We maken de maatschappij met zijn alle toch? Mensen die dus niks doen, vind ik egoïstisch. Daarbij uitgezonderd dus mensen die niet kunnen werken vanwege medische redenen, of dus mantelzorgers zijn want ook dan doen ze iets voor de medemens. Mensen die vrijwilligers werk doen etc.
Er wordt hier toch om een mening gevraagd dus geef ik die Waarom moet jij reageren op mijn post als het je niet aanstaat wat ik schrijf? Scrol verder.
Dat jij de zorg voor kinderen niets vindt voorstellen, zegt genoeg over jou. Sorry maar dit kan ik echt niet serieus nemen.
Ik moet alles nog lezen, maar puur als antwoord op je op vraag. Ik voel me zeker nog wel iemand. En een heel fijn iemand die dankbaar is dat ik deze keuze voor tbm heb kunnen en mogen maken. Ik vind het een heel dankbaar "beroep" en aangezien tijd niet terug te draaien valt en ik al die kostbare tijd volledig met de kinderen heb kunnen besteden zou ik de afgelopen jaren niet anders dan dit hebben gewilt. En dat ik me niet nuttig heb gemaakt in een baan, zegt niet dat ik niet nuttig was. Heb al die jaren veel op school van de kinderen kunnen helpen en voor mijn oma kunnen zorgen waar nodig. Opvang kunnen spelen voor neefjes/nichtjes en kinderen van vriendinnen waar dit soms hard nodig was. Heb op deze manier heel wat dierbaren uit de brand kunnen helpen. Ik ben er dus van overtuigd dat onze maatschappij ook mensen zoals mij (en andere tbm's) nodig heeft om goed te kunnen blijven functioneren. En daarom vind ik mijn beroep als tbm, en daarmee mezelf, erg belangrijk en onmisbaar. Je leest het al geen schaamte, vooral trots, en aan vooroordelen heb ik geen boodschap, en trek ik me niets van aan. In real live nooit negatieve reacties gehad. Alleen hier op het forum en daarin voelde ik altijd een stukje afgunst of jaloezie. Waardoor ik meer medelijden had met de negatieve personen in kwestie dan dat zulke opmerkingen me onzeker maakten.
Dat eerste heb ik ook moeite mee, vooral omdat wij als maatschappij onterecht voor die kosten opdraaien. Maar soms speelt er meer achter gesloten deuren af dan wij weten dus probeer daarin ook zo min mogelijk te (ver)oordelen.
Ik ben volledig afgekeurd. Dat zie je niet aan mij. Omdat ik dingen vaak vrij snel snap en het in het dagelijks leven lastig vind om mijn zwakte te tonen is het nog lastiger te zien. De mensen waarmee ik als tiener het beste mee klikte zijn ook mensen die gegaan zijn voor een goede carrière. Ik heb eigenlijk van alle kanten gehoord dat ik ervoor moet gaan, dat ik niks ben als ik geen carrière maak. Dan heb ik het niet alleen over vrienden en kennissen, maar ook over mijn eigen ouders. Ik heb mezelf dat lang eigen gemaakt. Ik ben volledig over mijn eigen grenzen gaan rennen, instorting na instorting om aan hun verwachtingen te kunnen voldoen. Die instortingen zagen ze niet. Ik wilde niet dat iemand mij zag als het slecht ging. Nog steeds vind ik het lastig om niet te gaan voor iets wat hun zouden omschrijven als meer of volwaardig. De waarde die hun aan een carrière hechten hebben nog steeds invloed op mij. In het dagelijks leven zal ik ook niet snel toegeven dat ik afgekeurd ben. Dan vind ik het prettiger om te zeggen dat ik een tbm ben. Dan klinkt het alsof ik een keuze had. Dan krijg ik geen vragen die ik niet wil beantwoorden.
Mijn man is thuis om medische redenen, en ik ben kostwinner. Ik merk dat het voor hem niet bevredigend is om alleen huishouden (verre vsn wat een huisvrouw doet hoor) en kinderen (terwijl ik er niet ben, zodra ik thuiskom helpt hij echt wel mee maar ligt de hoofdmoot bij mij) te hebben. Hij moet echt projectjes en klusjes hebben om zichzelf nuttig te voelen.
Dat je dat uit haar post haalt, dat zegt ze toch helemaal niet. Ik maak dat er iig helemaal niet uit op.
Maar een tbm is dus thuis voor haar kinderen, die doet wel degelijk wat voor de maatschappij? Je allerbelangrijkste weerbaar maken voor die maatschappij! Ik voed mijn kinderen helemaal zelf op Ohnee, ik op dit moment werk ik enkele uurtjes per week, maar normaal gesproken was dit wel onze opzet eigenlijk. Ik vind dat namelijk echt het allerbelangrijkste.
Tuurlijk ben je gewoon iemand als je niet werkt, Wel weet ik voor mezelf hoe goed ik mij voel als ik ook werk (Een jaar in de ziektewet gezeten). Het vult mijn leven het motiveert mij en geeft me ritme en verhalen om te vertellen om mij heen zijn de moeders die niet werken eigelijk niet gelukkig ken er minimaal 4 met psychische problemen vandaar dat ze niet werken dus in mijn omgeving word het thuisblijven met de kinderen ook niet aantrekkelijk gemaakt voor mij. Maar ik zeg niet dat gewoon thuisblijven voor je kinderen of huishouden enzo erg is als het je blij maakt en het mogelijk is gewoon doen en ik vind het ook mooi als je zoveel bij je kinderen kan zijn. Ik werk halve dagen zo 4 uur per dag.
JoyNoa; wanneer vind jij dat iemand iets bij heeft gedragen? Want hoewel ik je denk te begrijpen, is het woord " iets" niet heel concreet en al helemaal niet meetbaar. Ik vergelijk dat dan maar met uitdrukkingen als " best veel, genoeg, heel lang". Al die dingen hebben voor iedereen andere betekenissen.
Ik heb eigenlijk nog nooit negatieve opmerkingen gehad. Wat ik hier bij sommigen aan opmerkingen lees (die ze dus van anderen krijgen) vind ik best bizar. Maar gelukkig herken ik dat niet. En verder denk ik dat ik prima mijn steentje bijdraag aan de maatschappij en sta volledig achter mijn thuisblijfmoederschap. Mijn man had overigens nooit zo veel of goed kunnen werken als ik niet thuis was bij de kinderen en zou zorgen dat daar alles zo goed verloopt. Hij heeft geen omkijken naar een hoop dingen doordat ik dat allemaal regel en kan zich dus volledig op zijn werk concentreren. Dus eigenlijk zorg ik ervoor dat hij ‘meer bijdraagt aan de maatschappij’ en ik daardoor dus ook . Ik vind een opmerking als: ‘iemand die niks doet draagt niks bij of is egoïstisch’ ook getuigen van complete kortzichtigheid. Eigenlijk net zo kortzichtig als überhaupt denken dat een thuisblijfmoeder niks doet... En daarnaast prijs ik me gelukkig dat ik thuis ben en nooit stress heb over opvang als de kinderen ziek zijn, scholen staken of studiedagen hebben, of als ze van de ene op de andere dag de scholen sluiten voor een paar maanden. En geen stress over ortho afspraken, doktersafspraken, logopedie afspraken, sporttijden, etc., en hoe dat allemaal in te plannen en te regelen met 4 kinderen.
Waarom egoïstisch? Wat heeft een ander er voor last van als iemand thuisblijft om fulltime voor de kinderen te zorgen?
Ja dat idee heb ik ook, want ik zou niet kunnen bedenken wat dat een ander voor kwaad doet en waarom je egoïstisch bent. Als ik dit werk niet kon doen was ik ook "gewoon" thuis bij de kinderen geweest. Werken buitenhuis gaat met hen ook niet, waarom zou dat egoïstisch zijn?
Ik snap ook niet waarom het egoistisch is. En omgekeerd is ook niet goed trouwens. Vrouwen die veel werken of een hoog uurloon hebben die zijn ook voor veel mensen in de maatschapoij egoistisch. Want... Geld is zeker belangrijker dan de kinderen kijk eens weer een andere auto en kie kinderen zitten steeds in de opvang... Je kan t nooit goed doen