Het zal vast een onpopulaire mening zijn en er zullen vast mensen over vallen, maar ben van mening dat wanneer je als persoon werkende bij een instantie een verkeerde beslissing neemt en die doorduwt met alle gevolgen van dien, je ook verantwoordelijk mag worden gehouden voor die gevolgen, ze erkent etc ipv je dan te verschuilen achter: "het is een team beslissing" of "we hebben het verkeerd ingeschat" zeker wanneer er door derden/eerder betrokken proffesionals al gewaarschuwd was voor deze gevolgen.
Volgens mij heb ik het nergens over wegvallen van structuur NU. Ik praat over het algemeen. Heeft niets met NU te maken. En wat ik zeg os toch niet op waarheid gebaseerd? Ik VIND dat. En daar kun je een hele discussie over aangaan met me, die je duidelijk wél persoonlijk raakt, maar dat heeft geen zin denk ik. En ‘Hahaha, altijd mooi hoe ik reageer?’ Je schijnt me te kennen... Ik quote alleen iets over mijn allereerste geschreven stukje. Daar zeg ik het al. Dat het uit de losse pols is en ik vast niet het juiste zeg. Ik weet niet precies wat je nu wil, maar be my guest.
Sja, dan heb je het over de ‘werk Iris’ die in beeld komt. Ik praat nu vanuit mijn privé. Tenminste in mijn vorige stukjes. Ik moet je eerlijk zeggen dat ik zo een zaak niet aan de hand heb gehad. Wel bij collega’s gezien maar dat is toch anders.
Ik ben dat in sommige gevallen geheel met je eens! Ik heb zelf weleens gezegd; ik weet niet of we het juiste hebben gedaan. Die beslissing had geen hele grote gevolgen maar toch...
Hilarisch, jij schrijft hier dat het me duidelijk wél persoonlijk raakt, maar als ik het grappig vind hoe jij reageert op dit forum, ken ik je niet. Weet je, ik wil helemaal niets, ik ken je niet en heb daar ook geen behoefte aan, maar over dat je het niet over nu hebt: Nee, je hebt gelijk, je schrijft nergens over NU....
Maar je geeft zelf aan dat je er een hekel aan hebt, dus vanuit privé, vandaar dus ook de vraag hoe je er tegenaan kijkt wanneer blijkt dat er uiteindelijk wel iets uitkomt? Het gevoel wel juist was etc etc.
Oh ja..., ging mijn dochter ophalen bij de bso. Meisje van een jaar of 8 loopt naar de deur, smijt m vlak voor mijn neus dicht, gaat me uit staan lachen en toen mijn dochter de deur open kwam doen rende ze weg om zich te verstoppen onder de tafel. Toen ik even ging vragen of ze dat normaal vond om te doen (ik namelijk niet), mocht ik dat niet doen, want ze had (.........?) volgens haar moeder. Ja dagggg, dikke reet! Dat is gewoon onbeschoft gedrag, als je dat al niet eens gaat corrigeren wordt t natuurlijk helemaal nooit wat.
Zo erg inderdaad Hier had een klasgenootje van m'n oudste voor het virus het te bont gemaakt gaf die moeder ook aan ja dat komt door zn adhd Nee helemaal niet is gewoon asociaal gedrag en pak je kind eens aan Alles altijd maar afschuiven brrr
Ik kan me ook irriteren aan de labels die rondgeslingerd worden als excuus, maar tegelijkertijd kan ik me ook irriteren aan de botte manier waarop volwassenen kunnen reageren naar kinderen/over kinderen als die ongewenst gedrag laten zien. Mijn kind is ook een boef en sociaal emotioneel niet helemaal handig. Weet gewoon niet hoe bepaalde dingen moeten/horen en krijgt dus heel vaak afwijzingen: niet doen, stoppen, etc. Mensen kijken mij ook op zijn gedrag aan. Terwijl er met hem heel goed een gesprek te voeren is en ik ben altijd bereid om het gesprek aan te gaan. Het is alleen hartverscheurend als er oordelen om je oren vliegen, als je kind echt afgewezen wordt. Als je vraagt waarom hij iets doet, klopt het bij zijn werkelijkheid, zijn werkelijkheid klopt alleen niet altijd bij de realiteit. Hij heeft volwassenen nodig om alternatieve manieren eigen te maken. Horen wat hij wel moet doen, ik heb geen label voor hem nodig. Maar hij loopt wel bij een kinderpsycholoog omdat hij zichzelf zo in de weg zit. Een label gaat niks oplossen voor hem. Handvatten hoe hij met zijn gedachten, angsten, “fantastische” ideeën en zijn boosheid om moet gaan, gaat hem wel verder helpen. Maar daarnaast heeft hij ook positieve reacties nodig om gemotiveerd te blijven en denk ik dat je kinderen best aan mag spreken op ongewenst gedrag, maar het jammere is dat dit vaak op een destructieve manier gedaan wordt ipv een constructieve manier. Maar wat ik wel ervaar hoe anderen naar mijn kind kijken, hoe anderen hem benaderen en hoe anderen mij soms aanspreken, ik heb continu het gevoel hem te moeten verdedigen, hij wil zo graag goed doen, maar het lukt hem niet altijd. En hij en ik hebben geen afwijzing nodig, maar steun. Hoe veel mensen hem wel niet afkatten bij een fout. Ipv aangeven wat wel wenselijk is. Dat op een gegeven moment het kind achter het gedrag niet meer gezien wordt is heel moeilijk. En ik denk dat mensen die slingeren met de termen als “excuus”, het waarschijnlijk wel heel zat zijn dat ze hun kind altijd maar moeten verdedigen. En een term als autisme kan dan wel helpen als verzachtende omstandigheid omdat ze daarmee kunnen verklaren dat veel zaken van het kind geen onwil, maar onmacht is. (Kunst is wel om daarnaast wel bezig te blijven met je kind om wel steeds handvatten te geven in situaties die je kind nog niet machtig is)
Wat probeer je nu eigenlijk? Me ergens op ‘pakken’ of het persoonlijk maken? Ik snap het hele lolletje niet van ‘je/me kennen’ en iets wat jij hilarisch vindt. Het zal wel aan mij liggen. Laten we het daar maar op houden. Ik vind ergens wat van, waarbij ik nog aangeef dat het ergens wel niet zal kloppen. Jij gaat daar op een serieuze manier op in en creëert daarin iets van je eigen waarheid. Dat mag, zeker als jij er dingen over weet omdat je er zelf mee te maken hebt. Míjn hele punt, namelijk dat ik het irritant vind als mensen hun ADHD of autisme (O, nee dat is hetzelfde zeg jij) of whatever ze hebben, inzetten als excuus bij bepaalde zaken, zoals anderen hierboven heel goed weten te noemen en herkennen, dat lijk je niet te zien of zo. En het persoonlijk raken, knalt uit al je reacties op mij. Goed, ik heb er minder verstand van dan jij. Oké, ik zal het vast niet zo snappen als jij of anderen die er dagelijks mee te maken hebben. Maar het is míjn onpopulaire mening en meer niet.
Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen maar ik lees wel heel veel verdriet bij je en dat vind ik heel erg. Dit lijkt me niet makkelijk! Mijn reacties/meningen hebben ook niets van doen met mensen/kinderen zoals jouw zoontje. Dat vind ik van hele andere orde.
Ik vraag me af of je dat als buitenstaander wel kunt/moet willen beoordelen.. Ik weet hoe irritant het kan zijn. Wij hebben een kind in de familie die in een diagnosetraject zit vanwege verdenking ASS. Zijn moeder corrigeert hem naar mijn mening ook veel te weinig onder het mom van zijn (bijna) label. Maar als ik zie hoe ontzettend vermoeiend het voor hen is en hoe pijnlijk om altijd het ‘vervelendste’ kind op een verjaardag o.i.d. te hebben, dan kan ik eigenlijk alleen maar medelijden hebben. Als ik zie dat mijn kinderen bang worden of pijn gedaan worden o.i.d. spreek ik het kind daar overigens wel op aan maar daar houdt het voor mij ook wel bij op.
Ik voelde me ook niet aangesproken door jouw post hoor. Mijn zoontje heeft namelijk geen stempel en deze wil ik hem ook niet laten geven. Ik kan alleen wel begrijpen dat sommige mensen die stempel nodig hebben om de kracht te blijven behouden om te vechten voor hun kind. Ik heb gelukkig veel steun aan mijn vriend, ouders en vriendinnen. Maar sommige mensen voelen zich hier heel alleen in en dan kan een stempel wel een soort vangnet zijn voor de mensen om met de problemen van hun kind om te gaan. Een stempel kan ik me soms zelf wel ook aan irriteren, want ongewenst gedrag, blijft ongewenst. En daar haakt mijn onpopulaire mening op in en dat is dat volwassenen moeten stoppen met kinderen met ongewenst gedrag afwijzen. Investeer bij ongewenst gedrag 1 minuutje van je tijd om op een positieve constructieve manier het gesprek met het kind aan te gaan. Ipv alleen afkappen een kind een handvat geven of een inzicht waarom hetgeen wat het kind deed niet leuk is. Haak in met een grapje bijvoorbeeld en veralgemeniseer het voorval om samen even te kijken waarom hetgeen wat het kind doet niet leuk is. Bij een positief contact met een volwassene waarin het kind niet afgewezen wordt, maar waarin duidelijk is waarom het gedrag niet leuk is of wat een beter alternatief is, zal een kind gemotiveerder zijn om zich beter te gedragen. Want als een kind voelt dat hij “toch niks goed kan doen” dan zal hij zich meestal niet willen verbeteren.
Mijn persoonlijke mening laat ik nooit een rol spelen op mijn werk als je dat bedoelt. Als ik het niet juist begrijp hoe ik het nu vertel, geef het dan even aan. Ik denk ook dat je zo een teamoverleg niet moet onderschatten. Dat het niet als ‘excuus’ gebruikt wordt vanuit de jeugdzorg. Wij overleggen met elkaar, dus een gedragswetenschapper, een manager, een Jeugdbeschermer, een jurist en vaak ook collega’s over elke zaak. Komt het voor dat we iets niet goed inschatten? Ja dat komt voor. Gelukkig niet vaak. Wél wordt het vaak in de media en ‘volksmond’ zo gebracht dat we het niet goed hebben ingeschat. We liggen vaak onder vuur; vaak ten onrechte. Als we dingen doen die wél heel goed gaan, dan hoor je die meestal niet, dus jeugdzorg blijft vaak hangen onder een negatieve zwarte wolk. Ik heb het weleens gehad; ik dacht echt dat er niks aan de hand was. Ik zag het tenminste niet en met mij Veilig Thuis en De Raad vd Kinderbescherming ook niet. Toen heb ik hulpverlening ingezet. Uiteindelijk kaam het probleem uit een andere hoek dan we allemaal dachten. Wat ik hiermee wil zeggen? Dat we ons niet zomaar verschuilen achter dingen. Dat het soms anders kan zijn. Dat er wél iets kan zijn, ook al denk ik eerst van niet. Er zijn een handjevol zaken die inderdaad niet zijn opgepakt zoals zou moeten. Dat is geen luiheid geweest: geen excuus. We werken uiteindelijk met mensen en geen machines. Als ik iets zou missen wat later cruciaal bleek te zijn? Ik zou het verschrikkelijk vinden maar als ik echt alle richtlijnen heb gevolgd waar wij ons aan moeten houden en waar we aan moeten denken, dan kan ik mezelf niks kwalijk nemen. Al voelt dat natuurlijk wel zo.
Ik weet niet wat je bedoelt met kunt/moeten/willen beoordelen dus als je wil dat ik daar op inga, kun je dat verduidelijken?
Hoezo, dit staat verder los van onze discussie hoor. Was naar aanleiding van iets wat ik in een mail las. Maar ik haal het wel weg, ik wil graag klaar zijn met onze discussie.
Jij reageerde op de post van Forumnaam dat je zeker niet zulke kinderen als haar zoontje bedoelde. Maar hoe kun je dat als buitenstaander beoordelen, wat voor kind het is, of zijn/haar gedrag wel of niet verklaarbaar is door ASS, ADHD o.i.d.? En waarom zou je dat willen beoordelen? Het lijkt mij dat de ouders van deze kinderen meer gebaat zijn bij steun dan bij kritische collega-ouders.. Dat wil ik dus ook zeggen met het voorbeeld van dat kind in onze familie. Ik kan er heel veel van denken, maar ik weet niet hoe het voelt voor die ouders en wat hun beweegredenen zijn om wel of niet te corrigeren. Het enige wat ik dus doe, is in de gaten houden dat mijn eigen kinderen geen pijn gedaan wordt en daarnaast de moeder af en toe aanbieden om even op het betreffende kind of haar andere kind te passen zodat zij even lucht heeft.