Ik zit met mijn handen in het haar... Ik heb 3 kindjes (8,4 en 3 maanden). Mijn zoontje is 4 en is altijd al een gevoelig jongetje geweest (kon als baby weinig prikkels hebben, etc). Hij is superlief en verzorgend en heeft een mooi groot hart. Hij is ook pienter. Sinds een jaar of 2 hebben mijn zoon en dochter van 8 vaak ruzie. Helaas is het sinds een half jaar zo dat mijn zoontje fysiek reageert. Het lastige is dat nu sinds een paar maanden hij haar soms uit het niets slaat trapt of knijpt, expres treitert en mij ook soms knijpt of bijt. Ook kan hij in een flinke gil/druftbui raken als er iets niet gaat zoals hij wilt (bijvoorbeeld als hij op zijn beurt moet wachten of ik snap niet wat hij zegt). Dat heeft hij soms meerdere malen per dag. Mijn dochter was altijd heel rustig en deed niks terug maar inmiddels zijn we verwikkeld in gedrag waarbij zij iets in mijn zoontje uitlokt, hij reageert (fysiek) en zij gaat lopen schreeuwen. Afgelopen maanden veel veranderingen gehad (zusje gekregen, gestart op school, etc) Herkent iemand dit gedrag of heeft iemand tips? Het gedrag lijkt bij vermoeidheid erger. Ik zeg elke dag 100x dat ik van hem hou, we proberen (voor zover het kan met 3 kinderen) veel 1 op 1 tijd te geven en we zijn echt dol op hem. Alleen dit gedrag is niet okee en ook niet fijn voor hemzelf en de rest van ons gezin.
Wat vervelend zeg, lijkt me heel vermoeiend om steeds zo in de ruzie te zitten. Doet hij dit ook op school?
als ik je bericht zo lees, vraag ik me af of je misschien niet streng genoeg met hem bent (geweest)? Je geeft veel aan dat hij gevoelig is. Ook geef je ontzettend veel positieve dingen van hem aan en zeg je 100x per dag dat je van hem houdt ( dat is erg veel! ik hou ook heel veel van mijn kinderen, maar zeg dat een paar keer per dag ofzo ) Is het mogelijk dat je iets teveel met de mantel der liefde hebt bedekt? Een gilbui omdat hij zijn zin niet krijgt vind ik ook eerder passen bij een 2 of 3-jarige en is misschien destijds niet voldoende gecorrigeerd? Je houdt heel veel van je zoontje, dat is duidelijk en je ziet heel veel mooie kwaliteiten gelukkig van hem, heel fijn!! Maar vervelend gedrag hoeft (als je het mij vraagt) niet verklaard of gedoogd te worden. Dan mag je ook heel duidelijk zijn,dit is niet acceptabel en daar horen consequenties bij. Wat je ook soms wel ziet is dat kinderen heel lang enig kind zijn geweest (dat was hij misschien een beetje doordat zijn zus al vier was toen hij kwam en hij dus onder schooltijd bij jou was?) dat ze toch een beetje moeite hebben met zich aanpassen/gedragen wanneer er een broertje/zusje bij komt. Dat vergt een tijdje extra investeren om dat bij te trekken. wat mij betreft dus: grenzen stellen en consequenties verbinden!! succes, zet hem op! je bent duidelijk een goede en lieve moeder, komt goed!