Dat zei ik idd ook. Als jullie toch een diagnose van adhd hebben , waarom wachten jullie dan? De opmerking van, ze moet niet denken dat ze met receptje buitenkomt, deed zo pijn. Mijn zoon begon te huilen laatst bij de psychiater. Nog steeds geen pillen. Waarom niet, waarom helpen jullie me niet. Ik wil niet meer leven op deze manier. En zo dobberen we verder. En ga ik van een heel boos, na een heel verdrietig depressief kind naar een hyper druk kind. En hulp waar is die
En dan na 2,5 jaar de diagnose. Degene die de laatste onderzoeken had gedaan, gaf het al wat aan. Maar idd wel degelijk ADHD en een vermoeden van ass. Dit laatste vinden ze soms wat grillig dus willen ze niet direct geven. Maar zei opperden ook pdd nos zoals het voorheen genoemd werd. Klinkt stom maar eindelijk zien ze wat ik al jaren zeg. Nu willen ze eerst dar hij de goede medicatie voor zijn epilepsie slikt, maar helaas de nieuwe (keppra) maakt hem ook enkel agressief, boos en depressie. Als de anti epileptica goed is dan pas krijgt hij iets voor de adhd. Maar dit wil nog niet echt goed gaan
Fijn dat er in ieder geval ene diagnose is nu. Hopelijk lukt het toch om hem ingesteld te krijgen op de anti epileptica!
Ik heb 2 ervaringen: 1 duurde 3 jaar. Was een langdurig moeizaam traject. Met mensen die niet wisten wat ze er mee moesten en toen zoon 1 week op een speciale school zat waar ze naast school ook onderzoeken deden, de juf mij belde en vertelde dat ze er niks van snapte dat er nog geen diagnose was want het was zo duidelijk als maar zijn kon... Met dochter ging het reuze snel. 4 maanden maar helaas een verkeerde diagnose gekregen. Medicatie traject gehad die niet aansloeg. 2 jaar later nieuw traject gehad. Van een half jaar. En nu lijken ze de juiste diagnose hebben gevonden.
Hopelijk lukt het Om de medicatie goed te krijgen. Lastig hoor! Kan me voorstellen dat ze voorzichtig zijn met verschillende soorten medicatie te geven
Hij heeft nu een ander middel tegen epilepsie als eerst. Maar ook daarvan wordt hij helaas erg agressief. Dus morgen weer gesprek neuroloog want dit werkt niet zo
Bij de oudste dacht ik echt aan ass. Hij heeft nooit gespeeld. Uuuuuren met hem als baby en peuter gezeten met allerlei soorten speelgoed. Het enige dat hij deed was zijn dino’s op volgorde zetten van wanneer hij ze gekregen had, en zijn geheugen ging erg ver terug. Maar we hebben toen begeleiders thuis gehad en die hebben erg naar gedaan. Onze tweede was een huilbaby, dus altijd als die vrouw kwam zat ze in de draagdoek want dan was ze enigszins stil. Die vrouw heeft daar van gemaakt dat de kinderen een hechtingsstoornis zouden hebben, en zoon niet kon spelen omdat ik ze in de draagdoek bij me hield. (Heb zoon nooit gedragen) en het medisch kinderdagverblijf ging daar in mee. Plots moest hij daar weg, en kwam hij op een andere school. Die juf daar was zo verbaasd dat er na al die tijd geen diagnose was. Zij heeft advies gegeven en toen was de diagnose zo rond.... heb daar echt een knauw aan over gehouden. Tweede kreeg bij een ander bureau adhd te horen. 10 cursusavonden gevolgd maar ik herkende echt niks. Medicatie deed niks. Dus gestopt. Daarna verhuisd en naar een hele fijne psycholoog gegaan. Zij keek veel “dieper” en zag dat ze ook ass heeft naar dat enorm weet te verbloemen. Maar door haar manier van doorvragen kwam ze er wel achter dat ze bijv emoties niet herkend bij een ander. En we kregen eindelijk de mogelijkheid om haar te testen op dyslexie en dyscalculie en dat heeft ze alle twee heel ernstig. Dat verklaarde meteen de onrust op school en de zeer slechte resultaten. Uiteindelijk kom je er wel maar ik vond het heftig.