Zeker lastig dat er niet een soort bloedtest of scan mogelijk is dit soort dingen vast te stellen Kan me wel voorstellen dat je bijvoorbeeld als vrouw met een lichte vorm van autisme het goed weet te verbloemen door inderdaad dingen voor jezelf in te bouwen waardoor het bijna niet opvalt cq weinig last van ondervind maar dit kan veranderen op latere leeftijd Bijvoorbeeld wanneer je gaat samenwonen of kinderen krijgt en het rust pakken of het ordenen niet goed meer lukt Zonder dat er sprake is van ptss Wat je zegt berthe zou het dan kunnen lijken op wat anders als autisme
Daar liep een mannelijke oud-collega van mij dus tegenaan, getrouwd, kinderen, mooie carriere, in de 40 en toen pas liep hij vast. En hij was typisch zo iemand waarbij ik me dus nooit afgevraagd had of hij misschien 'iets' had. Hij was zo'n collega die iedereen graag zag, zowel vakinhoudelijk als sociaal. Hij is heel intelligent en wist door analyseren en spiegelen overal zich 'normaal'/neuro-typisch te gedragen. Maar dat vreet natuurlijk energie, wat zelfs hij zich niet bewust realiseerde. Dus toen was de spreekwoordelijke koek op en volgde een lang traject om uit te vinden wat hij nou precies had en waarom hij het niet meer trok.
Ik lees dat kleuters het onderscheid al kunnen maken tussen serieus en sarcastisch. Klopt met mijn kinderen in ieder geval wel, maar ook mijn ASS’er begrijpt (en begreep toen ook al) sarcasme en grapjes. Uitdrukkingen/emoties herkennen is ook geen probleem voor hem. Dus ook weer niet iedereen heeft daar moeite mee.
Mijn jongste heeft er nooit problemen mee gehad en geen autisme. Zij kan prima overweg met ssrcasme Zoon wordt 10 jaar snapt het nog niet. Ik denk dat zoiets nooit veranferd
Ik weet het niet. Bij een onbekende kan ik er wel moeite mee hebben. Maar als je iemand wat beter kent dan raak je ook bekender met hun meningen en gedachtes. Dat kan je zien als een soort van patroon waarbij iets ineens niet meer klopt. Dan wordt het makkelijker om sarcasme eruit te pikken.