Ik heb het nog niet meegemaakt dus geen ervaring. Is het een idee om er wel een keer heel goed over te praten, en dus enorm te huilen en alles eruit gooien. Want zoals ik denk kan het blijvende hoog zittend verdriet de laatste tijd in de weg zitten. Ik neem aan dat je nu alle momenten moet kunnen koesteren, maar daar moet dan wel ruimte voor zijn. Zorg dat je de liefde kan voelen in elk bezoek en samenzijn. De herinneringen blijvend liefdevol houden en niet maanden vol verdriet herinneren. Is maar als tip bedoeld, niet als moeten. Ik denk aan jou, en je familie! Veel sterkte!
Ergens snap ik je vader misschien wel, mijn schoonvader was net zo. Hij liep al een aantal jaren bij de longarts, maar ging altijd alleen naar de afspraken. Pas toen hij een aantal jaar geleden werd opgenomen, werd het voor ons duidelijk waarom. Op dat moment was zijn longvolume zeer slecht, nog slechts 10%, en kwam het voor ons vrij rauw op ons dak dat het een aflopende zaak was. Maar zelf wist hij waarschijnlijk al een jaar of 3 dat hij erg ziek was en dat het niet meer beter zou worden. Hij wilde echter niet als patient gezien worden door ons en medelijden krijgen, dus daarom deelde hij nooit het echte nieuws wat hij van de arts te horen kreeg. Hij stond middenin het leven, en tot 3 maanden voor zijn overlijden sportte hij nog 2x per week en heeft nog een mooie reis kunnen maken. Als vrouw en kinderen wisten van zijn slechte conditie, hadden we waarschijnlijk zijn leven erg beperkt met goedbedoelde adviezen en leefregels. Wel is voor ons zijn laatste fase té snel gegaan, we hadden graag nog meer teruggeblikt met hem, hem willen bedanken etc. Is het misschien een idee voor je dat je een brief schrijft aan je vader, waarin je alles kwijt kan wat je zou willen zeggen? Dat geeft misschien een opening voor hem om er toch eens over te beginnen en ook als het er in een echt gesprek niet van komt, dan heb je het wel tegen hem kunnen 'zeggen'. Maar ik zou ook willen zeggen, blijf vooral genieten van je vader nu hij er nog is. Probeer je zorgen opzij te zetten, zodat jij aan slapen toe komt en gezond en fit blijft en dat je je later een mooie laatste periode met hem kunt herinneren en niet een tijd die gekenmerkt wordt door zorgen en verdriet.
Het is ook heftig en je hebt dit nieuws nog maar kort geleden gekregen, dus niet zo gek dat je er nu zoveel mee bezig bent. Jullie gaan als familie een heftige periode tegemoet, maar hopelijk wel een periode waar je later met veel liefde aan terugdenkt. Probeer in deze periode te zorgen dat het verdriet er mag zijn, maar dat je ook de vrolijke en luchtige momenten behoud. Dus praat met je vader, huil, wees emotioneel en lach daarna ook weer samen om de dingen waar jullie altijd om lachen. Hem verliezen zal inderdaad heel moeilijk zijn en dat je dit nu ruim van tevoren weet is aan de ene kant verschrikkelijk naar en angstig en aan de andere kant geeft het je ook alle gelegenheid om er samen naar toe te leven en afscheid te nemen. Dus praat samen, knuffel hem (als je wil met voorzorgsmaatregelen, maar doe het wel!) en groei hier samen naar toe. Heel veel sterkte.
Het leven is niet altijd jippie jeeh dus waarom zou dit te zwaar zijn voor dit topic? Ik zou proberen nog zoveel mogelijk te genieten van kleine momenten samen met hem Eventjes andere sociale contacten op een lager pitje en kleine dingen samen doen met uw vader. Veel foto's maken, veel babbelen, samen lachen, samen huilen. Sowieso veel sterkte.
@GossipGirlxoxo .... mijn moeder is overleden op haar 58e na een strijd van 1,5 jaar. Ik had het “geluk” om in haar laatste 6 mnd mijn been te verbrijzelen. Ik heb 8 wkn samen met haar in de woonkamer bij haar thuis geslapen, dat waren de mooiste weken die we hebben gehad. We hebben veel gelachen, veel stomme tv gekeken, soms gehuild, overal over gepraat, elkaar bedankt, etc. Werkelijk alles was besproken wat we wilde, dat maakte het afscheid ietsje makkelijker. Ik kan helaas niet zeggen dat het daarna makkelijker is, het blijft altijd een ervoor en een er na. Je hart wordt nooit meer heel, maar bevat wel de mooiste herinneringen. Praat met hem, hysterisch huilen hoort erbij, je bent zijn kind hij snapt dat. Houd je taai de aankomende tijd!
Ik denk dat mijn vader precies zo zou reageren. Heel moeilijk en ik weet niet echt wat ik moet zeggen... pff heel veel sterkte!
Ach wat fijn dat je weer zwanger bent! Gefeliciteerd en ik snap dat je misschien onzeker bent. Het is je/jullie gegund ❤️
Sorry, maar het is jouw vader en niet die van jouw man. Hij heeft natuurlijk iets makkelijker praten. Jammer dat je dit niet kan delen met jouw man. Ik wil je een grote digi knuffel geven. En gooi alles maar hier op zp eruit.
Dank je wel, het stomme is, overdag met de kinderen kom ik de dag wel door. Ik denk er wel aan zo nu en dan maar word niet emotioneel. Als de kinderen slapen heb ik het een paar keer bij mijn man aangekaard maar die lijkt mijn zorgen niet helemaal te snappen en zegt doe niet zo emotioneel het is nog lang niet zover je kunt niet nog een jaar verdrietig zijn. En zodra iedereen slaapt en ik door het piekeren niet kan slapen raak ik overstuur en kan ik niet stoppen met huilen. Ik krijg telkens in de nacht paniek aanvallen. Mijn medicatie om te ontspannen en slapen werkt niet, zelfs ook niet als ik 4x zoveel in neem dus dat laat ik nu maar. En er zijn zorgen, over hun woonsituatie. Ze hebben nu een huis met 5 slaapkamers en 2 badkamers met een tuin waar een half voetbalveld in past, veels te groot voor hun samen en helemaal voor mijn moeder straks alleen. Mijn vader wil dolgraag terug hier heen verhuizen zodat mijn moeder vast goed zit voor als hij er niet meer is (Mijn broer en ik vinden dat verstandig) maar mijn moeder wil hem niet nog een verhuizing, verbouwing aandoen en hem weghalen uit het huis waar hij ooit zo verliefd op werd en waar hij zo gelukkig is. En mijn man steunt mijn moeder daar volledig in en daar kan ik thuis ook niet goed over praten. Hij vind dat ik me daar niet mee mag bemoeien. En dan heb je nog het eigenwijze stukje. De arts adviseerde een rolstoel en traplift om dat stukje zuurstof dat hij wel heeft niet te verspillen aan lopen wanneer dat niet nodig is en dan roept mijn vader dat hij dat niet gaat doen en als dat nodig is dat dat wel dan komt, maar de arts zegt dat het nodig is hij vind zelf alleen van niet. Sorry heel onsamen hangend verhaal... Maar wel een beetje fijn van me af te schrijven.
@GossipGirlxoxo Schrijf hier lekkr van je af. Het is ook vreselijk het idee dat je vader moet verliezen. Probeer zoveel mogelijk herinneren te maken foto’s ect. Vraag wat hij nog wil doen, wat wil jij samen met hem nog doen ect’
Met de kinderen thuis heb je natuurlijk afleiding. E het feit dat je niet echt bij je man terecht kan helpt niet echt mee als je even niks om handen hebt. Op zich heeft hij een punt dat je niet een jaar zo verdrietig kan zijn. (Ik heb ook makkelijk praten I know) Maar anders ga je er echt aan onderdoor, en denk dat jouw vader dat ook niet wilt. Natuurlijk mag je verdrietig zijn, maar probeer ook " te genieten" van de goede en mooie momenten met je vader. Maak veel foto's, schrijf mooie herinneringen op. En misschien toch eens met je man gaan praten dat je zelfs paniekaanvallen aanvallen krijgt s'nachts. Hij kan er dan allemaal wel makkelijker over denken maar dan kan hij toch wel proberen jou iets meer te steunen en begrip te tonen hoe jij je voelt. Ieder mens verwerkt tenslotte zijn verdriet op een andere manier.
Oh Gossip... Hier ook een echt papa's kindje, ik snap je dus wel denk ik. Alleen al het idee dat er hem iets zou overkomen doet me al panikeren. Ik kan niet inschatten hoe ik zou reageren op zo'n nieuws. Spreek vooral uit hoe dierbaar hij je is! Dikke knuffel!
Heel veel sterkte @GossipGirlxoxo, wat een heftig nieuws is dit om te verwerken. Hopelijk kunnen nog heel veel mooie momenten met elkaar beleven en mag hij nog lang bij jullie zijn.
Vreselijk @GossipGirlxoxo . Heel veel sterkte en mooie momenten met elkaar gewenst. Hopelijk vind je uiteindelijk jouw manier om met deze moeilijke situatie om te gaan. Wees niet te streng voor jezelf. Wat goed voelt, is goed.
Ik snap ze beiden. Maar misschien kun je je moeder steunen en sturen. Beetje bij beetje het huis ruimen. Samen kijken wat heeft je moeder nu nog nodig als ze gaat verhuizen. Samen foto's bekijken verhalen vertellen. Meubeltjes wat kan mee wat wil ik echt houden. Maar ook wat kan al weg. En dan kamers afsluiten en een kamer houden voor wat je misschien mee wil nemen of echt mee nemen. En dan de volgende stap. Samen een huisje zoeken wil je moeder in een flatje of gewoon laag bij de grond met tuintje. En dan met zijn alle doorpakken en dan hoeft je vader er geen last van te hebben. Denk dat je vader ook wel even bij jou mag logeren dan heb je pappa tijd. En dan samen genieten van de dingen die nog kan. En rouwen kan ook later geniet nu van je pappa meid. Huilen kan altijd maar het moet je niet slopen. Misschien kom ik een beetje hard over met dat laatste maar geniet. En je vader kan ook een bed huren of kopen dat hij beneden slaapt he. Dan is die trap lift niet nodig.
@GossipGirlxoxo ik weet niet zo goed wat te zeggen, sterkte de komende tijd! En het lijkt mij heel normaal hoor hoe jik je nu voelt. Het logisch dat je het allemaal moet verwerken. En daarnaast wil je ook nog zo’n leuk mogelijke tijd met elkaar hebben. Dat is gewoon heel zwaar. En dan maakt het niet uit hoe oud iemand is en of iemand een mooi en goed leven heeft gehad. Het blijft toch je ouder en die wil je niet kwijt.