Omdat ik merk dat ik het kwijt moet. Hier de ruimte om jouw persoonlijke verhaal kwijt te kunnen. En om elkaar te steunen in zware tijden.
Ik begin. Corona was tot een week geleden vooral thuiswerken en de kinderen bezig houden. En eigenlijk best relaxed zonder externe afspraken. Tot het bericht kwam dat schoonvader zich niet lekker voelde. Koorts en pijn. Na wat aanmodderen op advies van huisarts via telefoon uiteindelijk toch naar de post. Mijn man met hem mee, omdat er hem niet alleen met een taxi wilden laten gaan. We dachten toen nog helemaal niet aan corona. En zijn saturatiewaarde was nog binnen de norm. Advies: paracetamol en thuis uitzieken. 2 dagen later geen verbetering. Meer pijn. Ook bij nieren. Heel moe en kortademig. Dus nog eens naar de post. Nu kreeg hij een kuur voorgeschreven. Dag erna was hij weer slechter. Naar de post kon niet meer. Huisarts laten komen. Opname nodig. Zorgen om schoonma. Ook zij voelt zich niet lekker. En zij kan niet alleen blijven (ouderdom en bijna blind). Zwager heeft geregeld dat ze opgenomen kan worden in een verzorgingshuis. En tegelijkertijd is schoonzus ziek geworden. Via haar werk (zorg) kon ze getest worden -》positief op covid-19 Dus op 1 dag pa en ma beide opgenomen. Pa aan het zuurstof. Allebei andere locatie. Ma had dezelfde avond ook zuurstof nodig. En zus ziek thuis. Weer een dag later. Pa overgeplaatst naar longafdeling. Hij heeft longembolie en had niet genoeg aan de zuurstof die hij kreeg (5 liter) en hoge koorts. Nu ander systeem en 15 liter. Dat werkt wel. Ma koorts en in de avond ook zuurstof nodig. Zus met ambulance naar ziekenhuis. Ook zuurstof nodig. Zij mocht wel dezelfde avond weer naar huis. Broers en zussen zoomen nu elke avond met elkaar en hebben afspraken wie er wanneer belt. Broer 1 is aanspreekpunt voor ziekenhuis en verzorgingshuis. En appt dagelijks alle nieuws naar iedereen. Volgende dag. Pa en ma hebben nieuwe pyama's en ondergoed nodig. Maar hun appartement is besmet gebied. Dus ik ga naar de Hema om alles te kopen en af te leveren bij ziekenhuis en verzorgingshuis. Pa knokt voor zijn leven en is inmiddels stabiel. Ma heeft nog flink koorts en voelt zich misselijk. Ze missen elkaar, maar kunnen af en toe bellen. Vandaag. Eindelijk wat positief nieuws. Beiden zijn stabiel en willen perse voor elkaar blijven leven. Via de telefoon spreken ze elkaar moed in. Van pa een fotootje gekregen dat hij rechtop zit en de tekeningen van de kinderen hangen boven zijn bed. Tegen de avond bericht dat hij diaree heeft (bijwerking van medicijnen). Met ma gaat het iets beter. Ook zus voelt zich inmiddels iets beter. Morgen gaan we een afspraak maken bij het verzorgingshuis. Daar mogen we dan even naar ma's raam en via telefoon met haar praten. Daar verheugd ze zich op.
Heftig hoor Maar heel fijn dat ze wat opknappen... Eind Januari heb ik 2x een hartinfarct gehad. Na een paar weken mocht ik gaan revalideren. Door Corona is de revalidatie na 3 weken al stopgezet en daar zit ik dan: 38jr, 2 jonge kids en 2x een hartinfarct. Dikke pech. Ik moet alles gaan verwerken maar dat is nogal moeilijk nu. Mn leven staat echt letterlijk stil en behoor van het een op andere moment tot een risico-groep. Gelukkig geen Corona en ook geen bekenden die daar ernstig ziek van zijn, maar Corona is een behoorlijke hobbel id weg op het moment
@Mamafiets : Wat heftig zeg! Sterkte en hopelijk gaat alles goed. @LadyKikker : ook heel heftig en ook nog eens zwaar k*t dat je behandelingen niet meer doorgaan. Sterkte!
Ik heb helaas zelf ondervonden hoe heftig het kan zijn. Ik wil i.v.m. herkenning niet mijn verhaal doen maar de tijd tussen constatering en achteruit gaan gaat echt heel hard. Ik ben na een aantal weken nog steeds niet mezelf. Mijn longcapaciteit is nog beduidend minder en ik blijf extreem moe.
Van dichtbij de indirecte gevolgen van de pandemie meegemaakt, uitblijven van psychologische hulp en het wegvallen van structuur. De andere kant, zij die niet in de statistieken worden meegenomen als corona doden. Sterkte aan hen die dierbaren hebben verloren of die tegen dit virus vechten, op welke manier dan ook.
Wat een heftige verhalen! Heel veel sterkte dames! Zelf zijn wij indirect getroffen door het Coronavirus. Mijn zoontje werd geopereerd op de dag dat de eerste coronamaatregelen getroffen werden in Brabant. Het was voor hem en ons een eenzaam ziekte en herstelproces. Geen visite en geen emoties kunnen delen. In een klap viel ons hele vangnet weg. Broodnodige fysiotherapie aan huis werd geminimaliseerd en later gestopt. Ook de sessies met medische psycholoog konden niet doorgaan. Na 1 week in het ziekenhuis en 6 weken op bed is ons zoontje nu weer een beetje op de been. Hij zal nog wel een maand of 3/4 nodig hebben om de oude te worden (revalideren). Ondertussen ben ik echt helemaal op. Moe van alle zorgen, het mantelzorgen, thuisonderwijs verzorgen aan 3 kinderen, het huishouden en van mijn werk (vitaal beroep). Mijn man is ook moe, ook hij moet werken en zit in de van afstudeerfase zijn studie. Op dit moment geeft het wel of niet deels naar school en de noodopvang kunnen/mogen van ons zoontje mij de meeste stress...werk heeft veel begrip voor mijn situatie, maar op mijn werk is echt een nijpend personeelstekort. Ik ben al vanaf 10 maart niet volledig inzetbaar. Ik weet dat ik vanaf 11 mei weer volledig op de planning sta.