Ze denken 'hallelujah, a miracle!' Ik hoef me nooit te verdedigen. Als ze vragen wat ik doe zeg ik dat ik thuis ben met de kinderen. Vaak vragen ze dan wat ik daarvoor deed. Dan zeg ik mijn vorige baan en daarmee is de kous af. Ik krijg eigenlijk nooit negatieve reacties of überhaupt een reactie. Waar zou dat aan liggen, die grote verschillen daarin?
Het ligt echt aan de verschillende situaties. Zo heb ik één kennis, die gewoon lui is en werken stom vindt, maar wel een rijke man getrouwd is, ze een paar paardjes heeft en een aantal kindjes. Ze steekt ook vaak de draak met zichzelf als ze weer eens haar nageltjes en wimpertjes heeft laten doen. Ik geef haar geen ongelijk, zij is er gelukkig mee. Als je niet kan werken, omdat dat lichamelijk niet lukt, dan is het niet anders. Vaak vervelend voor die persoon, want de keus is ze ontnomen. Wil je als mama voor je kindjes zorgen, ook dat is een keus. En als je daar gelukkig van wordt dan moet je dat doen. Wat ik wel lastig vind, zijn de mensen die wel kunnen werken, maar niet willen en daarover constant klagen. Ze kunnen niets, alles is duur, wat is het leven zwaar, ‘de buitenlanders’ krijgen alles van de overheid en Zij niet en wat hebben zij het slecht.... Daar vind ik iets van! En dan denk ik: je kan ook zelf iets aan je situatie doen. Ga werken, ga leren, kijk naar wat wel kan. En zeik niet zo. En in sommige situaties snap ik ook dat het niet leuk is. Als jij ook graag thuisblijfmoeder wil zijn, maar alleenstaand, tja, dan gaat dat dus niet. En,oh ja, ik ga niet werken voor de kinderopvang?! Over dit soort situaties heb ik dan wel mijn gedachten.
Ik denk dat mijn probleem is dat ik niet kán werken momenteel, dat je niets aan me ziet. Het is een combi van psychisch, fysiek en omstandigheden. Veel mensen zien me als "profiteur" en dat ik mn handje ophou ivm ziektewet enzo. Mijn eigen moeder zei zelfs "ik snap niet hoe je het voor elkaar krijgt" dat is wel heel suggestief en weet niet eens waar ik moet beginnen met vertellen op zo'n manier. Maar ik wou dat het anders was.....
Dat is lastig, dat begrijp ik. Het zou fijn zijn als je gewoon een stempel op je voorhoofd kon zetten en het aan niemand uit zou ‘moeten’ te leggen. Maar lastiger nog dat je denkt en vindt dat je moeder je niet begrijpt, daar zou ik ook verdrietig van worden. Aan de rest van de wereld ben je geen uitleg verschuldigd toch? Ziek is ziek en hoe wat gaat niemand iets aan. Sterkte en beterschap.
Wat ontzettend naar dat mensen in ne omgeving zo praten... ik kan nu wel zeggen dat je je er niks van aan moet trekken maar dat is zo ongelofelijk moeilijk! Is het een idee om jouw kant het dit alles op te schrijven? Of via spraakrecorder in te spreken? En dan te delen met deze personen? Dit is dan wel voor de mensen die dichterbij staan. Mensen die je random tegenkomt ben je geen verantwoording schuldig!
Soms ben ik wel jaloers op de keuze om wel of niet te werken. Ik werk heel graag, maar heb tegelijkertijd geen keuze.. of nou ja.. we kunnen natuurlijk kleiner wonen, minder luxe leven etc. Op een salaris kunnen we dit huis niet betalen. Langs de andere kant ben ik heel blij met mijn baan, ook al is het soms zwaar en maak heftige dingen mee. De band met mijn collega's is heel sterk. Door dit alles is dit mij ook veel waard. Jongste is nu op een leeftijd dat ik hem goed los kan laten, eerste jaren was dat moeizaam, toen had ik het fijn gevonden om fulltime voor hem (en zijn broer) te kunnen zorgen. Nu alles goed gaat, beide kids naar hun zin hebben op school, maakt het voor mij ook makkelijker om te werken. Ik werk 3 vaste dagen in de week man doordeweeks weg incl nachten vanwege zijn werk. Voor nu is het prima zo.
Ik werk niet, zorg fulltime voor de kids en houd het huishouden draaiende. Mijn man heeft een goed inkomen en daarom die beslissing genomen. Er is rust in huis en ik hoef me niet te vervelen. Als mensen daar moeite mee hebben dan is dat hun probleem. Zegt meer wat over hun dan over mezelf. Mis het werken soms wel en dan vooral voor de sociale contacten en het weg zijn uit huis maar zou niet weten hoe we de boel dan thuis draaiende zou kunnen houden.
Jeetje zeg Waar bemoeien ze zich eigenlijk ook mee? Van je moeder begrijp ik dat ze vraagt, maar dat oordeel begrijp ik dan weer helemaal niet. Ik kan me voorstellen dat het wat met je doet. Bij deze: Je bent goed genoeg! Je bent zeker iemand, een volwaardig persoon, een moeder! Een baan maakt geen persoon. Een baan of carrière kan je voldoening brengen, maar zonder baan betekent niet per definitie geen voldoening. <3
Ik krijg eigenlijk verschillende reacties. Sommige mensen zouden er een moord voor doen om met me te ruilen en sommige zijn zo negatief dat ze bijvoorbeeld zeggen “ nou ik zou het niet kunnen hoor mezelf weg te stoppen in huis en Slaaf te zijn voor m’n man en kids en ondertussen een ander aankijken met rollende ogen”. Tja dan denk ik alleen maar ..” dan moet JIJ vooral blijven werken schat” snap die negativiteit niet en mij het gevoel te willen geven alsof ik niets voorstel. Denk dan alleen van “ mens wat ben jij verbitterd zeg” en zit er gelukkig niet mee.
Ik denk dat daar veel mee valt en staat. Net als op sommige momenten ‘brutaal’ durven zijn, vaak heb je dan de halve wereld. Als je wat dit onderwerp betreft een antwoord geeft waarbij er een twijfel te horen is, is er voor de ander direct ruimte om die twijfel in te vullen en er iets van te vinden. Althans dat is mijn persoonlijke ervaring.
Update vanuit beheer: Ik heb dit topic opgeschoond. Alle berichten die direct of indirect gingen over de 'wel of niet boffen-discussie' zijn verwijderd. Graag weer ontopic verder.
Ik heb wel respect voor moeders die thuis blijven om voor de kinderen te zorgen! Ik vind het echt heel zwaar om nu thuis te zijn. En dan heb ik 1 baby van 8 weken oud Ik heb expres lang verlof genomen en alhoewel ik het nu wel echt lekker vind om thuis te zijn wil ik tegen die tijd heel erg graag weer werken gok ik. Ik heb er over nagedacht om te stoppen met werken, financieel kunnen we dat aan maar ik kan het mentaal niet aan denk ik
Ik ben ook pas gestopt toen ze al naar school gingen .. (niet daarom hoor, eerder kon niet, maar had her ook zwaar gevonden met 3 thuis haha)
Klopt, dat heb ik ook doorgekregen. Als je het zelf maar met genoeg zekerheid brengt, dan zijn de reacties ook minder.
Ik vind wel dat iedereen zijn/haar steentje moet bijdrage aan de maatschappij. Als je bent afgekeurd dan vind ik het anders. Iemand die vrijwilligerswerk doet vind ik ook iemand voor de maatschappij. Maar iemand die helemaal niks doet, ja daar heb ik wel mijn meningen over... eerlijk is eerlijk. Voor de kinderen zorgen moeten we allemaal.