Ik ga inderdaad hulp zoeken,zsm. Ik heb werk ja. Maar niet echt collega's waar ik hierover echt zou kunnen praten denk ik.
En ze word zomaar zo fel van mond en zo manipulatief? Of zijn er situaties waarin jij bijvoorbeeld roept dat ze maar moet vertrekken, waarop er felle reacties komen?
Het gedrag van je moeder is heel tegenstrijdig: ze zegt dat ze naar huis wil, dat ze rust wil,... maar als jij dan stappen wilt ondernemen die dit kunnen bewerkstelligen (betaalde opvang zoeken voor brengen naar & halen van kdv,...) is ze ook niet akkoord. Ik ben geen expert, maar mijn idee is het volgende: Ofwel is ze zelf ver over al haar grenzen en ziet ze door het bos de bomen niet meer, ofwel is haar gedrag teken van iets anders, van een soort manipulatieve ingesteldheid waar jij het slachtoffer van bent. In beide gevallen is er volgens mij maar één oplossing: toewerken naar je eigen onafhankelijkheid en gespecialiseerde hulp inroepen om je hierin te ondersteunen. Wat betreft het altijd maar roepen van ‘oma’: dit herken ik zelf wel van één van mijn kinderen, maar dit is bij ons vanzelf terug overgegaan. Dus het is niet omdat dit nú zo is dat dit ook zo zal blijven (zeker niet wanneer de verhoudingen tussen jou en je moeder terug genormaliseerd geraken). Heel veel sterkte!
Ik vind het van de mensen die nu reageren wel heel makkelijk om te zeggen dat oma het huis uit gezet moet worden, dat ze gemeen is en manipuleert. We lezen één kant van een verhaal. En geen van ons kan beoordelen of TS überhaupt wel in staat is om -op dit moment!- zelfstandig voor haar dochter te zorgen. En zeker daarom, vind ik dat het niet gepast is om op een forum op basis van 1 of 2 berichten zulke adviezen te geven. Stel dat de situatie is dat TS op dit moment nog geen verantwoorde en veilige omgeving kan verzorgen voor haar dochter. Maar dat ze aangemoedigd door dit soort berichten wel doorpakt en oma uit huis zet... dan veroorzaakt dat dus een probleem dat misschien wel erger is dan de situatie nu. @TS: Op een forum als deze kun je perfect je hart uitstorten, vragen stellen in de categorie 'welke soort luiers voor een kind met gevoelige huid' of 'heeft iemand tips om mijn kind groente te laten eten?' Dat zijn dingen waar veel mensen ervaring mee hebben. En je kunt er perfect via een scherm advies over geven. Maar in alle eerlijkheid denk ik dat jouw situatie te complex is om op een forum advies te krijgen. Daarvoor moet iemand echt goed weten hoe het met jou gaat, zowel medisch als psychisch. Daarvoor is jouw kant van het verhaal belangrijk, maar ook wat jouw moeder daar over verteld. En liefst iemand die een aantal keer langskomt en gewoon ziet hoe het er bij jullie thuis aan toe gaat. Klopt het dat in België woont? Daar ken ik minder goed de weg bij instanties. Maar ik denk dat ook daar geldt, dat de huisarts een goede plek is om te beginnen. Een huisarts kan je zeker verwijzen naar de juiste plek. Ik raad je echt aan om hier professionele hulp voor te gaan zoeken. Liefst eerder dan later. Je dochter is nog erg jong, dit is een belangrijke fase voor haar vorming. Maar ook een periode waar ze zich later niet veel meer van zal kunnen herinneren. En terwijl de hulp loopt, kun je natuurlijk altijd dit forum blijven gebruiken om van je af te schrijven. Ik denk dat veel mensen graag lezen hoe het verder met je gaat en je willen aanmoedigen om de stappen te zetten die nodig zijn.
Als ik hier goed over nadenk, heeft ze me al heel mijn leven "klein" proberen te houden. Misschien dacht ze toen dat ze goed deed voor me. Maar ze heeft me mijn hele leven laten voelen dat ik niks alleen kon, dus deed zij het maar voor me. Ik voel me soms nog dat hele kleine meisje als ze hier is. En dan denk ik verdomme toch, je bent een volwassen vrouw en mama. Zij haar leven en ik het mijne.Echt iets om aan te werken.
Ja als ze het beu is en mijn dochter niet doet wat zij wil. Ik probeer zo kalm mogelijk te blijven de laatste tijd. Oa omdat ik voel dat de duizeligheid verergert als ik stress heb. Maar als zij echt begint te roepen komt er soms wel eens ruzie van.
Als oma op dit forum, vind ook ik dit een ongezonde situatie. Het lijkt me dat je moeder zich in je leven heeft genesteld omdat ze zelf dit nodig heeft om zich waardevol te voelen. Je bent nog haar "kind", dus denk ze dat ze weet wat goed voor jullie is, wat je kunt. Maar dat is natuurlijk niet zo. Heeft je moeder verder niets in haar leven waar ze zich mee bezighoudt en is ze 100% op jou geconcentreerd? Wat je keuzes zijn weet ik niet, maar is het mogelijk om een maatschappelijk werkster in te schakelen, die als onafhankelijke partij met jullie komt praten? Misschien kan zij iets regelen waardoor je moeder wel af en toe kan komen oppassen, maar je niet constant voor de voeten loopt. Iedereen heeft recht op een priveleven, zeker een jonge moeder met haar kindje. Om helemaal met je moeder te kappen is moeilijk en dat is misschien ook iets waar ze bang voor is, vandaar dat ze steeds jouw zelfvertrouwen ondermijnt, zodat je haar nodig blijft hebben. Als iemand steeds zegt dat je iets niet kunt, ga je het op het laatst zelf geloven. Eventueel alleen buitenshuis je moeder ontmoeten als je dat kunt opbrengen. Als het echt niet gaat, kappen en zelf je leven weer opbouwen, met de nodige professionele hulp. Niet door blijven modderen. Sterkte meisje!
WTF? Dit is echt niet normaal hoor, en onacceptabel. Ik had haar bij de allereerste opmerking van je opsomming eruit gegooid en het contact verbroken. Wat zal jij een laag zelfbeeld hebben als je zo door je moeder behandeld wordt, echt niet leuk voor je. En heel ongezond voor je dochter om dit soort dingen te horen ook. Je hebt je dochter gedragen en gebaard, dan kun je er ook voor zorgen. Zonder je moeder! Bel maandag de huisarts voor hulp bij je angsten en voor opvoedondersteuning, en voor een doorverwijzing naar goede hulp om aan je zelfbeeld te werken. Je kunt het! Sterkte en succes.
Ze was er helemaal niet blij mee. Ze heeft me proberen te pushen een abortus te laten doen. Ze heeft een week niet tegen me gesproken toen.
Wat een ontzettend nare situatie. Ik denk niet dat jullie hier samen uit gaan komen. Er zal iets van een therapeut of andere professional moeten bemiddelen, want dat jij het tot dit punt hebt laten komen zegt ook wat over de andere mogelijkheden die jij ervaart om even tot jezelf te komen/anderen op je dochter te laten passen. Goed dat je wel inziet dat het zo niet meer gaat. En schrijf hier vooral van je af.
Gebruik je medicijnen? Zo ja lees dan even de bijsluiters sommige kunnen duizeligheid geven. Zo nee stap weer naar de ha en vraag een doorverwijzing en speel gelijk open kaart. Dus calculeer 2 afspraken achter elkaar. Daarbij heeft oma nu wel een opvoed plicht dit omdat dit jou niet lukt. Wel moeten er gewoon afspraken gemaakt woorden. Waneer mag oma ingrijpen. En hoe. En heb jij toeslagen? Dan zou ik wel je moeder er uit zetten. Straks kom je in de nauw omdat er mensen kunnen zijn die zeggen dat ze bij jou woont. En omdat je alleen bent zou je dochter misschien wat goedkoper naar een peuterspeelzaal kunnen. Dit is vaak 2 half uur per keer en 2 keer per week. Zo leert je dochter ook een nieuwe omgeving zien dan alleen oma en mamma. En dan heb je nog een paar daagjes om haar te laten opvangen mocht dit nodig zijn.
Heb je ooit zelfstandig voor je dochter gezorgd? Omdat je schrijft dat je “wel op haar kunt passen”? Ik vind dat een hele rare zin om te schrijven als ouder eigenlijk. Mijn schoonmoeder past weleens op, maar ik en mijn man zorgen voor onze kinderen. En ik vraag dat omdat je natuurlijk wel in staat moet zijn zelf voor je dochter te zorgen (evt met professionele hulp) voordat je je moeder de deur uit kunt zetten. Deze situatie klinkt enorm ongezond, voor jou en je dochter. (En misschien voor je moeder, we lezen nu natuurlijk alleen jouw kant van het verhaal) Dus ik zou zeker proberen zo snel mogelijk naar een situatie toe te werken dat je niet meer afhankelijk bent van je moeder, want ik denk niet dat je van je klachten af zult komen met je moeder in je huis (aangezien ze stressgerelateerd lijken te zijn).
Blijkbaar wordt deze zin door velen hier raar gevonden. Misschien omdat ik van België ben? Om op je vraag te antwoorden. Ja ik heb echt wel al alleen voor haar gezorgd. Oma was hier wel altijd veel, ook zonder dat ik hier naar vroeg.Mijn fout is geweest om haar niet af en toe weg sturen omdat ik tijd wou met mijn dochter alleen. Ik denk trouwens ook niet dat mijn klachten in deze situatie zullen verdwijnen...
Ik ben zelf Belgische en vind die uitspraak ook raar hoor. Ben je trouwens al onderzocht door een arts?
Ik weet niet in hoeverre je wel met je moeder kunt praten tijdens niet ruzies. Maar, als dat misschien wel beter gaat, is het dan een optie om haar aanwezigheid langzaam af te bouwen? Dat ze, op het moment dat jij je redelijk voelt, een keer in haar eigen huis gaat slapen, of juist overdag een hele dag er niet is? Zodat je weer opnieuw kunt ervaren/leren om zelf voor je dochter te zorgen. Ik kan absoluut niet in je leven kijken en ik durf daardoor ook geen echte adviezen te geven, lijkt me beter als je met een therapeut gaat praten hiervoor, maar het klinkt wel een beetje alsof je door de situatie ook angst hebt om zelf voor je dochter te zorgen. En ergens is het dan ook makkelijk om het je moeder te laten doen op zo’n moment. Overigens is dit geen verwijt, ik vond het zelf ook heel eng om in mijn eentje voor mijn kinderen te zorgen in het begin, ze zijn zo kwetsbaar en ik was echt een wrak door hormonen na mijn bevallingen.
Dit is emotionele mishandeling van jou (en ook je kind zal hier ongetwijfeld last van krijgen als dit zo doorgaat). Zij klinkt zwaar overbelast. Ik snap dat je het nu niet alleen ziet zitten maar de enige optie om hieruit te komen is weer zelfstandig worden. Ik herken het in het klein. Toen ik een PND had, was mijn moeder veel bij ons in huis om te helpen. Ze walste ook keihard over mijn grenzen heen, maakte kleinerende opmerkingen. Vroeg mijn man om haar te betalen voor een ochtendje schoonmaken, deed naar de buitenwereld of het allemaal liefdadigheid was, en ging in werkelijkheid meer dan de halve ochtend zitten koffiedrinken en met de kinderen Duplo bouwen. Ik dacht toen ook dat ik niet zonder haar kon. Maar mijn man zag gelukkig op tijd in dat we onafhankelijk van mijn moeder moesten worden. We hebben toen een stuk meer hulp van buitenaf en verdere familie gezocht en man, wat voelde het goed toen ik weer de touwtjes in eigen handen had en mijn moeder me niet meer kon manipuleren/kleineren. Zij ging ergens ook over haar grens, net als jouw moeder. Maar dat betekent niet dat het jou, je kind en jullie relatie (zowel kind-jij als jij-moeder) niet flink kan beschadigen..
Wat naar zeg!! Stap 1: ga naar een arts om lichamelijk onderzoek te laten doen en je te laten door verwijzen. Stap 2: proberen het gesprek met je moeder aan te gaan. Lukt werken wel goed? Ben je daar klachtenvrij?