Ok, misschien niet echt de moeite van een topic waard, maar ik ben benieuwd of ik de enige ben met deze frustratie... Waarom worden vaders nog zo vaak als tweederangs ouders weggezet? Alsof het een soort debielen zijn en alleen geschikt als hulpje van de opper-ouder (lees: De Moeder)? Een paar voorbeelden (citaten uit topics hier, opmerkingen IRL en uit fb-groepen) "Wie past er dan op je kinderen als jij nachtdienst hebt?" "Mijn man helpt heel me soms wel in het huishouden" "Mijn man mag echt mijn kind niet aankleden, dat kan hij niet" "Ik moet vrij morgen, het is papa-dag, maar mijn kind moet naar het cb dus ik moet mee." "Wat geweldig dat je man kookt als jij werkt" "Mijn man mag echt het huishouden niet doen, dan moet ik het alsnog overdoen want hij doet alles fout" En ga zo maar door! Ik merk dat het me steeds meer stoort. Vaders zijn gewoon volwassen mannen, geen kleuters. Zij hebben een net zo belangrijke rol in de opvoeding als moeders. Ik snap niet dat vaders accepteren dat ze zo behandeld worden. Maar ik snap aan de andere kant ook wel dat als je keer op keer hoort dat je iets niet kan, of je krijgt elke keer commentaar omdat je iets anders hebt gedaan dan de moeder zou doen, dat je dan na de zoveelste keer het maar helemaal laat. Waarom wordt zo vaak de mening/manier van de moeder als enige juiste gezien?
Ik ben het wel deels met je eens. Naast dat mannen (niet allemaal) het er soms ook wel naar maken, kunnen vrouwen ook wel trutten zijn. Ik denk dat het iets is met: ik heb het kind in mijn buik gedragen dus ik weet het toch het beste?
Ik vind dat veel mannen zichzelf wegzetten als tweederangsouder. Over het algemeen heb ik geen medelijden met de vaders, vaak wel met de moeders. Het frustreert me eerder dat moeders niet meer eisen van hun partner.
Ik denk dat jij vooral het geluk hebt dat jou partner níet zo is. Mijn ex deed niets in huis, met zoon naar het cb lukte hem niet. Koken was een drama. Dus snap de opmerkingen wel. Fijn dat jij hier geen ervaring mee hebt.
Maar nu zeg je het dus zelf ook, de vaders HELPEN ! Dus de moeders bepalen hoe en wat en de vaders HELPEN daarbij. Waarom doen vaders niet gewoon hun deel?
Ik snap dat het je ex is, maar waarom moeten moeders het cb wel kunnen en wel kunnen koken en huishouden, maar is het voor vaders volkomen geaccepteerd dat ze zeggen dat ze het niet kunnen en het dan ook meteen niet meer hoeven te doen? Als een moeder zegt dat ze het cb of het huishouden niet kan, dan wordt dat echt niet geaccepteerd.
Ik snap dan weer niet waarom dit jou moet frustreren. Iedereen is hoe die is. En ik vind een gezin goed lopen als je elkaar kunt aanvullen. Mijn man heeft AD(H)D en overziet dingen dus slecht. In zn werk gaat dat perfect, maar daar heeft tie trucjes voor aan geleerd. Daarnaast nog overzicht over een heel huishouden is gewoon teveel. Hij "helpt" mij dus met klusjes te doen waar ik om vraag. Is geen onwil, hij ziet het gewoon niet. Kleding combineren kan hij dus gewoon echt niet. Hij onthoudt wel snel dus van zn eigen kleding heeft hij dus onthouden wat setjes zijn. Dat lukt hem niet met de kinderkleding, dat wisselt te vaak. Dus ja, ik ben degene die de kleding klaarlegt hier. Het huishouden is mijn heilige graal, ik laat ook mn moeder of wie dan ook hier niet poetsen, dat doe ik zelf! Ik wil ook absoluut geen schoonmaakster. Ik vind dat wij elkaar goed aanvullen, want ik kan ook weer dingen niet die hij goed kan. En ik hoop dat mijn kinderen een partner treffen die hen kan aanvullen ipv heel feministisch afstand te willen doen van traditionele rolpatronen.
Ja hoor, hier wordt 't prima geaccepteerd dat ik 't huishouden niet kan, al probeer ik mijn man te helpen en te ondersteunen. CB kan ik ook niet. Heb binnen 5 minuten ruzie met die dames en begin zelf al te janken en te schudden als er gevaccineerd moet worden. En oudergesprekken op school kan ik al helemaal niet. Geen man, haan, (schoon)ouder die daar naar kraait
Ik lees dat soort dingen eigenlijk alleen hier op zwangerschapspagina, kom het zelden tegen in mijn eigen omgeving.
Ik begrijp je punt. En vind ook zeker dat je gelijk hebt. Maar mijn ex kon (en kan) het gewoon echt niet. Het niveau zal meespelen, vorm van geduld, leerbaarheid. Dit geldt natuurlijk niet voor alle mannen. Maar mijn ex was niets meer te leren. Niet zonder veel irritatie, die de kinderen ook voelde. Dus dat had ik op het moment opgegeven. Mijn nieuwe partner is hier gelukkig heel anders in. Die "helpt" idd niet. We werken samen.
Ik herken het niet. Hij ziet niet altijd vuil of rommel, maar hij is niet te beroerd om het op te ruimen. We hebben allebei andere kwaliteiten en werken goed samen. Hij is net zoveel ouder als ik en dat verdelen we ook wel aardig. Hoewel ik meer met de kinderen ben en thuis ben, dus er komt vanzelfsprekend meer op mij aan. Omdat ik er gewoon meer ben. Niet omdat hij te beroerd is.
Mijn man en ik hadden het er laatst over dat wij bepaalde dingen ook suf vinden. Bijvoorbeeld als je het hebt over ‘papadag’ of ‘op je kinderen passen’. Wij vinden dat het elke dag ‘papadag’ is en dat je niet op je eigen kinderen ‘past’. Ik snap wel waarom het je irriteert want bepaalde dingen irriteren mij ook. Zo heb ik bijvoorbeeld een collega die haar man (haar verhaal uiteraard dus of het helemaal klopt weet ik niet), net zo behandelt als haar kind. Zo mag hij maar 2 zakjes chips per avond en mag hij niet koken, want ‘hij kan het toch niet’. Als hij naar beneden komt met hun kind en heeft het aangekleed, gaat zij het opnieuw doen, nadat ze hem duidelijk heeft gemaakt dat een groene romper niet bij een blauwe rok past bij wijze van dan. Ik heb daar ook een allergie tegen/van. Ik weet ook niet of het handig is om zaken te gaan eisen van je man. Als je dat doet, dan moet je het wel op een manier doen dat als de ander iets doet, je geen commentaar hebt. Dus niet, nadat je al een poos hebt lopen zeiken dat ie nooit de was opvouwt, het daarna nog een keer zelf gaat overdoen ‘want hij doet het niet op de goede manier’ Dan zou ik als man zijnde ook denken; bekijk het even lekker. En ik denk dat daar de sleutel ligt: elkaar in waarde laten en accepteren dat de één het anders doet dan de ander maar dat beide goed is. Maar als je er als vrouw zijnde er al bij voorbaat van uitgaat dat jij het het beste doet en je man hierin ‘klein houdt’ dan wordt het nooit wat ben ik bang.
Omdat hier man 5 dagen werkt en ik 2. Dus ja het lukt mijn man niet om mee te gaan naar het CB, en verwacht ik ook niet van mijn man dat hij het huis nog even spik en span maakt. Snap je frustratie niet, leef en laat leven
Precies dit. Even er vanuit gaande @Evanesco dat je ex niet één of andere fysieke of mentale belemmering had, had hij dus prima naar het CB gekund of het in ieder geval kunnen leren. Als vrouw moet je de eerste keer ook even goed kijken: waar moet ik precies zijn, welke spullen moeten er mee (boekje, inentingskaart, luiertas). Als je er eenmaal bent moet je ook weer even kijken hoe en wat. Kind uitkleden, meten, wegen. Dat wordt allemaal daar uitgelegd. Ik ken mensen die praktisch analfabeet zijn die erin slagen met hun kind naar het cb te gaan èn levend weer mee naar huis te nemen. En er zal vast wel eens een boekje vergeten worden. Of eens een rompertje achterstevoren aan ofzo. Maar ik weiger te geloven dat een volwassen persoon met normale verstandelijke vermogens totaal niet in staat zou zijn naar het consultatiebureau te gaan. Ik geloof wel dat er mensen zijn die het niet leuk vinden (daar reken ik mezelf trouwens ook toe!) Of er te lui voor zijn. Geen zin hebben zich erin te verdiepen etc etc. En dan ben ik het eens met @Elsss. Ik denk dat er maar weinig vrouwen zijn die er, wanneer het om het huishouden of de kinderen gaat, zich in het hoofd zouden halen om het onder het motto van 'kan ik niet' of 'wil ik niet' domweg zouden weigeren om dat soort taken te doen èn er nog mee weg komen ook. Terwijl ik inderdaad wel om me heen hoor, lees & zie dat dit bij mannen inderdaad wel kan. Aan de andere kant; ik ken ook wel een legertje vrouwen dat niet 'kan' grasmaaien (ook niet bepaald een taak waar je een jarenlange opleiding voor nodig hebt). Of uhm absoluut niet in staat is om een plafondlamp op te hangen of een lege accu te jumpstarten etc. En die daar daar lijdzaam staat te wachten tot een man (die daar ook niet speciaal voor gestudeerd heeft ofzo) dat soort klusjes voor ze uitvoert. Een man die de eerste keer dat hij met zo'n taak wordt geconfronteerd, ook maar gewoon ter plekke uitvogelt hoe dat moet. Of de eerste keer wat hulp heeft gehad van een ander. Net zoals je de eerste keer dat je een baby in bad doet, vaak hulp hebt van de kraamverzorgster. Of de eerste keer dat je naar het CB moet de brief even goed leest en gaandeweg uitvogelt wat er van je verwacht wordt. Dus ja, een deel van de bevolking zet mannen als hulpeloos en incompetent neer als het gaat om huishoudelijke taken of de verzorging van kinderen. Daar maken zowel mannen als vrouwen zich schuldig aan. Maar datzelfde gebeurt ook met vrouwen als het gaat om doe-het-zelf klussen of technische zaken. En weet je... als je in een heterorelatie zit, de taken zo verdeeld en daar tevreden over bent: dan is dat toch prima? Zo lang je er inderdaad maar niet over gaat klagen.
Ik snap niet zo goed wat je nu eigenlijk zo frustreerd. Ik heb nog nooit het gevoel gehad dat vaders als tweederangs ouders werden weggezet. Tja pakweg 20/ 30 jaar geleden waren vaders nog grotendeels de kostwinner in het gezin. Maar dat was net zo'n belangrijke taak als die van de moeder. Dat vader de kostwinner was is gedeeltelijk ook nog zo bij de generatie die nu kinderen opvoeden (bijvoorbeeld bij mij en een groot deel van mijn vriendinnen en kennissen). Misschien komen daar de opmerkingen ook wel vandaan, ik heb mijn vader nog nooit met een stofzuiger gezien of iets in de wasmachine stoppen of de vloer zien dwijlen. Dus ondanks dat het nu normaler is, is het misschien toch nog steeds wat ongewoon. Sommige zinnen die jij omschrijft vind ik ook niet zo raar. Wat geweldig dat je man kookt bijvoorbeeld. Dat is een zin die ik tegen mannen en vrouwen zou kunnen zeggen. Je zou het ook kunnen opvatten als wat fijn dat er een warme maaltijd op tafel staat als je naar huis komt. Ik snap niet dat vaders accepteren dat ze zo behandeld worden? Misschien omdat ze net als ik het probleem niet zo zien. Misschien leg je de nadruk ook teveel op de letterlijke betekenis van de zinnen. In mijn omgeving zie ik allemaal mannen (en vrouwen ook) die prima behandeld worden binnen het gezin. Al is het im mijn real life en als ik de topics op zp zo lees wel zo dat vrouwen nog steeds het grootste deel van de verzorgende taken op zich nemen, gewoon omdat ze minder werken. Ik denk dus een combinatie van een stukje nabije geschiedenis en vrouwen die nog steeds het grootste deel van de verzorgende taken op zich nemen. Enne als vaders zich er niet aan storen en het binnen jou gezin allemaal fijn verloopt waarom zou jij je er dan aan moeten storen?
Haha ik zeg wel eens tegen mijn man ; pas jij even op N? Of ; Let jij even op N? Heb ik nu ook een soort verkapte oppas man?
Is het niet gewoon ook iets met vrouwen onder elkaar, zoals mannen onder elkaar ook vrouwen ‘misplaatst’ of ondergewaardeerd kunnen neerzetten? Terwijl grote mond, klein hartje?