Ik zie er erg tegenop om op het schoolpein te verschijnen. Ik voel mij expliciet genegeerd door 2 moeders. Dat zijn 2 moeders die ik al sinds mijn zwangerschap ken. Mijn dochtertje speelt veel met hun dochters. Beide moeders (T en A) zijn afzonderlijk in het verleden mij wel thuis zijn geweest. Ik ook bij hen. 'S morgens ervaar ik nu dat die 2 moeders mij vaak negeren of moeite doen om niets te zeggen. Vanmorgen riep ik tegen 1 van de moeders (T) 'hoi goedemorgen'. Dan wordt met moeite hoi terug gezegd en aangevuld dat ze mij niet gezien had en meer kan er niet vanaf. Ik voelde dat ze mij wel had gezien want ze keek mijn kant op. Vervolgens komt de andere moeder (A) naast haar staan en die doet ook weer of ze mij niet ziet. Moeder T stuurt soms appjes naar me of laat haar kind tekeningen voor mijn kleuter in de bus laat doen. Soms wordt onaangekondigd aangebeld. De andere moeder (A) stuurt mij incidenteel wel eens een appje als ze iets functioneels wil weten. Het gebeurt wel eens dat ze soms het buitenspelen van de kinderen onderbreek door om het andere kind (van T) te kletsen en voor te stellen met haar kind af te spreken en sluit mijn kind vervolgens buiten. Mijn kind wilde een aantal keren met haar kind afspreken, dat houdt die moeder (A) ook af. Moeder T wil haar kind wel met mijn kind laten spelen, maar wanneer het uitkomt en onaangekondigd aan de deur staan en aanbellen. Ik voel mij zo verdrietig als ik thuis kom van het schoolplein. Ik vraag mij af of ik hier iets aan kan doen? Hun ermee confronteren durf ik niet zo goed.
Ik zou me afvragen waarom je de behoefte hebt door hen gezien te worden. Als ze je echt negeren dan is dat natuurlijk vreemd en onvolwassen gedrag, maar ook dan zou ik het naast me neerleggen en andere ouders 'zoeken' die wel gewoon gedag kunnen zeggen ed. (Ik heb vergelijkbare situaties meegemaakt en was er eerst ook door van slag, maar na verloop van tijd dacht ik 'waarom laat ik me door dat soort mensen rot voelen?' Want dat doe je natuurlijk zelf. Ik heb toen besloten het te laten voor wat het is en me te richten op mensen waar ik me niet rot door ga voelen. )
Zitten de kinderen bij elkaar in de klas? En jullie wonen in dezelfde wijk? Ik zou me het niet zo aantrekken eerlijk gezegd. Je hoeft geen vrienden te zijn met alle ouders. Moet eerlijk zeggen dat ook niet alle ouders waar mijn zoon bij speelt helemaal ‘mijn types’ zijn. Maar dat maakt niet uit. Als de kinderen leuk spelen, prima. En dat de ene moeder het spelen onderbreekt en het kind ‘wegkaapt’, ben je daar dan bij? Want daar zou ik dan wel gewoon wat van gezegd hebben. Zo van: joh laat ze lekker spelen, kan ... niet meedoen buiten? Zoiets.
Ik zou beginnen met niet meer de moeite nemen om hun s'morgens hallo te zeggen. Als 1 van hun je begroet netjes terug groeten en klaar. Leuk dat T haar kind wel met jouw kind wil laten spelen maar dat gaat natuurlijk niet alleen wanneer het haar uitkomt. ( ze jou dus eigenlijk gebruikt als een verkapte oppasservice). Hier ook bij de hakken gehad, alleen kwam het kind vaak alleen aangewandeld met de mededeling dat ze kwam spelen want mama moest weg. Moeder reageerde niet op app-jes (die las ze heel handig pas als ze weer thuis was), dus als laatste redmiddel (let wel kind was toen ruim 9) tegen het kind gezegd dat ze dan maar naar oma moest gaan want wij gingen ook weg (en spontaan met dochter de stad in gegaan). Daarna was het afgelopen en bleef er van de "vriendschap" ook weinig over. A klinkt als een helikopter moeder die alles voor haar "prinsesje" regelt want oh ze zou toch eens te kort komen. Als je in dezelfde wijk woont is het dan natuurlijk lastig wanneer ze er gewoon aan komt wandelen en dit doet. Zou eerlijk gezegd ook niet weten hoe ik dit zou kunnen oplossen behalve door de meisjes binnen/achter het huis te laten spelen zodat ze er simpelweg niet "bij" kan Maar bovenal, het zijn maar moeders van andere kinderen. Geen vriendinnen of familie.
Behoefte om gezien te worden heb ik waarschijnlijk omdat ik door mijn familie ook niet gezien word. Maar dit zijn geen familie of vrienden van mij. De kids spelen met elkaar en met kind van T is ze dikke vriendinnen.
Ja met het kind van T zit mijn dochter mee in de klas. Die van A niet en die wil daarom kind van T voor haar kind beschikbaar houden. Ze stelde voor samen muziek te spelen. Als kind van T aangeeft liever met mijn dochter op muziek te gaan reageert A met die wil misschien wel liever dansen. Maar dat is niet zo. En ik heb er inderdaad niks van gezegd. Ik had kunnen zeggen 'laat ze lekker spelen' . Het was buitenspelen tijdens school. Dat is voor kleuters lestijd.
oke dus je zegt dat ik niet zelf erop af hoef te stappen om uitdrukkelijk te groeten terwijl ze niet eens de moeite neemt mijn kant op te kijken. Als ze spontaan aanbelt, blijft ze er zelf ook bij. Er is een speeltuin voor de deur. Daar spelen de kids dan. Maar ik heb drama met mijn kind als het mij niet uitkomt op dat moment. En ze wonen in dezelfde wijk maar niet naast ons. Buren naast ons kan je zeggen dat over een 1/2 uur wel uitkomt maar mensen van iets verder uit de wijk die komen dan na een half uur niet nog een keer en dan heb ik drama met mijn kind. A is inderdaad nu je het zegt, prinsessenmoeder. Dat is wel scherp dat je dat tussen de regels eruit hebt ontleed. Buitenspelen waarbij moeder A de kids onderbrak was op het schoolplein tijdens buitenspelen. Eigenlijk best wel brutaal. Ik vind het ook brutaal dat beide moeders wel appen als ze iets willen weten maar vervolgens negeren. Kan ik het maken om dan hun app ook te negeren als ik dat wil?
Ik zou me er dus niet druk om maken. Het gedeelte mbt de kinderen is wel vervelend, maar dat regelt zich vaak ook wel, zeker als kinderen ouder worden. Zolang je eigen kind er geen echte hinder van ondervindt, zou ik me ook daar niet druk om maken.
Juist daarom niet, toch? Wat voor drama? Dat ze per se wil spelen? Dan zou ik daar met je eigen kind afspraken over maken. Soms kan het wel en soms niet. Hoe meer drama, hoe minder er gebeurt, is hier de 'regel'. Mbt jezelf ook opletten dat je je grenzen aangeef: als het niet uitkomt, dan komt het niet uit als iemand opeens voor de deur staat. Iemand kan je ook vooraf even bellen of appen om te vragen of het uitkomt, toch? Dat iemand ongevraagd op de stoep staat is niet jouw probleem (of althans: zou dat niet moeten zijn). Waarom zou je dat als volwassene willen? Beetje het idee van 'als ik niet op jouw feestje mag komen, mag jij niet op die van mij komen'... Ik zou er boven blijven staan en zelf dus niet doen wat je denkt dat zij doen (er van uitgaande dat ze het echt doen! want misschien bedoelen ze het helemaal niet zo, kan ook, he?).
Ja, dat is misschien ook zo. Alleen mijn eigen kind vind het wel vervelend dat ik niet met die moeders praat en vaker afspraken voor haar regelt. Daar heeft ze hinder van. Ik gun mijn kind ook leuke afspraakjes, alleen is het lastig als die moeders de boot afhouden of aan de deur komen wanneer het hen uitkomt.
Waarom vindt ze het vervelend dat je niet met hen praat? Afspraakjes regelen kan toch prima? Dan app je die moeders met die vraag? Of reageren ze daar ook niet op? Als ze reageren dat het op dat moment niet uitkomt, dan zou ik vragen wanneer het wel uitkomt. Daarnaast zou ik je dochter (leren) zelf afspraakjes (te) maken. Hier ben ik daar direct in groep 1 mee begonnen. Dat gedoe met moeders onderling (en dat de kinderen dan helemaal geen zin hebben of iets anders bedacht hebben ed...) vind ik zo'n onzin. Laat ze het lekker zelf regelen, leren ze ook meteen wat van.
Drama inderdaad omdat mijn kind perse buiten met het kind wil spelen. Ik moet dan onze plannen aanpassen als mensen onaangekondigd voor de deur staan. Ja dat is ook waar, alleen de ene dag appen met vragen en de volgende dag amper hoi vanaf voel ik mij een beetje behandeld alsof ik haar google ben. Google raadpleeg je wanneer het uitkomt en je hoeft verder niet vriendelijk of sociaal te doen.
Dat moet niet. Je kunt ook aangeven dat het niet uitkomt en bij dat standpunt blijven. Als je je plannen aanpast, dan is dat jouw keuze. Dit geldt ook mbt je kind: als jij door haar drama toch akkoord gaat, dan zal ze drama blijven maken: het werkt immers. Als je vast houdt aan je standpunt, dan leert ze dat 'nee nee is' en wordt het echt minder. Als ze dit dagelijks doet, dan zou ik daar wat van zeggen. Als het beide incidenteel voorkomt, zou ik me er niet druk om maken.
De een reageert met: druk met andere speelafspraken en laten we een keer wat doen / ergens heen gaan (indoorspeeltuin ofzo). Daar heb ik dan weer niet zo'n behoefte aan. De andere moeder reageert op mijn app- verzoek om afspraak te maken: 'we zien wel/ we kijken wel. Mijn kind zit in gr. 2. Ik probeer haar steeds meer te laten regelen zelf af te spreken, want dit is inderdaad bijna niet te doen.
Ze wil dus wel, dat is toch positief? Misschien ervaart zij jouw 'daar heb ik niet zo'n behoefte aan' ook wel als een afwijzing? En reageert ze daardoor op andere momenten ook anders? Ik zou proberen een middenweg te vinden tussen wat zij wil en wat jij wil. En als die er niet is, tja, dan kan het dus niet. Je zult mogelijk allebei wat water bij de wijn moeten doen. Maar ik zou het dus vooral bij de kinderen laten en dan gewoon voor die dag, na school. Niet te ingewikkeld.
Hoe oud is je dochter? Jij hoeft toch niet haar afspraakjes te regelen? Ze kunnen dat prima zelf volgens mij.
Dat heb ik haar niet gezegd hoor dat ik liever niet naar een excursie ga. Ik heb bijv. bij een indoorspeeltuin idee aangegeven de week erop te kunnen. Vervolgens was ze met andere muzieklesgenootjes zonder ons gegaan. Ik vind excursies eigenlijk wel wat anders dan een speelafspraak, vandaar dat ik daar liever geen behoefte aan excursies/ uitjes heb (met haar)
Gedeeltelijk heb je daar gelijk in, maar misschien heeft ze er redenen voor dat ze dat liever wil. Of misschien kwam het op dat moment toevallig zo uit. Als je dan hoort dat ze met anderen is geweest, kun je reageren van 'o, wat jammer dat we het niet wisten, dan hadden we ook meegekund' (natuurlijk alleen als je dat ook daadwerkelijk zo ziet). Niet als verwijt, maar gewoon als 'had gezellig geweest'. De speelafspraakjes na schooltijd zou ik zoals al aangegeven door je dochter laten regelen. En verder accepteren dat er verschillen zitten tussen behoeftes en dat het aan jou is hoe je met die verschillen om gaat en waarin je 'mee beweegt' en waarin niet en dus om je eigen grenzen te bewaken. Dat is niet iets wat een ander voor je doet en ook niet iets wat je een ander kwalijk kunt nemen op het moment dat jij toch je grenzen over gaat.
Joh dan heb je weinig met die moeders van doen toch? Laat haar gewoon lekker met kinderen afspreken, die moeders daar zeg je wat tegen als het zo uitkomt en verder hoef je er weinig mee toch.