Hoi! Al heel vroeg wist ik één ding zeker: ik wil moeder worden! Vanaf een jaar of 18 hoopte ik dan ook op een partner om wat mee op te bouwen en uiteindelijk een gezin te stichten. Maar, die partner kwam niet. Inmiddels ben ik 26 en, hoewel ik weet dat die grote liefde ineens op mijn pad kan komen, denk ik er sinds een jaar serieus over na om bewust alleenstaande moeder te worden. Ik heb een eigen huisje, een goede baan met een vast contract en de mogelijkheid om eventueel minder te kunnen werken, een goed vangnet die achter welke beslissing dan ook staat… ik voel me er echt klaar voor! Ik verlang naar die volgende stap in mijn leven. Maar toch, toch is er die twijfel. Want ja, ik ben nog ‘’maar’’ 26. Ik lees veel verhalen van vrouwen die er alleen voor zijn gegaan na hun 30e. Die zichzelf tot ongeveer hun 30e de tijd hebben gegeven om een partner te vinden. Wat ik heel goed begrijp, want ook ik had altijd dat plaatje in mijn hoofd. Maar ik heb nog nooit een relatie, of iets wat er op leek, gehad. Ik heb gedate, het opgezocht of het juist gelaten en gewacht tot het op mijn pad kwam. Sinds een jaar of twee ben ik daar klaar mee. Ik wil daar niet meer op wachten en daarmee het gevoel hebben dat ik kostbare jaren verspil. Ik vind het goed zo in mijn eentje. Voordat ik begin aan het traject zal ik 27 zijn en wie weet duurt het enige tijd voordat ik zwanger raak, als ik het geluk al heb om zwanger te mogen worden natuurlijk. Ik zie het mezelf echt alleen doen, ondanks dat ik weet dat het zwaar gaat worden (wat het volgens mij net zo goed wordt als je samen een kindje krijgt). Ik weet dat alleen ik de beslissing kan nemen om ervoor te gaan, maar ik vind het fijn om het te ‘’toetsen’’ tegenover onafhankelijke mensen. Misschien zijn er hier andere vrouwen die er alleen voor zijn gegaan en willen vertellen wanneer zij deze keuze hebben gemaakt. Liefs
Ik heb zelf een relatie sinds ik 18 ben. Maar ik heb altijd gedacht, dat als ik in die situatie was, ik er ook alleen voor zou gaan. Ik vind het niet vreemd dat je dit wil! Je situatie klinkt goed. Zelf was ik ook 26 toen ik zwanger werd. Het enige waar je wel rekening mee moet houden is dat het misschien wel moeilijker zal zijn een partner te vinden. Dat het hierdoor misschien nog wat extra jaren kan duren. Mijn zus bijvoorbeeld was samen met iemand tot haar 29, uiteindelijk uit elkaar gegaan en nu is ze 33 en heeft sinds een jaar een nieuwe vriend. Dèze vriend was er nooit gekomen als ze al een kindje had gehad.
Een vriendin van mij is inmiddels net 27 en al een poos gestart met het KID traject. Ze is er heel bewust van en weet het ook heel zeker alles alleen te willen doen en geen relatie te willen! Als je er goed over na hebt gedacht.. Ik zal zeggen volg je hart.
Ik ben een BAM. Ik heb altijd gezegd dat als ik nog single ben als ik 30 word, dan ga ik het alleen doen. Maar ik heb er pas echt heel serieus over nagedacht een aantal maanden voordat ik 30 werd. Heb van alles opgezocht over welke manier ik het zou doen, met wat voor afspraken met een donor, verhalen over kindjes die opgroeien zonder een vader figuur etc. Ik ben heel snel zwanger geworden van mijn zoontje, een paar maanden na mijn 30ste verjaardag, en nu ben ik weer in verwachting van dezelfde donor. Het is pittig, ik heb geen familie hier in Nederland dus heb helaas geen oma’s of opa’s waar ik op terug kan vallen maar wel goeie vrienden. En trouwens, als jij een BAM wordt betekent het zeker niet dat je geen man meer zal ontmoeten ooit. Ik heb na mijn zoontje zelfs geprobeerd te daten en er waren genoeg mannen die mijn beslissing knap vonden en die echt verder met mij wilde gaan. Maar ik was juist degene die moeilijk was en het niet wilde of voelde
Als jij de zaken goed voor elkaar hebt zou het best kunnen. Heb je ook genoeg vangnet in geval van ziekte of andere momenten? En dan ook in je buurt (dus geen grootouders die wel willen maar ver weg wonen bijvoorbeeld? ). En voldoende spaargeld. Een traject is duur en een kind kost ook veel geld. Als je minder gaat werken heb je ook minder mogelijkheden om te sparen. Ik zou er wel rekening mee houden dat een relatie vinden moeilijker zal worden. Niet alleen omdat veel mannen een kind niet zien zitten. Maar ook omdat je kind altijd voor zal (moeten) gaan. Waardoor je heel voorzichtig moet zijn met zomaar een vriend introduceeren. En hij verder geen stem heeft in de opvoeding etc. Je hoort vaak dat BAM geen relaties meer willen of blijven latten etc.
Ik kan me voorstellen dat een relatie krijgen nog moeilijker is wanneer er eenmaal een kindje is. Maar ik denk dat ik dat niet erg vind. De kinderwens is (veel) groter dan de partnerwens.
Hee wat leuk, een BAM. Gefeliciteerd met je zwangerschap! Wat mooi om weer te zwanger te zijn van dezelfde donor. Ik heb ook van alles opgezocht. In mijn hoofd heb ik het ‘’plan’’ al helemaal klaar, haha. Ik kan me voorstellen dat het pittig is zonder familie hier in Nederland. Desondanks ga je toch voor een tweede, super stoer! Nou, dat over die mannen geeft dan nog enige hoop. Maar ik snap (denk ik) dat het anders is wanneer je een kindje hebt. Ik wil voorlopig ook geen relatie.
Op dat alles kan ik gelukkig ja zeggen. Alle ‘’voorwaarden’’ zijn goed, dus wat dat betreft hoef ik het niet te laten. Ik realiseer me goed dat een relatie vinden heel anders is wanneer je een kindje hebt. En dat je, wanneer je eenmaal BAM bent, wellicht minder of geen behoefte hebt aan een man die een rol speelt in het leven van je kind. Maar zoals gezegd, vind ik dat niet erg (voor zover ik dat nu kan zeggen, natuurlijk).