Ik heb nog niet verder gelezen, loop 10 bladzijdes (En 200 berichten) achter, dus misschien dat je er later nog wat over zegt. Maar ik ben dus wel heel benieuwd naar hoe jullie daar achter kwamen? Mijn dochter moet haar ene oog al meer dan een jaar afplakken en er zit totaal geen vooruitgang in, waardeloos...
Die Syriërs die zo blij zijn met alles heb je hier ook gewoon hoor. Ik werk er 4 dagen in de week mee.
Hier ben ik het ook wel mee eens, overigens ook beide kanten meegemaakt. Toen ik verhuisde met het oog op samenwonen, woonde er in het portiek naast mij net iemand die idd alleen maar klaagde, terwijl het echt wel goed geregeld was voor diegene, complete woning is opgeknapt, inrichting werd geregeld etc. Maar was allemaal niet goed genoeg. Terwijl een paar maanden daarvoor er naast mij (dus dezelfde portiek) een man met zijn kind kwam wonen die echt met alles zo blij waren, aangezien wij als we gingen samenwonen behoorlijk wat dubbel hadden hebben ze wat spullen over genomen en kleding die ik niet meer aandeed mocht zijn dochter uitzoeken wat ze wilde hebben. We wilde daar niks voor maar daar wilde hij niks van weten, en uiteindelijk heeft hij erop gestaan om mee te helpen verhuizen. Toen ik mijn koelkast en kookstel verkocjt omdat de nieuwe bewoner die niet wilde kwam er ook een asielzoeker met iemand die hem hielp. Hebben een hele poos met die man gepraat en uiteindelijk hebben we zowel de koelkast als het kookstel meegegeven, hij stond erop er wel wat voor te geven omdat het pas 2 jaar oud was dus hebben een symbolisch bedrag afgesproken. Vervolgens kwam hij een paar dagen later met een enorme bos bloemen en hapjes (gemaakt op het kookstel) om nogmaals te bedanken. Vond dat zo'n enorm verschil.
Ja, hoop dat het net een rotte appel ertussen was. Het gezin dat ik noemde, enorm dankbaar en lief... Direct toen ze hier kwamen op Nederlandse les en klusjes doen zolang ze nog niet kunnen werken... Dat soort verhalen worden alleen niet vaak verteld Vaak alleen maar de negatieve
Ja toch kei mooi??? Vind het vooral zo mooi dat elke cultuur op hun eigen manier bedankt. We hebben Marokkaanse buren gehad in ons eerste huis. Waren een man en vrouw van rond de 80 maar deden nog alles zelf. De buurman stond erop onze voortuin bij te houden, dat had hij van de vorige bewoners ook altijd mogen doen dus hij wou dat voor ons ook heel graag blijven doen. Regelmatig kwam hij met een zak groente uit eigen tuin aan die we mochten hebben, containers zette hij altijd bij onze poort neer. Als hij iets zwaars getild moest hebben, vroeg hij mijn man. Of iets van computers moest weten, vroeg hij mijn man. Zo mooi... Als we op de koffie kwamen moesten we minimaal 2 uur blijven zitten om alles uit te proberen en te eten wat ze ons aanboden. Echt lief... En de Syrische mensen hadden een mooi huis in Damascus, maar is helemaal verwoest en zijn met niks hiergekomen. Ben er thuis geweest toen mijn dochter er wou spelen en heb hun inrichting gezien. Vandaar dat ik wist dat het daar goed terecht zou komen. En ik ben iemand die veel dingen weggeeft, vind het enorm fijn mensen blij te maken. Maar van mijn eigen familie (ooms en tantes bv) krijg ik nog niet eens altijd een dankje als ik wat groots afgeef. En de Syrische mensen geef ik iets wat wij wegdoen en zijn zo enorm dankbaar. Daar kan ik dan zo weer een week op teren en om glimlachen. Dáár doe je het voor!
Als ik kijk naar mijn werk dan is het gros van de Syriërs dankbaar en blij. De mensen uit Eritrea daarentegen Vooral de dames vertonen werkelijk prinsessen gedrag en daar kan ik heel slecht tegen. Ik heb ook weleens tegen zo’n meisje gezegd; ‘wat denk je wel? Je weet waar je vandaan komt toch? Hoe durf je eigenlijk’ Vanuit onze instelling krijgen pleegouders een flink bedrag per maand als zogenaamd leefgeld. Ik kan je wel vertellen; ik durf te wedden dat wij hier allemaal aan 3 kinderen nog niet eens zoveel per maand uitgeven. En zij ontvangen dat voor één kind, kosten voor school, sport, hobby’s, you name it, dat wordt er nog bovenop betaald door ons. En dan nóg klagen dat je niet rondkomt elke maand en of de kaartjes voor de Efteling worden vergoed. Nee daar kan ik met m’n pet niet bij.
Hier bij dochter, eerste tijd zette het plakken ook geen zode aan de dijk en ineens ging het werken. Ze moest toen wel 8u per dag, 7 dagen per week plakken. Nu wel flink vooruit gegaan, van +8.75 naar +3.25.
Bohhh, dat werk zou ik niet kunnen doen, zou mn mondje niet kunnen houden denk ik Verschrikkelijk vind ik het. En waarom krijgen ze zoveel? Kan het geld niet beter aan arme gezinnen die bij de voedselbank lopen, worden gegeven??? Snap het soms écht niet!
Dat geloof ik best hoor, en ik zeg ook niet dat ze er niet zijn, maar die kende ik dan gewoon niet. Maargoed, ik denk dat er in jouw omgeving ook wel meer vluchtelingen wonen dan in Zeeland.
Ik weet eigenlijk niet waarom ze ‘zoveel’ krijgen. Ik heb het niet over duizenden euro’s per maand hoor, maar ik geef het aan Ies en Luc niet uit. Nog los van school, fiets, zwemmen, sporten, clubjes, paspoorten, etc etc etc. Want dat wordt er nog bovenop betaald zoals ik al zei. En ik hou ook m’n mond niet altijd hoor Ik denk ook dat dat stomme geld de grootste reden is van gemopper bij ons op kantoor Maar ja, dat is het natuurlijk altijd met geld: iedereen kan duizenden dingen benoemen waar bepaald geld beter naartoe zou kunnen gaan.
O maar ik ken ze ook hoor: de Syriërs die vaak ontevreden zijn. Maar gelukkig het gros niet en dat is ook de reden dat ik het werk leuk blijf vinden. Maar ja, dan kom ik weer bij een gezin waarvan de kinderen bij mij onder toezicht staan en dan denk ik; hou lekker je mond met je klagen over geld en woningen en zo. Je mishandelt je kinderen/voedt ze niet goed op/traumatiseert ze. Ga effe gauw een end heen
Jeetje, 8u per dag is wel veel zeg!! Vooral met zulke warme dagen... Hier 2 uur per dag, dus dat valt mee. Maar ze heeft er een hekel aan. Ook aan haar bril trouwens. Draagt m net zo lief niet. Dat vind ik dan wel weer gek, het zou toch verbetering moeten geven, lijkt me!
Ja zeker! Dit kan ik beamen! Op school hebben we een aantal gezinnen vanuit Syrië. Zo blij en tevreden met alles. Ik heb 3 jaar een ventje in de klas mogen begeleiden (groep 1 en 2, en extra kleuterjaar). Ken dit gezin best goed en we hebben veel meegemaakt. Maar wat een lieve mensen❤️
Wij zaten al een paar jaar bij orthoptist 1, die zei nooit wat over plakken en was gewoon tevreden. Toen kwam er een nieuwe orthoptist en moesten we gelijk plakken. Wel vreemd, maar ja, zelf er geen verstand van. Vervolgens na een jaar weer een keer bij orthoptist 2 en die vroeg aan ons waarom we zijn oog afplakten... ja wij weten wij veel. Dus toen niet meer. Nu verwijzing naar een ander ziekenhuis aangevraagd, want ben het vertrouwen wel kwijt.
Dat was idd veel. Maar minder hielp niet, haar oog had dat zetje echt nodig om te gaan werken. Ze hoeft nu gelukkig al tijd niet meer te plakken. Ze deed het ook gewoon, klaagde nooit. Bril blijft ze altijd nodig hebben, maar dat vind ze ook niet erg.
Dit ook ja,ik ken ook genoeg mensen die echt blij zijn hoor!Zoals dat gezin waar het speelgoed van mijn zoon heen gegaan is.Kennis van me werkt bij de kringloop,van zijn verhalen word ik niet vrolijk...ze mogen van alles uitzoeken (gratis) maar niks is goed genoeg ,het is allemaal te oud of hun smaak niet.Zo was er vroeger ook een gezin,hun huis was compleet (mooi) ingericht maar ze vonden het helemaal niks...de complete inrichting is toen vervangen.Ik vind het jammer ,het kleurt je beeld over vluchtelingen zo als ze zich zo gedragen.Aan de andere kant,zodra een vluchteling een statushouder is vallen ze meestal in een zwart gat, dan stopt de begeleiding vaak en dan komen de problemen natuurlijk omdat ze meestal de taal nog niet beheersen en al helemaal geen idee hebben van hoe het werkt in Nederland met toeslagen e.d.Vooral de mensen uit Eritrea hebben daar moeite mee omdat de meeste ongeschoold zijn omdat de regering daar de mensen graag "dom" houd (is mij verteld door een statushouder).
Dat snap ik! Heel vervelend! Juist op een orthoptist moet je dan kunnen vertrouwen. Hier blijft het oog lui, ondanks afplakken is er geen verbetering.
Jaaaaaaa daar kwam die meid vandaan die mijn huis afkraakte. Eritrea. Oh als ik eraan terug denk kan ik er nog woest om worden zeg Alleen al de manier hoe ze binnen kwam trippelen. De afschuw was van haar gezicht af te lezen. Ze gaf me een handje maar met tegenzin en veegde hem daarna in mijn bijzijn af aan haar kleren. ze liep met haar hand af en toe over haar neus alsof het er stonk. Ze mocht zo de buffetkast hebben maar ja, er zaten een paar krassen van de hond op dus dat ding had een likje verf nodig. Nee, wilde ze niet. Was teveel werk. Ze keek vol afschuw de wc in. Was blinkend schoon maar door een eerder lek in de stortbak zat er in de wc pot een klein randje kalk op in. Ze wilde ook een nieuwe wc pot En dan nog verschrikkelijk af gaan dingen voor bepaalde spullen terwijl mijn prijs al een lachertje was. Vrouw van VW heeft me toen duidelijk gezegd:" niet zakken met de prijs, er is heus wel wat geld om dit te betalen. Het zijn mooie spullen en het is een mooie prijs. Ik zorg er wel voor dat je het geld krijgt en dan handelen wij het verder met haar af.". Want tja, als ze dat niet zou doen dan moest alles er op het laatste moment alsnog uit. En met een vriendin stiekem in een hoekje praten, te wijzen en te lachen maar de spullen die evt achter mochten blijven in m'n huis. Zelfs met van Vluchtelingenwerk werd op een gegeven boos en heeft gezegd dat het niet netjes was om in bijzijn van mensen te smoesen in hun moedertaal. lachen om Rolgordijnen waar een vlekje op zat,.de schuur die nog vol stond , om het keukenblok die er echt nog als nieuw uit zag hoor. En vrouw van VW vertelde weinig maar wel dat ze in het land van herkomst echt verschrikkelijke dingen mee gemaakt zou hebben. Echt, ik snap het dan niet hoor. Dat je dan niet blij kan zijn Maar ze was ten eerste al verontwaardigd want een paar vriendinnen hadden een bijna ingericht huis gekregen en zijn niet.... Vervolgens lopen ze buitenom naar de bergingen waar ook buiten de kliko's stonden. Er hingen wat takken over het pad. Wat denk je? Of daar nog wat aan gedaan werd Vervolgens vroeg ze of ik de vloer beneden wel wilde laten liggen, gratis, want ze vond die mooi en dan hoefde ze geen nieuwe vloer te kopen. En ik was op een gegeven moment zooooo boos, geërgerd en beledigd van alles.... Het zou me helemaal uitkomen als ik die vloer erin kon laten liggen. Zou me een hoop werk schelen. En als ze normaal gedaan had dan had ze hem nog mogen hebben ook. Maar nee, ze was een grens bij mij gepasseerd... En heb gezegd dat ik die zelf mee nam. had ik later wel iets spijt van hoor want nu zat ik ik er zelf mee maar ik had nu zoiets van:" zak maar in de stront, ik breng het liever naar de stort dan dat jij het krijgt" En het ergste komt nog en daar ben ik echt Verschrikkelijk woest om geworden: moest de sleutels inleveren en toen kwamen ze van de woningbouw de wc pot vervangen want mw had geklaagd vanwege het randje kalk in de pot... Terwijl ik in m'n nieuwe huis, van dezelfde woningbouw al weken met een stinkende wc pot zat waar dagelijks een rand bruin vocht uit het riool omheen lag, de wc naar de pis stonk die in de voegen getrokken was en dit weg gelachen werd. Ik had op dat moment een moord gedaan voor die wc pot met dat kalkrand... Echt, dat bezoekje was letterlijk 45 min aan ergenissen, kaken op de grond momenten en ik heb daarna echt even een momentje gehad van:" WTF was dit allemaal?"
Hier verderop een coa locatie met vooral alleenstaande mannen /jongens maar hier hoef je echt niet alleen in het bos langs te lopen hoor. Ze hebben camera s bij de bushalte op moeten hangen omdat ze mensen en vooral vrouwen lastig vielen. Bussen reden zelfs vaak door als ze ze bij de halte zagen staan. Weigerden te betalen voor een buskaartje, intimideren enz. Snap dat niet. Wees blij dat je hier mag wonen. En daarin tegen bij m'n ouders in de straat al jaaaaaaaren een Syrische gezin en daar kan je s'avonds laat nog aankloppen voor een fietsreparatie. Of hulp bij de garagedeur die eruit gevallen was enz. Zo'n groot verschil. Of bij m'n werk, een gezin waarvan man zorg nodig had. Elke dag stonden er hapjes klaar. En dank dank dank. 2 soort mega appelflappen die voor je neus gezet werden en dan zat je daar, onder toeziend oog van de familie... En we durfden niet goed te weigeren. Dat heb ik geweten