Hallo, ik ben eigenlijk op zoek naar lotgenoten. Zelf 5 jaar geleden in een prenatale depressie beland. Tijdens en na de zwangerschap veel psychische begeleiding gehad en loop daar nog steeds. Maar wil dus weer zwanger worden maar heb zo’n angst weer depressief te worden. Dus op zoek naar vrouwen die in hetzelfde schuitje zitten of al zwanger zijn geweest na een depressie, wat was jullie ervaring?
Ik heb na de oudste een postnatale depressie gehad. Ik ben ook best bang geweest dat het na mn bevalling van de tweede weer zo zou gaan, maar wonder boven wonder is dit toen niet gebeurt. Ondanks dat mn zwangerschap een emotionele achtbaan was doordat mn oma ziek was, mn opa overleed en uiteindelijk ook mn oma overleed. Wel heb ik veel gepraat en gelezen en kon ik doordat ik (ook nog) bekkeninstabiliteit had vanaf 28 weken echt rust nemen en met mezelf bezig zijn. De oudste ging toen gewoon naar de gastouder 2x per week en op woensdag naar mn schoonmoeder. Nu inmiddels 3 kinderen en eind dit jaar/begin volgend jaar gaan we voor een 4e. Ook nu ben ik weer onzeker, maar dat heeft deze keer een andere oorzaak, maar ik hoop dat het goed mag gaan. (Bij de 3e trouwens geen problemen gehad op psychisch vlak)
Ik heb in mijn tweede zwangerschap een prenatale depressie gehad. Ik was best bang voor herhaling, maar nu in mijn derde zwangerschap en voel mij erg goed
Ik heb een postnatale depressie gehad na mijn zoontje, in 2014. Helaas heeft dit heel lang geduurd en kan ik nu eindelijk zeggen dat het sinds een halfjaar echt heel goed gaat met me. Ik ben ook erg angstig voor herhaling, maar tegelijkertijd is de wens zó groot omdat mijn zoontje ondertussen bijna zes jaar is. Ik snap jouw angst dus enorm. De reden dat mijn vriend en ik toch nu voor een tweede gaan, is dat wij nu de kennis hebben die wij toentertijd niet hadden. Symptomen, medicatie, therapie, gesprekken enzovoorts.
Bij de eerste gehad inderdaad. Slechte begeleiding gehad, rotzwangerschap, ingeleid vanwege zelfmoordneigingen. In de tweede zwangerschap geen last van gehad, maar de nasleep duurde wel langer dan verwacht. Pas 7 jaar na de prenatale zwangerschap en met een goede coach en POGer kwam ik er overheen.
Mijn zoontje word volgende week 5 dus zit ook een lange tijd tussen. Ik hoop ook dat we de depressie kunnen voorkomen door de therapie en ‘er eerder bij zijn’. Toen ben ik gewoon veel te lang doorgelopen en daarnaast slecht geholpen. 6 juli heb ik een afspraak bij de gyn, zij is gespecialiseerd in kwetsbare zwangeren. Ze gaat kijken of ik geschikt ben om in de kwetsbare zwangeren groep te komen als het zover is. En vind het zelf gewoon ook wel fijn om bij iemand te lopen die er tenminste niet vanuit gaat dat je happy bent. Ik heb gewoon veel angst en daardoor zijn afspraken bij de gyn ook lastig. ‘Gevoel dat je tussen happy zwangeren moet zitten ofzo’. Nouja 6 juli gesprek en m’n mirena eruit halen, stapje voor stapje maar bekijken.
Ik kan je niet helpen helaas, ik heb zelf momenteel een prenatale depressie en dit is mijn eerste zwangerschap heb 7 juli mijn eerste behandeling bij psych. Ik ben verrast door t feit dat er mensen nog een keer zwanger willen worden na die periode. Van mij hoeft het allemaal niet meer. En ondanks dat ik rationeel weet dat ik blij zal zijn met mijn kindje heerst de gedachte dat ik dit 1 x maar nooit meer doe. Zo zuur om te voelen. ik zou graag de glowy zwangere vrouw zijn op die mooie zachte roze wolk. Helaas is t mij niet gegund en mag ik t doen met de onwijs misselijke spugende doodvermoeiende zwarte donderwolk variant.
Heftig @hibiscusje... Herkenbaar ook wel. Bij mijn eerste een postnatale depressie. Die ging over toen ik na vier maanden verlof weer aan het werk mocht. Bij de tweede heel bang geweest voor herhaling, maar echt niets aan de hand geweest. Verloskundige hield me extra in de gaten en raadde vitamine b6 aan. Geen idee of dat het was, maar ik was zo opgelucht dat het dus niet per se hetzelfde hoeft te gaan een tweede keer. Helaas de derde keer zowel prenatale als postnatale depressie. Tijdens de zwangerschap veel begeleiding gehad en ook daarna, maar heb niet echt het idee gehad dat dat hielp. We zijn nu bijna een jaar later en het gaat, maar ik zou morgen ook zomaar weer een terugval kunnen hebben. Ik vertrouw mijn hormonen echt niet meer. En voor mij zeker weten geen zwangerschap meer. Geestelijk durf ik dat echt niet meer. Heel veel sterkte, het is niet niks en ik snap je angst. Misschien al begeleiding vragen nog voor je zwanger raakt? Wellicht neemt dat iets van de angst weg?
Ik heb een postnatale depressie gehad en ben er pas sinds enkele maanden echt uit. (dochter is 4,5) Nu ben ik vooral bezig met opbouwen. Ik besef dat er zoveel is dat ik moet inhalen, iets wat zonder pnd 'gewoon' vanzelf zou gaan. Dit en nog andere redenen hebben er bij mij voor gezorgd dat ik echt niet meer aan een 2e begin. Ik zeg nooit nooit maar het is voor mij wel 99,99% zeker. Ik begin nu pas weer te genieten van het leven, moederschap, de band met mijn meisje. Als ik aan een baby denk en een eventuele pnd erna, wil ik alleen maar heel hard gillen. Ik begrijp je gevoel dus helemaal hoor!
ik begrijp je heel goed. Ik had een zware depressie in mijn zwangerschap en zei ook echt dit doe ik NOOIT meer. Maar de wens voor een 2de kindje is een soort oerinstinkt ofzo. We zijn nu ondertussen wel 5,5jaar verder, mijn zoontje word volgende week 5. Bij mij waren er geen gevoelens voor mijn zoontje, ik wilde van mijn zwangerschap af (aangezien die mij ziek maakte). Het is belangrijk om hulp te krijgen, bij mij duurde het lang voordat ik de juiste hulp kreeg en echt iets ging voelen voor mijn zoontje. Ik verzorgde hem wel goed, maar zei altijd als zijn ‘echte ouders’ hem morgen komen ophalen is het ook ‘oke’.
Ik loop nog steeds bij een psycholoog, van de depressie heb ik angstklachten overgehouden. Dus dat kan ik nu ook wel gebruiken met de aanloop er naartoe.