Hi Ladies, Wij hebben een kindje van ruim 4 jaar waarmee we behoorlijk veel problemen hebben gehad de eerste paar jaar. Al die tijd vonden we het prima 1 kindje maar nu de rust er is beginnen we toch onze twijfels te krijgen over een 2e maar merk dat ik vooral veel angst voel. Zijn er dames die dit herkennen? Liefs GV
Ja wel herkenbaar. Onze eerste was ook klassieke huilbaby, enorme gebroken nachten gehad de eerste 1,5 jaar. Daarna snachts beter maar overdag alleen maar driftbuien van opstaan tot slapen. We dachten, dit kan niet erger worden. Dat werd het helaas wel met de tweede.. dag en nacht non stop huilen, operaties, de eerste 2,5 jaar nauwelijks geslapen(lees zo’n 3 uur per nacht ) En nu gaan we voor een derde , er is wel angst dat t weer zo gaat zijn ja. Maar ook berusting want we hebben het al twee x gedaan en kunnen het zeker nog een derde keer aan. En het wordt beter, daar houden we ons maar aan vast! Hebben wel langer gewacht dan we eigenlijk zouden willen, maar wilden eerst weer volledig in de rust komen voor we weer een nieuw avontuur aan zouden gaan.
Hier een huilbaby gehad. Tot 1,5 jaar geen enkele keer doorgeslapen. Als baby spuugde ze ook ontzettend veel, ik moest er niet aan denken om dan een tweede te krijgen. Wat nou als het weer zo gaat? maar wij hadden toen ze 2 jaar was wel besloten dat we voor een 2e wilden gaan omdat het erg lang duurde bij de eerste. nu 9 maand later ben Ik 7 weken zwanger van nummer 2. En als het weer een huilbaby wordt? Dat zien we dan wel weer. Ik denk wel dat ik bij de tweede wat makkelijker zal zijn. Dat moet wel, als je er nog een hebt rondlopen!
Ik herken je angst misschien wel, maar dan met een andere reden. Niet omdat baby huilbaby is, maar omdat ik een depressie of angstprobleem heb ontwikkeld door/na de geboorte van mn dochter. Daar zit ik nog midden in, maar ben bang dat als ik daar ooit uit kom, ik het weer krijg bij een tweede kindje...
Ik heb na mn 1e ook in een hele zware depressie gezeten, gelukkig uit gekomen.. wel kans natuurlijk om bij de 2e weer er keihard in te vallen, dit gebeurde tijdens de laatste weken van mn zwangerschap, ben extreem goed begeleid door de POP poli, omdat ik direct aan de bel getrokken heb op t moment dat het niet goed voelde. Ik had de gehele verdere zwangerschap, en erna noodnummers die ik kon bellen mocht t nodig zijn, en huisbezoeken om te checken hoe t gaat, en zonodig in te grijpen. Zorg dat je direct hulp in kunt schakelen, voor als je denkt dat je weer wegzakt. En bovenal schaam je er zeker niet voor❤
Wat een fijne reactie, heel erg bedankt! Hoe was het toen de 2de eenmaal geboren was als ik vragen mag?
Ik was heel onzeker, en angstig om toch weer depressief te worden, heb vele gesprekken gevoerd nog en mn angsten kenbaar gemaakt.. ik was ook veel te beschermend over de kleine, ik wilde haar eigelijk niet loslaten.. En qua borstvoeding geven sloeg ik ook erg door achteraf gezieb, bij elke kik die de kleine gaf hing ik dr aan mn borst, terwijl t dan misschien geen eens honger was.. na 9 weken en kilometers wallen onder mn ogen, heeft mn vriend de knoop doorgehakt en gezegt dit kan zo niet langer ze gaat over op de fles, en jij gaat proberen de controle een beetje te laten vieren.. nou ik heb wat afgejankt, ruzie gemaakt met mn omgeving, om me heen geslagen (niet fysiek, maar verbaal), tot ik ook inzag dat ze wel degelijk gelijk hadden.. Vrienden hebben me geholpen om de kleine in eigen bedje te laten slapen, zonder mij erbij, ik kan nu nog soms teveel over willen nemen wat betreft de kleine, maar veel minder als ik t begin Wat bij mij hielp was praten praten praten. En je nergens voor hoeven schamen Je mag me altijd een pb sturen als je daar behoefte aan hebt❤
Jeetje... Alsof je mijn verhaal typt waar ik nu middenin zit. Vooral ook je stuk over borstvoeding en dan met name het om je heen slaan (niet fysiek).
Ik wéét hoe je je voelt, en dat heb je nodig om erbovenop te komen, mensen die je begrijpen, en weten hoe je je voelt. Ik wilde alles goed doen en niet falen, en ja het voelde voor mij als falen met de borstvoeding, maar uiteindelijk is t wel t beste voor mij geweest om te stoppen er is ook geen goed of fout qua opvoeden, dat weet ik nu.. wist ik toen niet.
Ik begrijp je angst. Onze dochter was ook een huilbaby ongeveer tot 10 maanden daarna werd het ineens beter en dan ook nog een postnatale depressie erbij.... Hier zit de angst ook en daarbij ook de vraag wil ik mezelf nog een keer zo opofferen. Ook heeft onze relatie enorm onder druk gestaan door alles. We hebben het overleeft, maar gaan en willen we deze uitdaging nog een keer aan? Is er echt een wens of is dit een soort verwachting van buitenaf waarom ik dit wil? De depressie was heftig en ondanks dat ik weet dat je hierover in gesprek kan gaan en voorzorgsmaatregelen kan treffen, ben ik mij er ook van bewust dat dit niet de gevoelens wegneemt die er op dat moment kunnen zijn. Voor nu nog te veel vragen en onduidelijkheden bij ons!
Neem de tijd om er goed over na te denken, het hóéft niet, alleen als jullie t zelf willen zou ik er met dr tijd voor gaan♡ Maar neem nu eerst de tijd voor jullie zelf, en jullie kleine meid❤
Goedzo jou dochter is iets ouder als je mijne, leuk! Ik geniet ook echt van dr, ondanks dat ze een hell is qua slapen
Fijn! Ik zie het nu ook, grappig! Gelukkig is het slapen hier nu geen probleem meer. Maar heeft ook wel een jaartje geduurd Hoop dat het bij jullie snel.beter wordt!
Wauw meiden, bedankt voor jullie mooie berichten en openheid. Doet me goed om te lezen. Ik herken zoveel. Heb zelf ook een post natale depressie gehad en veel problemen met bekken instabiliteit. Dus het omvat zoveel meer dan alleen de “huilbaby” wat het er niet makkelijker om maakt. En als het lukt het leeftijdsverschil. Ik blijf nog even in m’n rollercoaster zitten, hoef gelukkig niet gelijk te beslissen!