Dat eerste moet natuurlijk niet, een ‘nee, we zijn al iets anders aan het doen’ of ‘we gaan zo weg’ is voldoende. En als dat thuis drama geeft, tja, dan is dat maar even zo? Hier wordt dagelijks wel aangebeld - door vriendinnetjes zelf, niet hun moeders - en moet ik ook vaak nee verkopen omdat we bv bijna gaan eten of omdat we even van huis gaan etc. Hoort er een beetje bij, vind ik...
Hie Hier hetzelfde - ze spreken zelf af, en ik spreek met de moeder even af bij wie/tot hoe laat, klaar. Ik hoef echt niet bij alle moeders op de thee, ‘t gaat in eerste instantie echt om de kinderen. Als er dan tussen ons moeders een klik is, prima, dan merken we dat ook wel en doen we eens wél thee of wat dan ook.
Mijn dochter was op kleuterleeftijd ook erg boos wanneer iets niet kon, terwijl zij dat , uiteraard, wel wilde. Een nee horen wanneer je iets heel graag wil en daarna boos zijn is een hele normale reactie. Mijn dochter (nu 10 ) kan nog steeds boos zijn als het niet gaat zoals zij het graag gewild had. Alleen uit ze die boosheid nu anders, niet meer stampen en hard huilen maar een tijdje boos kijken en chagie zijn . Wat hier, toen ze nog jonger was, hielp was een duidelijkheid geven in wanneer ze kon/mocht afspreken. Was hier op woensdag en vrijdag middag. Ook gaf ik duidelijk aan (doe ik overigens nog steeds) wanneer het op een woensdag of vrijdag niet kon. Dit voorkwam teleurstelling omdat ze van te voren al wist dat ze dan toch een Nee te horen kreeg. Ook met zelf afspreken zal ze regelmatig teleurgesteld worden, hier ook vaak gehad, op maandag de afspraak gemaakt om op woensdag te spelen , en dan zegt het andere kindje op woensdagmorgen doodleuk dat het toch niet meer wil spelen en dat die met ..... gaat spelen.
Nu heeft de moeder van klasgenootje (T) geappt dat kids willen afspreken en of we naar de speeltuin kunnen. Ik heb gezegd dat ik het goed vond. Ze wil er graag bijblijven. Dus dan heb ik contact met moeder van klasgenootje. Ik blijf het wel vreemd vinden dat ze mij vervolgens op het schoolplein negeert. Maar goed, het is dan denk ik zo, en ik moet er misschien maar leren leven dat iemand uitjes kan willen en ondernemen en vervolgens op het schoolplein geen groet vanaf kan.
Ik had die app nu gewoon genegeerd en morgen eens een keer beantwoord. Ik kom al heel wat jaren op het schoolplein en er lopen nu eenmaal een hoop eigenheimers op deze wereld rond Ik zou ze in het vervolg gewoon voorbij lopen.Kom voor jezelf op meid. Je heb hun echt niet nodig om je goed te voelen. Mensen die zo met andere mensen omgaan zijn het gewoon niet waard. En die drama’s aan de voordeur omdat je dochter perse wil spelen daar moet je boven staan. Wat niet kan dat kan niet. Ik zou die vrouwen niet zo belangrijk maken.
Waarom geen andere speelafspraakjes stimuleren? Er zitten vast nog zo’n 20 andere kleuters in haar klas. Ik zou me niet zo afhankelijk opstellen van deze vrouwen.
Met zulke mensen heb ik dus alleen nog het hoognodige contact, dus met een speelafspraakje een tijd doorgeven wanneer je je kind ophaalt of ze hun kind op kunnen halen. Zeggen ze verder niets, nou, dan doe ik ook geen moeite. Niet je te druk maken om zulke figuren.
Eens. Ik zou me ook eens afvragen waarom je zo onzeker bent en kijken of je daar wat aan kan doen/hulp bij kan krijgen. Wbt de aanbelmoeder, ik zou gewoon aangeven er niet van gediend te zijn dat er zomaar wordt aangebeld. Eventueel met uitleg dat je die drama van je dochter liever voorkomt en dat ze dus eerst moet appen.
Maar het is toch niet ‘zomaar aanbellen’? Ik vind het een beetje vreemd dat daar zo aanvallend over wordt gedaan, ze belt gewoon aan met een speel-vraag waar je ‘nee’ op kan antwoorden. Het is niet alsof ze gewoon ongevraagd binnen komt wandelen.
Ik zou ook niet gelijk antwoorden op de app En duidelijke afspraken maken met je dochter over spelen Dat het niet elke dag kan en bv 2x na schooltijd op woensdag en vrijdag ofzo
Dit inderdaad. Ik praat zelfs nauwelijks met moeders van het schoolplein, heb met de meeste weinig raakvlakken en het zijn vaak de kliekjes bij elkaar. De meeste moeders zijn onwijs uit de hoogte en voelen zich meer dan de rest. Ik kom niet om vrienden te maken daar, dus heb meestal alleen het hoognodige contact met ouders als zoon of dochter ergens gaat spelen.
Tsja, blijkbaar vind ts het vervelend en dat kun je mijnsinziens best aangeven. Ik heb ook graag een heads-up voor iemand langs komt.
Een heads up voor iemand bij je aanbelt met een simpele vraag? Als ze het dagelijks vraagt en TS zegt telkens ‘ja’ terwijl ze ‘nee’ bedoelt, snap ik dat het vervelend is - maar dan moet TS eens ‘nee’ gaan zeggen.
Ja ze zegt toch dat ze dr planning er op aan moet passen en dat vervelend vind? Ik mn eerste reactie heb ik ook als advies gegeven uit te zoeken waarom ze zo onzeker is. Als ze wat sterker in de schoenen zou staan zou ze wel nee durven zeggen gok ik..
Maar dat probleem ligt niet bij het aanbellen en iets vragen van die moeder, maar bij TS die geen ‘nee’ zegt. Dáár moet ze mee aan de slag.
Denk in dit geval dat TS dan aan dochter moet aangeven dat ze haar reactie , wanneer ze nee te horen krijgt, vervelend vind. Dit is niet een probleem van degene die aanbelt en een vraag stelt, dit is het probleem dat TS geen Nee zegt omdat ze het gedrag van haar dochter " vervelend" vind. Dan kun je twee dingen doen - Je zegt nee , dochter gaat "vervelend" doen maar ja het is niet anders en ze moet het er voor nu maar even mee doen. (heel energie vretend als haar dochter op de mijne lijkt, die kon daar echt een half uur om gillen en schreeuwen om er vervolgens een paar uur later nog eens lichtelijk op terug te komen) - Je zegt ja, dochter blij en tevreden, maar je moet zelf je hele planning omgooien omdat het spelen er in eens tussendoor komt.
Je hebt dan wel mooi de gelegenheid om te vragen waarom ze nu wel met je praat en je op het schoolplein negeert!