Mijn man werkt 60 tot 80 uur per week en ik 13 uur, dus dat betekend dat er automatisch veel door mij gedaan wordt. En dan ga ik hem ook niet steeds bellen om opvoedkundige dingen te bespreken. In ons geval is het inderdaad wel zo dat mijn man ‘helpt’ of ‘oppast’, maar wij zijn hier beide tevreden mee.
Ik ga ieder half jaar een lang weekend alleen weg. Dan zorgt man voor alles mbt kinderen en huis. Ik heb dat soort opmerkingen nog nooit gehoord. Hooguit verbaasde reacties dat ik een heel weekend alleen kan zijn en zonder kinderen. (En grappig genoeg krijgt mijn man nooit dat soort vragen als hij langer van huis is ). Maar er is niemand die zich druk maakt of afvraagt of mijn man dat wel aan kan. Dus dat ligt dan echt aan de omgeving (misschien wel projectie) of misschien ook aan wat iemand 'uitstraalt' mbt dat onderwerp.
Oh vreemd. Ik vind het normaal, mijn vader deed dat 40 jaar geleden ook al en zie het niet veel anders moet ik zeggen.
Ja is dat zo? zouden er geen vaders zijn geweest die het jammer hadden gevonden de eerste stapjes te missen? Ik vind het helemaal geen rare vraag, wel als die vraag alleen aan jou zou zijn gevraagd misschien (maar dat is in dit specifieke geval natuurlijk logisch), maar anders niet. Overigens heeft man idd van 1 de stapjes gemist en dat vond hij dus wel erg jammer. I
Ik heb ze ook gemist want ze deden de eerste stappen beiden op het kdv. Maar ik heb het nooit heel erg gevonden. Het bevestigde mij hoe ze zich op hun gemak voelden en voelen daar en hoe fantastisch ik de leidsters vind ❤️
Ja ik heb ze niet gemist, puur geluk, want ik werkte toen ook, maar ik had het dus wel heel jammer gevonden en man ook. Maar wat mij betreft zegt zo'n vraag dus echt helemaal niks over mannen of vrouwen. Het is gewoon een vraag.
Nou precies. Alsof een moeder het allemaal weet als haar kindje net geboren is. Sowieso vind ik ‘ik heb er niets mee’ een stomme zin. De ex van mijn man had er al nooit ‘iets mee’ dat hun dochter op sporten/muziekles, etc zat. Daar ging mijn man allemaal mee heen met haar. Hun zoontje zit niet op een teamsport, want mijn man weet toch dat ze ‘er niets mee heeft’? Echt, het jochie heeft het er telkens over dat hij zo graag wil sporten of íéts doen in ieder geval, maar het gebeurt gewoon niet. Goed; dat is een andere discussie dan waar we het nu over hebben, maar geeft wel weer hoe ik denk over ‘ik heb er niets mee’ Soms moet je je even erover heen zetten waar je niets mee hebt. En al helemaal als het je kind betreft.
Nee dat gaat niet ivm afstand (waar zij wonen en wij) en de hoeveelheid dat ze hier zijn. Hij is wel een paar jaar met hem naar judo gegaan, als hij woensdag uit school kwam. Dan bleef hij daarna bij ons spelen en eten en kwam zijn moeder hem weer ophalen na werk. Maar na de zomervakantie krijgt hij een continurooster dus zit hij elke dag tot kwart over 3 op school en dan is er geen judo of andere sport meer in onze buurt. En hem elke keer halen en brengen van een training en nog een wedstrijd in het weekend, dat gaat gewoon echt te veel tijd kosten omdat ze ruim 3 kwartier bij ons vandaan wonen.
man hier is huishoud blind, wil best wel wat doen maar pakt zelden uit zichzelf de stofzuiger oid, wasmachine wel behalve "raar" spul. Als er vlekverwijderaar oid aan te pas komt of inweek dan doe ik t. Leg ik een briefje neer ofzo of vraag ik t hem dan doet hij t ook. Toen hij alleen woonde had hij een huishoudster, van huis uit ook niet geleerd. Toen ik kreupel was heeft hij alles wel gedraaid incl. eten koken. Vraag niet hoe, maar t was gedaan. Dat mijn standaard anders ligt is dan iets wat je maar moet accepteren, al zijn sommige dingen nog wel bij te schaven. Ik hoef nooit een zware krat te sjouwen, hij helpt altijd met opruimen van boodschappen. Voorraad beheer is mijn ding (ik kook ook 99% wel zo practisch). Cb gaat hij niet heen, die heeft binnen 3 minuten t kookpunt bereikt. Ene oor in, andere oor uit is een grens te ver. Hij heeft een mening en houd niet van gezever. Vaccinaties of dochter in de klem houden voor behandeling doet hij ook niet, hij heeft nog een trauma van de bevalling. Ik zet dr rustig in een klem en heb er niks van, moet toch gebeuren dus t gebeurd. (verneveling in t ziekenhuis bijv). Medicatie durft hij uit eigen beweging niet te geven, behalve dan dr puffer. Gewoon bang wat verkeerd te doen met zn kleine meissie, iets over t hoofd zien bijv meer niet. Naar bed brengen, aan en omkleden geen issue. Haar in bad zetten ook geen probleem. Haren fohnen nog beetje bijschaven in techniek. Vlechten etc heeft hij nog niet voldoende snelheid en vaardigheid voor om dat binnen de tijd van t geduld van mn dochter te kunnen, maar dat is voor mij ook een race tegen de klok. Geen tweederangs papa hoor, eerste rangs papa en gewoon een taakverdeling. Hij kan dr makkelijk tillen, etc. hoef ik niet te proberen met 18kg. Hij kan dr kamer in sneaken om nog wat te brengen, ik niet zit ze gelijk rechtovereind. Maandenlang was hij de enige die tandjes mocht poetsen, inmiddels is dat alleen recht vervallen. Dochter bepaald tegenwoordig zelf wat ze aantrekt, wij kunnen enkel suggesties klaarleggen (voor gesorteerd om al te bizarre combi's te voorkomen).
Ja dat hoop ik ook zo voor hem. Als het had gekund hadden we het ook echt gedaan want we gunnen het hem zo. Hij heeft ook adhd waardoor het helemaal lekker voor hem zou zijn om te rennen en bewegen enzo. Als hij hier vaker was geweest en gewoon zoals vroeger vanaf half 1, dan was hij hier op voetbal gegaan of wat hij ook had gewild. En dan had ik hem ook kunnen brengen en halen want dat hoeft mijn man dan niet alleen te doen. Ik wil dat ook best doen voor hem.
Niet uit den boze maar ik laat mijn vriend gerust alleen gaan als het zou moeten. Waarom niet? Desnoods geef je een briefje mee met evt vragen. Is voor hem ook handig dan vergeet hij het zelf ook niet haha
Misschien vond hij die combinatie wel leuk... Ik neem aan dat je vriend zichzelf ook normaal kan aankleden... Als je het zo vertelt dan zie ik niet waarom het zo'n rare combinatie zou zijn. Het zou mij niet kunnen boeien in elk geval.
Ik ben het daar echt totaal niet mee eens, volgens mij lijkt dat alleen maar zo omdat dat dingen zijn die de maatschappij worden verwacht van mannen en vrouwen. Als je als kind interesse in iets toont (bijvoorbeeld auto's of gereedschap als meisje of zorgtaken als jongen), maar dat wordt niet gestimuleerd dan dooft dat ook een beetje uit. Er zijn ook onderzoeken waaruit blijkt dat verzorgers echt anders reageren op meisjes-baby's dan jongens-baby's. En dingen hoeven zeker niet gelijk te zijn, en er zijn zeker individuele verschillen tussen mensen. Maar ik ben van mening dat de verschillen in de groepen vrouwen en mannen groter zijn dan tussen de groepen vrouwen en mannen als geheel. En zoals al eerder werd gezegd, in de maatschappij wordt geaccepteerd dat vrouwen zeggen 'oh ik kan niet grasmaaien hoor' of dat mannen zeggen dat ze het CB niet snappen (niemand snapt het CB... ). Als je als een normale volwassene door het leven kunt gaan, dan zijn dat dingen die niet onoverkomelijk moeilijk zijn.
Omdat ik vind dat je een kind niet in een overduidelijke pyamabroek naar buiten stuurt. Of loop je zelf ook in je flanellen streepjespyama in de supermarkt? ik heb het niet over een joggingbroek hier. Dus ja mij boeit het wel.