Juist kinderen met ASS hebben behoefte aan duidelijkheid. Dus die moeten júist aangesproken worden op dingen die ze doen die niet mogen. Of even uit de situatie gehaald worden als het teveel is. Juist met die duidelijkheid, kun je een voorspelbare en veilige situatie voor hen creëren.
Hier ook, mijn moeder en opa zeiden na de bevalling ‘ ze heeft een hersenbeschadiging’ ( ik bewoog links niet en lag heel raar in de couveuse) nee hoor dat was allemaal niet zo. Mijn opa heeft toen oefeningen aan mijn moeder gegeven die ze al als baby met mij deed. Toen ik 11 was kreeg ik mijn eerste epileptische aanval, na de scan bleek ik door de geboorte niet aangeboren hersenletsel te hebben. En toen werd er opeens niet meer gezegd dat mijn moeder de overbezorgde alleenstaande(!) moeder uithing.
Ik heb wel een mening over ass/adhd labeltjes... Sommige ouders proberen bij elk 'gebrek' van een kind het te kunnen koppelen aan een diagnose. Dus hij kan niet goed samenspelen, hij heeft waarschijnlijk autisme. Het kan toch ook een kind zijn die niet graag samenspeelt en gewoon zonder diagnose? Sommige mensen gaan ver in het zoeken naar een te plakken labeltje. Maar als je echt een labeltje kunt plakken, ben je daar echt niet blij mee. Een echte ASS-er herken je direct! Er zullen dan ook alarmbellen bij bijvoorbeeld het kinderdagverblijf/school afgaan. Je moet niet altijd een labeltje willen plakken. Een kind kan ook van zichzelf gewoon druk zijn, daar is echt geen ADHD voor nodig.
Uiteraard, dit is zeker iets voor de ouders! Bedoelde het absoluut niet zo dat jij hier iets mee moest hoor
Ja het moet vreselijk voor mijn moeder zijn geweest op heel veel fronten. Het heeft voor mij ook hele grote gevolgen gehad. Normaal dmv therapie kunnen er nieuwe verbindingen gemaakt worden in de hersenen. Nu heb ik dus nul therapie gehad en na 11 jaar was het gewoon te laat. Dus ik ben ook afgekeurd omdat ik eigenlijk geen korte of terwijl middellang termijngeheugen heb. Mijn man is mijn externe harde schrijf. En zo zijn er nog heel veel meer dingen. Maar buiten dat heeft mijn moeder zo moeten vechten voor mij. Het moet erg eenzaam voor haar zijn geweest.
Nou inderdaad! Wat lijkt me dat moeilijk als alleenstaande moeder. En wat slecht zeg, dat jij er dus ‘beter’ uit had kunnen komen als de zorgen van je moeder serieuzer waren genomen.
Ik denk dat Iertje vooral bedoeld dat ze het vervelend vind dat mensen gedrag van hun kind goed praten door het label op tafel te gooien. Ik vind niet dat een label gedrag goed praat, storend gedrag blijft storend. Ook als er een label opgeplakt is. Ik heb ook altijd het vervelendste kind bij me op verjaardag. Ik heb geen label nodig om het goed te praten. Maar een beetje begrip van de mensen en een aardige opmerking ipv afwijzende opmerking zorgt er wel voor dat mijn zoontje het beter doet en dat ik mij niet verdrietig hoef te voelen over hoe er gesproken wordt over mijn zoontje. Echter is het wel de verantwoordelijkheid van de ouders/juffen en liefst ook met een beetje inzet van het netwerk om het kind de juiste handvatten te geven om het steeds iets beter aan te kunnen pakken. Zodat het kind ook beter floreert. Dus begrip voor de situatie is wenselijk, want bij een kind met probleemgedrag gaan de dingen helaas minder vanzelf en kost het veel meer energie om het kind goed terecht te laten komen, maar aan de slag om je kind goed te begeleiden richting gewenst gedrag is ook zeker noodzaak.
Moet vreselijk geweest zijn. Niemand die u wil geloven en mss nog veel mensen met hun eigen (soms domme) mening er rond.
Ik ga het proberen op te sommen. Waarschijnlijk vergeet ik nog heel wat. En dat vergeten ligt weer in de lijn der verwachting. Mijn hersenbeschadiging ligt rechts voor. Dus communicatie etc is allemaal lastig, daardoor hou ik van duidelijkheid en geen vaag gedoe. Ik kan niks met vage hints. Mijn linker kant van mijn lichaam heeft bijna geen kracht, daardoor kan ik bijvoorbeeld geen twee borden optillen met mijn linker hand. Als je naar mijn benen en armen kijkt zie je dus heel duidelijk dat mijn linker pols een stuk dunner is dan rechts. Ik heb ook vaak tintelingen in mijn linker kant van mijn lichaam. De rechterkant van mijn lichaam doet het werk, dat heb ik mezelf aangeleerd. Ik kan heel slecht plannen. Mijn moeder heeft mij vanaf jongs af aan geleerd alles in tijd op te delen dus ; 10 minuten douchen, 5 minuten haar borstelen, daarna 10 minuten de tijd om te ontbijten etc etc. Daardoor kan ik dus ‘plannen’ maar eigenlijk kan ik dat dus helemaal niet. Voordeel van deze manier van structuur is dat ik dus altijd overal op tijd ben. Leren/onthouden lukt niet. Bijvoorbeeld grammatica en spelling. Het is leuk hoor die D en DT en het kan mij 100 keer uitgelegd worden en dan denk ik 5 minuten wat simpel, maar onthouden gaat vervolgens niet. In de praktijk kan ik dan weer wel leren, doen is hier het sleutelwoord ipv lezen. Concentratie is gering. Verjaardagen, visite noem het maar op het kost ontzettend veel energie en ben daarna echt helemaal gesloopt. Ik vergelijk mezelf altijd een beetje met iemand die autisme heeft, ik heb duidelijke structuur nodig en dan gaat het thuis helemaal prima. Ook nu met onze zoon, rust reinheid en regelmaat brengt mij veel goeds.
Mijn reactie was op het eerste gedeelte wat je schreef het stukje wat je prive vindt, betreffende je 2e gedeelte qua werk ging mijn tweede stukje. Ik kan hier heel uitgebreid reageren op wat je hierna betreffende werk hebt geschreven, maar volgens mij is dat niet zozeer van toepassing. hier komen de contactjournaals en 'afspraken' uit het teamoverleg en de adviezen van de gedragsdeskundige niet overheen met wat er vervolgens uitgevoerd is door de gezinsvoogd. Dus denk niet dat ik een teamoverleg in deze onderschat heb. Is er door de rechter, het hof, de rvdk en de psycholoog geconcludeerd dat de wijze van handelen door gezinsvoogd (en team) uitermate beschadigend is geweest incl. Opgelopen achterstand in de ontwikkeling. Waarbij aangegeven is dat ze het onvoorstelbaar vinden dat er zo gehandeld is terwijl er rapportages met onderbouwde adviezen op basis van onderzoeken lagen. De rapportages die naar de rechtbank zijn gestuurd tot 3x toe gevuld waren met aantoonbare onwaarheden en verwijten aan mijn adres als oorzaak van de gevolgen terwijl uit de contactjournaals en eerdere onderzoeken bleek dat er dus niet gehandeld is zoals besproken in het team etc. Het hof en de rvdk kreeg er het idee van dat de gezinsvoogd een persoonlijke hetze naar mij heeft gevoerd onder aanvoering van mijn ex waarbij bewust afgeweken is van de onderbouwde adviezen en overleggen. (Iets wat een hof en rvdk niet bepaald snel zal uiten) Buiten het verschuilen achter die opmerkingen is er vanuit hen niks gebeurd, geen vraag of ze iets konden betekenen om te zorgen dat hulp snel opgestart werd zodat achterstand ingehaald kon worden helemaal niks noppes nada. Het is dus absoluut geen 'voorbeeld' zoals jij het geschetst hebt in je reactie maar 1 waar deze gevolgen duidelijk waren, vooraf voorzien waren en waar vanuit meerdere kanten op de alarmbellen is gedrukt betreffende de handelswijze van gezinsvoogd. En dan bedoel ik dus niet onszelf en familie maar vanuit school, specialist waar hij toen nog liep ter controle, huisarts, een voormalig gezinsvoogd (oud collega van hen) waarmee een familieband is etc. En helaas weet ik dat onze case daarin niet op zichzelf stond. Ik weet ook dat dit vaak naar vaders gebeurd na scheiding maar dus ook naar moeders. Ok alsnog een lang verhaal geworden betreffende je werk. Dit eindigde overigens toen ik bijna ging bevallen van de nu nog jongste. Ben wat dat betreft blij dat er nu eindelijk rust in de tent is, de oudste met de juiste hulp zijn achterstand heeft ingehaald en op alle vlakken functioneert zoals mag worden verwacht met zijn leeftijd. Het heeft er alleen wel aan bijgedragen dat hij behoorlijk volhardend is dat zodra hij 12 is hij een formeel verzoek aan de rechter wil doen om alle banden met zijn vader door te snijden, op advies van zijn therapeut hebben wij (man en ik) begeleiding gezocht om dat te accepteren en respecteren, wij vinden het namelijk nogal wat, al begrijpen we zijn redenen en onderbouwingen ervoor, hij accepteert nu in ieder geval dat het zijn biologische vader is dat is al een punt van winst geweest.
Ik snap je en ik ben het eens met de strekking van je post alleen de uitspraak ‘goedpraten met een label’ stuit mij dus tegen de borst. Ik zie het meer als een verklaring geven voor het gedrag, waarbij een ‘label’ dus misschien sneller duidelijkheid oplevert richting anderen.
Dit is zwaar irritant ja. Ik ben zo een die c duidelijk maak dat dit niet kan. En dat ze dus sorry moet zeggen. Maar vaak kan of wil ze dan niet. Ik schaam mij dood en leg wel uit aan die persoon. Maar krijg ook vaak vooroordelen dus wil geen diagnose. Zelf een leerplicht die zei.. o heeft ze dat dan luistert zij niet naar volwassenen. En de kijk op c is dan heel anders in de trant laten we strenger zijn. Dit werkt averechts.
En daarom snap ik ook dat voor veel mensen een label helpend kan zijn. Het is een verklaring voor het gedrag, maar dat betekend mijn inzien niet dat er dan maar niks mee moet gebeuren. Dan heeft een kind nog steeds handvatten nodig om te leren hoe te handelen in bepaalde situaties. Labels op zich is niks mis mee. Als hulpmiddel, als verklaring voor het ontstaan van gedrag wat ontzettend helpend kan zijn om begrip te krijgen van derden. En zolang ouders naast het label bezig blijven om de kinderen de juiste handvatten te geven is er helemaal niks mis met een label. En het geven van handvatten kost tijd. Heel veel tijd én energie. Dus respect voor alle mede ouders met kindjes met moeilijker gedrag. Want het is ontzettend zwaar om steeds negatieve reacties te krijgen over je kind waar je zo ontzettend veel van houd en waar je zo hard je best voor moet doen om het een zo fijn mogelijk leven te geven
Mooi omschreven. Ook ik denk weleens pfff lekker makkelijk gooi alles maar op x label dan hoef je je kind niet op te voeden. Ik zal nooit een kind van een ander zo aanspreken maar heb er wel vaak al mijn mening over klaar. Daarnaast herken ik heel erg wat je schrijft over het corrigeren van kinderen als in, nu stoppen, nu ophouden, niet doen, ik zeg nee, enz. Juist naar mijn eigen kinderen omdat ik heel veel waarde hecht aan vormen van beleefdheid en wenselijk gedrag. Voelt voor mij als normen en waarden bijbrengen. Maar door jouw stuk besef ik me ook dat ik dat anders kan doen. Door te zeggen doe maar niet je kunt het ook zo doen. Of wil je ophouden je mag wel ... doen. Waarom doe je dat? Denk dat dat voor de kinderen veel fijner overkomt en uiteindelijk bereik ik er hetzelfde of misschien meer mee. Dus bedankt voor dit bericht is best een eye opener.