Herkenbaar... Alsof ze een of andere akelige ziekte hebben. Maar weet je... Die mensen zíjn gewoon niet wijzer! En dat is echt zo. Veel mensen zijn verschrikkelijk kortzichtig. Probeer er luchtig mee om te gaan. Als iemand zit te staren vragen; Meneer, wilt u wat vragen? Ik kan tegenwoordig heel sarcastisch reageren, zet veel mensen aan het denken. Maar voordat ik deze fase inging, hebben mensen mij vaak ook ontzettend gekwetst met hun opmerkingen of blikken... Zelfs een neefje (toen jaar of 25) die aangaf dat ik mijn kind eens moest opvoeden en aan moest pakken. Ben toen geploft in het bijzijn van bijna heel mijn familie. Maar er was wel voor eens en altijd duidelijk dat niemand aan mn kind moet komen en bij vragen zijn ze ALTIJD welkom. Mijn dochter kan zo ook wel eens staren naar een kind in een rolstoel op de school van mijn zoon. Niet staren meiske, vraag maar eens aan het kindje waarom die in een rolstoel zit. En dan creëer je veel meer begrip van alle kanten. Eigenlijk zouden alle mensen/kinderen eens een weekje op het speciaal onderwijs mee moeten lopen, wat zou dat goed zijn voor veel mensen.
Dat mijn ene zus eens betere prioriteiten moet gaan stellen. Als in: zeuren dat ze geen geld heeft (zelfs niet voor een kadootje voor onze moeders verjaardagen) maar ondertussen wel een nieuwe hond/kat erbij nemen en stug door blijven roken..
Dat mijn schoon ouders alles doen voor hun 40 jarige drugs verslaafde zoon. En mijn vriend op de 2e plek zetten. Wanneer ons kindje geboren is gaan ze dus ook niet oppassen zo lang ze hem en zijn lugubere vriendjes een hand boven t hoofd houden. ( Er is nog niet lang geleden iemand vermoord waar deze junk meer van weet en verteld tegen zijn ouders maar niemand die hun verantwoording neemt en naar de politie stapt. Ik heb anonieme tip gegeven.)
Wat lief van die vrouw en van de bloemenman! Mijn jongste is ook wat houterig, het wordt wel beter via school begeleiding gehad en hij zit op voetbal, gym was een fiasco.
Dat ik ervan baal geen contact met mijn enige oma te hebben. Ze trekt al vanaf kleins af aan de andere kleinkinderen voor. En wij mochten en konden nooit wat en nooit bij haar logeren want altijd waren de andere kinderen er al. Continue moet het contact van mij komen ze zal mij nooit uit zichzelf bellen. Nu 2 jaar geen contact. En wat ik dan niet hardop mag zeggen maar wel graag zou willen uitspreken is dat ik niet eens zeker weet of ik wel naar haar begrafenis wil/durf als het zover is en we geen contact hebben. Het kost me bakken met energie en hoop dat mijn kind dit nooit hoeft mee te maken. de liefde die hij krijgt van opa's en oma's is fa fantastisch en ik ken die liefde niet ❤
Ik heb het WEL gezegd. Tegen mijn werkgever. En BAM wat lucht dat op! En weet je? Het interesseert me geen klap. Ik heb niks te verliezen, oké mijn baan, maar vacatures zat in mijn branche. HOPPA! EINDELIJK VOLWASSEN!
Ik heb geen zin om je bruiloft via livestream te kijken... Maar ja, dat kan je natuurlijk niet echt zeggen