Wat knap dat er hulp is voor jullie situatie. Je komt hier alleen maar sterker uit. Hebben jullie in de omgeving nog hulp van vrienden of familie?
Ik vergeet een belangrijke, oudste zoon met koemelkallergie waar we laat achter kwamen en vreselijke eczeem. Had als baby geen zachte huid, was schuurpapier met bloed Later voedselallergieen erbij (en ondertussen gelukkig stuk minder, maar wel eczeem nog en bij bepaalde producten gilt hij het uit omdat zijn lippen opzwellen omdat we vet zijn vergeten om zn lippen te beschermen) Ik heb toen hij als baby zo gilde, zo'n kapotte huid had en amper lachte vaak gehuild omdat ik mij zo schuldig voelde: ik wist dat kans hierop zo groot was maar ik moest zo nodig moeder worden. Hij heeft niet ervoor gekozen om geboren te worden en dupe te zijn van mijn genen Heb mij echt een waardeloze, egoïstische moeder gevoeld.
Ik heb een pnd gehad en die heeft wel echt jaren geduurd. Ik was er toen echt te weinig als moeder, en vaak was ik snel geïrriteerd of voortdurend moe. Daar voel ik me nog steeds slecht over. Ook heb ik momenteel een slechte relatie met mijn moeder. Door wie dat komt weet ik niet maar ik voel me hierdoor ook slecht naar mijn dochter, zij krijgt dit soms toch mee. En hierdoor twijfel ik of het niet allemaal mijn schuld is dat het zo slecht gaat en het me niet lukt het beter te krijgen. Toevallig morgen weer een eerste gesprek met een psycholoog.
Regelmatig toen de oudste naar beneden viel. Het traphekje was uit de muur geschoten met plug en al. Ze werd met de ambulance naar het zh gebracht. En moest geopereerd worden aan een armbreuk. Als ik even niet meer weet wat ik moet doen als ze weer eens dwars doen. Waarom weet ik dat niet? Ik kan niet tegen rommel, wij hebben ook nog eens een kleine woonkamer wat er dus voor zorgt dat het al gauw rommelig is. Ik word regelmatig boos (in het algemeen) over de rotzooi. En dan naderhand denk ik: even met zijn alle schouders eronder en opruimen.. waar maak je je druk om Chaos om me heen is chaos in mijn hoofd.
Elke dag als ik heel eerlijk ben, zowel om kleine dingetjes waarvan ik later denk: sloeg nergens op, als om dingen die groter/vaker aanwezig zijn. Maar ik voel me ook regelmatig een rare ouder, die niet van de 'gehypte' dingen geniet of ze he-le-maal fantastisch vindt. Al zou ik mijn kinderen uiteraard nooit willen missen.
Nee, helemaal niets. Nu moet ik eerlijk zeggen dat er niemand iets weet van deze situatie dan alleen ik, mijn man, en werkgever..
Jep. Wel normaal ook denk ik, maar alsnog wel heel lastig af en toe. Tijdens mijn pnd sowieso vaak, omdat ik dacht dat ze toch beter uit zouden zijn zonder mij en dat ik er dus best "tussenuit kon knijpen". En momenteel ook helaas. Ik ben zó moe, kan gewoon niks. Ben te moe om de ene been voor de andere te zetten bij wijze van spreken. En de kinderen hebben vakantie en vragen regelmatig of ik mee kom doen en dat ik dan alweer nee moet zeggen. Dinsdag bloedprikken, hopelijk kom ik dan weer een stapje verder. Dacht echt net dat het allemaal wat beter ging.
Wat een heftige verhalen, zitten er tussen. @GossipGirlxoxo, @Vaasje, @Neuzeke @1991Mamavanvier: sterkte allemaal! Ik hoop dat jullie over niet al te lange tijd allemaal in goede gezondheid (fysiek / financieel) zullen zijn. En tot die tijd in ieder geval geregeld een fijne tijd met je kinderen hebben! @Madeliefje06 Geen woorden voor. Die 'stel nou dat' vraag gaat nooit uit je hoofd. Al weet je nog zo goed dat je op dat moment hebt gedaan wat jij juist achtte. En wat veel andere ouders precies hetzelfde zouden doen. Ik vind het vreselijk voor je dat je, naast het verdriet ook nog dit schuldgevoel moet dragen. Een schuldgevoel dat ècht niet terecht is, maar waarvan ik wel snap dat het er zit. Zo zou denk ik iedere ouder zich voelen. Ik wou dat ik het weg kon nemen, want je verdient het echt niet. @Maslov Jouw situatie lijkt me ook zwaar. Maar volgens mij heeft jouw zoon een perfecte moeder. Je zoekt volgens mij een goede balans tussen hem laten zijn zoals hij is en de liefde en aandacht geven die hij misschien niet altijd direct accepteert of aanvoelt, maar die toch wel goed voor hem is. @Bloem2310: Fijn dat hulp onderweg is. Sterkte. Ik heb een aantal van de 'gebruikelijk' dingen van slechte moeder voelen. Af en toe niet geduldig genoeg of mijn aandacht te veel bij andere dingen. Ooit traphekje boven open laten staan, met voorspelbaar gevolg... Of met een baby op de arm een wat te krap bochtje door een deuropening. Het moeilijkste vind ik nu de situatie met onze oudste zoon. Hij heeft enorm veel kindkenmerken van hoogbegaafdheid. Had als peuter en kleuter een ontwikkelingsvoorsprong. Maar nu zijn z'n schoolresultaten slecht. Hij zit vaak niet lekker in zijn vel. En ik... ik ben bovenschools hoogbegaafdheidsspecialist. Ik geef nascholing aan collega's en adviseer ze bij leerlingen waarmee ze vastlopen. Maar bij m'n eigen kind weet ik het gewoon niet meer.
Ooh ja helaas wel.. Ik ben al een tijdje met de "vervroegde overgang" bezig en de schommelingen van de hormonen maken mij niet zon leuke mama als ik eerlijk moet wezen Ik heb door die schommelingen veel nekpijn bij aanhechting hoofd & schouderpijn op bepaalde momenten in een "cycli" Ik krijg daar ontzettende hoofdpijn en draai duizelingen van! Hierdoor is mijn lontje soms erg kort en moet ik vaak NEE verkopen aan mijn dochter waar ik echt ontzettend van baal. Ik probeer het dan op de goede dagen wel in te halen.. Maar toch verdiend ze dit niet!
Ja, hoor! Misschien wel dagelijks. Als wat te veel op mijn telefoon heb zitten koekeloeren, ongeduldig ben geweest, het huishouden verwaarloos, kribbig ben, noem maar op. Maar... Ik zeg wel elke avond dat ik van ze hou, en meen het ook.
Ik heb me zo vaak een slechte moeder gevoeld. Mijn oudste dochter was destijds 8 jaar en ik was pizza’s aan het bakken. Ik had het rooster uit de oven gehaald en ze kwam in de keuken kijken naar de pizza en ineens stoot ik met het hete rooster tegen haar wang aan. Een flinke brandwond op haar kaaklijn van zeker 5 cm lang en 1 cm breed. Ik heb me daar toen zo enorm slecht over gevoeld. Het is gelukkig netjes genezen maar is soms nog wel zichtbaar als ze het warm heeft maar omdat het op de kaaklijn zit valt het nauwelijks op. Zo kan ik me ook zo enorm schuldig voelen als ik weer eens aan het mopperen ben op vooral de oudste kinderen, Mijn lontje is sms erg kort met dat irritante en brutale pubergedrag,
Zo herkenbaar. Hier ook een NAH kind en soms is mijn geduld gewoon echt op en kan ik even niet door het gedrag kijken. Dan schiet ik uit mijn slof en voel ik me daarna vreselijk.
Je slaat de spijker op zijn kop. Hij is echt heel lief hoor, maar zijn buien overheersen momenteel heel erg waardoor ik vaak het lieve even niet meer zie
Ohja, wie niet? Hier het gewone werk: kind op je arm en hoofdje tegen de deurpost/autodeur/wasrek. Kind jammert ergens verderop terwijl ik brood smeer in de keuken. Ik sus en zeg gedachteloos "kom maar". Kind arriveerd kruipend in de keuken, maar ik net naar de woonkamer loop met zn eten. Doe ik best vaak
Ja zeker om de meest simpele dingen als mijn jongste dochter die eigenlijk nooit een fatsoenlijke avondmaaltijd wil eten of proeven... Maar vooral toen mijn oudste van de commode af viel toen ze voor het eerst kon omrollen. Had nog nooit een poging tot laten zien en dan doet ze het ineens voor het eerst als ze op de commode, op het aankleedkussen, ligt.
Naast alle keren vallen en stoten, dat je net te laat bent of net te onhandig. Alle momenten dat je te veel en te vaak schreeuwt of Bois bent omdat je te moe bent om nog normaal te denken. Alle keren dat ik niet mee kan doen met kerstontbijt, pietengym, workshop of wat dan ook op school omdat ik werk. Die zijn zo standaard dat ik dat meestal redelijk los kan laten. Maar bij de middelste heb ik echt gefaald. Hij kreeg te weinig melk. Hij huilde veel, maar was altijd meteen stil als wij hem oppakte. En hij dronk regelmatig en leek goed te drinken. Maar dat was dus niet. Tussen de 8weken en 10weken is hij niet aangekomen. En ik heb dat niet voldoende gemerkt. Ik heb me daar zo vreselijk over gevoeld. En bij dochter kregen we tijdens de 20-weken echo slecht nieuws. Ze groeide niet genoeg en had mogelijk een chromosomale afwijking. Toen wilde ik gewoon stoppen. Ik kon die angst en zorgen er niet meer bij hebben. Daar heb ik me achteraf ontzettend schuldig over gevoeld.
Ja hoor. Iedere dag is er wel iets. Van kleine onbenullige dingen die we de dag erop alweer vergeten zijn. Tot zwaardere dingen. Ik denk dat het er gewoon bij hoort.
Met het hoofd van de baby tegen het deurkozijn aan lopen. Dochter die perse niet wilde aankleden, maar moest naar school, was al 30minuten aan het krijsen om die in dr onderbroek buiten te zetten. Ze was snel stil en ging aankleden maar voelde zo fout achteraf. Heel vaak nee moeten zeggen omdat ik door mijn hartafwijking veel op de bank lig. Dochter negeren als ze luid huilend in de tuin staat. Ze schreeuwt altijd moord en brand voor alles. En soms dan heeft ze dus echt iets en dan reageer je dus niet meer. Fiets per ongeluk laten omvallen terwijl zoon er voor in dat. Ik dacht dat m'n man hem had en ik even de poort kon dichtdoen maar die had dus de fiets niet vast. Gelukkig had hij niks. Schreeuwen tegen ze als ik geen fut heb om op te staan en ze te corrigeren.