Wij zijn getrouwd maar heb bewust mijn eigen achternaam aangehouden. En ik merk dat velen dat in Nederland toch best vreemd vonden.
Ik vond het vaak juist makkelijker om m'n eigen achternaam te hebben. Vanwege zijn afkomst had hij toch regelmatig last van discriminatie en daar had ik (zolang het iig schriftelijk was) dan geen last van. Dat mijn kinderen een andere achternaam hebben dan ikzelf kan me echt weinig boeien.
I know. Dit is dan ook een voorbeeld. Komt in meerdere situaties voor. Ook bij afspraken maken voor de kids. Mijn vriend zei zojuist tijdens het eten. Tsja, dan ga jezelf toch aanleren om mijn achternaam te gebruiken.
Ik ook. Ik zei: wil je mijn achternaam en hij zei: Nee. Dus toen hebben we beide onze eigen achternaam gehouden. Ik vind het ook nog steeds zo raar als er gevraagd wordt naar mijn meisjesnaam.
Hier werd ik nieuwsgierig van. Even gegoogled: man, wat een prijzen. 5000 euro, 6000 euro, 7000 euro,... voor een tás? En dan lees je in een krantenartikel dat ze zo populair zijn. Daar kan ik dus met mijn verstand niet bij. Heb zelf de neiging (bij een kledingstuk bv.) om eerst te zien of ik een item leuk vind en dan pas naar de prijs te kijken (en zelfs als die dan wat tegenslaat, koop ik het meestal toch omdat het nu eenmaal zo leuk is ) maar ik heb het dan over zaken die een paar tientallen euro’s te duur zijn (desnoods een euro of 100 te duur), niet over zaken die een paar duizenden euro’s te duur zijn Neeje, dat komt er hier niet in En dat is dan niet van kunnen of niet kunnen, maar vooral van niet willen. Dus ‘k snap perfect dat je het zonde vindt als cadeau. Zou ik ook vinden (maar mijn man nog meer, dus ‘k verwacht me er ook niet direct aan ). Goed plan om het dan maar als appeltje voor de dorst te houden! Excuses trouwens als het hier wat mosterd is (kan me niet voorstellen dat ik de enige ben die even twijfelde of ze een paar nulletjes dubbel zag ) maar ben nog niet bij met lezen
Bij mij hangt het ervan af, o.a. van de context (bv. professioneel zal ik meestal spreken over ‘mijn man’). Privé durf ik al eens gemakkelijker spreken over ‘mijn vriend’, al merk ik dat dit de laatste jaren wel minder en minder voorvalt. Vermoedelijk met het ouder worden en ‘t feit dat we ondertussen met onze relatie 15 jaar en twee kinderen verder zijn. Ik heb eigenlijk best lang gesproken over ‘mijn vriend’, maar ergens gaandeweg is er gevoelsmatig toch iets veranderd waardoor ‘mijn man’ nu vaak logischer klinkt... Edit: n.a.v. een reactie van @citroenrasp bedenk ik me net dat ik inderdaad ook wel al eens durf spreken over ‘mijn partner’ (zeker in meer formele contexten).
Nou hier ook zo’n huppie die niet wil trouwen. Bij de notaris alles zo afgetimmerd alsof we getrouwd zijn (die vroeg ook aan ons: waarom trouwen jullie niet, is een stuk goedkoper ) maar het ja-woord? Nee... Ach, het is jammer, maar het is geen dealbreaker. Normaal vind ik het ook helemaal niet storend, maar ik moest wel even slikken toen mijn oudste zoon met zijn Vaderdagcadeau kwam: een namenbord met alle voor- en achternamen van ons gezin. Tja, toen voelde ik me er toch een beetje buitenstaan stom hè...
Dat laatste was voor mij ook de reden om mijn man zijn achternaam te gaan gebruiken. Ik wilde niet anders heten dan mijn kind.
Ja ik snap het. Het is een beetje dubbel, want ik ben ook heel trots op mijn eigen naam, maar ja, ik zou wel ook graag dezelfde naam willen hebben als de rest van mijn gezin.
Ja ik, maar maar één keertje. Dat kon geen kwaad volgens mijn Gyn toentertijd. Het was ook op aanraden van haar.
Dit. En het is niet stom. Ik weiger dan ook een bord bij de voordeur met onze namen erop icm de achternaam
Ja oxazepam en een sterkere pijnstiller dan tramadol. 8,5 maand lang dagelijks. Tot 2 weken voor de bevalling. Toen bewust met alles gestopt (op eigen initiatief maar wel in overleg met de gyneacoloog) omdat het na 2 weken uit het lichaam is en de baby het dan bij de geboorte niet in het bloed heeft waardoor de baby geen last zal hebben van ontwenningsverschijnselen.
Bij ons blijft ie ook in de slaapkamer hangen. Hij was er zo trots op (zelfgemaakt) en terecht! Maar net ff te confronterend
Ik heb ook mijn eigen familienaam gehouden. Bij ons is het zelfs zo dat de kinderen ook mijn familienaam hebben. Mijn man is dus de enige met een andere familienaam.