Dank je voor je reactie en je komt alles behalve hard over hoor. Het is eigenlijk een reactie zoals de situatie is. Je kunt het inpakken met mooie woorden maar dat maakt geen verschil. Dat ruimen is ook exact wat mijn moeder wil doen en dat gaat een hele klus worden maar samen gaat dat wel lukken. Mijn vader is nogal een verzamelaar die moeilijk afstand van spullen doet maar nu mag na al die jaren alles weg gelukkig. Zo heeft hij kasten vol boeken ( 1 hele slaapkamer vol). Hij vroeg dit weekend of mijn broer en ik ze willen verdelen maar wij hebben tegenwoordig internet en boeken lezen we digitaal dus ze hoeven niet bewaard te worden. Ook de garage van 16 meter lang staat vol met gereedschap, hij heeft werkelijk waar alles wat je kunt verzinnnen. En met troep spullen omdat hij alles altijd bewaarde, want stel je hebt ooit iets nodig. Toen hij nog wat meer zuurstof had, denk tot een jaar of 2 geleden, kwam hij elke vrijdag middag bij ons op de zaak een kopje koffie doen. Dan struinde hij tussen ons bouw afval en elke vrijdag middag nam hij wel wat mee. Een koppeling, een kraan, een rest plaatje hout. Want zijn woorden waren altijd, "dat gooi je toch niet weg misschien heb je dat ooit nog nodig". Denk misschien een generatie ding, je gooit niets weg wat niet kapot is. Ik denk dat van alles wat hij al die jaren bij ons alleen heeft meegenomen er nooit iets gebruikt is. Mijn moeder is al begonnen met het kleine spul in huis uitzoeken en als alles bij ze bezonken is gaan mijn broer, man, schoonzus en ik aan de gang met het grote spul. Mijn moeder is gek op rommelmarkten dus misschien, als ze dat wil, moeten we er een dagje rommelmarkt van maken. Samen een leuke gezellige dag, troep het huis uit en er misschien nog een zakcentje aan overhouden. Ik denk dat het idee echt weggooien mijn vader niet blij maakt maar wel het idee dat een ander nog wat kan hebben aan zijn bij elkaar verzamelde spullen. De volgende stap huisje zoeken word ook nog wel een ding. Het moet een huis worden met grote tuin. Mijn moeder haar hobby is tuinieren in een flatje word ze dood ongelukkig. En het ideale zou zijn een plekje waar ze kan blijven ook als ze zelf door leeftijd straks gebreken gaat krijgen dus iets van een bungalow, gelijkvloers zou perfect zijn. Of een senioren woning / klein huisje met 2 slaapkamers maar met grote tuin. Verhuizen en verbouwen met mijn vader langs de zijlijn die alles uit handen geeft is onmogelijk. Hij is een nog ergere controle freak dan ik ben (heb het niet van een vreemde) en hij denkt alles beter te weten/kunnen dus zonder inspanning van hem gaat het never nooit lukken. Daarom denk ik nu dat mijn moeder misschien gelijk heeft door in hun huis te blijven en pas te verhuizen als ze er alleen voor staat zodat dat mijn vader geen onnodige energie en inspanning kost. Enige nadeel daarvan is dat mijn vader dan dus geen controle en rust heeft over het idee dat alles voor haar in kannen en kruiken is. Voor mijn gevoel kunnen we hierin niets goed, maar ook niet fout doen. De weegschaal hangt echt in het midden qua voor en nadelen. Hij is nu in zijn hoofd bezig met de zakelijke kant afhandelen. Dat geeft hem wel, ondanks dat het veel werk is wel rust. Het bezig en nuttig zijn is voor hem belangrijk. Zijn bedrijven kunnen niet aan mijn broer en mij worden overgedragen omdat de vergunningen niet overdraagbaar zijn. Mijn moeder wil er ook niet mee verder. Het is nu een kwestie voor mijn vader om alles te ontmantelen en de panden leeg te verkopen. En het laatste stukje nu genieten, ik weet en besef me hoe belangrijk dat is. Maar juist door zijn longaandoening vind ik dat heel moeilijk en eng in deze corona tijd. Een normale griep kan zijn lichaam denk ik al niet meer aan, of ten minste, daarvan herstellen. Ik durf dus niet zo goed echt te genieten van hem met knuffels. En durf de kinderen eigenlijk niet bij hem in de buurt te hebben. En zelf is hij ook wel bang voor het hele corona gebeuren. Als hij nou zou zeggen dit risico durf ik te lopen (heel hard want dood ga ik toch wel) had dat ook makkelijker geweest. Nu heb ik het gevoel dat mijn angst daarvoor mijn kans om nu te genieten in de weg staat. Sorry weer een lang verhaal geworden. Maar vind het echt fijn om dit met mensen die niet emotioneel met mij samen worden te bespreken.
Wow wat enorm mooi dat je dit zo kan zien! Ons afscheid was totaal anders en oh wat had ik graag het geluksgevoel gehad. Wat een fijne tijd heb je nog kunnen hebben met je moeder, zo dierbaar!
Wat lief dat je dat zo zegt! En wat naar dat jou afscheid anders was. Mijn been is in de jaren er na nog 4 keer geopereerd, iedere keer minstens 6 wkn plat liggen....het is nooit meer helemaal goed gekomen, maar ik heb er nooit over geklaagd. Ik was er nog steeds “blij” mee dat het mij zo’n mooie tijd had gegeven.
Dat gaat nog een hele klus worden. Hebben ze kunnen vertellen wat de verwachtingen zijn? Ik snap wel dat hij liever gaat zonder de grenzen van carona. Och ook al een lorre boer maar fijn dat hij beseft dat het gebeuren moet. Stapje voor stapje en nogmaals huilen kan altijd. 24 uur is mega lang
Wat een rot situatie meid. Schrijf maar van je af hoor. Zo veel en vaak als je wil. Kan je vader wel rust vinden mogelijk als hij weet dat jullie echt samen met mam het oppakken en haar helpen.
Ik voel zo met je mee. Ik ben ook mijn hele leven papa's kindje geweest. Toen de nieuws van de diagnose kwam was is kapot. Uiteindelijk heeft hij nog anderhalf jaar geleefd. Maar praat er juist wel over met hem. En laat die tranen maar komen. Lijkt me zo verrot, juist in deze k** tijd. Juist ook omdat besmetting voor hem nu echt niet moet gebeuren. Maar het allerbelangrijkste is dat je juist nu wel contact hebt. Mooie herinneringen delen en nieuwe maken. Pfff... wat een kutzooi gewoon . Sterkte
@GossipGirlxoxo voor beide opties (nu verhuizen of later) is inderdaad iets te zeggen. Zou het je vader niet al wat rust geven als jij en je broers uitspreken dat jullie je moeder hierbij zullen helpen? Dat jullie na zijn dood zorgen dat ze op een goed plekje komt en dat ze de tijd die ze nu nog samen hebben niet (teveel) hoeven te besteden aan opruimen en verhuizen. En wees niet te hard voor jezelf, je gaat heus geen jaar huilen. Bij mijn vader wisten we ook ongeveer een jaar dat hij dood zou gaan. De eerste weken kun je aan niets anders denken maar ook deze bizarre situatie wordt een soort van "normaal" waardoor je er niet meer dagelijks zo emotioneel over bent. Natuurlijk in zn totaliteit wel een zware en verdrietige periode maar hysterisch huilen doe je niet meer iedere dag. Ik denk dat hoe meer je het nu van jezelf moet wegstoppen hoe moeilijker het is om ook weer de mooie kanten te zien. Dus schrijf het hier lekker van je af en lucht je hart ook bij vriendinnen als je man hier niet voor open staat. Dikke knuffel!
Gewoon even benieuwd naar hoe dit op anderen over komt... Stel je spreekt met iemand af en er wordt vervolgens meteen een tijd aangegeven waarop diegene naar bed gaat (anderhalf uur nadat je er zult zijn). Hoe zou je daarop reageren? Ik voel me namelijk niet echt welkom meer. Ik was ook wat verbaasd en zou zelf nooit vooraf al een eindtijd aangeven, tenzij ik echt ergens heen moet ofzo.
ligt er een beetje aan waarom die persoon een eindtijd geeft. Ik moet als ik werk vaak al om 05:30 uit bed. Als iemand dan in de avond langs wilt komen zou ik ook aangeven dat ik het niet te laat zou willen maken. Terwijl ik het best gezellig zou vinden als iemand even langs komt. Maar ik weet natuurlijk de reden niet van de persoon waar jij heen gaat.
Het komt op mij over als iemand doe graag met je wil afspreken. Maar die het nodig heeft om haar grenzen te bewaken. Voor mijn gevoel ben je juist extra welkom. Maar misschien is dat omdat ik af en toe ook even scherp op moet letten dat ik voldoende rust pak
Ik zou ook even moeten slikken Ik zou vragen of het afspreken vroeger op de avond kon? En zeggen dat als het nu niet goed uit komt, we de afspraak na de zomer zouden zetten?
Misschien functioneert diegene niet meer als zij/hij later naar bed gaat. Prima dan om haar/zijn grens aan te geven. Misschien heeft zij/hij te vaak ervaringen met mensen die tot heel laat blijven hangen en vindt diegene het moeilijk om het op dat moment zelf ter sprake te brengen. Helemaal prima.
Ja precies. En diegene heeft geen baan en/of kinderen. Dus ik snap die grens daardoor ook minder. Ze is gewend om vroeg naar bed te gaan. Prima natuurlijk, alleen kan ik me er niet zo goed in verplaatsen dat je daar zo strikt in bent als je eigenlijk 7 dagen per week uit kan slapen. Het is maanden geleden dat we elkaar gezien hebben. Uiteraard respecteer ik haar grens en zou ik weg gaan om half 10, maar ik twijfel wel of dit niet over mijn grens gaat om een uur te reizen voor een bezoek van anderhalf uur.