Bij de eerste moest ik 2 uur wachten, omdat het druk was op de afdeling. Uiteindelijk een uur en 15 minuten mee geperst, waarvan 15 minuten met vacuüm. Een toen werd het een ks. Ik was alleen maar blij dat het bijna voorbij zou zijn. Bij de 2e ook zoiets (weet het niet meer precies), omdat ze nog in moest indalen. Hier heb ik weinig van gemerkt, ik viel elke keer in slaap door de remifentanyl.
Ik moest ze bij de middelste ook tegenhouden, omdat ze anders gelanceerd zou worden (het ging zo snel en had krachtige weeën)... en dat zou voor m’n baby nog niet zo’n probleem zijn, maar wel voor mij (soort ontploffingsgevaar ofzo)... ik vond t echt onnatuurlijk en lastig om tegen te houden, maar ze kwam gewoon.. dus heb t niet heel lang tegen hoeven houden... ze is ‘zuchtend’ geboren volgens de verloskundige en in t bevallingsverslag hebben ze bij persfase voor de vorm 1 minuut genoteerd.
Ik moest ze ook tegenhouden. Had echt net een ruggenprik gehad en lag nog bij de anesthesie om gemonitoord te worden. Dit doen ze normaal gesproken minimaal een half uur. Maar ik zei ineens ik heb het gevoel alsof ik heel nodig moet poepen. Toen zei de verpleegkundige als je nog haar bloeddruk wil weten, moet je deze nu meten. Binnen 5 minuten wil ik hier weg zijn anders wordt hier de baby geboren. We moesten ook nog met de lift weer naar boven . Die ruggenprik heeft nauwelijks aangestaan, want toen ik op m'n kamer was, kon ik de persweeën niet meer tegenhouden. Mijn lichaam was sterker!
Ik zelf heb ze gelukkig nooit tegen hoeven houden. Ik denk eerlijk gezegd dat dat mij ook niet was gelukt Maar een vriendin van mij had een stuitbevalling. Het was haar eerste kindje en ging allemaal wat sneller dan verwacht. Ze moest toen 45 minuten de persweeen wegpuffen omdat de gynaecoloog nog niet aanwezig was...
Bij mijn eerste 3 heb ik waarschijnlijk geen echte persweeen gehad, ik kon ze best tegenhouden, bij de tweede deed ik dat zelf omdat ik niet meer durfde. Voor mijn gevoel zijn ze alledrie op eigen kracht gekomen. Ik herkende dat gevoel van persé mee móeten persen echt niet. Bij de vierde wel. Ik beviel op de baarkruk, en ik hoor de vk nog zeggen: nu echt stoppen met persen anders gaat het te snel. En ik probeerde het echt, maar er was geen houden aan. Vk kon dochter nog net bij haar arm grijpen anders was ze op de grond gevallen en ik was uitgescheurd. Beiden was vast niet gebeurd als ik de perswee tegen had gehouden, maar het ging gewoon niet
Bij de eerste heb ik ook bijna 3 uren persweeën moeten wegzuchten die ik al bij 7 centimeter ontsluiting kreeg. Ik wilde poliklinisch in het ziekenhuis bevallen maar ik werd medisch vanwege meconium houdend vruchtwater. In die 3 uur heb ik ontzettend vaak gevraagd of ze wilde checken of de ontsluiting al verder was maar dit hebben ze nooit gedaan. (Ergens heb ik nog geschreeuwd dat ze haar dan maar eruit moesten snijden want dit duurde veel te lang en dadelijk zou ze stikken, vraag me niet hoe ik erbij kwam). Op een gegeven moment raakte ik na elke wee buiten bewustzijn van de inspanning om hem weg te zuchten, het kostte me al mijn energie. Na 3 uur (de dienstwisseling van de artsen) werd eindelijk gecheckt hoever ik was en bleek er nog een 'randje' te staan. Dat zouden ze wegmasseren en ik mocht persen. Helaas was ik op dat moment zodanig moe dat ik de kleine niet meer verder dan het schaambeen kreeg en is ze uiteindelijk met knip en vacuüm geboren. Het uiteindelijke uitdrijven heeft 1 uur en 8 minuten geduurd Met stip de meest pijnlijke uren van mijn leven tot nu toe... Maar ik zou het zo weer doen
Ik kon denk ik hooguit 3/4 persweeen wegzuchten, 10-15 minuten ongeveer. Langer lukte echt niet. Ik zat op 8 cm en kindje werd 4,5 kg geschat, dus het moest vooral rustig aan om ruptuur te voorkomen. Uiteindelijk zag de verloskundige dat ik de kleine niet meer binnen kon houden. Het hoofdje wilde er gewoon uit, dus ze zei pers maar zachtjes mee als het niet meer gaat. Eindstand binnen 15 minuten een kerel geboren van 4,3 kg. persweeen inhouden is echt een hel en onnatuurlijk. Mijn lichaam schreeuwde gewoon erom dat ik mee ging persen.
Ik heb t helaas ook gehad bij mijn eerste. Ik had nog niet genoeg ontsluiting, werd ingeleid maar kreeg wel al persweeen! Voelde zo onnatuurlijk ze weg te moeten ouffen, je hele lichaam wilt gewoon de baby eruit persen en dan kun je daar niks mee... bij de tweede gelukkig niet gehad
Herkenbaar...bij mij was het omdat ze de kleertjes nog niet hadden klaargelegd ( bij de eerste) Bij de 2de zaten ze om 23:00 in overdracht... Was echt een heel naar gevoel inderdaad
Ben trouwens bij de eerste bijna 15 cm uitgescheurd...dus bij de tweede wilde ze dat voorkomen. Maar ik heb bij alle 2 weeenstormen gehad. Hopelijk heb ik dat niet bij nummer 3.
Ik heb welgeteld 1 perswee tegen moeten houden....maar wat vreselijk is dat. Respect voor de dames die dat uren hebben volgehouden!
Ik heb het drie kwartier moeten doen. Omdat er te weinig bezetting was. Ik dacht echt dat ik gek werd. Ik had het na een tijdje ook niet meer onder controle allemaal. Wat een hel.
Bij de bevalling van de eerste was ik nog in een roes van de morfinepomp dus ik weet niet zeker of ik die wel of niet had kunnen tegenhouden. Nu bij de 2e. No way dat ik die persweeën had kunnen stoppen. Dat was zo'n oerkracht dat de vk en zuster onder de indruk waren blijkbaar.
Persweeën tegenhouden.... . Ik zat op 9cm en voelde wat druk door de ruggenprik heen. Toen viel het nog mee totdat ze het hebben uitgezet. Wat een oerkracht! Na de uitwerking van de ruggenprik moest ik ze ongeveer een uurtje tegenhouden en mocht op een gegeven moment voorzichtig meepersen. Ik ben heel benieuwd hoe het binnenkort zal gaan.
Ik moest 2 uur persweeën ophouden omdat ze wilde dat mijn zoon door de weeën wat meer zou gaan zakken. Na die 2 uur heb ik 2,5 uur geperst, kwam de vacuümpomp tevoorschijn en bleef hij met zijn schouder vast zitten. Hopelijk gaat het deze keer anders.