Ik zit al een tijdje met de vraag of ik misschien een vorm van autisme heb. Nu heb ik het idee dat het als vrouw een stuk lastiger is om hier achter te komen. Ik ken een hoop mannen met autisme, mannen waarbij ik het vaak wel door heb voordat ze mij vertellen dat ze het hebben. Maar voor mijn gevoel is het bij vrouwen een stuk ingewikkelder. Vrouwen weten het denk ik makkelijker te verbloemen/compenseren. Het is een hele open vraag. Maar zijn er misschien dames die mij duidelijk kunnen vertellen wat ze merken van hun autistische kant?
Onze dochter heeft autisme en bij vrouwen is het idd vaak lastiger omdat ze het sociale gedrag wat mensen vaak als eerste linken aan ass veel beter kunnen kopiëren van anderen. Bij de onze dochter vielen bij ons met name de prikkelverwerking en de behoefte aan structuur op.
Mijn moeder heeft autisme, bij haar ging het pas opvallen naarmate ze ouder werd maar achteraf waren er altijd al 'tekenen'. Bij haar merk je het ook heel erg aan de behoefte tot structuur, erg van streek raken als er onverwachts iets verandert (komt ineens een afspraak met de huisarts tussendoor bijv), vaak last van overprikkeling maar ook bepaalde grapjes/intenties van anderen niet goed snappen. Er bestaan verschillende goede boeken over autisme bij vrouwen en sommigen hebben ook een checklist die je kan aanvinken om te kijken in hoeverre jij jezelf herkent.
Ik heb zelf autisme. ik merk het vooral door overprikkeling, vol hoofd hebben. Ik hou niet van verrassingen en onverwachte dingen. Ook vind ik sociale dingen lastig. Nieuwe situaties vind ik heel erg eng. Ook grappen vind ik soms lastig, of wat mensen precies bedoelen. Ik neem dingen vaak letterlijk. Ook ben ik houterig/stijf in mijn bewegingen. Bij vrouwen is het ook lastiger te zien. Omdat ze zich vaak ook goed aan kunnen passen. Dat kost heel veel energie en veel kijken wat anderen doen.
Onze oudste dochter heeft autisme spectrum stoornis. Ze heeft de diagnose pas een jaar en is nu 23. Ik wist vanaf het moment dat haar broer(s) geboren werden dat ze anders is. Van het kastje naar de muur gestuurd en er kwam maar nooit duidelijkheid, nu wel. Je kunt jezelf laten testen denk ik, dat is de enige weg om het zeker te weten.
Mijn vrouw heeft autisme en dat weet ze sinds haar 21ste. Bij haar staat overprikkeling duidelijk op de voorgrond. Ze kan moeilijk met prikkels omgaan, behalve als ze zelf voor die prikkels zorgt en ze ze leuk vindt, dan gaat het vaak wel. Ze heeft ook een angststoornis en angsten gaan ook vaak samen met autisme. Ze heeft veel slaap nodig, ook overdag, zodat ze voldoende energie heeft om de dingen die verwacht worden aan te kunnen. Ze kan moeilijk met onduidelijkheid omgaan, ze kan ook erg in de stress schieten wanneer er bijv nog schoongemaakt moet worden in huis en boodschappen gegaan moeten worden voor mijn verjaardag dit weekend, dan voelt het voor haar als veel druk en dat vindt ze lastig. Oh en ze heeft weinig sociale contacten en zal ook niet snel nieuwe contacten aangaan.
Ik heb ass. (Pddnos) diagonse kreeg ik met 7 jaar Veel mensen merken het idd niet en vooral niet als je oppervlakkig met ze omgaat. Ik ben snel overprikkeld. Ik heb moeite met mijn emoties onder controle te houden. Ik vind het vervelend als mensen mij vasthouden en aan me plukken. Ik word daar extreem onrustig van. Onverwachts wat gaan doen is eigenlijk een no go. (Maar leer daar steeds beter mee om te gaan!) ik kan vaak het verschil niet zien tussen grapje en waarheid zoals sarcasme wat is dat? Ik neem alles letterlijk. Ik ben naief. Iemand aankijken tijdens een gesprek vind ik heel moeilijk(maar aangeleed dat het hoor) tijdens gesprekken moet ik altijd wat te friemelen hebben en als het gesprek beetje verhit raakt ga ik wiebelen
Alles wat jij beschrijft zie ik ook bij onze dochter idd. Mijn dochter geeft aan dat het nooit stil is in haar hoofd. Een sociaal leven opbouwen kan ze eigenlijk niet. Moeite met sociale contacten, en omdat ze altijd moe is, ligt ze vaak om 21 uur al op bed. Ze werkt wel 28 uur per week, dat is ook echt het maximale. Ze woont op zichzelf dus anders wordt het gewoon te veel. Verassingen en onverwachte dingen daar kan ze niet mee omgaan. Grappen begrijpt ze ook meestal niet, en ook een gezichtsuitdrukking begrijpt ze vaak niet. Zitten we bijvoorbeeld bij mn ouders en zit mn moeder te zeuren over iets, en loopt vervolgens naar de keuken. Ik zucht en draai met mijn ogen (terwijl mn moeder wegloopt) en dan zegt mijn dochter rustig..mam wat zit je nu met je ogen te draaien?! Wat doe je raar met je gezicht Ze ziet niet niet dat ik gewoon zucht en bedoel van pfff wat een gezeur. Ook is ze houterig in haar beweging. Kan bijvoorbeeld tijdens het aankleden niet op 1 been staan. Ik merk wel aan haar dat ze zich heel onzeker voelt dat ze geen leeftijds genoten met autisme kent.
Mijn zoon heeft ASS (hij is 5) en ik denk dat ik er ook wel tekenen van heb ja. Maar kan prima functioneren zo dus ik doe er eigenlijk niets mee. Maar ik merk het bijv: - gisteren feestje gehad tot 22:30 en dan slaap ik pas om 01:00 omdat alle prikkels nog verwerkt moeten worden - druk zijn, mijn vorige baas vond me druk en op school was dat ook wel zo. Maar ben ook juist heel kalm dus beetje vreemd. Mijn hersenen zijn heel rustig eigenlijk maar ik praat soms weer wel veel. - geen echte vriendinnen kunnen maken, ik heb veel sociaal contact maar nog nooit een beste vriendin ofzo gehad, ik kan dat niet, snapte vroeger nooit hoe je je dan moet gedragen. - houd ook van friemelen (een pen, mijn haar), ik duimde nog heel lang (tot 25 ofzo) om me dan helemaal tot rust te laten komen. - motorisch weinig problemen maar bijv bij bootcamp ben ik de laatste die bewegingen goed kan spiegelen. - veel onrust in mijn lijf, kan iets niet lang volhouden eigenlijk en mezelf er slecht toe zetten om iets te verbeteren als ik dat wil.
Antwoord later. Ik heb ADD + ASS. Deze 2 hebben veel overeenkomsten. Meld je anders aan op deze fb site: vrouwen met ass en/of ad(h)d Hier kan je vragen stellen.
Ik heb het vroegere asperge, diagnose gekregen op mijn 7de. Ja, lastig. Ik kan slecht onderscheid maken tussen sarcasme/grapjes/spreekwoorden enz. Dat gaat met de jaren beter omdat ik zo goed als elk spreekwoord uit mijn hoofd ken nu. Ik neem alles letterlijk Sociale contacten heb ik stroomdiagrammen voor gemaakt ooit. Dat gaat best prima. Ik kan wel niks met de verwachting "het moet uit jezelf komen". Ik maak duidelijk afspraken hoe en wat met vriendinnen. Noteer alles in mijn agenda. Emoties van andere zijn overweldigend, ik weet dan niet wat ik moet, ik vind het zelf moeilijk om 2 dingen door elkaar te voelen. Houterig, ben heel stil van mezelf kan me ontzettend goed concentreren op zaken die ik leuk vind/ interessant vind vol hoofd / overprikkeling hebben kan ik wel last van hebben maar ik ben ook goed in voorkomen. ik ga dus echt niet naar een feestje "omdat het moet". Geen zin is voor mij een prima reden om af te zeggen. Volgens sommige andere mensen ben ik heel zakelijk, hard en rechtlijning. Ik zelf vind dat wel mee vallen, ik vind mezelf wel erg empathisch, lief, zachtaardig en meelevend. ik kan heel goed luisteren, ik heb een cursus gehad in luisteren / slecht nieuws gesprekken zeg maar, en ik reageer gewoon netjes volgens de boekjes. Dat werkt 99% van de tijd goed. Mijn sociale en werkleven heb ik volledig geleerd op cursussen en boekjes. Die pas ik toe en dat gaat goed.
Ik herken heel veel in je vrouw. Ook die druk van het schoonmaken. En overdag slapen. Vind je het lastig om ermee om te gaan?
Ja, wel regelmatig eigenlijk. Ik ben iemand die juist veel wil doen, niet zoveel thuis zitten en vroeg naar bed etc. Maar zij heeft dat wel nodig en soms voelt het voor mij alsof ik dan in haar ritme gedwongen wordt ofzo. Ik probeer wel voldoende dingen voor mezelf te doen maar het is wel lastig.
Heb heb ook veel kenmerken. Angsten, Dit is wel mijn grootste struikelblok in het leven, geen “hartsvriendinnen”, maar ook niet nodig, neem makkelijk afscheid van mensen. Snel overprikkeld vooral door geluid met name tikken. Dan ben ik gelijk opgefokt. Motoriek was heel erg slecht. Die heb ik flink verbeterd door bootcamp, maar helemaal soepel zal het wel nooit worden. Als kind was ik extreem verlegen/bang voor volwassenen. Het enige wat ik bij jullie lees dat bij mij wel echt anders voelt is toch het sociaal aanvoelen. Daar ben ik misschien wel iets te goed in. Ik zuig andermans ellende te makkelijk op waardoor ik vaak liever afstand hou. Grapjes en sarcasme voel ik ook aan. Maak zelf ook veel grapjes. Maar het is ook nooit stil in mijn hoofd, ben een moeilijke slaper, ik heb mezelf heel lang hard in slaap geschud. En nog iets dat me opvalt is dat ik het zeer slecht verdraag om een gesprek 1 op 1 te hebben, waar ik al snel naar een ander onderwerp wil, een ander nog lang niet uitgesproken is, ik word daar echt kriegel van. Bij mijn man kan ik dan soms ook uitvallen, dat het genoeg geweest is zo, dat we het lang genoeg over Pietje of Jantje hebben gehad. En hij snapt daar dan weer niets van. Ook kan ik met visite een avond kletsen niet volhouden. Ik ga dan eerder naar bed, of trek me terug bij de kinderen.
Mijn zus kreeg na haar diagnose begeleiding met dingen waar ze moeite mee heeft. gezichtsuitdrukkingen herkennen bij voorbeeld maar ook 1 cursus die bestond uit een aantal weekenden samen in groepsverband met andere jongeren met autisme. Dat liet haar niet alleen leren over zichzelf maar ook inzien dat er veel meer leeftijdsgenoten zijn die hiermee worstelen. Misschien bestaat zoiets nog steeds?
Overprikkeling Irrationele angsten Behoefte aan structuur Minder behoefte aan sociale contacten/vriendinnen Hobby's en interesses waar ik helemaal in op kan gaan Bepaalde dingen bovengemiddeld letterlijk nemen (teksten niet snel begrijpen wanneer er spellingsfouten in staan bv) Bij onverwachte gebeurtenissen duurt het wat langer om daarmee om te gaan/te accepteren Ik vergeet zelden iets, wat weer voor veel overprikkeling zorgt Dat soort dingen merk ik bij mezelf.
Ik herken zoveel van wat jij vertelt in mijn moeder. Ook dat sociale stukje. Mijn moeder wil soms wel vrienden hebben maar ze vindt het aan de ene kant moeilijk, zwaar en weet niet zo goed hoe ze dat moet aanpakken. Ze kan dan ook weer heel makkelijk afscheid nemen van mensen en is graag alleen. Ze kan dan ook vol in een project duiken en daar gerust 10 uur per dag aan besteden.
Ik heb zelf ASS en weet dit nu 2 jaar. Ik heb een angststoornis, overprikkeling, angst voor het onbekende. Ik heb een sociaal beroep, maar kan daar ondertussen wel redden, omdat ik dan vaste dingen uitleg. Ik heb een druk gezin met drie kinderen en heb mijn uitlaatkleppen nodig. Ik stort me helemaal op die uitlaatkleppen. Vroeger was het lezen, nu is dat haken en kleding naaien. Grapjes snap ik nooit, alleen woordgrappen a la Herman Finkers vind ik leuk. Ik snap vaak niet hoe mensen dingen bedoelen. Onverwachte dingen moet ik echt even aan wennen. Als iemand een dienst wilt ruilen,moet ik er eerst over nadenken. Maar plots ingeloot worden voor een dienst , brengt me helemaal van slag.
Ik heb autisme, deze diagnose heb ik pas vorig jaar gekregen na aandringen dat ik hier op getest wou worden, ik ben 27 jaar. Jarenlang heb ik getobt met problematiek en heb ik de ene na de andere diagnose gekregen, maar niks was echt passend. De dingen waar ik het meest tegenaan loop is: Ik herken sarcasme/grapjes bijna niet Onverwachte dingen kan ik moeilijk verwerken, ik kan hier compleet van overstuur raken. Heb veel behoefte aan structuur en regelmaat. Sociale contacten heb ik bijna niet en ga ook niet snel nieuwe contacten aan. Toch zal de gemiddelde persoon die mij leert kennen niet aan mij 'zien' dat ik anders ben dan anderen. Ik heb over de jaren mezelf namelijk aangeleerd om gedrag te kopiëren, je krijgt een andere versie van mij afhankelijk van wie ik tegenover me heb. Ik ben me dus heel bewust van gewenst gedrag en laat dit gedrag dan ook zien. Zo zullen de meesten mij beschrijven als sociaal, makkelijk pratend mens terwijl in de realiteit mijn hoofd volloopt en ik vervolgens minimaal 2 dagen nodig heb om bij te komen. Ik ben zeer introvert namelijk. Dit schijnt overigens vrij normaal te zijn voor vrouwen met autisme, dat kopieer gedrag. Daarom is het ook zo moeilijk te achterhalen of het autisme betreft of toch wat anders. Als je er meer over wilt weten/praten mag je mij een pb sturen! Edit; het heeft ons heel wat kopzorgen gekost of het een verstandige beslissing is om als autist aan kinderen te beginnen, maar ik ben van mening dat het hebben van autisme niet hoeft af te doen aan goed ouderschap.