Idd voor jezelf opkomen. Onze dochter heeft een angststoornis en daar is zelfs van volwassenen weinig begrip voor: " ach stel je niet aan". Zelfs van mensen die dichtbij ons staan. Wij zijn nu vooral assertief voor haar, want zij durft dat nog niet echt helaas.
Wat naar voor je dochter! Maar wel enorm fijn dat jullie als ouders assertief zijn voor haar. Ik denk dat het hierop vroeger bij mij is misgegaan, mijn ouders zagen het niet dat ik dat had. Ik begrijp dat je dochter dat zelf nog niet echt durft, is ook moeilijk.
kinderen in t zwembad, jezelf en je familielid die je komt helpen overduidelijk aan die 1.5 meter houden. Stoelen al zo neerzetten bijv. Beetje hetzelfde idee als dat je in een schone omgeving niet snel geneigd bent om bijv. je snoeppapiertje op de grond te gooien. Mensen, nouja uitzonderingen daargelaten, reageren op de omgeving. Iets oudere kinderen leren dat afstandsverhaal op school ook al, allicht dat zij eens extra in praktijk willen brengen en zich daar aan houden. (en dan verpest je ze daarna met een heerlijk ijsje ofzo, omdat ze t zo goed gedaan hebben). Als je van elkaar houd, hou je afstand, geloof ik dat t was. Gewoon even een reminder, geen halszaak van maken. Misschien leert je bezoek er nog wat van. Goed zal je t vermoedelijk voor die persoon nooit doen. Haal daar je schouders voor op, doe t maar gewoon goed voor jezelf en je gezin een ander hoef je geen verantwoording af te leggen. Jij hoeft haar niet te beschermen, aangezien het voor haar niet zo nodig hoeft (leuk dat "ik" altijd) desnoods gooi je het op een kwetsbare oudere waar je naar omkijkt als je tekort komt aan uitleg en dat je vanwege haar gewoon geen enkel risico neemt, ook niet met je bezoek. Kinderen op school is iets onoverkomelijk, totaal andere orde. Wij zijn ook de "corona paranoia's" ach, kan wel zeggen stik dr lekker in, maar die is nu ook iets meer beladen dan vroeguh. Stond tegenover, ik kon nagenoeg volledig zorgeloos bij mn ouders inwonen, bij mn vader waken en heel de uitvaart regelen en mn moeder opvangen en een knuffel geven zonder me over dat stomme covid druk te hoeven maken. Noem mij dan maar lekker paranoia, maar ik kon doen wat ik moest doen. En nu nog is dat sociale kringetje heeeel klein, daar kiezen we bewust voor. Mn vader is net twee weken gecremeerd, voorlopig heb ik nog wel wat ondersteunend werk te doen en de andere kant is ook herstellende. Nee hoor, baken je grenzen af, jouw huis jouw regels.
Bedankt voor je uitgebreide reactie, heel mooi omschreven, goede tips! En heel erg veel sterkte met het verlies van je vader! Wat heftig! En helaas herkenbaar, alleen voor mij al wat jaren terug. Heel goed dat je zo voor je zelf en daarmee dus ook voor de kwetsbaren in je omgeving opkomt. Ik begin het ook steeds meer te leren.
Stapje voor stapje leer je het, het begin is moeilijk maar het wordt steeda makkelijker. Ik had er ook moeite mee maar bedenk jij hebt net zo goed rechten als elke ander, ook jij doet er toe. En je hebt ook het recht je mond open te trekken om je turf en je grens te verdedigen. Je komt niet alleen op voor jezelf, maar ook je gezin. En je kinderen kijken naar jou, zij leren daardoor ook voor zichzelf op te komen en worden weerbaarder. Niet om je druk op je nek te geven, maar juist kracht. Kracht van een mama voor dr kroost is oneindig groot, waar wij zelf als individuen soms niet meer weten waar we de fut vandaan moeten halen. Is er wat in belang van de kinderen staan we dr, slapeloos, uitgeput, op tandvlees lopend, kreupel van ongesteldheid...gewoon wonderlijke figuren die mama's (en die papa's ook). Laat dat klein grut je energiebron zijn wanneer je voor jezelf op wilt komen maar eigenlijk te moe bent om te vechten tegen je angst. Stapje voor stapje.