Ik ben mezelf nog heel erg aan het beschermen en kijk echt uit naar volgende week woensdag. Dan pas durf ik denk ik een beetje te gaan geloven dat het allemaal echt is. Maar dan nog had ik het bij m'n andere 2 kindjes ook pas na de geboorte! Zelfde als mensen nu aan me vragen, wat denk je wat het wordt ? Ik durf me er dus echt nog niet mee bezig te houden
Ah ja ik had echt druktemakers (nog steeds haha). Maar ik kan mij wel voorstellen dat het daardoor langer duurde. Bij mijn man was het ook niet gelijk dat hij van de meiden hield, dat moest bij hem ook wel groeien. We dachten ook altijd dat het voor een vrouw sneller kwam doordat zij het draagt en voelt, maar als dat minder is is dat misschien ook minder? Hoeft niet natuurlijk.
Ja misschien wel. Maar toen was het ook wel zelfbescherming omdat ik panisch was dat het misging en ook 2 keer een bloeding had gehad. Dus dat hielp ook niet echt mee. Maar denk dat ik ook wel gewoon iemand ben bij wie dat gevoel later of langzamer groeit of zo? Maakte me daar weleens druk over. Dacht dat ik dan een slechte moeder zou zijn, omdat iedereen het maar over die roze wolk had en ik gewoon heel nuchter was. Maar nu maak ik me daar niet meer druk over hoor. Iedereen is anders en het is helemaal goedgekomen
Nee dat helpt zeker niet! Kan ik mij dan goed voorstellen. Dat denk ik ook wel hoor, de een hecht zich toch sneller dan de ander. Achja, door alles wat je leest en ziet is het makkelijk om je slecht als moeder te voelen. Fijn dat het helemaal goed gekomen is!
Bedankt voor de open reacties! Ik vroeg dit omdat ik eigenlijk benieuwd was of het normaal was wat ik had. Ik hou er namelijk nog niet van.. en zat heel de tijd te bedenken wat ik wel of niet voelde en hoe andere dit dan ervaarde. Ik zou er uiteraard kapot van zijn als het misging en denk heel de dag door aan hem of haar. Ook probeer ik het al te “beschermen” door bijvoorbeeld mijn adem in te houden als ik thuis met gloor de wc doe bijvoorbeeld . Van die kleine dingen.
Nou ik heb dat ook niet dat ik al van n kindje houd in de buik, wel van het idee dat t een van m'n kindjes zal worden als t goed mag gaan, maar in feite gaat t bij mij heel geleidelijk na de geboorte, bij de eerste duurde t echt even en toen werd ik toch verlieeeeeefd op m. Bij de tweede was het sneller maar niet dat t op m'n borst ligt en ik er gelijk zielsveel van hou. Klinkt miss heel raar maar groeit bij mij echt met dat kindje leer kennen. Wel altijd dat gevoel dat je t enorm koester in je buik en direct na de geboorte
Ik vind het wel een mooie vraag en voel het eigenlijk net zoals de meesten. Uit zelfbescherming probeer ik echt nog een afstand te bewaren. Dat is echt de last die je meedraagt als je een keer (over wellicht vaker) een miskraam hebt meegemaakt. Zorgeloos zal het nooit meer worden. ik hou van “het” maar nog niet zoals ik nu van mijn zoon hou. Het beangstigt me ook wel eens. Ik hou zoveel van m’n zoontje dat ik moet wennen aan het idee dat er nog een kindje komt waar dan net zoveel van moet houden. Ik weet dat het vanzelf komt en dat elke moeder van een tweede of derde of... dit meemaakt.
Houden van nog niet echt. Ik zou er wel kapot van zijn als het nog mis zou gaan. Klinkt onaardig maar ik vind de zwangerschap nu vooral heel vervelend en echt niet leuk. Ik weet waar ik het voor doe en dat de misselijkheid over gaat maar leuk, nee totaal niet. Maakt ook dat ik de connectie met de baby nog niet echt ervaar. Komt vast straks als ik hem/haar voel bewegen. Bij m'n zoontjes was ik meteen compleet in de wolken zodra ik ze vast had. Dus weet dat het verliefde gevoel niet bij 1 kind stopt, hou van allebei zielsveel. Alsof je hart gewoon groeit.
Ja, precies zoals jij het zegt dus! Edit: en nu ik al de rest hun woorden heb gelezen. Precies zoals iedereen zegt dus
Ik ben zo "blij" om te lezen over de "afstand" die sommigen bewaren. Ik heb voor deze zwangerschap ook een miskraam gehad, en het voelt nu zo anders als mijn eerste zwangerschap. Ik durf nog niet voluit blij te zijn, durf haast niet te bedenken dat dit kindje in januari bij ons zal zijn, dat alles goed zal gaan. Ik maakte mij al een beetje zorgen om mijzelf en dit gevoel.. uiteraard hoop ik met heel mijn hart dat het snel januari is en er een klein bundeltje geluk in mijn armen ligt.
Idem!! Ik ben nog in zelfbeschermingsmodus... nu ik zal er alles aan doen dat ze hier veilig blijven zitten, maar het houden van zal later komen. Zou echter wel enorm verdrietig zijn als er nu nog iets niet goed zou lopen. ohja, ook ik ben eigenlijk niet graag zwanger... begrijp me niet verkeerd, ik ben blij dat ik het ben en mag zijn... maar de situatie “zwangerschap”... bleeehhhh!
Ik denk er hetzelfde over hoor! Sinds onze ouders het weten wordt er ineens van alles gekocht en krijg ik van mijn moeder alles doorgestuurd wat ze handig vindt. Super lief maar ik wil echt eerst een goede termijnecho gehad hebben voor ik daar ook maar over na ga denken al weet ik niet of ik er daarna dan 100.000% vertrouwen in heb, maar goed. Zal toch een keer moeten beginnen met in kaart brengen wat er allemaal wanneer moet
Dat snap ik heel goed. Ik vind zwanger zijn ook echt niet tof. Ik heb zo'n heimwee naar m'n oude ik, dat ik daar echt om kan huilen. Ik wil me echt graag weer mezelf voelen. Met m'n gewone energie, eetlust, geen maagklachten en zonder somberheid. Ik troost mezelf met de gedachte dat ik geen energie heb en zo weinig doe, omdat mijn lichaam druk is met een baby'tje groot laten groeien, maar moeilijk vind ik het zeker. Het was hier echt puur het verlangen naar nog een kindje, niet zoals bij andere vrouwen dat het ook meespeelt dat ze het graag nog een keer willen mee maken allemaal. Ik ben heel dankbaar voor het wonder in mijn buik, maar geniet ik van het zwanger zijn zelf, nee. Maar ja, hoe kun je genieten van misselijk zijn, kotsen, veel maagpijn ed. Ik kijk maar vooral vooruit. Zo, dit klinkt denk ik wel negatief, maar ja, zo ervaar ik het momenteel allemaal gewoon even.
Ik heb het geluk dat ik me nu precies hetzelfde voel als voor de zwangerschap en zelfs nog beter. Want heb altijd enorm veel last van mijn hormonen/pms en nu voel ik me veel stabieler. En ik had/heb sowieso geen last van zwangerschapsklachten. Maar ik denk wel dat ik het tegen de 30 weken lichamelijk zwaar ga krijgen (mocht alles goed blijven gaan...ik blijf voorzichtig). Ik ben eigenlijk nog niet eens echt hersteld van mijn vorige zwangerschap en heb veel lichamelijke klachten. Dat krijg je als je bejaard bent Dus hoop dat het mee gaat vallen. Ik heb trouwens gisteren bloed laten prikken voor de NIPT. Ben benieuwd hoelang het duurt voordat ik de uitslag heb. Vind het echt heel spannend
Ik besefte vandaag dus dat ik over 12 weken ben. Hoe klein us de kans nu en na 3 goede echo's dat het misgaat.. Maar ik besefte vooral dat ik eigenlijk heel de tijd heb zitten wachten tot het mis ging.. wat ik niet wil he!! Maar precies zo n gevoel van ja wanneer gaat het deze keer misgaan..
Herkenbaar dames. Houden van is nog niet helemaal de goede omschrijving idd, vooral in vergelijking met het gevoel voor mijn andere twee. Ik merk wel dat het gevoel bij elke echo groeit, dat gaat straks bij elke controle ook gebeuren en als ik hem ga voelen versterkt dat het nog meer. Zo heb ik het in ieder geval bij mijn andere 2 ervaren. Van de eerste maanden zwangerschap geniet ik ook nooit heel erg, maar ik kijk zeker uit naar de komende maanden. Misschien ook omdat het de laatste keer is voor mij, maar ik kijk er dus wel naar uit alles nog 1 keer mee te mogen maken
Hier ook hetzelfde gevoel als de rest, wauw, ik dacht ook echt dat dat raar was. Zo goed om te zien dat er meer zijn. Na de mk vorig jaar heeft het ook veel langer geduurd om zwanger te worden, ben ik ook tot nu toe heel voorzichtig. Probeer ook nog niet teveel vooruit te denken, want wat als?