Vanmorgen heb ik hem het nr van de huisarts gegeven. Maar nee hij wilde morgen of overmorgen pas bellen... Daarna gepraat. En ik heb tegen hem gezegd dat hij weer aan het uitstellen is. Dat er geen reden was om nu niet te bellen. En dat hij mij iets moet laten zien, want ik wacht al 8 jaar. En toen heeft hij gebeld. Morgen om 8.30 afspraak. Voor een verwijzing
Hebben jullie dezelfde huisarts? Anders zou ik voor jou en je zoon ook een afspraak maken zodat de gevokgen van zijn actie officieel zijn geregistreerd en de huisarts (wanneer het dezelfde is) kan dan evt extra haast zetten achter de verwijzing.
Nee niet dezelfde huisarts. Mijn zoon heeft verder niks. De rode plek was dezelfde avond al weg. Mijn bovenarm is helemaal blauw paars en vlekken in mijn nek. Maar ik zit nog in de ontkenning dat dit mishandeling is. Ik zeg continue tegen mezelf, dit is niet OK, dit is zoveel grenzen over, dit komt nooit meer goed, het vertrouwen. Maar het voelt niet zo. Ik vind het zielig voor hem omdat hij zich zo schuldig voelt. Hij zocht toenadering en op een gegeven moment heb ik dat afgekapt. Waarna hij zonder wat te zeggen verder daarna maar zijn werk is gegaan. Daar ben ik wel trots op, maar ik durf gewoon niet glashard zeggen dat ik niet meer verder wil. Wil ik eigenlijk dat wel... Is er nog hoop op een goede afloop?
Als het vaker gebeurd? Help me ajb, wrijf het me maar in Ik wil ook graag uit die ontkenning, maar het gevoel zegt anders en wil hem geloven dat het bij deze ene keer blijft
Ik begrijp dat het moeilijk beseffen is voor jou dat dit mishandeling is. Jij kent hem, ook zijn goede kanten, je houdt van hem. Als het om jezelf zou gaan is het nog andere koek, maar je MOET je kind beschermen. Als je man zo met jou om gaat, doet hij dat ook met de kinderen. Laat jij je kinderen bewust in deze gevaarlijke situatie, dan mishandel jij ze ook. Sorry dat ik het zo naar zeg maar ik probeer echt tot je door te dringen. Dit is traumatisch voor de kinderen en later zullen zij het jou kwalijk nemen dat je ze niet uit die situatie hebt gehaald. Tot nu toe doe je het hartstikke goed, denk aan je kinderen maar ook aan jezelf. Ga een huisarts of instantie bellen waar jij je verhaal kwijt kunt.
Ik weet uit ervaring dat het niet bij één keer blijft, echt niet. Hier schreef eerder een vrouw die in ongeveer dezelfde situatie zat en ook dacht dat het bij één keer zou blijven. Uiteindelijk is het zo uit de hand gelopen dat het haar bijna haar leven kostte.
Klinkt misschien hard wat ik nu ga zeggen maar hoop kan er alleen zijn wanneer er hulp komt, hulp voor je man vanwege de verslaving en het agressief worden, hulp voor jou zodat je uit de ontkenning komt en leert voor jezelf en je kinderen op te komen. Wat er gebeurt is echt mishandeling en mocht het de eerste keer zijn snap ik heel goed dat je het voor jezelf ontkent, deed ik bij de 1e keer ook net als bij de 2e keer en de keren erna tot ik het echt niet meer kon ontkennen. Wat ik daarmee wil zeggen is hoe langer je ontkent dat het mishandeling is zolang praat je het onbewust ook goed en sta je het onbewust toch toe. Betreffende je verwondingen stel jou huisarts hier sowieso van op de hoogte incl de echte reden (het is immers heel makkelijk om een smoesje te verzinnen dat het door iets anders komt dan mishandeling).
Mijn vader mishandelde mijn moeder geestelijk en soms ook lichamelijk. Idem dito wat broers betreft. Mijn moeder had niet de kracht om bij hem weg te gaan en allerlei andere excuses. Ik heb haar dat achteraf verweten. Ze had naar mijn opa en oma gekund. Plus die hebben genoeg geld. Daarnaast vormde het gedrag van mijn vader en de hele thuissituatie een bedreiging op onze ontwikkeling. Ik heb nooit begrepen waarom ze niet weg is gaan. Je kinderen zijn je alles. Jij kan hun toekomst bepalen. Zij zijn afhankelijk van jou. Dus ga ajb naar je moeder. Hij verandert niet. Jij kan de situatie wel verbeteren. Het zal echt niet makkelijk zijn. Maar ik denk dat als je over een paar jaar/maanden terug kijkt dat het een goede stap/keuze zou zijn. https://www.slachtofferhulp.nl/gebeurtenissen/huiselijk-geweld/ https://www.huiselijkgeweld.nl/dossiers/huisverbod
Maar begrijp me niet verkeerd. Het lijkt zo makkelijk voor buitenaf om weg te gaan. Ik werd jaren mishandeld zowel geestelijk als lichamelijk. Maar toen ik zag hoe hij met mijn zoon omging. Toen durfde ik pas te vluchten. En dat was eng, doodeng. Ik moest mijn zoon alsnog voor omgangsregeling naar hem brengen. Totdat ik mijn kans zag om er onderuit te komen. Maar echt geloof me. Je denkt op dat moment echt dat jij gek aan het worden bent zelf.