Soms denk ik dat ook wel, omdat er vaak gezegd wordt dat we "maar huisvrouwen" zijn. Mijn moeder zegt dat nu ook over mij, terwijl ze daar zo'n hekel aan had toen ze zelf "maar een huisvrouw" was. Al heb ik zelf totaal geen behoefte om mezelf te verdedigen.
Ik weet niet of ik het er mee eens ben, maar ik word serieus echt verdrietig als er bijv een vrouw bij ons ligt die een zwangerschap moet afbreken omdat de 20 weken echo niet goed was en 3 deuren verderop ligt een vrouw van het zoveelste kind te bevallen met 9 mnd coke gebruik.
Ik ervaar het wel anders. Toen ik nog werkte kwam ik echt tot rust op mijn werk. Thuis ben ik nog stop bezig. Op het werk had ik pauze's gewoon een uur op een dag dat niemand tegen me sprak en ik zonder onderbreking mijn broodje kon eten. Misschien word het anders als dochter straks ook naar school is. Dan heb ik 5 dagen van 8.30 tot 14.00 niemand om me heen. Kan me voorstellen dat vanaf dan tbm zijn rustiger is als werkende moeder zijn.
Ik vind mezelf trouwens niet maar een huisvrouw. Ik vind mijn taak hier heel belangrijk. Als ik niet zou doen wat ik allemaal doe dan zou het een soepzooitje worden hier in huis, ben zeker niet onmisbaar als maar huisvrouw. Ik heb deze keuze deels gedwongen gemaakt omdat ik na mijn ongeluk werk, huishouden, doktersbezoeken, operaties en therapiën gewoon niet meer kon combineren. Ik voelde me 24/7 wel naar iemand toe schuldig dat als ik een keuze maakte ik een ander moest teleurstellen. Zette ik me vol in op mijn werk dan moest ik mijn gezin teleurstellen omdat ik in mijn vrije tijd bij moest komen en niets leuks kon doen. Deed ik in het weekend wat leuks met mijn gezin dan was ik op mijn werk er niet vol bij daarna en kon ik mezelf maar voor 75% geven (lastig als perfectionist). Wanneer plande ik mijn therapiën en doktersafspraken, werktijd was schuldgevoel naar werkgever, prive tijd was schuldgevoel naar gezin. Het lukte me niet daar een balans in te vinden. En achteraf ben ik blij dat ik die keuze heb gemaakt. Ik heb mijn werk heel erg gemist, ik hield van mijn werk, dat was mijn kindje, ik heb daar alles opgezet vanaf de opening. Maar de tijd die ik daarna met mijn zoon kreeg en later toen dochter erbij kwam is me ook heel veel waard geweest. Ik ben heel bewust van ze gaan genieten met het idee dat tijd niet terug komt en ze maar 1x klein zijn. En daar ben ik nog steeds dankbaar voor. Als dochter straks naar school gaat probeer ik weer wat te gaan werken op vaste dagen en tijden maar ga me nooit meer zo klem zetten dat ik schuldgevoelens krijg door dingen waar ik me prettig bij voel.
Ja ik heb schoolgaande kinderen, niet te vergelijken idd met als nog kinderen thuis hebt. Toen was het voor mij ook bijkomen op het werk haha.
Ik denk inderdaad dat men denkt zich te moeten verantwoorden. En het is zo jammer dat mensen zoveel van dit vinden dat een tbm denkt dat dit nodig is. Waarom kan niet iedereen gewoon accepteren dat iedereen verschillend is en dat de ene moeder kiest voor thuisblijven, de ander voor parttime werken en weer een ander voor fulltime werken. En laten we wel wezen, sommigen zouden best iets anders willen, maar hebben geen of weinig keuze hierin. En uiteindelijk zijn tenslotte alle moeders al deze dingen die opgenoemd worden of ze nu tbm zijn of dat ze ook een baan buitenshuis hebben. En eigenlijk vaders ook, of ze zouden dat ook moeten zijn. Maar de mate waarin deze taken verdeeld worden over beide ouders hangt natuurlijk vaak ook weer af van hoeveel beide ouders wel of niet werken. Althans, dat zou wel zo moeten zijn. Ik realiseer me dat dit niet overal het geval zal zijn.
Maar tegenwoordig is tbm zijn voor veel mensen 'not done'. Ik heb dat echt zwaar onderschat. Begrijp me niet verkeerd, ik heb een dikke huid, trek me er niks van aan, maar als je wat minder sterk in je schoenen staat, dan snap ik best dat je het gevoel krijgt dat je je moet verantwoorden. Wat ontzettend stom is, want zolang het voor beide partners goed werkt én voor de kinderen, dan gaat het een ander helemaal niks aan.
Precies. Ik denk trouwens dat ze er bij mij gewoon al vanuit gaan dat ik thuis ben, gezien onze levenswijze, en dat ik daarom niet zoveel kritiek krijg of rare opmerkingen. Hier in Tunesië is het echt veel minder een issue merk ik. Ken genoeg vrouwen die werken, en dan ook meestal fulltime want aan parttime werken doen de meesten hier niet echt. Maar niemand die daar van op kijkt (en andersom bij een tbm ook niet).
Eigenlijk zou je gewoon verlof moeten krijgen totdat de kinderen 4 jaar zijn en naar school gaan Ik heb altijd gewerkt en vond het ook toen de kinderen klein waren toch altijd wel heel erg stressvol. Ze op tijd op de creche zien te krijgen, direct de file weer in moeten rijden en dan halsoverkop op het werk binnen komen rennen en dan zwijg ik nog maar over dat we ook de derde erbij kregen en zij eerst naar de creche moest en die andere twee naar een andere locatie voor de BSO. Ik vraag me nu zoveel jaren later echt weleens af hoe ik dat steeds heb gedaan haha. Ook zijn ze veel ziek de eerste jaren en dan moesten er weer halsoverkop hulptroepen worden ingeschakeld en achteraf heb ik er ook echt spijt van dat ik na de geboorte van de jongste niet het lef heb gehad om thuis te blijven bij de kinderen. Had me zoveel stress gescheeld. Ik vind dat echt weleens jammer. Ik heb de afgelopen jaren qua stress level toch echt wel roofbouw op mijn lijf en psyche gepleegd. Altijd dat gehaast en die vermoeidheid van maar blijven rennen en doen. Voor mij voelt het echt als een gemiste kans dat ik toen niet het lef heb gehad om tijdelijk te stoppen in die hectische jaren.
Ja zo ervaar ik dat ook. Denk ook dat ik daarmee een soort van roofbouw op mijn eigen lichaam heb gepleegd. Ik kon echt niet meer. Dat gestress vreet zo aan je en ik had ook wat @GossipGirlxoxo benoemt het eeuwige schuldgevoel. Thuis niet alles kunnen geven, maar op het werk ook niet. Wilde dat ik jaren eerder de beslissing had genomen. Geld is ook niet alles.
Dat laatste ben ik volkomen met je eens. Kijk heb je het financieel nodig voor een dak boven je hoofd, te kunnen eten en normaal te leven. Dan is iets wat moet. Maar werken om de spaarrekening te spekken zonder dat het noodzakelijk is. Ik zou daar nooit voor kiezen als moeder, daarvoor is de tijd met mijn kinderen te kostbaar, daar kan geen financiele vergoeding tegenop. Maar dat is natuurlijk heel persoonlijk.
Ja en het stomme is, nu ik niet meer werk staat er meer op de spaarrekening, terwijl ik toch flink wat heb ingeleverd. Maar brengt zoveel rust voor ons en blijkbaar werkt dat op heel veel dingen door. Ik had echt jaren eerder die knoop moeten doorhakken. En natuurlijk wat jij zegt, als het niet kan en je niet normaal kan leven, dan houdt het op, maar ik besef me nu pas echt dat de tijd met kinderen die ik nu extra heb onbetaalbaar is.
Ik denk dat iedereen vooral moet doen wat hijzelf goed vind en ook niet te veel drama maken rond anderen hun keuzes of dat nu werken is of thuis blijven. Als je stress krijgt van de situatie waar je inzit moet je het proberen aanpakken. Ik ben vanaf dat de kinderen er waren minder gaan werken. Van 40 naar 32 naar 28 naar 0 naar 24 en nu ga ik door 20nuur werken. En zo pas ik dat iedere keer aan, aan de behoeften van onze kinderen en ik ga voor het 1st in mijn leven met kinderen op woensdag voormiddag 3 uur alleen thuis zijn. Ze moeten op de manier dat ik ga werken ook nooit naar de opvang. Na al de verschillende werkrooster besef ik dat er voor mij maar 1 ding telt en dat is dat we geen opvang moeten gebruiken en met mijn jib kan dat perfect dus daar word ik gelukkig van.
Tbm ben ik niet, ik zou het ook niet willen, maar als ik het mocht overdoen dan zou ik de 1e 4 jaar thuis blijven. Toen wij nog geen kinderen hadden werkte ik meer. Ik heb wel gezegd dat ik wil blijven werken als er kinderen kwamen maar dan minder. Mijn man had eerst een beter betaalde baan (met nachtdienst) en ik werkte toen 12 uur dat geld was extra. Ik had 2 ochtenden oppas nodig of psz en in de middag was mijn man thuis. Nu heeft hij een andere baan minder betaald (6:00-17:00) en ik ben naar 9 uur gegaan omdat hij in de middag niet meer thuis is. En nu hebben wij wel beide salarissen nodig om rond te komen. Wij krijgen nu wel kgb en zorgtoeslag dat kregen wij eerder niet. (Dat houden wij wel apart)
Vooropgesteld: dit is absoluut geen oordeel maar gewoon een vraag. Ik vraag me namelijk soms wel af hoe het kan dat mensen twee salarissen nodig hebben om rond te komen. Heeft dat te maken met echt heel hoge vaste lasten of hebben ze gewoon een andere levensstandaard? Wij hebben jarenlang geleefd van één minimum inkomen, en we moesten ontzettend zuinig doen maar het lukte goed. En nee, we kregen niet alle toeslagen al die tijd, dus het was niet zo dat we onze inkomsten daarmee "aanvulden". (Lang verhaal kort, de belastingdienst had kennelijk mans BSN met die van een ander verwisseld, waardoor we ook een redelijk grote schuld bij hen hadden opgebouwd, daarna werd ik ervan beschuldigd geen zorgverzekering te hebben wat ook niet klopte, dus kregen niet eens alle toeslagen voor een langere periode, plus boetes). Nogmaals absoluut geen oordeel maar ben wel benieuwd waarin het verschil dan zit.
Denk dat dit dan voornamelijk door je vaste lasten komen. Wij hebben bijvoorbeeld een hypotheek van €1.100,- per maand. En dat voor een simpele tussenwoning. Wij zouden het wel op 1 salaris kunnen redden. Al moet je dan wel wat luxe inleveren. Daarentegen heb ik echt mijn werk nodig om even wat te ontspannen. Al heb ik best wel een verantwoordelijke en stressvolle baan. Hebben er wel voor gekozen dat ik momenteel 18u per week werk, dat betekend dat we maar 1x per week (max 2x) oppas nodig hebben. Zodra de meiden allebei op school zitten, wil ik toch wel weer meer gaan werken.
Ik snap dat wel, vind het leven aardig duur. Wij betaalden (nu gelukkig niet meer) 1000 euro voor een kleine 2 onder 1 kap. Auto erbij, zorgverzekering, boodschappen en je zit al snel aan 2000 euro. Wat sommigen fulltime niet eens verdienen.
Dit en wss ook wel hoe zuinig je wil leven? Want zoals jij zegt @citroenrasp je moest zuinig leven. Maar wat houd dat dan in?
Bij de Tozo wordt het inkomen van de partner buiten beschouwing gelaten. In ieder bij de regeling tot 1 juni. Daarna gaat er waarschijnlijk wel een partnertoets plaatsvinden.
Wij hadden geen auto, aten grotendeels vegetarisch, maakten bijna alles zelf, veel tweedehands, huurhuis, geen dure hobbies etc. Maar wanneer je dat niet wil (wat ik best kan begrijpen!), is dat m.i dus geen kwestie van niet rond kunnen komen, maar van een hogere levensstandaard ambiëren. Eigenlijk nu we het financieel veel breder hebben is er op dat vlak eigenlijk maar weinig veranderd, behalve dat we een eigen huis hebben en dus geen huur meer hoeven te betalen.