Kan je je écht compleet voelen met het aantal kids wat rondloopt? Ik snap dat je rationeel denken zegt: ja. Maar is er niet altijd dat gevoel? Wat nog een kindje zou willen? Ik heb altijd wel met enige jaloezie gekeken naar moeders die vlak na de geboorte al begonnen met ruimen. "Wij zijn compleet!" Riepen en vrolijk alles verkochten.. Ik kén dat gevoel dus niet!!! Maar mijn ratio zegt wel: het is goed zo. Ik geloofde dat deze moeders het echt zo voelen. Maar nu sprak ik iemand die zegt "compleet" te zijn. Dat het gevoel nooit overgaat. Dat je altijd wel een wens voor de volgende hebt. Maar je gewoon rationeel besluit dat je compleet bent en je dat vanzelf wel zo gaat voelen. Je moet stoppen met het denken aan een volgend kindje, want je besluit dat die er niet komt.. Hoe ervaren jullie dat?? Ik heb gevoelsmatig dus wel die wens, en ben juist bang dat ik spijt ga krijgen als we er nooit voor gaan. Ondanks dat mijn rationeel denken zegt: het is goed zo.
Ik voelde me compleet direct na de geboorte van de jongste en dat voel ik nu, bijna 8 jaar later, nog zo. Ik hoef dus niet nog eentje, heb er lange tijd zelfs niet aan moeten denken, het idee alleen al haha. Dat heb ik nu niet meer zo, maar klaar is het wel.
Ik weet ook nog steeds hoe 'compleet' voelt. Ik denk wel steeds vaker 'het is goed zo', maar echt compleet? Nee dat voel ik nog niet. Het kan dus ook maar zo zijn dat we over 4 jaar besluiten om toch nog voor een 5e te gaan. Maar voor nu is het goed zo.
Mijn moeder en schoonmoeder zeiden ook dat je dat gevoel altijd houdt. Nouja, ik dus niet. Na de tweede vond ik het best als er geen meer kwam, maar man wilde graag een derde en het gevoel kwam bij mij na een paar jaar ook weer. Na de derde moest ik absoluut niet meer denken aan een 4e. Ook na bijna 4 jaar niet. Compleet zijn geloof ik niet zo in, er kan van alles op je pad komen waardoor het veranderd. Maar ik voelde echt niks voor nog een kind zelf krijgen. Tot ik onverwacht zwanger raakte en dit een miskraam werd. Toen wilde ik nog maar 1 ding en dat was nog een kind 9 maanden later was onze vierde er, en we zijn zo ontzettend gelukkig met haar. Daarom heb ik het niet meer over wel of niet compleet. Want na de derde heb ik vaak genoeg gezegd dat we compleet waren. Maar blijkbaar was er ruimte zat voor een vierde
Ik denk dat het ligt aan wat je onder 'compleet voelen' verstaat. Ik zeg dat soort dingen nooit, maar ik geloof dat ik me wel compleet voel: ik heb twee kinderen en ik hoef geen van hen te missen. Dat is voor dus níet het zelfde als geen kinderwens meer hebben, want die heb ik zeer zeker (niet dat er wat mee zal gebeuren)!
Ja ik versta onder compleet dus ook dat je dan geen kinderwens meer hebt, maar dat versta jij er dus niet onder.
Ik voel me nu zeer compleet. Ik wou altijd 3 kinderen; 2 jongens en een meid. Na de 1e wist ik meteen dat ik ooit wel een 2e wou. Maar nu die 2e jongen er is voel ik me compleet. Als ik nadenk over de toekomst dan zie ik daar niet nog een kindje bij. Als ik droom over plannen die we willen gaan doen (reizen, uitstapjes, projecten zoals een huis kopen) dan zie ik daar geen 3e kind. Ik ben ook wel klaar met het hoofdstuk zwanger zijn, voorbereiden op een baby, een kleine baby hebben en alles wat daarbij hoort .. ik denk dus dat we klaar zijn Maar goed, de 2e is pas 2 maanden dus zeg nooit nooit haha
Compleet nooit meer, maar na de jongste vond ik het wel prima en ik heb nooit meer babykriebels gehad, we hadden het al over sterilisatie en ik heb nooit zoiets gedacht van: oei, weten we dat wel zeker? Stuurde een foto naar m'n zus van de baby van onze favoriete zanger en zei dat ik haar zo schattig vond maar dat ik ZO blij was dat ik die periode nooit meer hoefde mee te maken. Ongeveer een week later testte ik positief. Dit kindje zal, als het er eenmaal is, vast en zeker net zo onmisbaar voelen als de anderen, maar hierna ECHT nooit meer.
Ons gezin is compleet, voltooid, verzadigd, áf. Blijft altijd een gek idee om m’n “carrière” als barende vrouw af te sluiten (gevoelsmatig doe ik dat nu al voor de derde keer maar deze keer toch echt), maar nog een kindje erbij, nope, niet nodig, wij zijn op het hoogtepunt gestopt. ‘t Is dan ook geen Spaar ze Allemaal-actie van de Coop
Wij zijn compleet. Heb 2 kinderen uit mijn eerste huwelijk. Met mijn huidige man nog een klein mannetje van nu 4. De wens om samen met mijn huidige man een kindje te krijgen was erg groot, ook omdat hij nog geen kinderen had. We hebben 6 jaar op hem moeten wachten, hebben icsi behandelingen gehad met alle spanning en druk die daar bij komen. Toen na 4 pogingen het n8ig niet was gelukt, hebben wij ons erbij neergelegd en gestopt met de behandelingen. Na een jaar raakte ik spontaan zwanger wat na 10 week in een miskraam eindigde. Toen waren we er helemaal klaar mee en hebben alle babyspul wat ik nog had bewaard van de groten weg gedaan. En we hadden er vrede mee dat het bij 2 zou blijven. En toen een jaar later was ik weer zwanger, en is onze zoon in 2015 geboren. Ik kan echt zeggen dat we compleet zijn
Ik ben ontzettend blij dat we überhaupt twee kinderen hebben mogen krijgen. Het was een lange weg, we hebben vijf jaar op onze zoon gewacht (3 jaar MMM). In mijn hoofd is het goed zo. We hebben nu twee gezonde kinderen en ik ben zelf goed hersteld van de keizersnedes. In mijn hart... zit wel wat twijfel. We hebben nog een aantal cryo's in de vriezer liggen en dat helpt niet kan ik je vertellen haha Ik vind zwanger zijn heerlijk, dat mis ik enórm. Ik zou altijd wel zwanger willen zijn Maar beide kinderen zijn geboren dmv een keizersnede (stuitligging bij zoon, en dochter moest snel gehaald worden) en wetende dat dat bij een eventuele derde weer het geval zal zijn... Pfff haha. De eerste keizersnede ging niet goed (niet goed verdoofd) en het herstellen vond ik erg pittig. Daarnaast hebben we geen makkelijke baby's gehad en dat is iets wat een soort van traumatisch is geweest Als we voor een derde kindje zouden gaan, moeten we waarschijnlijk de medische molen weer in en eerlijk gezegd ben ik daar wel klaar mee. Mijn man wil dat sowieso niet meer. We vinden het leven nu heerlijk. Geen flesjes, luiers, slaapjes en slapeloze nachten meer (ook al weten we dat dit tijdelijk zal zijn), en we krijgen steeds weer wat meer tijd voor ons samen. Dat vinden we ook heel fijn en erg belangrijk! We hebben al twee kinderen meer dan we ooit hadden gedacht. Maar of ik me helemaal compleet vóel..?
Tja, het is en blijft dubbel. Ergens voelen wij ons helemaal compleet. Het is goed zo, we hebben 2 gezonde kinderen. Het babyspul hebben we ondertussen allemaal weggedaan, daar had ik weinig moeite mee. Maar toch het gevoel van nooit meer zwanger zijn, geen bevalling meer, geen eerste kennismaking met zo'n klein wezentje wat je op je borst krijgt .... Bij de tweede hebben we geen kraamtijd gehad, ik zou het zo nog eens over willen doen om gewoon echt met ons gezin te kunnen genieten en elkaar te leren kennen... Maar goed, dat is natuurlijk geen reden om nog voor een derde te gaan Als ik een zwangere zie dan denk ik wel echt met weemoed terug aan de tijd dat je ribben uit elkaar geschopt werden . Het blijft toch zo speciaal om leven in je te voelen groeien. Denk dat dat gevoel ergens altijd wel zal blijven. Vorige week hebben we de moeilijke beslissing genomen om afstand te doen van onze cryo's die we nog hadden. Oh wat had ik het daar moeilijk mee, maar toch was er ook de berusting van: het is goed zo. Dus ik heb er vrede mee, maar ik vond het zo'n moeilijke keuze. Voor ons voelde het zoveel meer dan een klompje cellen. Maar we voelen ons gezegend met de twee die we hebben mogen krijgen, dat ze gezond zijn. We genieten van de tijd die we tegemoet gaan. Maar toch zal ik altijd wel een kriebel blijven houden denk ik.
Ik zei heel stellig na 4 kinderen, wij zijn compleet. het gezin is af... NOWAY! geen 5e... en nu, zijn ze anderhalf.. en ik twijfel of ik niet nog 1tje wil als ze naar school gaan. gelukkig duurt dat nog even. Maar ik denk, waar ik toen zo stellig is was.. is nu de twijfel toch toe gestaan. Terwijl ik op sommige momenten echt nog heb, nee dit is goed zo. ze gaan volgend jaar naar de voorschool en daarna met 4jr naar de basisschool! En dan heb ik weer een beetje ruimte en tijd. Dus misschien is dit ook wel omdat ik de boel wil opruimen, en wil weg doen dat het zo dichtbij komt dat ze echt de laatste waren! Ik kijk bijvoorbeeld ook, Bobbi Eden met bevallingen... dan denk ik. ''kijk dan hoe prachtig mooi!'' dat gaat geloof ik nooit over!
Mooi om jullie reacties te lezen.. heel veel herkenning dus bij wat jullie zeggen! Ik vind het lastig, je wil er niet teveel mee bezig zijn maar soms komt de gedachte weer omhoog... hier is mijn man vooral overtuigd dat hij nog een keer wil (hij heeft met beide een zware pnd gehad en wil het juist nu eens bewust mooi meemaken, dus ik snap hem ook...). Ik heb altijd de wens gehad voor een 3e, maar voel me dus vaak compleet met ons nu gezonde gezin. 2 gezonde kids, een man die mentaal weer gezond is... Maar wat is dat dan wat mij weerhoudt? Angst? Is de angst hetgeen wat mij compleet doet voelen? En is dat normaal, moet ik daar ook genoegen mee nemen? Blijft dat gevoel dat altijd wel een beetje, dat je er nog 1 zou willen? Lastige punten... niet om nu een knoop door te hakken, wel fijn om jullie reacties te lezen hierover!
Hahaha. Wat dat betreft zouden wij het boekje compleet hebben met een dochter en een zoon Compleet zal het nooit voelen, ik heb altijd het gevoel gehouden dat er nog 1 of 2 bij hadden gekund, maar we doen het niet. Nu niet meer. De jongste is 5,5 dat verschil zou ik te groot vinden. Een baby zal heel veel moois brengen, maar ook veel belemmeringen veroorzaken in ons gezinsleven. Daarbij wil mijn vriend het niet, die ziet geen meerwaarde van een 3e of 4e kindje. Ik vind het goed zo hoor. Vooral als ik bedden moet opmaken en dat soort dingen. Ik zou er best nog een kindje bij willen hebben maar geen zwangerschap meer willen aangaan en alles wat daarbij hoort.
Ik heb heel lang nog wel de wens gehad ondanks dat het er medisch écht niet meer in zit, en dus enkel een rationeel "compleet" dus niet zozeer gevoelsmatig. Maar nu ze ouder en veel zelfstandiger zijn is dat gevoel wel weggevaagd. Als ik iemand in de weer zie met zeurpeuters of misselijk is van de zwangerschap heb ik wel zoiets van 'liever zij dan ik'. Het gevoel heeft echt moeten slijten, en nu moet ik er niet meer aan denken om weer alles mee te maken. (Ik heb ook niks met baby's dus dat speelt vast ook mee!)
Ik weet niet of het gevoel er ooit komt. Ik ben nu zwanger van de 4e en ik weet dat ik een 5e zwangerschap niet meer wil. Maar een baby, ja graag. Bevalling ook prima. Voor mijn lijf zeg ik: het is goed zo, genoeg rompslomp gehad en klaar. Maar het idee dat het hierna voor altijd klaar is, daar moet ik nog heel erg aan wennen.
Hier zal altijd nog een kindje welkom zijn, al is ‘wens’ inmiddels niet meer passend. Het is goed zo. Ik heb 4 prachtige kinderen mogen krijgen en het gevoel dat er iemand mist heb ik niet meer. Maar mocht het ons nog overkomen, dan hoef ik er geen seconde over te twijfelen, mijn hart heeft zeker plek voor hem of haar
Ik had het gevoel na de 3e heel sterk. Ik was klaar met baby's en alles daaromheen. Ons gezin voelde echt compleet. En toen kwam ineens de 4e om de hoek kijken....Heel lang de tijd nodig gehad om te genieten van de zwangerschap en het idee dat er nog een kindje bij kwam. En nu ben ik dat gevoel dus een beetje kwijt na nummer 4. Het ene moment denk ik het is goed is en het andere moment wil ik het ook niet uitsluiten. Ik hoop dat het gevoel van 100% compleet zijn nog terug komt .