Sexueel misbruik in familie...

Ik wil niet te veel prive-dingen vertellen hier, maar wou je vertellen dat het in sommige families van generatie op generatie lijkt te worden doorgegeven. Ik ken binnen mijn familie in drie generaties (mijn generatie, die van mijn moeder en die van mijn beppe) 7 slachtoffers en 3 a 4 daders. Je houdt het niet voor mogelijk dat zoveel mensen hebben weggekeken al die jaren.
Eigenlijk wil ik zeggen dat ik begrijp hoe moeilijk zoiets is voor jou, vooral als het geheim wordt gehouden en hoe mensen daarop reageren of hebben gereageerd. Daar kan je met je hoofd niet bij. Ik heb met één mogelijke dader contact en ook ik moet nu nadenken hoe ik hier mee om zal gaan.

 

Fijn! Toen ik een nare periode had heb ik ook alles van mij afgeschreven. Dat luchte mij wel op.

 

Wat naar zeg. Jij wil je broers steunen en dat is heel mooi.

Ik herken je verhaal een beetje. Hier in de familie ook gebeurt en na 14 jaar vertelde het slachtoffer haar verhaal. Mijn ouders vinden het erg maar te lang geleden om nog boos te zijn en willen geen gezeur in de familie. De dader komt nog steeds heel veel bij mijn ouders en ook bij mijn kinderen (wel onder toezicht maar toch). Ik vind t ook zo lastig. Je wil je kinderen koste wat het kost beschermen maar de vorige generatie is veelal confrontatie-vermijdend.

goed dat je hulp hebt gezocht, je ouders zouden moeten beseffen dat dit hele gebeuren ook grote impact op jou heeft. Ik hoop dat je je andere broer zult vinden.
Dikke knuffel voor jou.

 

Eerlijk gezegd kan ik daar zelf ook geen antwoord op geven. Ik ben er superkwaad om geweest terwijl het leek alsof de rest van de familie het allemaaL maar onzin vond. Het slachtoffer gaat ook gewoon met diegene om (niet veel maar wel bij feestjes ed) dus misschien neem ik die “het is ok” onbewust over.

 

Heb je wel contact met je psycholoog digitaal? Dus via mail/chat of zoiets? En heeft ze aangegeven wat je op papier zou kunnen schrijven? Of wanneer er een gesprek plaats gaat vinden hoe en wat je daarin het beste kunt aangeven? Ik lees heel veel vragen die je hebt die je niet begrijpt, mogelijk deels ook juist omdat je zelf ouder bent van een kind. Hier kreeg ik de tip om een gesprek of brief juist aan te gaan vanuit hoe ik het zie, ervaar en voel. Dus om een voorbeeld uit je laatste bericht te pakken: ik begrijp niet dat er angst is voor een aangifte tegen oom, voor mij zou het beschermen en welzijn van mijn kind daarin juist voorop staan, voor mijn gevoel komt dit nu niet voorop te staan, kun je mij dat uitleggen?

Overigens klinkt het misschien niet heel logisch maar het kan ook zijn dat je ouders zo reageren uit schuldbesef dat ze niet in staat zijn geweest om je broers ertegen te beschermen. En de reactie dua juist voortkomt uit het gevoel niet goed genoeg te zijn als ouder, wat ze dus gevoelsmatig compenseren doordat ze wel het gevowl krijgen goed genoeg te zijn als broer/zus. Praat het zeer zeker niet goed maar in dat soort gevallen kan een gesprek wel helpend zijn, juist ook wanneer dat begeleid wordt door een psycholoog. Ik weet niet of je psycholoog daarvoor openstaat?

Ik weet niet of je er iets aan hebt maar in de aflevering van olcay en huiselijk geweld op ik meen 18 maart zit een uitleg wat deels ook de reactie en keuze van je broer kan verklaren. Gebaseerd op het stresslevel en het wel dan niet aanwezig zijn van een factor die dat verminderd en welke gevolgen dat heeft op je verdere ontwikkeling maar ook hoe je met dingen om gaat.

Wil je wel heel veel sterkte wensen, kan me je gevoelens goed voorstellen

 

Het niet kunnen huilen kan ook zijn omdat het daarin nog te onverwerkt is. Het zijn nog geen brokken die je weg kunt werken en makkelijk kunt uitten zeg maar. Tussen zeggen dat iets 'normaal is' terwijl je eigenlijk beter weet dat het niet normaal is hoeft niet altijd een zelfde of vergelijkbare ervaring te zitten, het kan ook een vorm van zelfbescherming zijn. Al vind ik het niet raar dat je je dat soort dingen afvraagt, al ging het hier om hele andere dingen pas na een gesprek waarin wij dingen aangaven, wat feiten aangaven en dit vergeleken met wat anderen deden en ze dan niet normaal vonden, kwam het besef dat wat ze altijd als normaal omschreven toch echt niet zo normaal was. En dat betrof echt iets volledig anders was meer psychisch wat goed gepraat werd alsof het normaal was en wij vooral diegene waren die er niet normaal op reageerde en daarmee de boosdoeners waren en het zelfs uit zouden lokken daardoor. (Even kort uitgelegd)

 

Hé lieve Giraf,

Ik heb je topic in vogelvlucht doorgelezen en wat een herkenbaarheid! Ik ben zelf slachtoffer van misbruik en weet hoezeer het je wereld op de kop kan zetten. Alle vragen, onzekerheden, verdriet, boosheid.

Wat ontzettend rot en verdrietig dat de coronacrisis nu roet in het eten van je traject gooit. Zo frustrerend!

Mocht je behoefte hebben mag je me altijd een privé bericht sturen. Ik heb vorig jaar een half jaar deelgenomen aan de allerfijnste praatgroep ooit voor vrouwen die misbruikt zijn. Ik heb hier zo ontzettend veel van geleerd en het was een prachtige voorzet voor mijn huidige therapie. Ik wil graag een luisteren oor beiden en misschien kan ik je helpen

 

Mooi omschreven.. Ik kan me ook voorstellen dat, als je je vragen op deze manier opstelt, het ook een soort overzicht kan bieden over wat je nou t moeilijkste vindt in deze situatie... misschien ervaar je nu wel een grote brij aan vragen / gedachten / gevoelens in je hoofd en lijf... door t op deze manier op te stellen kun je t geheel wellicht een beetje gaan overzien. Het is ook zo ‘veel en groot’ wat er gebeurt.

Verder is t misschien goed om na te gaan wat je nodig hebt van jezelf voor je verwerking. Dat klinkt misschien vreemd, maar ik bedoel t zo: het lijkt alsof je het handelen van je ouders heel graag wilt begrijpen... dan ben je in een bepaald opzicht een soort afhankelijk van je ouders voor je verwerking, want afhankelijk van de antwoorden van je ouders op je vragen kun je wel / niet verder. Een antwoord kan nl wellicht nog meer vragen en onbegrip oproepen.

Misschien zit ik er wel helemaal naast en is t voor jou anders... of ga ik hiermee veel te snel en heb je eerst iets anders nodig

Ik wil je in ieder geval heel veel sterkte wensen.. het lijkt me erg onwerkelijk, verwarrend en eenzaam als de mensen waarvan je dacht dat je er altijd op zou kunnen steunen, ineens hele andere normen en waarden dan jezelf blijken te hebben en je vertrouwen daarmee zo plotseling op losse schroeven komt te staan. Het verandert in ieder geval niets aan wie jij bent!

 

Ik kan me voorstellen dat het enirm pijn doet als je je ouders emotioneel gezien kwijt bent, als ik je reacties zo lees komt dat met name doordat er wederzijds onbegrip is hoe ermee omgegaan wordt en er vanuit dat onbegrip gereageerd werd/is naar elkaar. En dat bedoel ik niet negatief overigens, juist absoluut niet eigenlijk. Inzicht krijgen in waarom er op een bepaalde manier mee omgegaan wordt, door jezelf maar ook door je ouders, kan daarbij deels helpen. Ook dan hoef je het natuurlijk niet met elkaar eens te zijn of opndezelfde manier uit te komen. Het kan er wel voor zorgen dat er meer duidelijkheid is waarom er verschillend mee omgegaan wordt, maar ook een andere zienswijze geven over wat er gebeurt is, hoe er gehandeld is en hoe er nu mee omgegaan wordt. Waardoor er ook duidelijkheid komt over de waarom vragen die je hebt, ook wanneer je je niet kan vinden in de antwoorden of zelf anders zou handelen. Waarbij ook meespeelt dat in het huidige digitale tijdperk er veel meer openheid is over de gevolgen en impact etc dan vroeger toen wij jonger waren. Er is bovendien heel veel meer informatie over te vinden terwijl de oudere generatie het vaak al veel langer op een bepaalde manier doet, die zeker niet altijd goed is.


Zie het net als opvoeden, over het algemeen neem je niet 1 op 1 de opvoeding van je ouders over, je verbeterd of veranderd her en der het een en ander, laat dingen bewust weg en voegt andere dingen juist toe en dat zullen onze kinderen later ook doen. Wij zijn bijvoorbeeld opgevoed met het leren een eigen mening te hebben en die te onderbouwen, terwijl we tegelijkertijd behoorlijk streng opgevoed zijn. Mijn ex mocht geen eigen mening hebben maar werd juist heel vrij opgevoed (ik was fus met mijn eigen mening een hele slechte schoondochter). Mijn oudste (van mijn ex) leren we om een eigen mening te vormen en die te onderbouwen en wordt vrijer gelaten dan ik vroeger was. (De jongste ook maar mijn man en ik hebben redelijk dezelfde opvoeding gehad, al werd hij wel vrijer gelaten).