m Ja want je brengt je kind daar voor de lol heen zodat je een avondje op stap kunt. Wat raar zeg, zou me echt doen laten koken die opmerking, totaal ongepast. Beterschap!
Helaas, dat gebeurd dus echt! Ik heb wel eens gezinnen gehad, waarbij het kind vaak in het weekend naar de spoed werd gebracht. Onder het mom van buikpijnen/melk terug geven of huilen. Kinderen worden opgenomen en ouders gaan een weekend feesten. Maandag halen ze het kind weer op. Dit is wel in België en natuurlijk bij een bepaald soort gezin, maar dit zal in Nederland vast ook wel gebeuren. Vandaar dat ze er ook wat strenger op zitten denk ik.
Serieus... Dáár valt mijn mond werkelijk van open! Maar ook van het feit dat kinderen zo snel worden opgenomen. Ik was zelf verbaasd dat de kinderarts destijds een opname voorstelde aangezien dat niet zomaar gaat. Vooral omdat het "gewoon" om veel huilen ging in mijn dochters geval. Van mij mogen ze zulke "ouders" direct het ouderlijk gezag afnemen.
Vanochtend viel mijn mond open door het volgende: dat H een volle wasmand had opgevouwen. Had er zelf geen puf meer voor gisteravond. Helaas lag er wel veel verkeerd in de kasten . Maargoed, al doende leert men.
Met de feestdagen heb je dat naar het schijnt. Enkele jaren terug lag 1 van de kinderen van net voor Kerst tot 4 januari in het ziekenhuis en toen waren er opvallend veel opnames en kindjes die alleen achterbleven. Volgens de verpleegster was dat ieder jaar zo . Ikzelf heb bij geen enkele opname het ziekenhuis verlaten voor ons kind ook mee mocht. 1 keer een hele nacht op een mini stoeltje gezeten naast het bed. Mij goed hoor vertrekken doe ik niet.
Ik snap dat zelf ook niet, vaak denk ik dat het ziekenhuis bewust ook die afweging maakt. Want wat gebeurd er met het kind als ze niet naar het ziekenhuis kunnen ermee? Je wil niet weten wat ik allemaal mee heb gemaakt in mijn werk. Zowel in Nederland als in België, dan staat het huilen je nader als het lachen.
In overleg met de kinderarts heb ik het wel gedaan; naar huis gegaan. Luc was al vanaf zondag aan het krijsen. Nu slaapt hij sowieso niet goed (3x per nacht wakker is niks) maar van zondag tot en met vrijdagavond was het helemaal drama. Ik heb meer niet dan wel geslapen en heb wel gewoon nog gewerkt tussendoor. Ik was zó opgelucht dat hij werd opgenomen en ik zei al tegen de arts dat ik naar huis ging om een tas te pakken totdat zij zei; ‘het lijkt me beter dat je daar blijft en gaat slapen en morgenochtend vroeg weer hier bent. Wij zorgen wel voor hem...’ Ik was op. Kon niet meer. Dus ik heb geluisterd en dat gedaan wat geadviseerd werd. En dat was heel goed.
Maar met welke reden wordt een kind dan opgenomen? Er moet toch medisch iets aan de hand zijn willen ze een opname overwegen? Ik zou ook echt nooit mijn kind alleen in het ziekenhuis achterlaten. Mijn man blijft of ik blijf erbij. Heel naar een jong kind om alleen achter te blijven lijkt me.
Maar volgens mij gaan dat soort dingen in België veel makkelijker, als ik me niet vergis. Je kan daar ook gewoon bij een medisch specialist terecht zonder doorverwijzing van de huisarts.
Ik heb mijn zoon ook alleen (moeten) laten toen hij in de couveuse lag. Hij in couveuse, ik mocht 6 nachten op moeder/kind afdeling liggen waar ik 5784689 keer per nacht wakker werd van een pas bevallen vrouw met kindje langs zich die de hele nacht huilde. En ik had geen bedje met kindje langs me... plus mijn zoon zou minimaal 3 weken couveuse liggen, konden toch niet samen daarblijven. Ik werd GEK in het ziekenhuis. Ben lekker naar huis gegaan en was elke dag van 07.00 tot 22.00 op de couveuse-afdeling...
@Bellybell mijn jongste heeft 1 week in de couveuse gelegen, ik sliep op de kraamafdeling en kon haar dus niet naast me hebben. Maar eigenlijk heb ik dat helemaal niet ervaren als 'niet bij mijn kind zijn'. Vooral omdat ik steeds daar naartoe ging (de twee afdelingen waren ook naast elkaar).
maar dat is natuurlijk een andere situatie als waar neuzeke op reageerde. Soms moet je ook voor jezelf zorgen! En nooit schuldig over voelen, je had al 72 uur non stop voor hem gezorgd. En als hij in goede handen is, kan jij even bijslapen. Maar wij weten allemaal dat je hem niet naar het ziekenhuis hebt gebracht en vervolgens bent gaan stappen!
Vaak word het op voedingsproblemen gegooid. Het is ook vreemd, maar in België hebben ook vrijwel alle kinderen reflux( wat de ouders ervan zeggen) Artsen gaan daar heel snel in mee, kinderen krijgen heel snel omeprazol. Ik heb daar wel mening over, maar uit die nooit omdat ik als kraamverzorgende daarin mee moet gaan. Inderdaad kun je hier naar een specialist zonder verwijzing. Vrijwel alle kinderen komen de eerste 5 jaar niet bij de huisarts, ze gaan hier voor een snotneus naar de kinderarts. En die gaan vaak mee in het verhaal!
Mijn dochter lag 3 dagen op de couveuse afdeling en ik mocht ook op de kraamafdeling blijven slapen. Het ziekenhuis heeft een kraamhotel intern en daar was gelukkig nog een plekje. Ik ben toen daar gaan slapen. "Dicht bij" dochter maar toch de vrijheid van een eigen kamer waar man en zoon redelijk onbeperkt langs mochten komen.
Ja dat is allemaal heel persoonlijk natuurlijk e. Ik zou het niet doen en heb het bij nog geen enkele opname gedaan of over nagedacht om het te doen.
Dat is dan idd anders. Hier was het kraamhotel nog niet af toen en lag weet niet hoever van zoon af.. plus het uitzicht toch niet samen naar huis te kunnen... plus gedeelde kamers... was er beter aan lekker thuis.
Toen onze oudste 3 maanden was werd hij opgenomen met het rota virus. Icm zijn stofwisselingsziekte kan dat dodelijk zijn. Wij hadden zelf ook het rota virus en alles liep zo’n beetje onder ons uit. Dus op dag 3 zei de arts: kunnen jullie niet beter een nachtje naar huis? Even uitzieken. Toen maar gedaan, want we waren echt beroerd. ‘S nachts schopte hij z’n Infuusje uit en de verpleegkundige/arts besloot geen nieuwe aan te sluiten want hij aas zo vrolijk. Toen ik ‘s ochtends in het kamertje kwam lag er een lijkwit babietje in het bedje, reageerde nergens meer op. Heb op de bel gedrukt, moest wachten tot er iemand kwam maar toen die ook maar een voet in de kamer gezet had, ging ze bellen en stond de kamer binnen een minuut helemaal vol met mensen om hem weer bij te krijgen. Heb de hele dag met een bijna levenloos kindje in mijn armen gezeten. ‘S avonds werd hij eindelijk weer wat beter. Heb me op dat moment voorgenomen nooit meer weg te gaan uit het ziekenhuis. We hebben nog heel wat opnames gehad met de 2 oudste maar ik kom meestal de kamer helemaal niet af.