Ik werk om tal van redenen die veel verder gaan dan geld alleen. Maar voor mij zijn zelfstandigheid, onafhankelijkheid en ontwikkeling belangrijke waarden. Waarin ik ook een voorbeeld wil zijn voor mijn kinderen. Daarbij vind ik het belangrijk zorg, huishouden en werk onderling goed te kunnen verdelen. Ik heb weinig met traditionele rolpatronen en ben meer van de gelijkwaardigheid.
Dat aar dan gebaseerd op het gezamenlijk inkomen. Dus als jouw partner veel meer verdient dan jij dan is het voor jou nauwelijks lonend om te gaan werken omdat het gezamenlijk inkomen te hoog is voor een hogere toeslag. Dat stimuleert dus niet om als thuisblijfmoeder weer aan de slag te gaan. Wanneer de toeslag wordt bepaald foor het laagste salaris, dan is het wel interessant om weer te gaan werken. Dat is wat ik bedoelde met mijn post.
Ben ik niet met je eens. Het gaat om een gezamenlijk inkomen, mochten de salarissen gescheiden worden gehouden, dan is het logisch dat beiden naar rato meebetalen aan de opvang. Indien gezamenlijk maakt het voor het totaalplaatje niet uit. Het zou van de zotte zijn als een van de partners heel weinig verdient en daardoor alles vergoedt krijgt, terwijl de ander 2 ton binnensleept. Kijk naar het totaalplaatje, niet naar het laagste salaris.
Ik denk dat de meeste mensen gelijkheid en gelijkwaardigheid nogal door elkaar gebruiken en niet zo goed het onderscheid daarin maken. De taken precies 50/50 verdelen is namelijk gelijk. De taken anders verdelen is niet per se gelijk, maar afhankelijk van de onderlinge relatie kan er zéker sprake van gelijkwaardigheid zijn.
Mijn vriend leeft al 10 jaar op mijn salaris... Dus ja: het kan zeker wel hoor. Komt wél door de omstandigheden, hij zou graag weer werken, maar zit er voor nu gewoon even niet in...
Ik zou niet niet willen werken. Dus ik werk wel om het werken. Mijn baan is meestal ook echt fantastisch. (Nu minder, door alle perikelen. Maar toch ook nog genoeg parels om van te genieten, waardoor ik het ondanks al het gedoe en de frustratie niet zo willen missen.) Naast het werk dat ik nu doe, zijn er ook nog wel andere beroepen die me fantastisch lijken. Leuke uitdaging om misschien ooit eens was anders te gaan doen. Wel beroepen waar ik echt een stuk zingeving in vind. Dat je het gevoel hebt dat je ergens een bijdrage aan levert, dat je er in professionele zin toe doet. Iedereen doet er natuurlijk toe! Maar naast er zijn als mens / kind / ouder / partner, vind ik een positieve bijdrage leveren aan andermans leven ook belangrijk voor mijn gevoel van eigenwaarde / zingeving. Dat zou ik trouwens even goed kunnen hebben met onbetaald werk. Dus bijvoorbeeld vrijwilligers werk bij een bejaardenhuis, buurthuis of sportclub ofzo. Of mantelzorg. Dat zou mij net zo veel voldoening kunnen geven. Maar ik werk óók voor het geld. Niet omdat we per se 2 inkomens nodig hebben. Van 1 van onze inkomens kun je ook rondkomen met een gezin. Maar wel lastiger. We hebben wel bepaalde luxe omdat we allebei werken. (Samen 1,7 baan). Als één van ons daarmee zou stoppen, zouden we heel veel moeten inleveren. En ik geniet van dit huis, het feit dat we nooit hoeven te rekenen of we wel uit zullen komen etc. En nog los van ons gezamelijke inkomen: zelfs als mijn man dubbel zo veel zou verdienen en we zonder mijn salaris niks zouden inleveren, zou ik blijven werken. Vanwege het feit dat ik graag werk èn omdat een eigen inkomen me financiële onafhankelijkheid heeft. Dat is me ook veel waard! Ik zou pas met betaald werk stoppen als ik echt zelf voldoende geld zou hebben om het de rest van mijn leven riant uit te kunnen zingen. En dan zou ik de vrijgekomen tijd alsnog invullen met vrijwiligers werk. Dus ik werk voor: - mijn plezier - (extra) zingeving / eigenwaarde - geld - onafhankelijkheid En ik kan echt niet zeggen dat ik 1 van die 4 meer of minder belangrijk vind dan de rest. Ik ben een gezegend mens dat ik een baan heb die het alle vier biedt!
Feit blijft dan dat als de minstverdiener zou stoppen de inkomsten na aftrek van vaste lasten gelijk blijft. Het belangrijkste punt is dat de kinderopvang en daarbij behorende kosten tijdelijk is. Als je door blijft werken bouw je ervaring op en is de kans dat je stappen maakt qua salaris groter dan als je thuis zit en na jaren weer aan de slag gaat. Dus met die langere termijn visie loont het wel om te werken ondanks hoge opvangkosten.
Precies, stoppen met werken alleen omdat je minder zou overhouden is daarmee erg onnadenkend. Het is tijdelijk en zorgt voor een gat in de opbouw van salaris, pensioen, kennis, netwerk etc. Niet iedereen heeft een baan (gehad) waarin je na jaren afwezigheid zomaar weer kunt instromen op een gelijkwaardig niveau. Ik vind dit altijd zo'n vrouwendiscussie. Ken of hoor werkelijk nooit een man die zegt te gaan stoppen met werken omdat de vrouw wel voldoende inkomen heeft. Uitzondering wellicht mannen in vrije beroepen (kunstenaars ofzo) of als de man ernstig ziek is (hoewel ze dan vaak wel een door werk opgebouwde uitkering hebben om op terug te vallen). Wel iets minder werken. Maar stoppen echt niet.
Tja, mijn man zou zo stoppen met zijn kantoorbaan als ik een baan zou krijgen waarbij ik evenveel of meer zou verdienen. En dan heeft hij een prima baan met leuke baas. Maar er is meer dan werken in een leven, ook voor mijn man. Daarnaast kun je je ook prima ontwikkelen buiten een baan om. Maar goed, wij kijken heel anders tegen het leven en het economische systeem aan dan de gemiddelde Nederlander.
Ik werk omdat ik het leuk vind en natuurlijk ook voor het geld Ga niet voor de fun om 6 uur m'n bed uit en feestdagen en weekenden werken We kunnen zonder mijn baan Maar ik heb een dure smaak Hou van dagjes weg, vakanties, shoppen etc Valt me trouwens op hoeveel tbm hier op het forum zitten
We hebben de tijd Heb je niet veel tbm in je omgeving? In mijn omgeving zijn er best veel eigenlijk, ik val niet uit de toon in ieder geval. Misschien dat het mij daarom minder opvalt hier?
Ik werk wel voor het geld, vind het heel belangrijk om onafhankelijk te zijn voor het geval er ooit iets gebeurd. Je weet natuurlijk nooit hoe het leven ineens loopt, of je gaat uit elkaar, of er overlijdt iemand (oke is natuurlijk wel heel ernstig maar je weet maar nooit) en dan wil ik niet ineens met een probleem zitten. Ik ga nu een jaar niet werken om lekker voor de kleine te zorgen maar het plan is om dan volgend jaar juli weer te starten, scheelt dat ik in de horeca werk dus eigenlijk lekker flexibel en in de zomer is het toch altijd kei druk dus werk zat. We wonen nu 4 jaar samen maar ik heb de afgelopen 4 jaar ook gewoon kei hard gewerkt, soms zelfs nog meer dan hem maar ik verdien gewoon veel en veel minder omdat ik maar kokkin ben en horeca betaald nooit zo goed, maar ik vind het gewoon heel leuk en kan er van rondkomen als ik alleen zou zijn. En daar gaat het mij om. Omdat ik met mijn vriend ben met een ruim boven modaal inkomen kan ik heerlijk sparen (oke nu even niet meer natuurlijk haha) en kan ik bijv. die nieuwe wasmachine ineens kopen of een andere tweedehands auto ofzo zonder echt op te moeten letten en dat is echt superfijn. Verder doen we ook nog steeds alles 50/50 waardoor we eigenlijk echt onze eigen financiele levens hebben. Straks met een kindje moet dit wel enigzins veranderen natuurlijk omdat we beide voor haar zorgen en niet alleen ik, maar dat zal wel los lopen.
Dat vind ik ook hoor. Ik ken in mijn omgeving bijna niemand die (vrijwillig) tbm is. Daarom vind ik de ‘discussie’ altijd lastig. Ik begrijp echt niet waarom je vrijwillig thuis blijft. Je zelfstandigheid opgeeft. Misschien tijdelijk, maar niet lang. Als ik hier in het dorp ook zie hoe sommige kennissen/bekenden alleen achter zijn gebleven, alles op hadden gegeven en nu is de shit zitten. Niemand gaat trouwen om weer te scheiden, maar helaas gebeurt het te vaak. Een vrouwtje hier, haar man ging vreemd met de masseuse. Zij kon (volgens haar) geen kant op, dus pikt ze het maar. Ze werkt nu trouwens wel weer en doet een studie. Ik denk dat zij de volgende keer weer zelfredzaam en onafhankelijk is.
En dan hebben we het alleen over ontrouw zijn. Ik heb al zoveel gezien in mijn omgeving waar de man de kostwinner was, mannen die ziek worden, mannen die komen te overlijden, ziekte, of een ongeluk, en arbeidsongeschikt. Als je dan als vrouw al jaren bij de deur hebt gezeten, is het meestal zeer lastig om weer fatsoenlijk er bovenop te komen. Hoe goed het allemaal ook geregeld is in Nederland.
Het is natuurlijk prima dat jij 'meer van de gelijkwaardigheid' bent, maar jeetje, de bekrompenheid straalt van je hele post af. Helemaal voor iemand die ontwikkeling zo belangrijk vindt. OT: ik heb nooit gewerkt voor geld en heb dan ook vaak gewerkt op vrijwillige basis. Ik haal alle voldoening uit mensen helpen en bepaalde creativiteit en heb een carrière altijd gezien als soort gevangenschap of iig het tegenovergestelde van vrijheid. Maar sta als minimalist wellicht ook anders in het leven dan de gemiddelde mens. Mijn partner werkt wel alleen voor het geld. Het liefst had hij minder gewerkt maar houdt teveel van bepaalde luxe en reizen.