Wat een sterke vrouw ben jij. Mag ik vragen waar je woont? Hier in Brabant heeft het zo'n 12 a 13 jaar geduurd voor mijn vader een huis kreeg.. Dus ik hoop echt dat het voor jou een stuk sneller is. Maar ik zou toch na denken over urgentie. Ik snap dat het dan misschien niet is zoals jij het wilt maar trek je het als het nog 6 jaar zou duren en is dat ook echt gezond?
Dat huis maak ik me nu iets minder zorgen om. Ben 6 jaar ingeschreven dus dat scheelt en ik kom in de eerste categorie dan heb ik voorrang om categorie 2 en 3. Die andere 2 dames echt de spijker op zijn kop. Ik besef dat nu het einde in zicht is het zwaarder wordt. Corona helpt me gelukkig. Geen vakantie of kermis want dat moet dan van hem ook én geen vrouwen die sex willen. Die site ligt zo goed als stil! En ja ik doe alles plus ik werk ook nog 28 uur waarvan dus 1 volle maand voor die vrouw die het geld ook gewoon ontvangt. Ze heeft hem nu weer geblokt. Hoop dat ze dat blijft doen en niet weer contact opneemt. Maar tja als haar geld weer op is grote kans van wel. Mijn man zal er gewoon weer intrappen. Gisteren met mijn dochter erover gehad dat als we een huis hebben ik daar zo wie zo blijf wonen en het niet zo kan zijn minder goed huis weer inschrijven en dan alsnog naar een huis met zolder gaan want dan is ze intussen volwassen. Haar laten kiezen of wat langer doorzetten en huis met zolder of korter en huis zonder zolder. (Ze zit nu in een heel klein kamertje. Door "te weinig" financiën nooit kunnen verhuizen. En eerder weg gaan zou ook oppas problemen geven en boosheid van mijn man die dan op alle fronten tegen zou werken. Nu ben ik s nachts ook altijd thuis. Nu is eigenlik gewoon de perfecte tijd om weg te gaan. We hadden in feite al eerder uit dit kleine appartement kunnen gaan als mijn man normaal met ons geld omgegaan zou zijn.) Ze koos voor korter en wil gewoon een huis met grote kamer en een tuin zolder hoeft niet perse. Dus gaan we op huizen met en zonder zolder reageren. Ze zei dat ze de grootste kamer wil. Eerst gezegd dat het normaler is dat de grootste voor ouders is. Toen naar haar toe gegaan en gezegd dat zij de grootste kamer krijgt. Gewoon omdat ze dat echt verdiend!! Van het begin heb ik voor haar gevochten. En heb mezelf in dit huwelijk weggecijferd voor haar belang. Dan ga ik ook nu zorgen dat ze de kamer krijgt die ze wilt. Ze vond zelf ook dat ze dit verdiende. (Goede instelling hoop dat ze daar ver mee komt in het leven) Maar ze is dat gerook en gedrink van mijn man ook spuugzat. Dat inspreken van zijn mobiel naar die vrouw ook. Hij probeert het zo te doen dat ze er geen erg in heeft maar ze luisterend aan de deur dus hoort het. En dat ze zijn chagrijnige gedrag zat is. (Hij schreeuwt niet tegen ze probeert af en toe vriendelijk te doen maar heeft er echt geen erg in dat zijn dochter zijn gedrag kotsbeu is en dat ga ik hem ook zeker niet vertellen. Ik zie hem er nog voor aan om haar ondankbaar te vinden omdat ze van hem altijd alles krijgen als ze iets willen) Ondanks alle ellende. Ik heb mijn dochter verteld van mijn onverwachte zwangerschap terwijl ik in een reformatorische kerk was en dat ik eerst het contact wilde verbreken. Dan had ze niet geweten wie haar vader was. Ik had alleen zijn telefoon nummer nog omdat hij die van mij gewist had op mijn verzoek. Toch gedaan. Niet weten wie je vader is is ook heel erg. Hier heeft ze even over nagedacht en kwam tot de conclusie dat dit beter was. Anders had ze een mooi beeld in haar hoofd en: "Als ik dan er achter zou komen hoe is dan geloof ik wel dat het een klap had geweest". Het kan haar ook niets schelen als we zuinig moeten doen. (Ze heeft al wel gezegd liever met de jaren een koelkast met ijsblokjes te willen dan op vakantie ) Ben wel blij met haar instelling betreft geld en kan ze straks leren hoe je wél met geld om moet gaan.
Je doet echt alles voor de kinderen!Als jullie weg zijn en een eigen huis hebben kan het voor de kinderen geen kwaad om begeleiding te zoeken zodat ze alles kunnen verwerken.Mijn zoon heeft ook ptss dankzij zijn vader en ik heb gemerkt dat als de basis weer veilig is er veel onverwerkt verdriet uit kan komen.Misschien is een vertrouwenspersoon op school al genoeg ,geen idee maar vraag het op tijd aan bij de huisarts omdat de wachttijden steeds langer worden nu alles stil ligt door Corona.En vergeet daarbij jezelf ook niet natuurlijk,goed dat je je realiseert dat je straks nog een terugslag kan krijgen,dit maakt je sterker.
Wat een verschrikkelijke situatie dit, voor jou en voor je kinderen. Hoe gaat het nu met hen, ook met je zoon? Urgentie zou ik echt wel overwegen hoor. Ik zou liever in een klein huisje zitten zonder die man, dan nog langer wachten met hem in de buurt. Wat een onnozele vent die denkt dat gevoelens met geld te koop zijn. En dat hij daar keer op keer intrapt! Jij werkt behoorlijk veel en hij smijt het zo over de balk. Wat een l*l! Je kent hem uit de kerk en bent ongepland zwanger geraakt? Kende je hem überhaupt goed voordat je een relatie met hem aanging? Geen aanval hoor, maar interesse want ik kan me gewoon niet voorstellen hoe iemand zo kan zijn. Ik hoop ook dat je kinderen leren wat wél normaal is, want dit is voor hen ook een ongezonde situatie. Sterkte!
Urgentie is echt alleen voor als je dakloos dreigt te raken. Dat is niet zo. Mijn zoontje heeft het hier gewoon naar zijn zin. Hij zit veel achter de computer en geniet van het maken van YouTube filmpjes. Hij is 9 en zit nog in de fase papa is lief want daar mag ik meer van. Pas toen ik zei dat hij op tijd naar bed moest zei hij: "Ik vind papa echt beter hoor!". Als we straks weg zijn hou ik zeker in de gaten hoe het met ze gaat. Ik ga niet als het niet nodig is hulp voor ze inzetten. Vooral mijn dochter weet echt wel wat ze wil. Ze heeft vriendinnen waar ze alles mee deelt. Ook een vriendin met gescheiden ouders en hun papa's kijken op elkaar. Ook veel drinken en chagrijnig. Ik merk nu dat nu mijn dochter dingen aangeeft ik ook echt voor hún vecht. Ik dacht eerst nog er goed aan te doen om als mijn huis klaar is mijn man nog even bij ons kan komen en dan zo makkelijk zijn huis op te knappen. (Dus niet leven op wraak maar op het samen als ouders het voor de kinderen zo goed mogelijk te doen) Er waren al mensen die zeiden dat ik dan een risico zou lopen doordat hij de sleutel dan zou kunnen bij maken. Maar na een poosje denken zou hij als hij dat echt zou willen ook via de kinderen kunnen doen. Ik blijf mijn eigen keuzes maken ook al krijg ik van anderen te horen dat het dom etc is. Ik probeer steeds het beste te kiezen voor de kinderen. Dus ruzie niet. Nu gaf mijn dochter aan dat ze echt niet wil dat mijn man nog bij ons komt. "Dag straks krijgen we hem niet meer weg" Duidelijk. Toen kreeg ik gelijk een inval om de situatie bij de woningbouw uit te leggen en hun te vragen expliciet te zeggen dat dit dus niet mag. En zo. Als ik mij uit. Alle advies die ik kan gebruiken aanneem en advies waarover ik anders denk zonder schuldgevoel als niet bij mij passend "af kan wijzen", merk ik dat het net heel langzaam om mijn man heen sluit. Langzaam maar zeker. Daarin zitten echt heel veel kansen voor hem om het wel goed te regelen. Ik waarschuw niet. Ik geef alleen dingen aan. Maak er ook geen punt van. De rust in huis is belangrijk. Maar daarom heen zet ik alvast lijnen. Die ben ik nog in mijn hoofd aan het afwegen. Wijkagent??? Om te vragen in hoeverre mijn man strafbaar is met al die intimiderende appjes. Zonder ze uit te voeren. Kan je als man zonder dat je vrouw het weet gewoon honderden euro's naar een ander overmaken?? Ik heb me zo rot gevoeld dat hij geld naar een andere rekening overmaakte. Een rekening waar ik niet op kon kijken. Ja ik zit er ook vaak doorheen. Voel ook wanhoop en onrecht. Maar nu denk ik: Dit kan als bewijs dienen. Daarmee laat hij zien dat ik er niet van afweet. Eerst is er zichtbaar van de rekening 1200 in delen naar haar rekening gestort. En toen ineens niet meer. Wel naar de voor mij verborgen rekening en van dáár weer naar haar rekening. Ik ga hier allemaal niets mee doen. Alleen informeren. Ik wil weten hoe het zit. Pas als hij tegen gaat werken. Bijv als ik eerder dan verwacht een huis heb en hij zegt bijv: Je kunt beter even niet aannemen zodat je/we nog kunnen sparen. Dan!! Denk ik dat ik mijn al klaar staande hulp inschakel. Ik ben dichtbij huis gaan werken om de reistijd niet met het oog op de scheiding. Op mijn werk weten ze van niets. Ik ga nu alleen maar nadenken. Mezelf alléén informeren. Als het nodig is mijn manager informeren en desnoods (alléén als het nodig blijkt te zijn! Ik moet ook nog normaal behandeld worden door mensen die nergens vanaf weten!) mijn collega's inlichten. Ik denk wel dat ik als mijn man denkt dat hij mij nog steeds in zijn macht heeft ze klaar staan om mij te helpen. Nu heb ik namelijk collega's die wél dichtbij wonen. En nogmaals alléén als er sprake hebt ik hier niet weg kan als het huis er sneller is dan we verwachten. Niet eerder! Hebben we een huis dan hebben mijn kinderen direct een eigen ruimte en gaan ze erop vooruit. Vluchten naar een blijf van mijn huis is te heftig en in onze situatie niet nodig. Er zijn heftigere situaties. Bij een ander in is ook te heftig dan zijn mijn kinderen ook hun vrijheid kwijt die ze nu wel hebben. Heb wel goede gesprekken met mijn man. Hij bedoeld het allemaal niet zo kwaad. Hij is alleen ontzettend verliefd. Ik merk wel zodra ik iets over mezelf of werk vertel hij doet alsof hij luisterd maar dit niet doet. Dit heb ik gemerkt doordat hij een antwoord op mijn verhaal gaf die kant nog wal raakte. Ik denk erover om veilig thuis te bellen om informatie. Waar komt dat medelijden van mij vandaan en hoe komt dit vaker voor bij daders. Mochten ze daar echt geen verstand van dader/slachtoffer profiel hebben dan hoop ik het van dat boek ofzo te vinden of uit het gesprek met mijn wijkagent. Ik heb liever alles al klaar staan en ze niet nodig te hebben dan dat ik nergens op voorbereid ben. Ik zal echt nog wel paniek etc voelen. Maar dat betekend dat ik mens ben. (Heeft mijn psycholoog mij geleerd) Dat ik medelijden heb met mijn man én daarnaar kan handelen betekent dat ik kan mentaliseren. (Even zelf opzoeken wat dit betekend) Het is niet stom dat ik die gevoelens heb. Het betekend dat ik gezond ben. Ik moet nu dus de juiste balans gaan vinden op welke manier ik naar mijn man kijk en hoe ik goed voor mezelf zorg. Een heel lang verhaal. Voor mijzelf fijn om te uiten. Dingen op een rij te zetten. En ik hoop ooit dat dit topic ook een ander kan helpen.
@Rosa Canina Ik ben op mezelf gaan wonen en kon niet op mezelf terug vallen. Ik was bij een streng gelovige kerk. Thuis vaak genegeerd en geen positief zelfbeeld meegekregen. Een partner moest binnen de kerk gevonden worden. Ik verlangde naar een huwelijk kinderen etc maar er was nooit iemand verliefd op mij. Ik voelde me eenzamer en eenzamer worden. En zocht mijn heil in sex. Ik wilde dit niet. Was ook zondig. Dus ik bidden om kracht om deze zonde te weerstaan. Gebruikte geen voorbehoedmiddel als stok achter de deur om niet toe te geven. Op een gegeven moment hulp gezocht. Ik schaamde me. Hulp zoeken en vertellen dat je niet kan verwerken dat je geen relatie hebt. Ik had verder alles. Het was te laat. Ik was zwanger. Wilde het weg halen maar (gelukkig) dit door een gesprek met VBOK niet gedaan. Een zware tijd brak aan. Te lang om te vertellen. Na de geboorte mocht mijn man onze dochter van de kerk alleen zien als er iemand bij was. Zodat we niet samen waren. Voor het eerst ben ik toen eindelijk voor mezelf opgekomen en recht in het gezicht van de voorganger gezegd dat ik weigerde om mijn kind op te laten groeien tussen 2 ruziënde ouders. (Mijn man werd hier namelijk gelijk boos om) Ik ben voor haar geboorte nog naar een advocaat geweest om je kijken welke rechten hij had. Hij wilde namelijk wel zijn kind zien mocht het van hem zijn. (Hij heeft trouwens echt wel gevoel van liefde ook voor de kinderen maar zijn eigen gevoel gaat gewoon voor) Een man kan en mag via een rechtszaak een dna test afdwingen en heeft recht op een bezoek regeling. Dus ook daar wilde ik geen ruzie en gedoe van maken. De voorganger zei: Ik vertrouw die man niet. Ik dacht! "Ik ook niet maar ik heb wel een kind van hem. Een kind waar ik dolblij mee ben. En ik zit hoe dan ook aan hem vast. Het is mijn kind en ik ga zo goed mogelijk voor haar zorgen. Dus geen ruzie. En: zo dicht mogelijk op het vuur zo dicht mogelijk bij de vader." Ondanks alles konden we het wel goed met elkaar vinden. Ik liet mijn baby dochter ook een weekend naar hem gaan. Hij houdt echt wel van haar en miste haar ook. Alleen toen ik via sms iets zei wat hem niet aanstond reageerde hij gelijk met: "Wil je dat ik ze nog terug breng of niet?" De kerk gaf advies: Trouwen. Ze dwongen niet. Maar ik zag dat wel zitten. Van mijn man hoefde ik niet meer te werken en dus kon ik bij mijn dochter thuis blijven. Hij was door de weeks weg alleen in het weekend thuis. En al dat gedoe rond de kerk was dan ook weg. We hebben echt wel goede jaren gehad en ben heel blij met mijn zoon. Een heleboel misschien niet juiste keuzes maar het is zo. Het leven is zo gelopen en zo wie zo vind ik de basis van thuis plus gepest zijn niet iets waar je een stevig positief zelfbeeld van krijgt. Intussen ben ik niet meer lid van een kerk en voel daarover best bevrijding. Mijn kind is niet een speelbal geweest van 2 ruziënde ouders en naast mijn werk ben ik al die tijd heerlijk ben haar en later ook mijn zoon geweest. Ik probeer ze wel een positief zelfbeeld te geven en hoop dat ze steviger in het leven staan als ik. Als ik mijn dochter zie denk ik dat dit best geslaagd is. Ik heb een heleboel gewonnen. Het was niet te ideale situatie. Het is zo. Ik ben en blijf trots op mezelf. En ben eerlijk gezegd ook blij dat ik niet meer in mijn geboorteplaats woon en geen lid meer ben van de kerk.
Je bent dus nooit stapelverliefd geweest op je man, maar het was meer een moetje? Waarschijnlijk was je verliefd op het ideaalbeeld van een gezin e.d. Jammer dat de kerk zich ermee bemoeide. Dat is naar mijn inzicht nooit een goed idee. En knap dat je jezelf los hebt weten te maken uit dat regime. Geloof/kerk moet een vrije keuze zijn. Je mag zeker trots op jezelf zijn want je hebt heel wat moeten doorstaan!
En ik denk dat ik ook gevaarlijk ben. Ik maak geen ruzie. Ik ga voor safe. Er kan zwaar en ver over mijn grenzen gegaan worden. Maar. Zie het als een elastiek. Die raakt verder en verder uit gerekt. Ik geef dingen aan. Wordt er niet geluisterd of voelt het onveilig? Ik hou het elastiek vast. Het gaat strakker en strakker staan. De ander denkt dat ik te soft ben en alles toe laat. Tot ik me veilig genoeg voel. Ik dreig niet. Ik zeg niet: Als je dit doet ga ik dát doen. Nee. Ik geef alleen een paar keer aan dat ik iets moeilijk vind etc. En als dat niet voldoende is en het veilig is... Laat ik onverwachts voor de ander het totaal strak gespannen elastiek los. 2 keer in mijn leven gedaan. Me ook schuldig erover gevoeld. Nu niet meer. Maar snap nu niet dat mijn man zich zo veilig bij mij voelt. Hij krijgt echt de kans hoor mensen om het goed te doen. Maar er is een grens bij mij.
Ja sorry maar ik zou eerlijk gezegd echt niet weten hoe ik ooit zou moeten verwerken als ik geen relatie (Dat dan misschien wel) en geen kinderen had gehad. Was ik niet van de kerk had ik denk ik voor donor gekozen. Daarom het leed van mensen die ongewenst kinderloos zijn geweest lijkt me bijna niet te verwerken. Als het anders was gelopen was ik nu nog bij de kerk en dacht ik via de kerk want God ziet ook gedachten. Etc. Nu kan ik mijn eigen gevoel en vreugde volgen.
Het liefst had ik een link geplaatst naar het topic wat ik toen geopend had maar dat is niet meer te vinden op internet. Ondanks alle ellende waar ik nu mee zit. Voel ik ook grote dankbaarheid hoe alles toch gelopen is. Maar alleen als ik terug denk. Ik heb heel dat topic uitgeprint. Kreeg rot reacties maar ook hele mooie. Hoe graag ik ook héél dat topic met jullie wil delen. Dat kan niet. Maar dit was mijn openingspost. Nog altijd bijzonder om terug te lezen. De ontwikkeling naar toch zelf voor haar zorgen en voor haar een gezins ervaring. Een leven zonder getrouwd te zijn had voor haar echt onrustiger geweest
Ik zou toch een paar collega's inlichten over je situatie,dat hoeft niet uitgebreid maar kan ook kort en krachtig "ik lig in een scheiding,mijn ex kan nare dingen doen/me op mijn werk op komen zoeken ,dit wil ik niet" dan kunnen je collega's je a.s. ex de deur wijzen zodat hij je niet lastig kan vallen.Het is geen teken van zwakte als je het verteld,juist niet ,als je collega's het niet weten kan hij ,als het tegenzit , rare scenes gaan schoppen in het bijzijn van anderen. In sommige gevallen is het echt beter als je omgeving iets van je situatie weet,juist om er voor te zorgen dat het niet kan escaleren als hij ineens tevoorschijn komt.Het kan voor jou ook positief werken, je kan je verhaal kwijt maar alles op zijn tijd als jij er aan toe bent! Ik zou hem geen sleutel geven van een nieuwe woning inderdaad, je dochter zou weleens gelijk kunnen hebben dat hij dan zijn intrek neemt in je nieuwe huis.
Wil dit nog delen. Uit dat boek. Zo leerzaam en herkenbaar. Ook straks voor na mijn huwelijk en ook herken ik wat beschreven staat. Heb er echt heel veel aan nu nog leren zo te denken.
Dit klopt heel erg. En het is ook best hard werken om alle bagage uit het verleden kwijt te raken en zelf sterker te worden. Maar het is zo belangrijk!!!! Zolang je dit niet hebt aangepakt straal je onbewust uit dat je een makkelijk slachtoffer bent voor een narcist. Die hebben daar echt een zesde zintuig voor. Ik heb het zelf ook ervaren... nu ik met hulp van coaching zo veel sterker ben geworden heb ik een man ontmoet waarmee ik een 100% gelijkwaardige relatie heb . Ik moet er soms nog zo aan wennen, en ik ben er zo blij mee