nee gek genoeg niet overstuur maar gewoon diep verdrietig, maar niet dat "whuaaaaaaaah" verdrietig wat ik eigenlijk had verwacht, maar gewoon t beeld wat je bij een 10 jarige ofzo ziet. Paar snikken, verdrietig koppie maar wel gerichte vragen. Maar dan wel met de 3-jarige logica om "dood" in een begrijpbare context te plaatsen. "opa naar een ander huis?" Dus dat was wel ff een lastige dobber, mja logisch dat ze vragen heeft. Ging uiteindelijk weer slapen.
Ah gelukkig niet te zwaar dus allemaal. Gecondoleerd met het verlies. En sterkte de komende tijd als het nodig is.
Ies begon pas met lopen 3 weken voor ze 2 was. Die liep op haar knieën Ze had er zelfs eelt op. Mensen vroegen zich altijd af of er iets mis was met haar. Maar ze werd zo zwaar en ik weigerde ook om haar steeds te tillen. En opeens was het zover.
Vroeg je jezelf ook af of er iets mis was? Of had je echt zo iets van 'ze gaat vanzelf wel lopen'? Mijn nichtje was ook al 2 toen ze ging lopen, het komt schuiven ging veel te makkelijk, maar zij heeft wel een lichte verstandelijke beperking.
Nou ik kneep hem wel een beetje hoor. Maar dat kwam ook omdat ze zo zwaar werd om te tillen. Ik heb er hier ook nog een topic over geopend maar net als mijn familie zei iedereen hier; ‘ah joh komt vanzelf. Je kunt haar niet dwingen.’ We hebben ook nog een poosje fysio gedaan met haar maar die zei ook dat ze het echt moest willen en het zou gaan doen als ze er zelf zin in had. Dus toen liet ik het los en een paar weken later liep ze.
Ik moest hier zo vreselijk om lachen net. Dit zijn echt mijn moeder en ik die elkaar zo aankijken dan