Ik kan me nog enigszins voorstellen dat ze zo misschien denkt over iemand die geen kinderen heeft, dus in die zin niets heeft om thuis voor te blijven? Maar daar gaat het in dit topic natuurlijk niet over.
Mijn schoonzus werkt niet. Ze heeft een lichte vorm van asberger. Opzich is het geen probleem dat ze niet werkt. Zij voelt zich er fijn bij dus wie is een ander om daar wat van te vinden? Ik heb wel moeite met het feit dat ze de hele dag de familie-app spammt met foto’s van haarzelf en kinderen en hoe leuk ze het we niet hebben. En hoe druk ze het wel niet heeft met al die verjaardagen. Nou sorry maar ik ga naar dezelfde verjaardagen en werk daarnaast fulltime. En nog veel meer van dit soort dingen. Zij denkt oprecht dat zij het net zo druk heeft als iemand die fulltime werkt en daarnaast ook nog eens een sociaal leven heeft en alles. En nee, de kinderen hebben geen sport, geen afspraakjes en ze gaan amper op pad. Ze zitten voornamelijk thuis. Kinderen zijn nog te jong voor school. Vroeger toen ze nog werkte zei ze altijd letterlijk: ik wil niet teveel uren maken want dan raak ik mijn uitkering kwijt. (Wajong) Ja sorry ik ben totaal anders opgevoed. Ja ik vind daar wat van. Maar dat ligt niet aan het feit dat ze niet werkt. Dat ligt aan het feit hoe zij omgaat met dit gegeven. Nu zeg ik niet dat iemand hier er ook zo mee omgaat! Maar het is wel om aan te geven dat gedrag van anderen ook voort kan komen uit ander gedrag. Niet zozeer om het niet werken.
Sommige vrouwen verdienen 300 euro per uur en hebben met 3 dagen werken dus al n erg hoog uurloon wat zich dan kan vertalen in mooie autos vakanties etc. Dit soort vrouwen krijgen ook vaak kritiek. Werk en geld zou belangrijker zijn dan bij de kinderen zijn.
Hij wordt gewoon kriegel van die dagelijkse klusjes waar je maar kort "eer" van hebt. Alweer die vaatwasser, en hoe in de wereld liggen er nu alwéér kruimels op de grond! Hij wordt gewoon veel blijer als hij iets kan creëren. Het wisselt door zijn ziekte ook erg per dag hoeveel hij kan. En als ik thuiskom is hij gewoon afgedraaid na een paar uur met de kinderen. En dan zijn ze veelal ook lekker naar het park geweest of zo hoor. In niet-corona tijd helpt hij bij de sporttrainingen van de kinderen.
Pas nu er thuis gewerkt wordt ziet hij wat er allemaal gebeurt thuis als hij de deur achter zijn kont dicht trekt om te gaan werken.
Mijn man werkt wisselend 4-4,5 dagen. Heb altijd 3 dagen ongeveer gewerkt sinds de kids er zijn. Daarvoor fulltime. Daarnaast 2 jaar WO studie achter de rug. Komend jaar afstuderen en daarna zou ik het liefst een droomjob hebben en zo goed als fulltime werken. Ben echt wel een werkpaard, zeker als het werk voldoening geeft. Dan mag mn man wel terug naar een dag of 3 werken. De kids zijn nooit meer dan 16u per week naar een gastouder gegaan en sinds de jongste 4 is gaan ze helemaal niet meer naar een opvang. Dat geluk heb je als je wat flexibeler bent in je werk. Ik zou me echt niet goed voelen zonder werk. Voelde me behoorlijk nutteloos in coronatijd toen ik niet voor de klas kon terwijl ik toch fulltime thuis met de kids en huishouden bezig was. Maar vooral omdat ik niet in dat kleine kringetje van thuis rond kan draaien: de muren komen op me af en voor mn gevoel draait de wereld door zonder mij. Dat gevoel had ik ook tijdens zw.verlof: alsof ik niet meer mee mocht doen. Maargoed zo zit ik blijkbaar in elkaar. Wilde dat ik er volop van kon genieten. Je moet doen wat goed voelt zolang je maar niet 'steelt' van de maatschappij. Een alleenstaande moeder die niet werkt maar wel goed opgevoede kinderen aan de maatschappij aflevert, daar heb ik juist wel respect voor. Beter zo dan sleutelkinderen die in een 'duur huis nooit thuis' wonen maar dat is het andere uiterste natuurlijk. Ik ben wel voor een basisinkomen trouwens... Al die potjes em uitkeringen en alles wat daarbij mis gaat em fraude enz. Het systeem is aan vervanging toe. Al gaat zo'n basisinkomen ook gegarandeerd niet meteen als een geoliede machine lopen natuurlijk.
300 euro per uur... ik vind dat we hier al zwemmen in het geld en mijn man haalt dat uurloon niet hoor
Je verwart hier volgens mij uurtarief met maandinkomen. Als je al ergens 300 euro per uur aftikt (dan heb je het over een ster advocaat, de meesten liggen een stuk lager) dan gaan daar nog allerlei ondernemerskosten vanaf, zoals de kosten van het pand en alle personeel in loondienst, en alle werkzaamheden die hij niet kan factureren. Een medisch specialist (wat kaakchirurgen en psychiaters ook zijn) in een medisch specialistisch bedrijf verdient doorsnee pakweg 2 ton per jaar als inkomen. (Waar ook weer allerlei kosten af gaan zoals een verplichte pensioeninleg die net zo hoog is als mijn netto inkomen nu en allerlei verzekeringen). Een boel geld, maar bij lange na niet die 300 euro per uur die jij uit je duim zuigt. En een medisch specialist besteedt ook nog heel veel tijd aan voorbereiding, administratie, overleg met collega's en niet-patientgerelateerde taken zoals wetenschap, kwaliteitsbeleid, maatschappelijke aspecten van het vak, management enzovoorts. Dus nogmaals, wat jij misschien als uurtarief ziet op je factuur is niet het uurloon van de arts. Er is een relletje geweest over zzp psychiaters die tot 180 euro per uur konden vragen vanwege grote tekorten. Dan heb je het over een zeer uitzonderlijke uitschieter. Een medisch specialist in loondienst verdient ongeveer tussen 6000 en 11000 bruto per maand. (Bij een contract van 45 uur).
En er zijn ook aardig wat die dat wel verdienen. Eerst VWO dan rechten of geneeskunde en dan nog specialisatie. Dat is jarenlang keihard bikkelen en veel achter de boeken maat daar staat ook wel vaak n heel goed salaris tegenover.
Ik ken sowieso geen mensen die enkel werken, vanuit een of ander nobel streven, om de maatschappij een dienst te bewijzen. De mensen die ik ken werken gewoon voor een salaris. En dat ze hun baan óók nog eens leuk vinden en ze er mensen mee helpen (bv) is een mooie bijkomstigheid. Maar de hoofdreden is toch wel levensonderhoud. In die zin is ieder mens een egoïst, überhaupt aan kinderen beginnen komt m.i voort uit egoïsme.