Mijn beide dochters met ass diagnose zijn ook 'sociaal'. Ik denk dat dit ook een van de grootste 'denkfouten' is, dat ass-ers niet sociaal zijn. En zeker bij meisjes. Wel merkte we bij beide dat ze wat teruggetrokkenener werden vanaf groep 8. Minder vaak afspreken, vooral niet met de grote kudde mee, dat. Vandaar dat ass vaak wat later wordt geconstateerd, zeker als ze cognitief wat sterker staan. Hoe ouder, hoe complexer sociaal contact wordt, er komt steeds meer bij kijken en het kan dan ingewikkelder worden. Maar je kunt prima sociaal zijn en toch ass hebben. Ik begreep dat je dan wel vaker ziet dat er een paar vriendschappen zijn ipv grote groepen aan vrienden, is overzichtelijker . Maar ook daarvoor telt weer, 'vaak' is niet 'altijd' .
@spruitje80: Zo sta ik er ook in. Het gaat meer om hoe de relatie precies is, denk ik. We gaan zien hoe het loopt.
Veel dingen zijn herkenbaar (hij kan geen seconde stilzitten tenzij hij echt heel geconcentreerd op iets is, wat maar bij weinig dingen gebeurt, dingen die je vertelt komen niet binnen, enz.) en wij lopen momenteel ook met onze zoon bij een psycholoog. Ik denk ook in de richting van ASS maar diagnose/conclusie zal nog wel even duren. Bij de opvang passen ze al veel dingen aan (hij hoeft niet in de kring te zitten omdat dat hem echt niet lukt bijv.) maar ze kunnen hem alsnog maar een uur opvangen omdat langer niet te doen is, zodra er plek vrij is bij speciale opvang zal hij daar naartoe gaan.
Hier ook 2 zoons met ass en punten in je verhaal die ik herken. Over dat niet luisteren, als je kind ass heeft is het goed om te weten dat kinderen met ass hun prikkels anders verwerken en dat het zou kunnen (maar hoeft natuurlijk niet) dat je zoon je dus echt niet hoort. Dit omdat prikkels soms niet goed gefilterd worden. Als jij je naam hoort, krijgt die prikkel voorrang, bij ass hoeft dat niet zo te zijn. Geef me de vijf is een goed boek om te lezen.
Ik ben er ook van overtuigd dat hij het echt niet hoort hoor en dat hij echt vergeet wat er is gezegd. Dat maakt het ook extra verdrietig dat ik soms toch zo boos wordt...
Je best doen, tot tien tellen en leren van je eigen fouten. Tenminste, dat probeer ik zelf. Voor een kind is het moeilijk als dingen niet vanzelf gaan, maar voor zijn ouders beslist ook.
Sorry, hier ook compleet herkenbaar zoals mijn jongste. Het uitdagen niet zo, maar verder alsof je mijn kind beschrijft, of mijn kind van 2 jaar geleden. Zoals je ws wel weet heeft die de diagnose ADHD gekregen. Hij heeft gelukkig zn rust kunnen vinden inmiddels.
Klopt. Ik ben een paar maanden geleden gediagnosticeerd met ASS en ADD en er werd mij verteld dat er vaak gedacht werd dat mensen met ASS niet wederkerig en sociaal kunnen zijn en bijvoorbeeld andermans gevoelens niet kunnen "zien/voelen". Dikke onzin. Er zijn heel veel ass'ers die prima aan kunnen voelen en zien dat iemand boos/verdrietig enz zijn. Die sociaal zijn. Gebeurd alleen dan vaak dat het sociale soms op een beetje aparte manier gaat. En meisjes/vrouwen worden vaak later gediagnosticeerd omdat het bij hun minder snel opvalt dan bij jongens. Meisjes zijn heel erg goed in het copieren van gedrag en van het verbloemen van dingen. Ik kan bijv prima zien dat iemand verdrietig/boos of wat dan ook is omdat iemand met ASS vaak hooggevoelig is. Ik zie en voel dat er iets is maar ik kan er alleen niks mee. Bijv een arm om iemand heen slaan. En ASS is heeeeeel breed en uit zich bij iedereen weer anders. Ik ben bijv niet gevoelig voor geuren en kleding. Soms op geluiden. Dat kan bij iedere ASs'er weer anders zijn. TS: ik zou echt aan ADHD denken met mogelijk ASS. komt me allemaal bekend voor.
Dit klinkt (zeker als het een langdurig iets is) niet meer als normaal gedrag voor die leeftijd. Hij kan daardoor een bron van irritatie worden voor zichzelf, jullie maar ook andere kinderen (die hem niet begrijpen en daardoor niet meer willen spelen). Jongere kinderen hebben dit nog niet zo goed door (meer op zichzelf gericht). Maar hoe ouder hoe meer dit gaat opvallen. En zijn omgeving hem ook gaat aanspreken op onaangepast gedrag. Wat bij hem weer voor negatieve gevoelens kan zorgen. Ik zou hem daarom laten testen. Dat kan prima op deze leeftijd. Door jong te beginnen met gerichte behandeling (spel of gedragstherapie) en wellicht medicatie kan je zoveel ellende in de toekomst voorkomen. Want het lijkt mij dat dit gedrag in de klas ook voor problemen zorgt (of gaat zorgen).
Ik herken veel van mijn oudste nu 15. Adhd getest vanaf gr 3 medicatie. Er is al veel gezegd. Heb alleen eerste pagina reacties gelezen. Maar t uitdagen herken ik ook. Adhd-ers zijn ondanks hun eigen drukte al ook op zoek steeds naar prikkels. En idd die krijg je t beste bij broers en zussen. Toen hij 3,5 was en zusje 1 en net begon te lopen stak hij vaak zomaar ineens een voet ervoor als hij er net langsliep. Maar hij schrok vervolgens wel als zebzich echt zeer had gedaan. Dat was niet de bedoeling. Geeoon impulsief zomaar iets doen. Ook nu nog. Je broertje met t hoofd in zijn bord duwen maar dan zo hard dat die zich echt zeer doet aan zijn neus en moet huilen. Dan zit ie er zelf bedremmelt bij, t was een grapje...... je moet alles 10000 keer zeggen voordat een kwartje valt. Wat nu als 15 jarige wel opvallend is dat zijn kamer door een ringetje is te halen zo netjes. En hij heel schoon op zichzelf is. Er is dus hoop Je zou met pictos kunnen gaan werken ‘s ochtends qua alle dingen die hij moet doen. En andere dimgen is geeoon ook op een andere manier ernaar kijken en niet te moeilijk doen. Zo heeft hij wel samen met mij huiswerk geleerd waarop hij achterstevorden benen op een stoel had en zelf onder de tafel lag op zijn rug te rommelen, maar hij leerde wel!!! En dat was t doel, dus dan maar niet netjes op de stoel. Met die tafel is ook herkenbaar, idd niet met opzet, ze vergeten t even. Maar wij kunnen ook niet altijd de perfecte geduldige moeder zijn.....hoort erbij..