Toen ik net 5 was en met mn broer in een meertje in Italië aan t spelen was. Er lag een klein bootje op de kop. Ik ging eronder zwemmen (had mn zwemdiploma al een tijdje toen). Maar toen mijn broertje erop klom kwamen de kanten vh bootje op de bodem en kon ik er niet meer uit zwemmen. Ook was er niet genoeg ruimte om met mn hoofd boven water in ‘t bootje te ademen. Mijn ouders keken op en zagen mij niet. Wisten niet dat ik eronder zat, maar vonden me toen wel precies op tijd. Ook een erg ongeluk gehad met de fiets op weg naar school, toen ik in groep 5 zat. Toen heb ik twee dagen in coma gelegen. Het was mijn fout (had geen voorrang) maar toen ik wakker werd had ik van de automobiliste de grootste zak snoep ooit gekregen. Ze was de eigenaar van de snoepwinkel in ‘t dorp ik herinnerde weinig van het ongeluk maar had wel 5kg snoep ofzo, dus vond t allemaal wel tof toen. Toen ik in groep 7 zat een led-lampje in t stopcontact gedaan. Ik weet nog dat ik twijfelde of de korte of de lange pool links/rechts in ‘t stopcontact moest. Want op school (waar ik hem van had) met aansluiten op de batterij maakte dat uit. En de knal toen dat ding explodeerde. OMG. Gelukkig was de stop doorgeslagen.
ondanks dat ik niet kan revalideren nu gaat het best goed! Nog wel wat pijnklachten en snel moe, maar dat schijnt normaal te zijn dus daar kan ik wel mee leven. Hoe gaat het met jou?
Beetje hetzelfde. Snel moe (wisselt per dag) en ook nog best wel wat ongemak rond m'n borst. Moet nu goed luisteren naar mn lijf, als ik te lang en te veel wil of me stressig voel, wordt dat ongemak alleen maar groter. Volgende maand een echo van mn hart. Als het goed is weten we dan wat de uiteindelijke schade is. Weet wel al dat ik geen fmd heb, opluchting! Jij al scan ofzo gehad? Fijn dat het goed gaat met je!
Toen ik 4 jaar was rende ik zo het diepe bad in. Mijn moeder erachteraan. Ze had me gauw te pakken, maar ik was zo in paniek waardoor ze me niet meer boven water kon houden. Ze ging zelf ook steeds kopje onder. Het is gelukkig goed afgelopen doordat mensen kwamen helpen, maar t was op t nippertje. Toen ik 13 was heb ik een virale hersenvliesontsteking gehad. Daar bovenop kreeg ik een bloedvergiftiging. Ik heb in coma gelegen en men vertelde mijn ouders dat ik het niet zou overleven. Gelukkig liep het anders, ik heb wel alles opnieuw moeten leren. Toen ik 25 was kreeg ik een autoimmuunziekte. Deze begon heftig. Mijn longen zaten vol met ontstekingsvocht en men had lange tijd geen idee wat er met me aan de hand was. Ze kregen het niet onder controle. Na ongeveer drie jaar dweilen met de kraan open en vrijwel constant in het ziekenhuis opgenomen zijn vond men eindelijk iets wat wel werkte. Het heeft nog lang geduurd voor ik weer iets zelfstandig kon. Zelfs een kopje vasthouden kon ik niet meer. Na mijn beide bevallingen kreeg ik een fluxus dus naar ok. Ik herinner me dat ik vroeg of ik dit wel ging overleven, ik schrok van de paniek in de kamer. En eerder dit jaar een geperforeerde blindedarm. Man wat was ik daar ziek van. Vond mijn bevallingen aangenaam vergeleken bij de blindedarmontsteking... Ik vermoed dat ik op 80- jarige leeftijd sterf na een val van een keukentrapje bij t ramen lappen of lamp verwisselen ofzo
Uhm nou ja, ook mijn bevalling. En twee keer een bijna auto ongeluk. Vriendin wilde een 80 km weg opdraaien, het was donker. We kijken allebei twee keer, ze gaat, en het gaat echt bijna fout, gelukkig is ze een goede automobiliste en reden we zo de bosjes in. Een andere keer met mijn moeder. Zij had lang niet gereden en wilde even een kort boodschapje doen. Dochter van toen 1 en ik zaten erbij in de auto. Helaas was haar reactievermogen niet zo goed, ze schrok echt enorm van een auto die ze voorrang had moeten geven. Ze gooide het stuur om, en drukte in paniek haar gas in, we reden recht op een tuin en huis af. Over de stoep, de paaltjes op de stoep waren eruit gerukt. Een kort stuk voor het huis kon ze de rem indrukken, we raakten echt heel zachtjes de muur. En een keer op vakantie, we zaten op een eiland en wilde zwemmen in de zee. Het water was niet heel diep, maar de stroming was op de plek waar ik stond heel erg sterk. Ik werd onderuit gehaald, maar elke keer als ik op wilde staan, haalde de stroming me weer onderuit. Mijn man stond tien meter verder te lachen, die dacht dat ik een grapje maakte. Pas toen ik vrij lang niet boven water kwam, kwam hij op t idee om me te helpen.
Toen ik een jaar of 5 was hadden mijn ouders zo’n ouderwets plastic zitbad. Ik zat in het diepe gedeelte mijn zus van 3 in het ondiepe. Ik deed een koprol in het diepe gedeelte, en bleef haken. Kan het me echt nog heel goed heugen hoe het voelde. Het is dat mijn kleine zusje mij een harde dieuw gaf waardoor ik weer vrij kwam. Ze heeft geen idee gehad dat dat levensreddend is geweest want ik weet dat ze erna gewoon doorspeelde met de Barbies. Ik was heel overstuur en gilde om mijn moeder. Die kwam maar geloofde me niet weet ik nog. Ach dat zal allemaal wel meevallen. Haalde me uit bad droogde me af en stopte me in bed. Heb er heel lang last van gehad. Ze heeft geen enkel idee. Later dacht ik... waar was je met 2 kinderen alleen in bad. Maar dat ter zijde. Verder ben ik blij dat ik beide keren in het ziekenhuis ben bevallen. De laatste keer kwam ik op de IC en moesten ze wel even hun best doen zeg maar. Klein trauma voor mijn man. Die kijkt niet zo uit naar deze derde bevalling.
Een paar jaar geleden was ik in Rome. We liepen op straat en ik was een beetje met mijn nieuwe camera aan het klooien toen opeens mijn ex man mij met een harde ruk naar achteren trok aan mijn rugzak.... er viel een raam van pakweg 2x2 voor onze voeten op de grond, deze viel van 5 verdiepingen hoog! 3 meter voor ons liepen mensen en dit raam viel precies tussen ons in... als ik die in mijn nek en gehad, had ik dit verhaal niet na kunnen vertellen
Toen ik 9 was stond ik met mijn vader op een gletsjer om een foto te maken. Toen we terug wilden lopen zakte de grond onder mij weg. Het was dat mijn vader zijn reflex goed was en mij optilde anders had ik een paar meter naar beneden in de gletsjer gegleden. Toen ik 21 was reed ik met vrienden naar Bobbejaanland. Op een 2 baans weg. Wij reden op de linkerbaan om een auto in te halen. Die auto besloot vanuit het niets ineens links af te slaan. Wij moesten vol in de ankers. Dat redde wij net. De dame in kwestie heeft het niet eens gemerkt! Bij die afslag stond een auto te wachten en ik kan mij nog herinneren hoe die persoon keek. Wij keken elkaar onthutst aan beide met grote schrik in de ogen. Ik moest daarna ook echt even stoppen omdat ik helemaal trilde. En als laatste als ik niet in het ziekenhuis was bevallen had ik hier niet gezeten. De placenta liet niet los en ik heb 3 liter bloed verloren. Als ik thuis bevallen was hadden ze me niet op tijd het huis uit gekregen. Ik mag dus wel zeggen dat ik een engeltje op mijn schouder heb.
Herkenbaar. Ik was een jaar of 5 toen ik samen met mijn moeder wilde oversteken. Een auto stopte en de bestuurder wenkte dat we mochten gaan. Mijn moeder zei dat ik mocht en op het moment dat ik over ging rennen, trok die man opeens heel hard op. Mijn moeder gilde keihard dat ik moest stoppen en gelukkig reageerde ik daar direct op en kon ze me terug de stoep op trekken. Verder geen getuigen, dus nooit geweten wat die man bezield heeft .
Ik was ooit een keer klaar met werken en wilde naar huis gaan, maar iets hield me tegen. In plaats van meteen m’n spullen te pakken en naar mijn auto te lopen, zoals ik altijd deed (had het niet zo leuk daar en wilde altijd snel weer weg), besloot ik nog even bij een collega van de fysiotherapie langs te lopen. Op de terugweg naar huis heb ik in een enorme file gestaan omdat er 5 minuten voor mij een verschrikkelijk auto-ongeluk was gebeurd. Trauma heli en alles erbij en later gelezen dat er doden bij gevallen waren. Ik heb altijd gedacht dat als ik vanuit m’n werk meteen vertrokken was, ik bij dat ongeluk betrokken was geweest. Ik heb me ook een hele poos heel naar gevoeld daarna. Misschien niet zo’n verhalen als hierboven, maar een soortement
Heb je wel thuisoefeningen van de revalidatie gekregen zodat je niet helemaal stil komt te staan qua revalideren?
Niet van mezelf deze maar van mijn zus. Die heeft ook een auto ongeluk gehad. Die is met glad weer tegen de betonnen paal van een viaduct gereden. Tijdens het ongeluk is haar aorta gescheurd maar daar kwamen ze pas in het ziekenhuis achter. Er waren ambulances en een traumahelicopter. Er is besloten haar met ambulance te vervoeren en achteraf heel gelukkig. Door de druk in de helicopter was die aorta verder gescheurd en was het niet goed gekomen. In het ziekenhuis kwamen ze er snel achter en moesten we voor de zekerheid afscheid nemen omdat de kans van slagen van de operatie klein was. Na de operatie heeft ze nog ruim 2 weken in coma gelegen. Wonder boven wonder heeft ze nergens echt last meer van. Er zit wel een plastic buisje in haar aorta omdat die plek van de scheur een zwakke plek zal blijven en moet met regelmaat nog op controle daarvoor.
Ik heb een longembolie gehad op mijn 17e, mijn ene long zat al helemaal vol, week in het ziekenhuis gebleven met bloedverdunners, waarvan 3 of 4 nachten op de ic.
Toen ik een jaar of 3 was en met het ouderlijk gezin in de auto onderweg was is de auto voor die van ons aangereden. De personen op de bijrijdersstoel en die stoel erachter hebben het niet overleefd. Dat had dus mijn moeder en ik kunnen zijn. Zelf weet ik er niks meer van, maar het heeft op mijn ouders en oudere zus wel indruk gemaakt.
Ik was op een feestje met mijn vriend. En na een biertje had ik geen trek meer. Dat was al raar.. want ik drink er altijd nog wel een paar. Na een hele tijd gingen we terug naar huis op de scooter. Ik zei ‘ik rij wel want ik heb bijna niks op’ We reden netjes 50 en naderde een stoplicht. Die sprong op groen, ik keek nog extra goed en gaf gas. Komt er een auto zo hard aanrijden dat het leek alsof hij uit het niets kwam. Echt wel 180 ofzo, midden in de stad. Ik kneep keihard in de handrem en op een haar na lagen we er niet onder. als ik nog een biertje op had was mijn reactievermogen niet zo goed geweest. Alsof ik het had aangevoeld ofzo. Volgende dag super pijn in m’n handen van het remmen.
3 jaar terug toen het smorgens -6 vroor ben ik met de rechtse banden van mijn auto in de zachte berm terecht gekomen naast een sloot. Uit angst om met de auto te kantelen heb ik een verkeerde stuurbeweging gemaakt, zag in dat ik recht op een vrachtwagen uit de andere richting afging. Door weg te sturen van die vrachtwagen heb ik een ijsplek geraakt, ben beginnen slippen, ettelijke keren overkop met de auto. De man in 1 van de auto's achter mij zei later dat mijn voorlichten op een bepaald moment volledig omhoog wezen. Uiteindelijk aan de kant van de weg stil gevallen en dan hebben mannen van een naast gelegen bedrijf mij en mijn 1jarige dochter uit de auto gehaald. Ik had enkele blauwe plekken en heeeeel veel spierpijn van me schrap te zetten en mijn 1 jarige dochter had niks omdat zegze vastgeriemd in de maxi cosi zat. Later hoorde ik toen ik bij de garage mijn spullen uit de auto haalde de garagist aan mijn moeder vragen hoe het met de chauffeur van de auto was want die lag toch zeker wel in het ziekenhuis. Nee hoor meneer de chauffeur staat daar. (mijn moeder en stiefvader waren me komen ophalen uit het ziekenhuis en aan gezien de auto verwoest was met me naar de garage gereden om onze spullen op te halen) Auto had 2 klapbanden 1 vooraan en 1 aan de andere kant achteraan. Volgens mijn stiefvader die vrijwillig brandweerman is behoorlijk zeldzaam.
Nee helaas niet, ik denk omdat ik nog niet was begonnen aan revalideren. Ik was net 2 weken voor alles plat ging aangemeld. Ik loop zelf wel elke dag of 3 of 5 kilometer omdat ik niet stil wil staan.
Dat ongemak rond de borst herken ik, heb het ook nog tussen de schouderbladen. Soms denk ik echt dat het weer gebeurd zo heftig voelt het dan. Het beste is inderdaad niet teveel doen en goed naar je lichaam luisteren. Wat fijn dat je geen fmd hebt! Ik kan pas in juli bij de internist terecht voor verder onderzoek. Wel weten we dat ik geen grote beschadigingen aan het hart heb, over een paar maanden gaan ze weer kijken omdat het hart tijdens een zwangerschap nog weer anders werkt en ik nu nog volop aan het ontzwangeren ben.
Jeetje joh jij hebt een abonnement op bijna-dood verhalen! Wat heftig! En dat je meerdere keren alles opnieuw hebt moeten leren.. pffff... Heftig ook dat je bij beide bevallingen een fluxus had. Vriendin van me had het ook bij beiden. Dat zijn geen doktersromannetjes om het zo maar te zeggen...
Toen ik klein was kreeg ik altijd zuurtjes van de buurman van mijn oma als we daar waren, die dag ook maar toen we naar buiten stapte verslikte ik me. Kreeg geen lucht meer en mijn oma raakte in paniek. Die man heeft een paar klappen op mijn rug gegeven en toen dat niet werkte heeft hij de heimlich gedaan. Kreeg daarna chocolaatjes ipv zuurtjes En eentje was echt zo eng en bizar We reden op de moerdijkbrug, zonnetje erbij, niks aan de hand. En toen onze wielen het vasteland aanraakte belandde we in een stortbui. Zo heftig dat onze voorruit wit was het leek wel alsof er melk uit de hemel kwam. Mijn vader vroeg "En nu?!" En iets in mij schreeuwde links. We zagen niks. Dus hij keek naar links, zag niks en ging. Puur en alleen op gevoel en nog geen 2 seconde later schiet er rechts een vrachtwagen voorbij, of nja wij haalde de vrachtwagen in met 120. Ik zag zijn remlichten zo voorbij komen En nog geen minuut later rijden we de regenbui weer uit in stralend zonnetje. Al met al nog geen 2 minuten geduurd maar hadden we niet naar de linkerbaan gegaan dan hadden we met 120 zo erin zijn gereden. Heb nooit meer zoveel regen gezien en ergens ben ik altijd nog een beetje bang tijdens eens storm. Ruitenwissers moeten vol aan en zodra ik slecht zicht heb krijg ik echt buikpijn gewoon..