O da’s balen! Die van mij zijn echt uitslapers, maar heb ik zelf helemaal niks aan met dat lichte slapen Ben altijd als eerste wakker bij ons thuis, op vrije dagen. Daarover gesproken, ik had me net toch een bizarre droom Ik was op mijn oude basisschool en ik was hoogzwanger. Er was daar opeens een groot zwembad op het schoolplein en terwijl ik daar (alleen) in zat dacht ik “oh hey, ik heb persdrang!” en ik was helemaal blij, want ik zou dus gaan bevallen zonder ook maar 1 wee gevoeld te hebben. Maar ik was dus alleen in het zwembad én op het schoolplein, dus ik moest hulp gaan zoeken en ik ging maar op zoek naar onze kraamverzorgster (?), helaas die was nergens te vinden. Ik liep de hele school (inclusief volle klassen en lerarenkamer) door op zoek naar hulp en niemand zei iets of keek op. Uiteindelijk vond ik een verloskundige die zonder te voelen of kijken zei: “neehoor, je zit nog potdicht, nog niks verweekt, je gaat nog lang niet bevallen”. En toen werd ik teleurgesteld wakker
Wat fijn om te lezen dat alles goed gaat hier dames Wil even vertellen dat ik gisteren de medicatie genomen heb en dat savonds het vruchtje al kwam. Het viel allemaal ontzettend mee en het voelt als een enorme opluchting dat we dit nu af kunnen sluiten.
Fijn om te lezen dat het meegevallen is en als ik het goed begrijp ook vlot ging. Heel veel sterkte de komende tijd om het een plekje te geven. Hopelijk is het jullie snel alsnog gegund. Laat je het dan weten?
@novemberzes fijn dat dat in elk geval goed verlopen is. Kun je het gaan verwerken en hopelijk is het je snel weer gegund. Hele dikke knuffel.
@novemberzes Fijn dat het meeviel! Veel sterkte met verwerken en het een plekje te geven. Ik hoop voor jullie dat er snel een goede zwangerschap volgt! @Spectre Ah wat een lief pakje! Zo leuk he om te shoppen? Ik ga straks helemaal los als we het geslacht weten Maar heb al wat dingetjes gekocht Mijn oudste was ook altijd een vroege vogel, en nog steeds. Toen ie klein was werd ie soms zelfs om 5 uur al wakker, maar lange tijd was het 6 uur. Nu is het nog steeds rond 6 uur, maar hij is al 11 dus gaat gewoon zelf zn bed uit en in de woonkamer TV kijken of gamen Dat scheelt wel als ze ouder worden @Sado Haha dat is ook weer een mooie droom
Ik heb vriendinnetjes die ik al sinds de basisschool ken en het zwanger worden gaat in dat groepje niet echt vanzelf. Een ander vriendinnetje is ook zwanger, na 9 maanden proberen. Maar een ander vriendinnetje is echt al ruim een jaar bezig, en weer een ander heeft een veel te korte cyclus waar ze mee worstelt (die is een half jaar bezig nu). Ik merk toch dat dat best wel een ding is, en ik en mn zwangere vriendin soms worstelen met delen over de zwangerschap (ze zeggen dat we het vooral wel moeten doen, maar tegelijkertijd ook dat ze er soms vanuit hun emoties/gevoelens geen zin in hebben en dan dus niet of weinig reageren). Hebben anderen dit ook? Ik vind dat best wel jammer, al begrijp ik echt wel dat het moeilijk voor ze kan zijn.
Ik had dat in mijn vorige zwangerschap... Mijn beste vriendin was toen ‘al’ een maand of 7-8 bezig toen ik in de eerste ronde zwanger raakte van mijn zoon. Hoewel ze blij voor me was, was dat inderdaad wel even een dip in onze vriendschap... Ik vond het moeilijk om zaken te delen omdat ik haar niet wilde kwetsen, maar wilde natuurlijk wèl graag alles delen. En zij vond het enerzijds vervelend dat ik het wat bij haar weghield maar anderzijds had ze het er best wel moeilijk mee dat ik wèl zwanger was en zij niet (wat ik héél goed kon snappen). Nooit zo uitgesproken, maar we hebben wel een tijd afstand van elkaar genomen. Uiteindelijk raakte zij toch zwanger en zijn we nog een tijdje tegelijk zwanger geweest De vriendschap herstelde toen (langzaam) wel weer.
@Sado Ja ik kan me voorstellen dat als ze dan toch nog zwanger raakt dat dat het contact weer herstelt. Dat denk ik in ons geval ook. Maar wat nou als ze dat nog lang duurt of sterker nog, helemaal niet gebeurt? Ik merk ook dat de ene er beter om gaat dan de ander. Toen ik me zo ziek en misselijk voelde voelde ik bijv van een heel weinig steun, mijn indruk was vanuit de gedachte: wees blij dat je zwanger bent. Dat vond ik ook echt niet fijn... Maar ik weet ook dat ze het niet slecht bedoelt, en dat ze zich bewust is dat het vanuit haar eigen pijn komt en ze dat daarom ook niet tegen me zegt. Maar ik voel het dan wel. Ik vind het wel lastig om nu zo te ervaren hoe dit echt een ding kan zijn in het contact.
Ja lastige dingen dit, he.... Je wilt steun en dat een vriendin je blijdschap en andere emoties met je deelt (logisch!) maar iets als een kinderwens is zo heftig, dat kan al het andere overstijgen... Hebben jullie het al eens met elkaar besproken? Je gevoel uitgesproken, zoals je het hier verteld?
Nee niet echt... ik vertel ook gewoon nog steeds alles haha, scheelt ook dat de ander wel altijd open en positief reageert (die ook nog niet zwanger is). Dus ik negeer het een beetje merk ik, en het is wel al meer dan eens uitgesproken door haar dat ze het soms lastig vindt. Mn andere zwangere vriendin vindt het moeilijker en heeft ook al meer dan eens gezegd dat ze merkt dat ze zich inhoudt en zich bezwaard voelt enz. Het ding is natuurlijk ook dat we elkaar al lang niet hebben gezien ivm Corona, en het zijn niet echt fijne app gesprekken. En ik denk dan ook; het is wat het is. Zij vindt het moeilijk, dat begrijp ik, en daardoor mis ik soms wat contact, maar daar is niet zoveel aan te veranderen. En ze doet ook echt wel dr best, dat merk ik ook.
Ik denk dat een persoonlijk gesprek 1 op 1 wel fijn kan zijn. Zou het onderwerp ook niet bewust vermijden.. dat is wat ik persoonlijk fijn vond trouwens. Vriendin die gewoon eens persoonlijk vroeg hoe het ging met mij en of ik het moeilijk vond om erover te praten.
Ik zou er ook niet al te zwaar aan wegen. Als ze liever niet omgeven wordt door baby praat constant dan vind ik dat best begrijpelijk. Al vind ik wel dat je jezelf niet moet laten kennen ondanks dat het bij jezelf niet lukt. Lastig uit te leggen, maar een kinderwens zit heel diep. Toen het bij ons maar niet lukte vond ik het ook moeilijk te verdragen om constant baby praat aan te horen of dat ze het zo zwaar hadden met meerdere kindjes. Maar het is een verschil of je je enkel zo voelt of je er ook naar gaat gedragen. Mijn vriendinnen ben ik nooit gaan ontlopen oid. Wederzijdse steun is belangrijk.
Deze heb ik dus ook gekocht mijn dochters en man vinden het alleen voor een meisje. Dus als het een jongetje is moet ik een andere combi gaan verzinnen denk ik haha.
@Rabi kan me jou gevoel voorstellen, maar wij hebben ook aan de andere kant gestaan, onze dochter duurde 4,5 jaar, jaren waarin in onze omgeving er vooral stellen waren die in die periode tot 2x toe zwanger waren en bleven terwijl het ons niet lukte en er zeker aan het einde van die 4,5 jaar voor ons gevoel echt het zwaard van damocles boven ons hoofd hing, vanuit de basis werd immers nog maar 1 icsi behandeling vergoed en we hadde er nog 1 via de aavullende verzekering. Maar daarna zou het dus echt ophouden om een kindje samen te kunnen krijgen. Wij hadden mensen die ons ontliepen en gevoelsmatig echt een beetje buiten sloten, bewust niks deelde terwijl daarvoor het contact juist vrij intensief was, maar ook die ons wel betrokken en ook het gesprek met ons aangingen over ons gevoel en wat wij fijn vonden. Dat hielp ons enorm, bij 1 van mijn nichtjes ben ik bijvoorbeeld nog net niet bij de bevalling geweest maar heeft ze mij echt op een manier laten meegenieten (zo voelde het echt) van haar zwangerschap dat het bijna was alsof ik het zelf meemaakte. Zo ook met een vriendin gehad. Mijn tip zou zijn ga het gesprek aan, vraag wat zij fijn vindt en sta ook open voor haar/hun gevoelens van teleurstellingen en verdriet. Ik heb dat op mijn beurt ook gedaan met de vrouw van mijn neef, wij waren gelijk zwanger aar bij hen ging het mis net na de 1e echo, heb met hen dus ook een heel hecht contact nu en zij was uiteindelijk net zwanger toen wij bevielen van dochter (wist dat dus ook vanaf het prille begin). Zij en wij hadden er dan ook beide nogal moeite mee toen er 1 iemand in de familie zichzelf extreem zielig vond, voor hun was het zoveel erger dan voor ieder ander, dat ze net iets langer als 1 jaar had moeten wachten op een zwangerschap. Diezelfde persoon had namelijk over ons beide gezegd dat wij niet zo moeilijk moesten doen en ons aan moesten stellen en vooral niet verdrietig of teleurgesteld mochten zijn dat het respectievelijk 2,5 jaar (vrouw neef) en 4,5 jaar (ons) duurde. Om het dan mooi te maken is de vrouw van mijn broer.