Ja is heel moeilijk he, ik was alleen, samen met mijn moeder. Vooral als klein kind was het heel heftig, daar heb ik wel een klap van gekregen zal ik maar zeggen. Maar als partner lijkt het mij ook alles behalve makkelijk!
Heb een zoontje van 10 met nu bijna 5 jaar diabetes . ( Type 1) Het heeft invloed op alles . Honger, emotie, prikkelbaarheid etc. Bij laag veranderd hij in monster dan wil eten. Echt snel ok teentjes getrapt, boos. Bij hoog extreme Dorsr, kort lontje en juist heel emotioneel. Veel huilen . Het is 24/7 rekening houden met. Wanneer ga ik Sporten, wat eet ik, hoe veel eet ik. Wegen, rekenen, meten, prikken , en spuiten. En dat minimaal 6x per dag met eten. En 6x per dag gewone controle . Ook slecht slapen, hoofdpijn, buikpijn, etc. Stemmingswisselingen zijn echt pff. Zoon heeft ook nog autisme en ADHD. Versterkt elkaar
Die wisselingen zijn erg moeilijk idd. Wij zijn een tijd uit elkaar geweest. Ik had complexe ptss en kon niet goed met de stemmingswisselingen om gaan. Waren triggers voor mij
Ja hoor geen probleem. Echt zorgen kindje. Maar ondanks alles altijd vrolijk. Hoeveel tegen slagen ook hij blijft lachen en positief. .
Mijn man heet diabetes type 2, maar ook een complexe posttraumatische stressstoornis. Is dus altijd lastig aanwijzen waar een kort lontje, prikkelbaarheid, vermoeidheid en stemmingswisselingen vandaan komen. Was net voor de Corona tijd een leefstijlprogramma gestart waar hij veel baat bij had. Helaas ligt dat nu dus alweer een tijd stil en is de focus en motivatie ook weer weg. Belangrijkste punten die hij voor nu heeft meegekregen zijn gaan bewegen en een goed slaapritme creeëren. Maar makkelijk is dat zeker niet.
Complexe ptss is ook heel erg moeilijk. Je weet zelf ook niet goed waar de triggers vandaan komen. Overigens emdr heeft mij goed geholpen. Ik was nog bezig maar ja met emdr en corona is erg moeilijk samen. Vind sowieso iedereen wat nu afhankelijk is van ggz, het was een moeilijke tijd.
Mijn vriend heeft type 1 sinds hij 5 jaar is hij is nu 29. Zijn waarde schiet alle kanten op hij is moeilijk in te stellen. Wij leven nu zon 10 jaar samen en ik merk gelijk aan hem waneer die te hoog of te laag is. Ook kan ik het ruiken aan ze adem (maar dat is het goed mis) ruikt naar acteon (vind ik dan)Dan is zijn waarde extreem hoog. Rond 26 werd er bij hem neuropathie vast gesteld als gevolg van constante hoge waardes. Wat ik soms vermoeiend vind is dat je er altijd rekening mee moet houden over al waar je naar toe ga. De prikspullen mee. Extra drinken mee. Dextro controleren. Zijn prikspullen controleren of ze nog vol zijn. En hii krijg het voor elkaar om na al die jaren soms toch ze prikspullen te vergeten. Dus ik heb die taak maar overgenomen. Haha. We hebben zelf een zoontke van 4 en die betrekken we erbij wat zijn papa heeft. Meer omdat die vroeg of hij ook een prikje moch als papa. Dus we hebben makkelijk uitgelegd. En hij wilt nu mee helpen met het knopje indrukken..
Mijn vader heeft type 1 vanaf zijn 9de jaar. Hij heeft jarenlang 4x pd insuline gespoten, en nu sinds jaren een pomp. Toen ik nog thuis woonde had hij heel soms woede/driftaanvallen die erg heftig waren (1-2x per jaar) Gelukkig niet vaak maar wel voor ons onverwachts. Verder had het weinig invloed op ons leven. Ik heb nu zelf type 2, met dieet en voldoende beweging is dat onder controle. Ik vind het lastig dat ik nooit impulsief of iets extras kan eten, eigenlijk altijd opletten wat en hoeveel (koolhydraten) ik eet. Als het tijd word om weer wat te eten merk ik dat aan mijn hele lijf en stemming, als ik dan niet eet kan ik heel humeurig worden. En als ik ongesteld moet worden en trek heb in kilo’s chocola word ik ook niet blij. Maar de meeste dagen eet ik op tijd de juiste porties en is het prima te doen.
Mijn vriend laat mijn dochter hier ook bij helpen. Op het knopje drukken hihi. Neuropathie heeft hij idd ook. En mijn moeder weer door de vorm reuma. Stemmingswisselingen vind ik soms best pittig. En je wil helpen maar kunt niet veel
Ik heb met medicatie tussen de 4 en 4.5 Ik slik glucobay 'acrebose' om hem stabieler te houden. Zonder zit ik nuchter tussen de 2 en 3 en ook niet nuchter. Pas onder de 2 krijg ik hypo symptomen.
EMDR heeft mijn man idd ook met heel veel succes voor 1 traumatische ervaring gehad. De rest van zijn leven is echter een aaneenschakeling van verwaarlozing (totaal ontbreken van zorg door volwassenen) en daar zitten geen specifieke herinneringen aan vast en dan kan EMDR helaas weer niks doen.
Hoe zit het eigenlijk bij jullie met tijden van depressiviteit? Herkennen jullie dat, bij jezelf of je partner? En alles negatief zien
Mijn dochter heeft diabetes type 1. Ze is 7 jaar. Schiet soms ook enorm van hypo naar hyper. Geen stemmingswisselingen bij haar. Ik wel naar mijn man, omdat ik er altijd boven op zit en vind dat hij soms wat laks in is met bijspuiten etc.
Mijn oom heeft diabetes type 1. We waren een keer samen op vakantie gegaan (was toen begin 20) en was blij dat ik weer thuis was. Zodra zn waardes omhoog schoten of juist zakten werd hij ongelooflijk boos en verbaal agressief. Alles draaide ook om zijn eetmomenten. De uitjes moesten allemaal op hem afgestemd worden. Ik ken alleen hem met diabetes, dus mijn beeld is natuurlijk niet reëel...maar ik had t geen dag met hem volgehouden.
Ik weet natuurlijk niet goed hoe het voor degene zelf is. Maar ik vind de stemmingswisselingen idd wel pittig soms. Vriend wordt niet boos boos. Maar kortaf