(Sorry mocht dit topic verkeerd staan.) Lieve allemaal, ik ben een oud lid en ik behoorde ooit tot het oude meubilair aangezien ik al jaren lid was hier en ook veel meeschreef. Ik ben uiteindelijk niet zo leuk weggegaan hier, maar dat was ook deels mijn schuld. Ik was het type don't worry, be happy. Maar wat ik heel erg waardeer aan dit forum, ondanks dat ik niet meer in zulke kleine kinderen zit (zijn nu bijna 7 en 9), is de goede adviezen en steun naar elkaar toe. Vandaar dat ik met mijn volgende verhaal toch weer hier terecht ben gekomen, op mijn ooit zo vertrouwde plekje, voor een luisterend oor (oog in dit geval, LOL) . Ik ontmoette mijn man (type binnenvetter) 13 jaar geleden op een datingsite. Uiteindelijk zijn wij samen gaan wonen met samenlevingscontract. Middels vruchtbaarheidsbehandelingen (ICSI) zijn er twee zoontjes ter wereld gekomen. Een paar jaar geleden zijn wij geregistreerd partnerschap aangegaan. Ik dacht dat wij altijd gelukkig waren. Maar ik sprak kennelijk voor mezelf. Ik moet wel toegeven dat wij de laatste jaren puur een platonische relatie hadden, een vriendschappelijke relatie en niets meer. Ik dacht dat wij daar beiden geen problemen mee hadden. Mijn man kan emoties niet goed handelen en heeft sinds een operatie aan een tumor in zijn hersenstam ook een kort lontje gekregen en kan niet goed tegen lawaai. Ook niet van de kinderen. Hij durfde zich nooit goed naar mij te uiten, bang voor mijn emoties, bang dat ik zou huilen waar hij niet tegen kan. Hij heeft voor mij verzwegen dat hij eigenlijk liever geen tweede kindje wilde, dat hij niet weer in die medische molen wilde, maar hij deed het voor mij. Wij hebben maar weinig vrienden en de vrienden die wij hebben, wonen overver. Hij heeft voor mij verzwegen dat hij op de sportschool eind vorig jaar een vrouw ontmoette waarmee het klikte. Achter mijn rug om met haar appen en uiteindelijk heeft zij (nog maar 3 weken na hun kennismaking) zichzelf bij ons thuis uitgenodigd voor een kopje koffie op een dag dat ik aan het werk was. Gelukkig was jongste zoontje ziek thuis. Dus is er niks gebeurd. Ik ben er achter gekomen doordat ik een koffiekopje in de vaatwasser ontdekte wat wij voor visite gebruiken. Toen zei hij: "Ja, A. is hier geweest." En toen moest hij dus wel uitleg geven. Ik was totaal overstuur. Ik dacht: wat moet hij met een andere vrouw? Hij zei dat het puur vriendschappelijk was. Dat hij een vriend of gewoon een vriendin miste waar hij leuke dingen mee kon doen. Zij (gescheiden vrouw) was ook op zoek naar een mannelijk maatje (jaja). Als er gevoelens zouden ontstaan, zouden ze het afkappen zei hij ook nog. Hij wilde notabene ook met haar naar de bioscoop. Dingen die hij met mij niet eens meer deed. Ik was des duivels, teleurgesteld en verdrietig tegelijk. Zag het niet helder meer. Had mijn ouders gebeld en die waren gekomen. Zijn ouders kwamen ook. Wilde even van die personen weten of dit nu allemaal normaal was. Zij vonden van niet. Zijn vader vond zelfs dat hij een scheve schaats gereden had (terwijl er dus niks intiems gebeurd was (nog)). Al met al heeft hij op mijn verzoek al het contact met haar verbroken. Maar dit heeft doen inzien dat onze relatie niet goed meer was. Daarna dus relatietherapie geprobeerd. Maar hij gaf aan geen gevoelens meer voor mij te hebben. Uiteindelijk is die therapie dus op niks uitgelopen. Waarvan ik trouwens eerst dacht dat het eerst wel geholpen had, maar hij gaf pas maanden later aan dat dat dus niet zo was. Hij geeft zelfs aan al een paar jaar niet gelukkig te zijn (blijkbaar dus ook al op het punt van geregistreerd partnerschap), maar mij dat eerder nooit te hebben durven vertellen. Bang voor mijn emoties. Dat ik ga huilen. Krijg dingen naar mijn hoofd geslingerd dat ik te hard praat, dat mijn hele familie te hard praat, dat de kinderen teveel lawaai maken etcetera. Zijn zus (tegen wie hij enorm opkijkt en zijn grote voorbeeld is, totaal ander type, veel sociale contacten) is een paar jaar geleden gescheiden, heeft nu een eigen koophuisje en nog goed contact met haar ex. Vlak na haar scheiding begon mijn man plots te twijfelen over ons. Na een time-out vorige week waarbij hij een week bij zijn zus is geweest zonder contact te hebben met mij, hebben wij de knoop doorgehakt. We gaan scheiden. Er zal een zware periode gaan volgen. Wonen in een koophuis. Hij heeft nooit een vinger uitgestoken in de tuin (geen groene vingers, zegt hij). Hij heeft nooit iets gedaan in het huishouden. Hij heeft nooit gekookt. Klussen in huis deed hij ook nooit iets aan. Ik was zo gek om altijd alles voor hem te doen. Ook omdat hij nogal lui is. Dit koophuis staat op ons beider naam. Ik werk slechts parttime, dus ben de klos en zal op zoek moeten naar een sociale huurwoning (wat ook niet gemakkelijk en snel gaat). Wellicht dat hij in ons huis kan blijven wonen als hij de lasten in zijn eentje kan voldoen (dan zal het huis waar ik zoveel energie in heb gestoken, wel verloederen, inclusief de tuin ). Voor de kinderen beter, want die houden dan een veilig plekje. Maar ik voel me er naar onder. Ik delf het onderspit. Zo voelt het . Aangezien hij nauwelijks iets doet in huis en in de tuin en kinderlawaai niet goed trekt, wil ik liever ook niet dat hij de kinderen een hele week krijgt met co-ouderschap (want ja, dat heeft zijn zus ook met haar ex en de kinderen.... ). Laat staan dat ik de kinderen een hele week kan missen. Ben nog nooit een dag en een nacht zonder ze geweest.... Dus ik hoop dat hij akkoord gaat met drie dagen en dat ik de overige vier dagen de kinderen mag. Nu alles regelen. Maandag een gesprek met een financieel adviseur in verband met ons huis en hypotheek. Daarna een mediator inschakelen. Ik ben een tijdje aan de Oxazepam geweest om rustig te blijven aangezien ik soms ook een stresskip ben. Nu afgebouwd en neem ik het alleen nog maar bij een paniekaanval. Maar er zal zeer veel op ons afkomen nu. Daarom zoek ik ervaringen en advies. Want zoals mijn huisarts ook al zei (daar ben ik geweest voor een aantal gesprekken): er is altijd licht aan het einde van de tunnel. Dus wie hebben er meer in zo'n scheidingssituatie gezeten (ik hoop niet teveel mensen ) en kan mij geruststellen dat het uiteindelijk wel goed zal komen? En advies geven? Dankjewel alvast.
Och meis wat een verhaal. Hier wel ervaring met een scheiding. Kan ook via pm. Of als je erover wilt praten. Dat is zo belangrijk. Ik heb dat altijd no gemist.
Wow wat een verhaal. Ben benieuwd wie je was hier, dat verhaal met een sportschool maatje komt me bekend voor. Heb je dat deel hier gedeeld? Of is dat een ander stel geweest. Als de koek voor jullie beiden op is is scheiden misschien het beste om beide ook weer echt gelukkig te worden. Ik heb geen ervaring maar in mijn omgeving zie ik dat het 50/50 is qua gescheiden stellen die nog heel goed met elkaar om gaan en stellen die elkaar het leven zuur maken. Voor de kinderen is het zoveel fijner als alles goed kan samen. Zie echt dat die kinderen veel gelukkiger zijn dan die andere kinderen die altijd maar tussen papa en mama in staan en moeten horen wat voor stoms de andere ouder wel niet heeft gedaan. Dus mijn tip, probeer het allemaal zo gemoedelijk mogelijk te houden ondanks dat je gekwetst bent.
Hier ook gescheiden. En co-ouderschap. Ma-di-wo zijn de jongens bij mij. Do-vrij bij ex en om het weekend. Het was mijn keuze om te scheiden, kwam voor mijn ex echt uit de lucht vallen. Maar wij gaan goed met elkaar om. Contact is altijd goed geweest. Scheiding ging ook zeer respectvol en snel. Vervelende situatie voor je, maar inderdaad; Er is licht aan het eind van de tunnel. Vergeet dat niet
Waarom denk je dat? En dat denk je alleen over vrouwen of ook over mannen? En iedereen is verantwoordelijk voor zijn/haar eigen geluk. Tegenslagen hebben we allemaal maar het is hoe je er mee om gaat, dat bepaald hoe gelukkig je bent en kunt zijn.
Dat ben ik zeker met je eens. Je moet je eigen geluk maken. Wat ik bedoel is dat er vaak gedacht wordt dat als je gaat scheiden je daar sowieso beter of gelukkiger van wordt. Terwijl dat niet hoeft. Het kan maar het hoeft niet.
Waar heb ik het over gelukkiger zijn of niet dan? Dat ben ik totaal met je eens. En ik kan me goed voorstellen dat er nu heel veel op ts afkomt en dit heel beangstigend is. Maar als je dan naderhand in je eigen huis zit, terug kunt kijken op een hopelijk goede scheiding, kun je enorm trots op jezelf zijn. En dat kan een goed gevoel geven. Maar goed, dat is pas achteraf Zoek alles in elk geval goed uit, ik had heel veel aan onze mediator, die enorm meedacht en met hele goede ideeen kwam.
Mannen ook natuurlijk. Ik schreef vrouwen omdat to een vrouw is maar geldt natuurlijk ook voor mannen
Wat een verhaal zeg ik heb geen tips maar wilde je wel even sterkte wensen. Scheiden is ontzettend emotioneel. Het enige wat ik je mee wil geven is dat je hem voor al deze drama een goede vader achtte. En ondanks dat hij -om wat voor reden volgens jou- geen poot heeft uitgestoken is hij wel de vader en zal hij moeten leren zijn eigen boontjes te doppen. Ik zie dan ook niet in waarom er geen co ouderschap plaats zou mogen vinden waarin jullie om de week de kinderen hebben. Jouw emoties wat betreft de kinderen dan een week niet kunnen zien, moet je echt loslaten. Jouw gevoel staat in dit opzicht op de laatste plaats. Jullie kinderen hebben jullie allebei evenveel nodig. Als hij tijdens jullie huwelijk op wat voor manier dan ook zo’n negatief effect op de kinderen had gehad had je toen actie moeten ondernemen.
Heel veel sterkte. Het worden roerige tijden, maar probeer het stipje aan de horizon te blijven zien. Probeer geen ruzie te maken. Mijn ouders zijn beland in een vechtscheiding toen ik 15 was, daar heb ik jaren last van gehad. En nog (inmiddels bijna 32) voel ik de naweeen nog wel eens door sijpelen.
Dit is precies waarom ik mijn scheiding zo heb kunnen doen. Ik was 20 toen mijn ouders in een vechtscheiding kwamen. Ze kunnen elkaar de laatste jaren redelijk verdragen als ze elkaar tegenkomen bij mij thuis. Maar het heeft flinke wonden achtergelaten bij me
Ik wil ook niet zeggen trouwens dat je meteen gelukkig moet zijn na de scheiding omdat je zelf verantwoordelijk bent voor je eigen geluk. Verdriet ervan hebben en je rot voelen tijdens en na dat proces is volgens mij helemaal niet gek. Maar eens daarna komt ook na een scheiding het geluk wel weer terug als je je schouders er onder zult zetten en verder gaat met je leven.
Welkom terug catwoman, maar jammer voor de aanleiding. Ik heb (gelukkig) geen ervaring met scheidingen, maar ik hoop wel dat je hier over een paar gelukkiger uit komt, met een lieve man om weer happy mee te zijn. Sterkte de komende tijd!
Als je gaat scheiden doe je dat omdat je verwacht dat er een betere situatie ontstaat als je uit elkaar bent. Anders hoef je ook niet te scheiden. En dat kan masr dat hoeft niet. Er zijn zat mensen die spijt hebben van hun scheiding om heel veel redenen. En dan moet je ook door begrijp me niey verkeerd je moet je eigen geluk maken. Maar ik zie regelmatig dat men na een scheiding zegt ik ben trots op mezelf hoe ik mn leven weer op orde heb maar ik ben er niks mee opgeschoten. Kinderen veel missen. Misschien nog gevoelens voor de ex. Ex die mss niet meer zo aardig is etc. Enorme heimwee naar je gezin etc. Natuurlijk ga je dan verder maar t kan wel heel moeilijk zijn. Maar dat neemt niet weg dat je ook dan flink verder moet dat zal ik zeker niet ontkennen
Naar dat dat er aan vooraf moest gaan, maar heel fijn voor je kinderen dat je daardoor zelf het beter kunnen doen. Is er toch nog iets positiefs gekomen uit zo een negatieve ervaring.