Jullie verhalen met ervaring ICSI

Mag ik in aanvulling op dit topic ook vragen hoe jullie de procedure fysiek (en mentaal) hebben ervaren? Ik vind het héél heftig klinken, steeds hormonen slikken, hormonen spuiten, en dan ook nog die punctie...

 

Het hele traject heb ik als 1 grote rollercoaster ervaren. Enerzijds was ik blij toen we aan icsi begonnen. Eindelijk een reden waarom het tot dan toe niet gelukt was, en met icsi zouden we eindelijk een echte kans maken. Dus ik begon er vrij hoopvol en met goede moed aan.
Het hormonen spuiten was wel een dingetje. Mezelf spuiten vond ik heel tegennatuurlijk, maar ja, ik had t er voor over voor de kans op een kindje. De punctie heb ik als vrij heftig ervaren, maar dat verschilt heel erg per persoon bij mij lag 1 eierstok verder naar achteren waardoor ze daar moeilijker bij konden en dit dus pijnlijker was.
Wat @Chann1992 al zegt... het zwaarste vond ik eigenlijk de onzekerheid en het wachten. De wachtweken in het begin vallen nog mee, maar naarmate de testdatum dichterbij komt neemt de spanning toe en gaat je hoofd alle kanten op. Van gelukt, tot niet gelukt, tot zal het ooit lukken... elk signaaltje/gevoel in je lichaam speur je af op zoek naar een teken. En toch geeft een test of menstruatie pas echt duidelijkheid.
Vervolgens jezelf weer bijeen rapen na een mislukten poging, moed verzamelen voor een nieuwe pogingen en maar door...
Bij ons heeft het 9 terugplaatsingen geduurd voor ik zwanger was van onze dochter. Dan heb je zoveel teleurstellingen te verwerken, dat de hoop dat het ooit gaat lukken soms steeds verder verdwijnt en we zelf al eens gingen nadenken over ‘wat als niet...’
dus ja, een heftig traject is het zeker. Maar als het dan uiteindelijk beloond wordt, is de dankbaarheid ook enorm groot!

 

ik vond de onzekerheid en het feit dat er een eindpunt zou zijn heel beangstigend. Je weet dat deze rollercoaster na 3 pogingen eindigt en daar was ik heel erg mee bezig.
Het herstarten met de pil vond ik pittig, ik reageer daar vrij matig op. Daarna met decapeptyl niet beter, pas toen ik Gonal F mocht spuiten kwam deze heks langzaam van haar bezem, om daar weer op te stappen bij de progesteroncapsules.

de punctie vond ik echt een hel, maar blijkbaar ben ik een uitzondering daarin. Ook best paar dagen niet lekker van geweest en leek 5maanden zwanger de dagen erna (wat ik confronterend vond).
gelukkig had ik best wat cryo’s en vond ik een terugplaatsing beter te doen (m.u.v. De progesteroncapsules) want ik heb na de eerste keer gezegd dat ik neit wist of ik een tweede poging zou aankunnen.

 

Ik vond het ook heel pittig. Niet alleen elke dag spuiten (met behoorlijke prikangst, dus manlief heeft alle 67 spuiten gezet), maar ook de rollercoaster die mijn voorgangers al noemen. Je weet niet wat er gaat gebeuren, wordt geleefd, elke paar dagen naar het ziekenhuis. Collega’s die vragen gaan stellen. Omgeving die weet dat je een kinderwens hebt maar na paar jaar nog niets en dus vragen stelt.

Wij hebben een paar mensen, zoals ouders, in vertrouwen genomen. Ze vroegen zelf niets maar kon er wel mijn verhaal kwijt. Heel fijn om je gesteund te voelen. En veel met je partner blijven praten. Want ook voor hem is het zwaar. Zeker wanneer het niet lukt door mannelijke factor. Hij heeft zich best schuldig naar mij gevoeld dat ik alles moest doormaken, terwijl het zijn “schuld” was. Zo voelde ik het niet overigens.

 

Mijn punctie was ook een hel. Echt, bevallen was een eitje daartegen. Veel follikels, deed afschuwelijk pijn ondanks de medicatie. Ook veel last gehad daarna.
Maar ik las een maand later dat het protocol van het ziekenhuis is aangepast naar alleen nog punctie onder narcose.

Terugplaatsing vond ik heel goed te doen, zo gepiept en geen last van. De wachtweken die volgden vond ik vreselijk moeilijk. Je zit de hele dag te voelen of je al iets merkt.

Ik heb de terugplaatsingen in de natuurlijk cyclus gedaan, ik kan ook niet goed tegen hormonen. Daar wilde de verpleegkundige niet aan meewerken maar na stevig aandringen een telefonisch overleg met de arts gehad en die zag geen enkel bezwaar. De kansen zouden gelijk zijn.

 

(Nog) geen ervaring met ICSI. Wij krijgen in Oktober te horen of het IUI of ICSI word. Ik kijk zou dan ook enorm tegen de punctie op kijken......

 

Ja precies dat. Ik weet ook niet goed waar ik het mee kan vergelijken. En een bevalling ervaart ook iedereen anders. Ik denk dat het pijnlijk is, maar dat het echt te doen is, anders zou het ook niet met medicatie gegeven worden, dan zou het overal onder narcose zijn. Maar dat is wat ik denk. Ik hoop dat het zo zal zijn!

 

Het maakt ook uit hoeveel follikels geprikt moeten worden. 5 is heel anders dan 35. Daarnaast heeft iedereen een andere pijngrens/pijnbeleving en reageert anders op medicatie.

Laat het over je heen komen, voor je het weet is het weer voorbij.

 

Wij hadden dit, een paar jaar geleden. Beide jong, man 21 en ik 22. Minder dan 100 duizend aanwezige zaadcellen waarvan ruim 75% niet goed was.

ik ben in orde. Dus dat was fijn.

wij hebben drie volle pogingen moeten doen. Icsi 1 was met 1 embryo. Verder geen cryos en niet zwanger.
Icsi 2 hadden we 1 goede embryo, zwanger en kreeg ik een miskraam. We hadden nog 1 cryo, maar die was van heel slechte kwaliteit en werd niets
Icsi 3 had ik behoorlijk wat dingen aangepast qua voeding en supplementen. 6 embryo’s! Ik kreeg er 2 terug, verloor er 1 rond de 6 weken en 1 is mijn zoon geworden die bijna 4 wordt.
We hadden er nog 4 over en daarvan hebben ze er 3 nodig gehad om een embryo te krijgen die door deelde. Dat is mijn dochter, die wordt binnenkort 2.

alle liefde en geluk. Ik duim voor jullie!

 

Ik vond het zwaar. Wel mensen in vertrouwen genomen. Familie en collega's. Je hebt hebt het soms gewoon zwaar. Met name na tegenslagen. 6x ICSI in eigen cyclus gedaan. Punctie was hel. Maar 1 eitje maar zonder verdoving. Kreeg rustgevende medicatie. Hielp niet. Ik moest EMDR therapie voor de traumaverwerking. Je leest soms dat mensen wachten erger vinden als dat. Zo zie je maar dat het voor iedereen anders is. Daarna een gestimuleerde poging gehad. 11 eitjes aangeprikt. Meer kon ik niet. Had morfine maar hielp niets. 7 bevrucht. 1 verse tp en een prachtige zoon rijker. En ja dan heb je het er allemaal voor over. Ik had de hoop al opgegeven. Nu voor een 2e kindje. Nog 6 ingevroren dus wie weet nog een mooi broertje of zusje. Zo blij dat ik nu niet meer hoef te spuiten en geen punctie meer hoef. Wel medicatie maar dat vond ik prima.
Ik wens je veel succes. Mijn tip: Denk eraan dat er zoveel in hetzelfde schuitje zitten, er veel succesverhalen zijn en elke vrouw anders is. Daarom niet bang laten maken door verhalen. Maar je eigen traject blanco ingaan

 

Hier zelfde verhaal, ik goede cyclus geen bijzonderheden, maar mijn man weinig bewegend zaad.

Voor mijn eerste kindje 4 tp nodig gehad. Mijn tweede was raak bij de tweede tp. Voor mijn derde zijn wij langer bezig geweest met 2 miskramen met 10 weken tussendoor, daar was het tp 6 raak. Voor deze zwangerschap ook 6 tp gehad (misschien speelt leeftijd ook een rol, al ben ik nog niet heel oud maar ook geen 25 meer). Al deze tp zijn helaas mislukt en toen ineens spontaan zwanger middenin de corona crisis, wat een cadeautje.

Lichamelijk vond ik het goed te doen, van sommige medicatie kreeg ik wel erg hoofdpijn en op de puncties reageerde ik vrij heftig met napijn. Maar lichamelijk kon ik het voor mijzelf wegzetten en op zij zetten want je weet waar je het voor doet.
Het mentale aspect is lastiger, ook hierin hadden wij wel een mindset het gaat goed komen ook als een tp mislukte, positief blijven tussen alle onzekerheid door.
Maar na de geboorte van mijn eerste kwam alle onzekerheid eruit. Het besef dat zij echt van ons was, kwam pas na de geboorte. Er hebben veel tranen gevloeid de eerste maand dat zij er was. Maar ook dat is goed gekomen. Blijf praten met je partner of iemand anders bij wie je jezelf kan zijn en je ei kwijt kan. Het is veel de onzekerheid na elke tp.