien scheelt het dat mijn beide kinderen goed sliepen in de nacht. En nu nog steeds.

ik vond de periode dat ze begonnen te lopen juist heel vermoeiend. Ik kon nergens 5 minuten zitten, want constant opletten en erachter aan lopen. Een bbq in een park met familie maakte je mij niet blij mee in die periode.

 

Ik vind elke leeftijd leuk.
Maar van mijn baby geniet echt.. aan de ene kant heerlijk dat ze nog zo lekker klein is en niks doet maar aan de andere kant denk ik draai toch eens om lui kind
Maar van mijn 3 en 4 jarige geniet ik net zo

 

Dan denk ik dat het inderdaad ligt aan de band. Voor mij zijn het de kinderen van schoonfamilie, eigen familie heeft nog geen kleine kinderen behalve die van ons. Misschien voelt het voor mij anders als mijn broer kinderen heeft. En geadopteerde kinderen reken ik ook onder eigen kinderen.

 

Ik heb een hele goede band met mijn zus, maar heb niks met kinderen. Ook niet met mijn neefje dus, ik hou wel van hem, maar...al dat geknuffel, verwennen, leuke dingen mee doen, dat heb ik niet en daar geniet ik echt niet van als ik dat wel doe. Terwijl zij dat juist wel heel erg heeft met mijn kinderen, die ziet ze ook echt als haar kinderen en zij zijn ook dol op haar. Maar ik denk echt dat het aan de persoon zelf ligt. Als wij geen kinderen zouden kunnen krijgen, denk ik niet dat ik ook had geadopteerd, want zo belangrijk was dat voor mij niet, moeder worden. Ben wel blij dat ik dat ben en heb mogen worden en zou nu niet meer zonder mijn kinderen kunnen, maar tijdens de zwangerschappen en de eerste dagen heb ik niet dat gevoel wat veel vrouwen lijken te hebben (wat ik om me heen hoor dan) dat ze al gelijk verliefd waren op de baby, dat vrouwen tijdens de zwangerschap zoooo genieten van de baby in hun buik en niet kunnen wachten tot die geboren is.

 

Het bovenste gedeelte van mijn post was sarcastisch bedoeld, dus ik ben het helemaal eens met je onpopulaire mening.

 

Geadopteerd lijkt me meer eigen dan bv een nichtje/neefje. In mijn geval dan he. Maar ik heb een prima band met mijn zus bv, en haar kinderen zijn leuk en lief... maar het is toch niet hetzelfde als mijn kinderen. Ik vind dingen ook sneller vervelend, bv als neefje loopt te klieren, misschien omdat ik mijn eigen kinderen daar direct op aanspreek en dat bij neefje niet doe.

 

Een geadopteerd kindje is een kindje waar je voor kiest om voor te zorgen. Ik denk dat dat wel eigen zal voelen. Stel ik zou om wat voor reden dan ook voor mijn nichtje moeten gaan zorgen dan zal dat ook meer eigen gaan voelen dan nu. Ik heb overigens een hele goed band met onze beide families. Dus dat is het niet.

 

Deel je mening volkomen. Mijn neefjes en nichtjes zijn ook mijn kinderen. Ben op hun verjaardagen net zo sentimenteel en kan ze net als mijn "eigen" kinderen ook wel eens achter het behang plakken