Zijn hier meer dames die last hebben ( gehad) van een postnatale depressie? Ik vermoed dat ik er al langere tijd last van hebt maar heb het nooit als zodoende herkend, tot een vriendin me er gisteren op wees. Toen begon ik ineens heel hard te huilen en dacht ik dat dat best wel eens zou kunnen en ook dat het achteraf gezien al langer speelt. Zijn er dames die hun klachten en ervaringen willen delen?
Ik heb hem twee keer gehad. Bij de eerste heb ik enorme angst en paniek aanvallen gehad. Wanen etc en verschrikkelijk depressief. Ik kwam m'n huis niet meer uit, had suïcidale gedachten etc. De tweede keer was ik vooral erg depressief en angstig nav de vroeggeboorte van onze zoon. Ik herleefde het moment constant en had enorme nachtmerries. De eerste keer heb ik lang antidepressiva geslikt icm medicijnen tegen de wanen en twee jaar lang therapie gevolgd. De tweede keer heb ik geen medicatie geslikt en heb ik 1,5jr therapie gehad.
Oh nee, zo ernstig is het bij mij niet. Ik ben sowieso al heel mijn leven bekend met een conversiestoornis. Lang verhaal in een notendop: mijn hersenen maken te weinig serotonine aan, waardoor emoties en prikkels sterker binnen komen en moeilijk te reguleren zijn. Een emotie-regulatieprobleem dus. Mijn lichaam reguleert stress door motorische tics. Vroeger waren dat aanvallen dat ik niet eens kon lopen soms niet eens kon ademhalen. Onwillekeurige samentrekkingen van willekeurige spieren. (Dus spieren die je zelf kunt sturen. Dus geen hart ofzo). Gelukkig die echte aanvallen al jaren niet meer gehad. Loop vanaf mijn 11e in en uit bij de psycholoog. Heb het opzich goed onder controle. Maar na de geboorte van mijn eerst moest ik toch weer een half jaar naar de psycholoog om weer even een soort van te "resetten" Nu is mijn 2e al weer 9 maanden. Ik dacht dat alles goed ging en ik het wel alleen af kon. Maar mijn man merkt al een poosje op dat mijn tics weer erger worden. En soms ook ineens onredelijke emotionele uitbarstingen. Zowel naar mijn man, als naar mijn vrienden. Oké. Ja. Kan gebeuren. Shit happens. Ze kennen mij en weet dat het niet gemeend is. Maar is toch vervelend. Merk de laatste tijd dat mijn oudste bij mij echt stront vervelend is. Ben hem continue op zn kop aan het geven en kan zelf weinig van hen hebben. Terwijl hij bij mijn man hartstikke rustog is lief en goed luistert. Ik vond het al vreemd. Eergisteren een woordenwisseling met een vriendin wat door een emotionele uitbarsting van mij uitliep op een grote ruzie. Ik mijn man helemaal in tranen en zwaar overstuur opgebeld. Etc etc. Laatste tijd steeds vaker huilen om niks. Trek me liever in mijn eentje terug in huis. Vaak moe. Geen energie. Niks is meer leuk. Veel negatief en klagen. Tot ik het uitsprak met die vriendin en ze zei: het is wel vaker wat met jou he, de laatste tijd. Ben je niet depressief? (Dat zei ze op vriendelijke toon hoor.) En toen begon ik me een partij te huilen.. ik schrok er zelf van. Toen ben ik eens terug gaan denken en tot de conclusie gekomen dat het begonnen is tijdens mijn zwangerschap. Rond een week of 27. Zware zwangerschap. Kon fysiek maar heel weinig tot niks. Gestopt met werken. En thuis zitten (wat dus niks voor mij is he...) Nou toen ging het wat beter. -lange bevalling gehad. Ingeleid. Duurde uiteindelijk 3 dagen tot ze besloten mijn vliezen te prikken omdat mini niet verder wilde /of kon zakken. -bevalling zelf ging heel snel. Ruggenprik met 4 cm. 20 minuten later zat ik op 10 cm en met 17 minuten was hij er. Maar wel navelstreng om de nek. 2 mensen op mijn buik duwen en 2 mensen aan het mannetje trekken omdat hij klem zat. - kraamweek was heftig. Ons kleintje was gekneusd aan ribben, schouderblad en een verdraaid sleutelbeen dus had veel pijn. Daardoor kon ik geen borstvoeding geven wat ik zo graag had gewild. - tijdens de kraamweek overigens geen kraamtranen gehad. Ik was vlak. Niet uitbundig blij, niet verdrietig. Alleen maar zorgen. - toen tot 8 weken een huilbaby. (Kan het nu nog niet goed hebben als hij huilt) bleek verborgen reflux. Maar daar kregen we pas iets voor toen ik s avonds in paniek naar dr hap belde in dat hij alleen maar huilde of slieo en ik hem met een spuitje moest voeren omdat hij gewoon een energie meer had om te drinken on dat dat pijn deed. Nu gaat het met hem gelukkig goed. Zelf steeds periodes gehad. Periode dat het " goed gaat" wat betekent: vlak. Niet blij, niet verdrietig. Bijna emotie loos. En periodes dat ik alleen maar boos, chagrijnig en verdrietig ben en om elke scheet moet huilen. (Ik heb frozen 2 inmiddels 1000x gezien, maar ik kan die k*t film niet kijken zonder te janken momenteel.... waarom laten ze olaf dan ook vervliegen... kl**tzakken ) Maar goed. Toch maar de huisarts gebeld voor een verwijzing. Want vermoed dat het misschien toch een lichte vorm van een depressie kan zijn?
Ik ben vannacht compleet geknakt. Oudste werd om half 3 wakker. Had een nachtmerrie. Ja kan gebeuren. Toen ik net in bed lag en eindelijk sliep kwam de jongste. Alleen maar huilen. Fles geprobeerd, zetpil gegeven, bij ons gezeten. En zodra we hem weer in bed legde was t alleen maar huilen. We zijn tot 6 uur in de weer geweest. Toen ging bij mij het lichtje uit. Is de 3e nacht in 4 nacht En tijd dat ik maar 3 of 4 uur heb geslapen.. Kon vannacht alleen maar huilen. Man is nu werken dus ben weer alleen. Hij stelde voor dat ik ze vandaag naar de gastouder breng om zelf te kunnen slapen. Maar ik voel me al zo schuldig dat ik gewoon geen energie heb on iets met de oudste te doen. En dan moet ik hem voor mijn gevoel ook nog eens ergens anders dumpen terwijl ik gewoon thuis ben. Echt ik zit er zo ongelofelijk doorheen. Probeer me echt sterk te houden voor mijn kinderen. Maar het wordt wel heel erg moeilijk... Vandaag wordt ij door de huisarts gebeld. En dan maar hopen dat er geen te lange wachtlijst is voor de psycholoog.
Ik kan je alleen maar aanraden om naar je man te luisteren. Je dumpt helemaal niemand. Je geeft dan alleen even de zorg uit handen om ook voor jezelf te kunnen zorgen! Je kinderen hebben meer aan een opgeladen moeder dan een ingestorte Naast psychologische hulp, zou ik zsm op praktisch gebied dingen gaan regelen als het maar enigszins mogelijk is, denk aan standaard een dag(deel) oppas waarop jij tijd voor jezelf hebt, huishoudelijke hulp, een keer iemand anders vragen om te koken, regelmatig iets doen met een vriendin of een hobby o.i.d. Ik noem zo maar wat hoor, weet niet wat bij jou past. Maar dat waren wel de dingen die mij er (naast de behandeling) doorheen gesleept hebben. Sterkte!
Ja hulp met huishouden hebben we. Mijn schok zus komt elke 2 weken alles even goed schoonmaken. Dus we hoeven jezelf alleen bij te houden dat is wel fijn. Naast de dagen dat hij naar de gastouder gaat (woensdag, donderfag) heb ik niemand die op kan passen. Leuke dingen doen probeer ik. Maar dat kost zo vreselijk veel energie. En hoe hard ik het ook probeer. Ok kan er niet van genieten omdat het me alleen maar moeier maakt. En als klap op de vuurpijl heb ik mij oude baan op gezehd. Dat loopt nog spoor tot 1 augustus, maar 1r juli begin ik tegelijk bij mijn nieuwe werk. Dus moet ik 3 weken dubbel werken. Misschien voel ik me tegen die tijd al wel iets beter maar momenteel raak ik daar bijna van in paniek
Wat paardenbloem zegt. En ook? Waar is je man snachts? Schakel je omgeving in: je moeder, je zus, vriendinnen, buurvrouw. Vertel over hoe je je voelt en ze zal zien dat mensen gaan bijspringen. Een middagje de jongens meenemen zodat jij even niks kan doen, of kan slapen. Ook je man moet harder meedoen. Meer overnemen in het huis en de zorg en een gesprekspartner zijn. Dat is zwaar voor hem, maar het is op dit moment even zwaar. Het is belangrijk dat je je mentale staat serieus neemt. Goed dat je naar de huisarts bent gegaan sterkte!
Man gaat er nooit uit. Ja heel toevallig vannacht. Maar dat komt omdat hij s ochtends om half 6 uiterlijk zijn bed uit moet. Dan werkt tot 3 uur. 4 uur thuis. Dan helpt hij vaak wel meteen mee met de kinderen en in huis en met opruimen na het koken enzo. En daarna gaat hij 2 avonden in de week nog bijklussen. Vaak werkt hij ook nog op zondag. Om de week. Dan moet hij om half 5 zijn bed uit. De enige dag dag hij dus vaak uit kan slapen is om de week op zondag, want op zaterdag ben ik om half 9 de deur uit voor werk. Ik werk zelf maar 15 uur in de week verdeeld over 3 dagen. (Dat wordt straks 20 uur. Dag verdeling nog geen idee.) Dus omdat ik meer thuis ben, doe ik alle nachten. Maar ben vannacht wel even geknakt ja.. En dat heeft hij ook gezien.
Is een extra dag gastouder een optie? En is er verder echt niemand te bedenken voor een paar uurtjes? Andere je man inderdaad.. Oei dat dubbel werken lijkt me ook erg pittig voor je nu, maar daar zal wel niet zoveel aan te veranderen zijn meer?
Ja ik zou de oudste misschien bij vrienden kunnen brengen om te spelen. De jongste heb in gewoon geen plek voor en zie ik ook niet zitten om die bij vrienden weg te brengen. T is altijd al een hele klus on die weer in een fatsoenlijk ritme te krijgen als hij bij de opvang is geweest. Dat dubbel werken die 3 weken is inderdaad niks meer aan te doen nu