Hier ook in de IT, standups zijn voor ons doodnormaal hoe gaat t met jou (als persoon/familie) , hoe is je planning deze week en vandaag, heb je nog iemand nodig etc. Dit bedrijf is wel heel erg "mens centraal" is voor mij elke keer nog een verbazing. Tis ook keihard werken en krappe deadlines hoor maar jij als persoon wordt gezien en ze denken echt aan je en leven oprecht met je mee als er problemen zijn met jou of familie. (gezondheid van mn vader, miskraam etc) Maar ik denk dat wat ze bedoelen is de geforceerde complimentjes voor het complimentjes geven. Sorry dan zoek ik ook een andere baan. Krijg spontaan jeuk van dat soort zaken. Ik heb allicht teveel managers gehad die de schijnheiligheid zelve waren. Van die loos complimentje aan de voorkant, mes in je rug figuren. Ik vind waardering voor t werk heel belangrijk, maar dan wel inhoudelijk. Zoals niet: dat heb je goed gedaan (context, inhoud, noppes) Maar wel: die routine bij klant xyz was wel een monsterklus, gaaf dat t je toch gelukt is! De klant is echt super tevreden over de samenwerking. Wij schrijven met de kerst kaartjes voor collega's met een persoonlijk berichtje. Geen verplichting, tenzij je teamleider bent. Wordt mijn eerste keer komende kerst. Vond t wel heel bijzonder om te ontvangen (was net in dienst). We hebben nu 2x een pubquiz gehad moet wel zeggen dat ik verschrikkelijk slecht scoorde (ben zo slecht in die dingen) maar wel erg vermakelijk. Gewoon als remote vrijdagmiddag borrel over Teams. Met weetjes over collega's. (kunnen teamgenoten insturen of jijzelf naar de verzamelaar die de quiz samenstelt). Is geen verplichting om bij te zijn, leuk als je er bent maar hoeft niet. Wij hebben elke vrijdag een vrijdagmiddelborrel trouwens, beetje kletsen, biertje/cola/radler. Ik kan er meestal niet bij zijn omdat ik met mn dochter alleen ben (is ook mijn vrije dag) en die MOET dan mijn headset hebben enzo. Dus ik mis best wel veel (is ook goed te zien aan mn score met de pubquiz)
Bij een wat jongere afdeling kan je "keep talking or everything explodes" ofzo dat t heet doen. Staan filmpjes op youtube van. Erg vermakelijk. De ene moet een bom ontmantelen zogezegd. De ander heeft een mega instructieboek met allerhanden types. De tikker loopt...welk team wint? Met mn bhv'ers oefende ik wel porto communciatie, was voor ons niet t normale werk. Team wat er wel dagelijks mee werkt hou je echt niet bij maar bij ons moest een instructie gewoon begrijpelijk van a naar b gezonden kunnen worden. Woorden in runescript zetten en vervolgens iedereen een ander deel van t alfabet. Andere bekende voorbeelden zijn lego bouwwerken. Ergste wat ik ze heb aangedaan was elkaar helpen met ieder een bouwwerk. Dat waren er 8 Geblinddoekt door een hindernisparcours is op zich ook handig alleen is t sterk afhankelijk van de situatie en type parcours. T zijn niet de meest geliefde oefeningen zeg ik alvast. Bij BHV training kregen we die op een struikelparcours met oneffen ondergrond, is er ook een behoorlijk naar gevallen. T leert wel luisteren en duidelijk communiceren maar t wekt vaak een enorme aversie op. Ik deed t met schilderstape op de vloer, en dan verschillende looprichtingen (zijwaarts, achteruit etc) was wat veiliger. Had een vrij ludiek team maar heb toch zelf de nodige keren moeten lopen eer de volgende over de streep kwam.
Een aantal van jullie geeft aan zich ongemakkelijk te voelen in bepaalde situaties. Maar dat mag toch best een keer? Als je er iets mee bereikt samen? wat ik erg nuttig vind is om met het team te onderzoeken wat ieders kwaliteiten zijn. Van te voren uitleggen dat het heel prettig is om mensen met verschillende kwaliteiten in het team te hebben. En dat het belangrijk is om die van elkaar te kennen zodat je op een positieve manier wat aan elkaar hebt. In plaats van dat het gaat botsen, wat meestal gebeurt.
De vraag is of je er wat mee bereikt natuurlijk. Als je iemand echt over zijn persoonlijke grens laat gaan (voor mij is dit echt zo), dan bereik je eerder het tegenovergestelde.
Exact dit. We hadden het laatst bij een studiedag. Het was iets heel zweverigs en ik kon gewoon helemaal niets meer. Zo erg dat ik ben weggelopen met een collega. Ik kreeg het in mijn hoofd niet meer op orde. Ik ga dan op slot en dan bereik je helemaal niets. Terwijl ik echt wel wil leren en echt wel een goede teamspeler ben.
Precies. Voor veel mensen is zoiets gewoon meer dan ongemakkelijk en daarbij is het nut van teambuilding helemaal niet bewezen. Sterker nog, uit onderzoek blijkt dat het vaak helemaal niets doet voor een team.
Hoe groot is dat team? Wat is de samenstelling? Ik zou als eerste boven water willen krijgen waarom die teamspirit mist. En dat kom je alleen maar te weten door deze vraag neer te leggen bij het hele team. Pas als dat meer duidelijk is, kun je een activiteit bedenken. In deze situatie en met deze informatie zou ik dus een dagdeel reserveren waarbij je daar dus mee aan de slag gaat. Stel vragen, verzamel antwoorden, maak een drieluik, ga de antwoorden clusteren etc. Sluit zo'n bijeenkomst af met een lunch of borrel ( afhankelijk van de tijd) en daar kun je al beginnen met een ontspannen activiteit; samen de keuken in om dat te maken.
Dan moet wel iedereen zich veilig genoeg voelen om dat ook daadwerkelijk te willen delen en de vraag is natuurlijk of dat wel zo is aangezien de teamspirit duidelijk ontbreekt.
Nou sorry maar dat zou ik ook ongemakkelijk vinden hoor. Hoe goed bedoeld het ook is. Ik vind het al zeer ongemakkelijk als iemand zo face to face een compliment geeft. Laat staan op deze manier. Ik ben bijv helemaal niet iemand die in " the picture " wil staan. Dus als iemand een consument geeft dan wordt ik rood/zenuwachtig enz. Helemaal als er meerdere mensen bij zouden zitten. Ik weet bijna zeker dat ik in janken uit zou barsten en weg zou lopen. Maar goed, ik heb ASS dus dat zal daar wel door komen. Ik kan ook echt niet complimentjes geven/ter plekke bedenken
Bij ons kwam toendertijd een speciale coach. Die met ons positieve en negatieve punten van ons team boven water probeerde te krijgen. Je moest toen in 3 groepjes op een vel papier dingen op gaan schrijven. Puntje: elkaar aanspreken " kwam toen veel aan bod. Iedereen mocht in z'n groepje wat roepen wat vervolgens opgeschreven werd en dit werd in het team in algemeen besproken. Ik weet eigenlijk niet meer hoe het verder gegaan is maar het is nu wel zo dat we dingen rechtstreeks tegen de persoon zeggen. In de ik vorm. Dus als er wat afgeschoven wordt dan geef je dat in de ik vorm terug. Paar jaar geleden hadden een paar bedacht om complimenten te gaan geven tijdens de vergadering. Dus een rondje maken en iedereen moest een compliment geven aan diegene naast haar. Of 1 werd eruit gepikt die van iedereen een compliment zou krijgen. No thanks. Zou ik echt niet op zitten wachten. Verplicht en gemaakt gedoe. Als je me waardeert dan laat je me dat tussendoor maar weten en niet op zo'n moment omdat het "moet". had het er van de week met collega over en die stond er hetzelfde in als ik. Zij gaf ook toe dat ze door de gedwongen sfeer ook gewoon maar een random compliment gaf. Niet omdat ze er zo over dacht maar gewoon om er vanaf te zijn. Begreep dat meer collegas dat deden. Dan hoeft het voor mij al helemaal niet meer. En vorig jaar kregen we van manager te horen dat we zelf de functioneringsgesprekken moesten doen. Vroeger hadden we 1 manager per team van 15 man. En alleen met manager dan een gesprek. Nu heeft de manager 24 teams onder zich dus dat werkt niet.... Collega s hadden bedacht hoe het moest. Functioneringsgesprek zou met z'n drieën gaan. 2 collega's zouden het gesprek leiden en dan 1 over wie het ging. Iedereen moest over diegene een lijstje invullen. Goede dingen en punten waar diegene nog aan moest werken. Persoon zelf moest ook een lijstje maken/over zichzelf na gaan denken wat hij van z'n werk vond, hoe jij de toekomst zag enz. Insteek was om het positief te houden. En zodra deze persoon haar gesprek gehad had dan moest zij de volgende keer het gesprek leiden samen met de andere en zo verder. Het rouleerde ook . Nou, dit werkte voor geen meter. Iedereen moest wekelijks Een lijstje invullen wat dus vele ook vergaten. Sommige waren er uren mee bezig omdat ze Zoveel moeite hadden met bedenken van punten. Zoals ik. Ik kan dat echt niet. En dan de gedachten dat dit nog 15 x zou moeten.... We hebben 2 of 3 gesprekken gehad en ze zijn allemaal jankend weg gelopen. Een deel wilde ermee doorgaan en een deel niet. En dan wilde ze ook nog dwingen om mee. Ok heb geweigerd. Ik wil dit gewoon niet klaar. Ik vind het niet mijn taak om m'n collega haar functioneren te gaan bespreken. Ik wil dat gewoon niet. En wil ook niet dat m'n collega mijn functioneren gaat bespreken. Ik heb er niet voor geleerd om dit soort dingen op de juiste manier te formuleren enz.
Ja zal zeker meespelen hoor. Ze hoeven mij tijdens een vergadering of zo'n teambuilding gebeuren ook niet onverwachts wat te vragen. Een mening of zo want die heb ik op dat moment gewoon niet. Die komt pas de volgende dag of zo m'n hoofd binnen rollen en soms ook niet. En als ik iemand echt niet mag dan mag ik diegene ook niet en dan lukt het me echt niet om iets positiefs te bedenken. En om dingen op juiste toon te zeggen bijv. In m'n burn-out/negatieve periode heeft een collega een positiviteits schriftje voor me gemaakt en die heeft ze het team rond laten gaan. Iedereen mocht toen erin schrijven . Ik had zo een boekje met complimenten waarvan ik zelf kon beslissen of en wanneer en hoeveel ik ervan ging lezen. Dat was wel leuk. Maar alsnog vond ik het zeer ongemakkelijk. Als iemand zegt: leuke trui dan kan ik er al ongemakkelijk van worden. Standaard antwoord: het is al een oudje"
Hoef hun privé niet te weten maar om samen een soort van goede zorg te kunnen verlenen moet je wel met bepaalde dingen op 1 lijn zitten. Nu is het zo dat bijna iedereen maar wat doet of niet doet.
Maar dat heeft niks te maken met het prive leven van iemand. En als iedereen maar wat doet, is dan het doel dan wel duidelijk geformuleerd? Zijn er wel duidelijke richtlijnen en heb je dan niet misschien een management issue ipv een team probleem?
Nu ik jouw stuk lees dan denk ik dat 1 dagdeel niet voldoende is. Zelf heb ik het idee dat met een aantal collega's de normen en waarden zo erg verschillen dat die teamspirit er nooit komt. Hoop het al jaren. Maar in hoeverre kan je dat accepteren. Waarmee neem je genoegen. Mijn doel is goede zorg te kunnen verlenen en afspraken kunnen maken met collega's. Nu worden er afspraken gemaakt maar dan alsnog is er een groepje die gewoon doet waar die zin in heeft. Deze collega's laten zich ook niet horen als ze ergens op tegen zijn. Daarnaast zijn er nu wel vanaf bovenaf gesprekken dus hoop dat dit ook iets doet.
Vanuit het management word het nu ook eindelijk aangepakt. Het doel is duidelijk want deze mensen zitten ook bij het overleg en word over gesproken maar zij houden hun mond. Kan niet heel erg in detail treden. Ben benieuwd wat eruit het gesprek komt binnenkort. Zitten ook collega's uit die zich niet laten horen en dingen dus niet doen. Ik ga er open in en ben benieuwd waar zij mee komen.
Jammer dat je het zo ervaart. Er zitten trouwens geen andere mensen bij. Je doet het enkel met je eigen groepje in een eigen ruimte. Ik heb er heel veel aan gehad. Je moet ook een beetje lief voor jezelf zijn en een compliment moet je altijd incasseren, Mensen bedoelen het immers goed. Wat ik me wel afvraag is wat je dan zou doen als je manager voorstelt om dit te doen op een teamdag? Doe je dan gewoon niet mee omdat je het eng vindt of zet je je er overheen en probeer je het toch? Wij zijn met alle disciplines bij elkaar best met een flinke club en daarbij zit meer dan de helft ( incl mezelf) niet te wachten op dit gedoe maar toch doet iedereen mee en heeft er achteraf een goed gevoel over. Degene die er tegenop zien zijn juist de bescheiden mensen die inderdaad niet graag op de voorgrond staan net zoals ik
Ik denk dat je met je eigen kwaliteiten benoemen niet over je grens gaat toch. Dat moet iedereen die in een team werkt toch wel kunnen?