Wie herkent dit. Er is een situatie rondom je kinderwens. Dat kan van alles zijn adoptie donor ivf etc. Maar in je omgeving is er letterlijk niemand bij wie je je verhaal kwijt kan. Die naar je wil luisteren ook niet heel soms of heel even....
Dat klinkt heel eenzaam. Waarom wil niemand naar luisteren? (Ik ga er vanuit dat dit je eigen probleem is)
Lastig zeg. Ik merk wel dat ik het er niet te vaak over moet hebben.. mensen raken er geïrriteerd door. Kan gelukkig wel met regelmaat wat kwijt. Hoe reageren mensen als je het erover hebt? Is er vanuit jou nog ruimte om ook te vragen naar dingen die bij anderen spelen? Ruimte om het over luchtige onderwerpen te hebben?
Ik denk eerlijk gezegd dat een heleboel koppels die in de medische molen zitten, dit gevoel weleens hebben. Vooral als je net start. Wij hebben ervaren dat openheid echt de sleutel is. We blijven onze naasten op de hoogte houden van dat wat gaande is, de ups en de downs. Alleen op die manier weten mensen wat er speelt en kan men hierop inspelen. Het is zo’n gevoelig iets, een kinderwens. Niet iedereen durft daarover te praten of ernaar te vragen. Ook laten we ruimte over voor andere onderwerpen. Het hoeft niet altijd om onze kinderwens te gaan. Liever niet haha! We vragen ook bewust naar het leven van anderen. Als je ergens mee zit mag je een pb sturen hoor!
ik kan er wel over praten. Geen vriendin zal het afkappen ofzo. Maar mijn vriendinnen hebben zelf nog geen kinderwens en die weten ook niet veel anders te zeggen als: he vervelend.. ja snap ik.. je bent nog jong. Ze vinden het oprecht vervelend, maar hoe het is om een kinderwens te hebben is voor hun nog onbekend. Laat staan elke maand teleurstellingen en de mmm in moeten. Er wordt zelden doorgevraagd, waardoor je opgeven moment toch minder gaat vertellen. Ik denk dat ze vaak niet weten wat te zeggen of ja het gewoon ook nog niet begrijpen. De een probeert wel begripvoller te zijn dan de ander, maar het blijft een lastig onderwerp. Met familie is het ook wisselend. Het kan soms eenzaam zijn.. Om die reden ben ik op dit forum terecht gekomen en praat ik met een paar groepjes mee, het vervangt niet dat ik het jammer vind dat ik er met mijn vriendinnen over kan praten.. maar het is erg fijn om het af en toe met mensen te hebben die het gevoel herkennen. je mag me altijd een pb sturen!
Ik heb geen contact met mn ouders en verder geen familie. Wel wat kennissen en vriendinnen maar niemand die het echt wat kan schelen. Ik heb echt openheid geprobeerd te geven maar omdat ik al n kind heb wordt dat genoemd zo van joh wees nou s tevreden met wat je al hebt. Ik weet ook dat n aantal vrouwen om me heen heeeel veel moeite hebben gedaan om kinderen te krijgen. Maar die praten er nu over zo van ach ja t is leuk als t lukt maar niet zaligmakend. Of ik moet t loslaten. Ja dat a snap ik ook nog wel. Mijn situatie is ook bijzonder natuurlijk. Verdriet om de kinderwens... Geen rompertje meer kunnen zien maar geen donor willen maar niet de hoop opgeven etc. Daar snapt niemand wat van. Maar reken maar dat ik heel veel verdriet heb.
Ik denk dat dit vooral belangrijk is, het moet wel van twee kanten komen. Ik had een kennis die in de mm zat, maar mocht nooit iets over mijn kinderen zeggen (niet dat ik het er honderduit over had, alleen het benoemen was al teveel blijkbaar...). Tsja dan houdt het voor mij snel op. Ik zeg overigens niet dat dit bij TS het geval is hoor.
ja dit herken ik wel een beetje, ben ik ook met je eens. ik denk dat als je in een bepaalde situatie zit, die situatie (zeker voor sommigen) allesoverheersend voelt. Als iemand niet ook in een vergelijkbare situatie zit, dan kan het alleen voelen of alsof die je niet wil begrijpen. maar TS zit in deze situatie, maar het kan heel goed dat een ander ook in een moeilijke situatie zitten, die voor een ander weer moeilijk is te begrijpen.bv een zieke ouder geen contact met ouders weinig vrienden hebben problemen op werk geen partner. al dat soort dingen voelen als allesoverheersend. ik denk dus iha dat het belangrijk is om je blik ook open te houden voor anderen. de dingen die zij in hun leven meemaken zijn net zo belangrijk voor hen, als de mmm waar jij in zit. Tegelijkertijd kun je ook proberen contact met anderen te leggen die in een vergelijkbare situatie zitten als jij, dat kan ook heel fijn zijn succes!!!
Ik sta juist altijd voor anderen klaar. Mn hele leven al. Mensen komen altijd naar mij met hun verhalen en problemen omdat ze weten dat ik luister en meeleef. Ik wil zeker niet alleen over mn kinderwens praten hoor
Ja dit ben ik helemaal met je eens! Wij willen ook echt niemand het gevoel geven dat ze het ergens niet over kunnen hebben met ons. Ook rondom kinderen. Het zijn tegenwoordig vaak de mensen om ons heen die eromheen draaien terwijl denken: joh vertel maar gewoon haha! Maargoed. Het is enorm goed bedoeld en daar gaat het om❤️
En heb je enig idee hoe het kan dat men niet naar jouw verhaal wil/kan luisteren? Wil men wel luisteren maar weet niemand wat erop te zeggen? jouw gevoel moet ergens vandaan komen... wat gebeurd er wanneer je over je kinderwens begint?
Geen idee wel veel mensen om me heen veel mensen klaar met kinderwens dus voor hun is het afgesloten hoofdstuk. Twee vriendinnen hebben geen contact meer met hun volwassen kinderen dus praten over kinderwens hebben ze geen zin in etc. Heb nu die aanspraak niet maar aantal jaar geleden weer wel. Is ook maar net wie je om je heen hebt. Mn buurvrouw kan ik goed mee opschieten bv. Geadopteerd zoontje. Tweede adoptie nooit gelukt. Ook nog haar pijn dat t biologisch niet gelukt is. Ik klets regelmatig bij over vakantie kleding etc. Maar kinderwens kan ze niet aan. Zo heb ik meer mensen om me heen.
Wat vervelend mamalizzy. Je zou denken dat het niet zo moeilijk is voor een ander om wat medeleven of interesse te tonen in jou. Het kunnen delen van je wensen, hoop, wanhoop, positieve dingen of negatieve dingen, is zo belangrijk. Jammer dat jij dus met je eigen gevoelens blijft zitten. Lijkt mij erg eenzaam.
T is ook maar net geluk of juist niet wie je om je heen hebt. Jaren terug paar vrouwen om me heen in zelfde schuitje. Ja dan ben je nog jonger dus veel dezelfde wensen op die leeftijd. Nu heb ik die herkenning niet bij mensen om me heen. Ook veel jonge moeders om me heen die op hun 25e derde kindje krijgen. Ben blij voor ze leuk kraankadootje etc. Maar omgekeerd geen medeleven met mijn situ
Hmm wel echt heel naar dat je dit gevoel hebt. Wat is jouw situatie nu qua kinderwens? Heb je al eens in een open en eerlijk gesprek met vriendinnen aangegeven wat jouw gevoel is? Want heel eerlijk: als een vriendin letterlijk zegt geen ‘zin’ te hebben in een gesprek over jouw gevoelens, moet je je misschien gaan afvragen of dit wel echt een vriendin is.
Is ook zo tassie. De ivf behandelingen en miskramen van mensen om mij heen waren soms zoveel aanwezig op mn werk en in de buurt. Altijd meeleven altijd die kop thee en altijd horen hoe men dat waardeerde.