Onwijs verdrietig..

Wat een trieste situatie.

Ik denk dat je je broer nu vooral moet laten rouwen. Bij dit soort verdriet hoort vaak ook boosheid. Vooral als het nog zo vers is.

Misschien dat je hem, behalve telefonisch sterkte wensen, nog een kaart kunt sturen? Met een tekst waarin je, nogmaals, zijn verdriet erkent en hem sterkte wenst. Een kaart is geen gesprek. Hij hoeft er niet (meteen) op te reageren. Maar jij laat er wel een uitgestoken hand mee zien. Het is aan hem om dan contact met jou op te nemen als hij dat wilt. Of je kunt hem zelf over een poosje een berichtje sturen waarin je vraagt hoe het met hem gaat.

 

Misschien is het ook goed om aan te geven dat je het vervelend vindt dat jouw keuze, bij hem blijkbaar extra verdriet heeft veroorzaakt. Daarmee doe je trouwens niks af aan jouw beslissing hè. Dat was iets tussen jou en je opa en je moest daar je eigen gevoel in volgen. Maar het is vast niet je bedoeling geweest om daar je broer mee te kwetsen. Je hoeft zeker geen spijt te hebben omdat je je opa niet meer hebt bezocht. Maar je kunt wel je spijt uitspreken voor het feit dat dit voor je broer pijnlijk is geweest.

 

Heel vervelend maar als jij achter je beslissing staat prima.Ik was ook nooit goed genoeg voor mijn opa en oma, wilde ik op afspraak langs komen dan waren ze er niet, reageerden nergens op en mijn zus was alles voor ze.(lang verhaal kort).Toen mijn opa stierf ben ik wel naar de crematie geweest,mijn zus sprak tijdens de dienst maar ik herkende niets van wat ze zei over mijn opa.Mijn zus heeft er ook op aangedrongen bij me om weer contact op te nemen met opa en oma maar ik ben er nog steeds niet over uit of het voor mij een toegevoegde waarde had.Ik denk dat ik prima zonder had gekund alleen was mijn zus nogal manipulerend naar mij toe.
Niet ieder kind heeft dezelfde goede ervaringen met een ouder of grootouder, dat je broer wel overweg kon met jullie opa en oma is alleen maar fijn voor hem, dat verkleurd ook zijn mening naar jou toe.Hij heeft tijd nodig om te accepteren dat jij geen band had met je opa.Leg het hem desnoods nog uit via een brief, zonder verwijten naar je broer.Bedenk dat het tijd nodig heeft bij je broer en dat het lang kan duren vanwege het verleden.
Laat je geen schuldgevoel aan praten ,het was jou beslissing waar je achter stond en staat om niet naar je opa te gaan.

 

Sommige dingen hebben misschien gewoon tijd nodig. En komt het later gewoon weer goed

 

Het lijkt me een goede keuze geweest dat je niet gegaan bent als je daar zelf niks bij voelde.

Zou het kunnen dat bij je broer de rouw nog spreekt waardoor hij boos op je is? Hoe stond hij er voordat je opa ziek werd/overleed in dat je geen contact had? Kon hij dat toen wel accepteren?

Hopelijk zakt zijn boosheid als hij het meer heeft kunnen verwerken.

 

Zulke dingen hebben vaak tijd nodig. Je bent een grote meid en mag jouw eigen beslissingen nemen. Je broer mag zeker proberen om je op andere gedachten te brengen. Maar het is en blijft jouw beslissing. Ik begrijp je eigenlijk ook, ik was denk ik ook niet gegaan. Sterkte!

 

Ik heb hier een soortgelijke situatie meegemaakt al was ik dan de kant van je broer. Man die op sterven lag had zijn zoon al ruim 20 jaar niet gezien. Daar is vast een heel verhaal aan vooraf gegaan en daar wil ik ook niet over oordelen. Ik heb het naar die persoon nooit geuit maar ook ik was erg teleurgesteld in die persoon dat hij zichzelf niet even een laatste zetje kon geven om toch afscheid van zijn vader te nemen. Ook zodat de man vredig kon sterven. Ik weet dat de man die op sterven lag er vaak over na heeft gedacht om weer contact op te nemen met zijn zoon. Ik heb er verder nooit wat van gezegt en al helemaal geen ruzie over gemaakt maar bij mij zat (en zit nog wel) erg veel onbegrip voor dit besluit. Terecht of niet, zo voel ik het.

Ik wil in dit topic geen discussie over jou beslissing hoor. Ik respecteer die net als het besluit van de zoon in "mijn" situatie. Ik wil alleen uitleggen waar deze heftige reactie vandaan kan komen.

 

Ik was zelfs boos op mijn man nadat mijn zwangerschap fout was gegaan: maar ik was niet op hem boos, maar op de situatie maar projecteerde dat o hem. Bij rouw past boosheid ook: ik kijk er niet raar vanop als de boosheid van je broer niet om jou is maar om hoe alles gelopen is dus meer om de situatie die nu ook nooit meer zal veranderen. Het goede einde waar hij vast op hoopte dat het ooit zal komen, is er nooit gekomen.

Enige dat je kan doen is zijn gevoel erkennen

 

Wat krijg je weinig ruimte. Je opa was boos op je en doet (naar wat ik van je openingspost begrijpt) geen moeite voor contact. En nu je broer. Wat maakt dat er zo weinig ruimte is voor jouw kant?

 

Ik zou hem even de tijd geven om te rouwen.
Eventueel zou je hem een brief/kaart kunnen sturen met uitleg hoe jij je voelt over de situatie.
Ik vind dat zelf persoonlijk veel fijner omdat je dan de andere kant de kans geeft om na te denken over het geven van een antwoord en welk antwoord daarop.

 

Wij hebben laatst een soort gelijk iets gehad. Alleen wij waren dan de partij van je broer (niet boos hoor) zwager is gebeld dat zijn moeder op sterven lag en of hij afscheid wilde nemen maar dat wilde hij niet. Ook niet doen ze overleden was, maar hij wilde wel op de rouwkaart maar dat wilde zijn vader niet hebben.
Nu is zijn vrouw boos dat ze niet op de kaart stonden.
Maar dan denk ik net als jou niet bij leven ook niet bij dood. Misschien dat je het er met je broer een keer rustig over kunt hebben er is natuurlijk veel gebeurt tussen jullie

 

Ik twijfelde gisteren om te reageren, maar wil hier toch even op terugkomen. Hoewel ik je strekking snap, vraag ik me af hoe wijs het is om in deze situatie spijt te betuigen. Zeker gezien het stukje achtergrond wat dogpaw geeft in haar openingspost.

Je hebt ergens spijt van als je iets verkeerd hebt gedaan en je daar rot over voelt. Zoals je zelf ook al aangeeft, heeft ze niks verkeerd gedaan. Misschien heb ik eroverheen gelezen, maar ik lees nergens dat broer wilde dat ze meekwam om broer te ondersteunen ("spijt uitspreken dat het voor je broer pijnlijk is geweest"). Het ging om opa en wat broer vindt dat dogpaw met opa had moeten doen.

Broer vond dat ze had moeten handelen naar broers mening, niet naar haar eigen gevoel. Broer heeft haar geen ruimte gegeven voor haar eigen besluit, hij heeft zelfs de druk opgevoerd door anderen erbij te betrekken. Opa heeft niet aangegeven haar te willen zien, het was broer die vond dat zij moest komen opdagen.

Al met al vind ik broer zoals het in de openingspost weergegeven wordt behoorlijk pushy bezig geweest. Ik lees een beetje een: 'mijn wil is wet en anders laten we je het wel even voelen' tussen de regels door.

Begrijp me niet verkeerd, het is jammer dat broer het zich zo aantrekt. Dat is echter zijn eigen gevoel, niet dogpaw's verantwoordelijkheid. En de pijn die broer ondervindt door het verlies van opa maakt het nog niet ok van broer om op te hangen zodra hij zijn zegje gedaan heeft en dogpaw verder te negeren.

Alles bij elkaar genomen heb ik zo m'n twijfels of er uberhaupt een vorm van excuses zouden moeten komen, laat staan vanuit wie.

@Dogpaw, niets doen is ook een optie. Er is niks mis mee je broer en -vooral ook!- jezelf ruimte te geven om gevoelens te laten bedaren en alles op een rijtje te zetten. Sterkte met de situatie.

 

Weet je, in dit soort situaties doe je het toch nooit goed. Als je er wel naartoe was gegaan had er vast wel iemand gezegd; waarom nu wel?
En nu je niet bent geweest is in dit geval je broer boos.

Lekker boos laten zijn, het belangrijkste is dat je achter je keuze staat.