Mijn dochter was na een paar incidenten ook echt panisch voor honden, gewoon bij het verlaten van ons huis al meteen bang dat er misschien een hond zou aankomen. Kijken hoe snel ze dan bv over kon steken etc. Met hulp van buren met een hond is ze daar overheen gekomen, van eerst gewoon even aanwezig zijn in dezelfde ruimte tot nu wekelijks even een rondje lopen met de buurvrouw en de hond. Ze kan nu echt leuk spelen met ‘m ook. Ze snapt nu hoe honden ‘werken’, hoe je hun lichaamstaal kan lezen, en ze durft nu eigenlijk altijd wel een hond te aaien (als het mag natuurlijk, ongevraagd zou ze nooit doen). Echt zo fijn! Het was best moeilijk om haar door die angst te laten gaan, maar heel leerzaam en bevrijdend ook
Vind ik ook wel eigenlijk, als zo’n feest lang duurt bijv dan is het enorm lastig om beide apart te houden. Ze zijn toch voor vele idd onderdeel van het gezin
Wel sneu voor je kind dan als vervolgens het kindje waar hij/zij graag mee wil spelen niet af wil spreken en een ander speelmaatje kiest.
Dat ligt er wel een beetje aan hoe het kind zich gedraagt mbt die angst. Mijn jongste had eens een vriendinnetje en die raakte helemaal over haar toeren. Ik had de hond in de bench gedaan en dat was allemaal al moeilijk moeilijk. Ze bleef angstig. Toen ze buiten gingen spelen heb ik hem eruit gehaald en toen ze terugkwamen heb ik hem in de tuin gezet omdat ze weer helemaal hysterisch werd. Dat kind liep alleen maar te janken de hele tijd en toen haar moeder haar op kwam halen en ik dit vertelde zei de moeder enkel maar van joh die stelt zich alleen maar aan. Lekker dan want ik zit ermee. Ik ga mijn hond niet in de schuur zetten want als buiten in de tuin zelfs met de deur dicht al niet goed genoeg is houdt het ook wel een beetje op. Hier komen ook weleens kindjes die het een beetje spannend vinden maar dit soort scènes nooit meer gehad. Die hond ligt alleen maar te snurken en denkt er het zijne van Ik vraag me ook nog steeds af of het destijds niet een enorme act was van dat meisje.
Aanpraten? Net of al die honden en eigenaren zich allemaal lief en braaf opstellen. Hier is mijn middelste tijdens een wandeling aangevallen door twee honden. Gelukkig hadden ze een muilkorf om anders was mijn zoon zeker gebeten. Hij was nooit bang voor honden maar sindsdien dus wel.
Ja ik heb ook een tuin maar die meiden rennen constant van buiten naar binnen. De hal hier is zo klein dat een labrador zijn reet er net kan keren. toen wij een hond hadden heb ik m even in de bench gedaan tot ie rustig was en uitgelegd dat ze niet moesten gillen of gaan rennen als de hond te druk werd. Gelukkig geen angstige kindjes want ik zou dan echt niet geweten hebben waar ik ‘m had moeten laten.
Het is ook niet leuk als het speelmaatje alleen maar loopt te miepen als de hond even gaat verliggen. Mijn jongste dochter werd er destijds echt doodmoe van. Genoeg andere kinderen die er niet zoveel moeite mee hebben. Die hond hoort er nu eenmaal bij en als in de tuin zetten met de deur dicht nog niet goed genoeg is houdt het ook wel een keer op.
Ik mag aannemen dat je hier aangifte van heb gedaan, Gemuilkorfde honden mogen nooit los lopen. Ze lopen niet voor niks met een muilkorf.
Ik bedoel in een aparte ruimte, buiten of in de keuken ofzo. Even is toch niet zo erg voor dat beestje? Zou het zelf vervelend vinden als kinderen niet willen komen spelen voor een hond.
Nee tuurlijk, dat is niet leuk en wel erg heftig. Raar dat ouders dat niet weten of het aanstellerij vinden. Dan snap ik dat je er voor kiest haar niet te laten komen.
Ja was zo’n gekke reactie. Ik van alles uit de kast halen om dat meisje gerust te stellen en krijg je zo’n antwoord
Kinderen horen in de speeltuin, honden horen aan de lijn, tenzij losloopgebied of speciale plek om ze lekker te laten spelen en rennen.
Ik breek even in. Wij hebben ook 2 honden en mijn kinderen weten haarfijn te vertellen dat we ze hebben dus zijn de kindjes voorbereid als ze binnen komen. Als ik ze ga ophalen van school zitten ze standaard eventjes in de bench anders gaan ze stiekem op de bank (nee dat mag echt niet meer van ons na het slopen van een bankstel ). Dus als we thuiskomen vraag ik altijd of ze bang zijn en soms wel, dan laat ik ze nog even zitten. Zodra ze lekker aan het spelen zijn, laat ik ze erbij en echt 9 van de 10 keer hebben ze het niet eens door. Ze gaan gelijk hun dekje opzoeken Luie deksels!
Ja mooi is dat. Die van ons lag uiteindelijk te snurken en nog was er paniek. Er kon zo een denkwolkje boven van OMG heb ik dat
Ik was er helaas zelf niet bij. Opa was er bij en mijn jongste zoon. Toen opa er iets van zei was de eigenaresse ook nog eens beledigd. En kreeg opa een grote bek. Opa en mijn kinderen kenden deze vrouw niet. Ik weet dus ook niet wie het was.
Ja doe ik wel in het begin, kijken of het een beetje went, maar we hebben maar 1 tussendeur in huis en de wc deur, alles is open beneden. En daar moeten de kinderen toch steeds langs. Ze komen hoe dan ook wel eens langs de hond. Vaak is zien al te veel, en dan wordt er gegild of er wordt gezegd dat ik de hond weg moet doen. Terwijl ik haar al vast heb zitten aan de kast. Ik kan en wil niet meer dan dat doen. Ga er geen doekje overheen leggen . Wat ik vaak probeer is vragen of het kind een brokje wil geven, of laat zien welke kunstjes ze kan. Ik was vooral benieuwd hoe ouders van angstige kinderen het zien. Wat ze verwachten.